Βγαίνουμε από ένα πολύ ιδιόμορφο καλοκαίρι που ακολούθησε την περίοδο του lock down. Και βρισκόμαστε εν μέσω της έναρξης του δεύτερου κύματος της επιδημίας του κορονοϊού στη χώρα, ενώ αυτή βρίσκεται εν εξελίξει και διεθνώς. Το δεύτερο κύμα θα εξελιχθεί παράγοντας συνέπειες που θα προστεθούν στην κοινωνική και οικονομική επιβάρυνση των κοινωνιών από τις επιπτώσεις του πρώτου, αλλά και στην ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση διεθνώς και εγχώρια. Σε αυτό το φόντο, καλούμαστε να αποτιμήσουμε την έως τώρα κατάσταση, να εκτιμήσουμε τους όρους της νέας συγκυρίας που ανοίγεται, να συγκροτήσουμε ένα πλαίσιο παρέμβασης και πάλης για το επόμενο διάστημα, να αποτιμήσουμε τη δράση και την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών πρωτοβουλιών μας και την πολιτική λειτουργία μας προσαρμόζοντας τις στα νέα δεδομένα.

Το καλοκαίρι που τελείωσε υπήρξε εξαιρετικά πυκνό σε εξελίξεις διεθνώς. Από τις ενδείξεις επιβράδυνσης της διεθνούς οικονομίας, τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο που κατέδειξαν εκ νέου το επείγον πρόβλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής, από τις ταραχές στο Χονγκ Κονγκ και το Κασμίρ μέχρι την πολιτική αστάθεια σε Βρετανία και Ιταλία το υπόγειο νήμα είναι κοινό. Ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος δεν έχει ξεπεράσει επαρκώς την κρίση του που οξύνει αντιθέσεις σε όλα τα επίπεδα (κεφάλαιο – εργασία, ενδοϊμπεριαλιστικές, ενδοαστικές, ανθρώπου – φύσης, έμφυλες και φυλετικές). Την ίδια στιγμή, όμως, οι δυνάμεις των κινημάτων, των αγωνιζόμενων λαών και τάξεων βρίσκονται γενικά σε κάμψη, αδύναμες μπροστά σε ένα νέο πιθανό ενδεχόμενο όξυνσης της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων

Βρισκόμαστε σε μία εποχή μεγάλων ανακατατάξεων διεθνώς και εγχώρια, στο κοινωνικό υπόδειγμα και τα πολιτικά συστήματα, σε μία εποχή κρίσης και όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ τάξεων, χωρών, ιδεολογιών. Σε αυτή την εποχή οι εναλλακτικές οδοί για τις κοινωνίες διευρύνονται εφόσον το κυρίαρχο κοινωνικό υπόδειγμα καταρρέει. Και για αυτό γεννιούνται σοβαροί κίνδυνοι, αλλά και πιθανές ευκαιρίες για το εργατικό και λαϊκό κίνημα και την κομμουνιστική προοπτική. Το 2010 κωδικοποιήσαμε την εποχή που εγκαινιάστηκε με την κρίση του 2008 ως εποχή εξεγέρσεων, αλλά είναι εμφανές πλέον ότι είναι και εποχή των τεράτων. Το πρόσφατο παράδειγμα της εξέγερσης των Κίτρινων Γιλέκων και η σημαντική ανασυγκρότηση και άνοδος της ακροδεξιάς παγκόσμια είναι ενδεικτικά για αυτό. Όψη της είναι και η αναβαθμισμένη όξυνση των κοινωνικών και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η ανάφλεξη σε νέες εστίες έντασης. Η αδυναμία των δυτικών οικονομιών να ανασυνταχθούν επαρκώς από την κρίση του 2008 και να ξεφύγουν από τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και η απειλή μίας νέας ύφεσης παγκόσμια αποτελούν το οικονομικό υπόβαθρο αυτών των εξελίξεων.

Όπως έχουμε ξαναπεί, σε αυτό το τοπίο δεν μπορούμε να μιλάμε για «παράθυρο ευκαιρίας» έστω και εάν τα υλικά της οικονομικής και πολιτικής κρίσης είναι εδώ. Ο συσχετισμός είναι πιο σταθεροποιημένος, αν και εξαιρετικά αντιφατικός. Η οικονομική ανάκαμψη παραμένει ασθενική και δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα αντιστρέψει τα αρνητικά αποτελέσματα των μνημονίων, ενώ η λιτότητα θα συνεπάγεται μια συνεχή κοινωνική αιμορραγία. Η «ανάπτυξη» θα είναι διαρκώς διακυβευόμενη και εξαιρετικά ευάλωτη σε αρνητικές αλλαγές του εξωτερικού περιβάλλοντος. Η εξωτερική πολιτική όλων των κομμάτων εξουσίας φέρνει τη χώρα εντός επιθετικών ανταγωνισμών και υπάρχει κίνδυνος για μεγάλες περιπέτειες. Όλα αυτά δείχνουν ότι το ρήγμα δεν κλείνει παρά τη σχετική σταθεροποίηση. Όμως, για να υπάρξουν ξανά «παράθυρα ευκαιρίας» χρειάζεται μια περίοδος ανασύνθεσης των όρων και του λαϊκού κινήματος και μιας αριστεράς πραγματικά επαναστατικής και ανατρεπτικής. Αυτό το καθήκον της αποτίμησης, της αυτοκριτικής, της ανασυγκρότησης και της ανασύνθεσης με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον είναι βασικό για το επόμενο διάστημα.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη είναι ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Είναι ένα αποτέλεσμα το οποίο εμπεδώνει τη μνημονιακή πολιτική καθώς διαμορφώνεται μια Βουλή με συντριπτική την παρουσία των μνημονιακών δυνάμεων, μια Βουλή δεν υπάρχει ούτε ένας βουλευτής που εκπροσωπεί μια ενωτική αγωνιστική λογική, που να μπορεί να εκπροσωπήσει τη φωνή των κινημάτων και της αντίστασης, που να αμφισβητεί την ευρωενωσιακή λογική. Είναι ένα αποτέλεσμα που θα αξιοποιηθεί από τις συστημικές δυνάμεις ως νομιμοποίηση των μνημονίων και θα χρησιμοποιηθεί για να καλυφθεί το ανοιχτό ρήγμα που είχε δημιουργηθεί από το εκρηκτικό όχι του δημοψηφίσματος. Με αυτή την έννοια είναι ένα αποτέλεσμα που οδηγεί σε μια σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού συσχετισμού δύναμης, χωρίς αυτό να αναιρεί και νέους γύρους κοινωνικών εκρήξεων και πολιτικής κρίσης. Είναι αποτέλεσμα που στην πραγματικότητα ορίζει ένα «τέλος εποχής» για την Αριστερά της γενικόλογης πολιτικής καταγγελίας, του «αντιμνημονίου», είναι τέλος εποχής για την Αριστερά της αντίστασης χωρίς πρότασης διεξόδου.