Βγαίνουμε από ένα πολύ ιδιόμορφο καλοκαίρι που ακολούθησε την περίοδο του lock down. Και βρισκόμαστε εν μέσω της έναρξης του δεύτερου κύματος της επιδημίας του κορονοϊού στη χώρα, ενώ αυτή βρίσκεται εν εξελίξει και διεθνώς. Το δεύτερο κύμα θα εξελιχθεί παράγοντας συνέπειες που θα προστεθούν στην κοινωνική και οικονομική επιβάρυνση των κοινωνιών από τις επιπτώσεις του πρώτου, αλλά και στην ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση διεθνώς και εγχώρια. Σε αυτό το φόντο, καλούμαστε να αποτιμήσουμε την έως τώρα κατάσταση, να εκτιμήσουμε τους όρους της νέας συγκυρίας που ανοίγεται, να συγκροτήσουμε ένα πλαίσιο παρέμβασης και πάλης για το επόμενο διάστημα, να αποτιμήσουμε τη δράση και την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών πρωτοβουλιών μας και την πολιτική λειτουργία μας προσαρμόζοντας τις στα νέα δεδομένα.

Η τοποθέτησή μας αυτή έρχεται να οριοθετηθεί από δύο απόψεις: – Την άποψη του αφηρημένου διεθνισμού κα των παραλλαγών του ντεφαιτισμού, που δεν αντιλαμβάνονται την κεντρικότητα της άνισης ανάπτυξης και τη σημασία του σχήματος του «αδύναμου κρίκου», υποτιμούν την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, δεν κάνουν πολεμική ενάντια σε κάθε εθνικισμό και αφήνουν τις εθνικιστικές απόψεις και την ακροδεξιά να καπηλεύονται την «υπεράσπιση της πατρίδας». – Το εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, που όταν ηγεμονεύει σε αριστερές ή προοδευτικές δυνάμεις υποτιμά την ταξική διάσταση, δεν ιεραρχεί ως πρώτη προτεραιότητα την αποτροπή του πολέμου, αφήνει χώρο στον σοβινισμό και τον ρατσισμό και στην πραγματικότητα επιτρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων οι αστικές δυνάμεις και η ακροδεξιά.

Το καλοκαίρι που τελείωσε υπήρξε εξαιρετικά πυκνό σε εξελίξεις διεθνώς. Από τις ενδείξεις επιβράδυνσης της διεθνούς οικονομίας, τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο που κατέδειξαν εκ νέου το επείγον πρόβλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής, από τις ταραχές στο Χονγκ Κονγκ και το Κασμίρ μέχρι την πολιτική αστάθεια σε Βρετανία και Ιταλία το υπόγειο νήμα είναι κοινό. Ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος δεν έχει ξεπεράσει επαρκώς την κρίση του που οξύνει αντιθέσεις σε όλα τα επίπεδα (κεφάλαιο – εργασία, ενδοϊμπεριαλιστικές, ενδοαστικές, ανθρώπου – φύσης, έμφυλες και φυλετικές). Την ίδια στιγμή, όμως, οι δυνάμεις των κινημάτων, των αγωνιζόμενων λαών και τάξεων βρίσκονται γενικά σε κάμψη, αδύναμες μπροστά σε ένα νέο πιθανό ενδεχόμενο όξυνσης της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων

Απόφαση πανελλαδικού ΚΣΟ της 20/7

Όπως έχουμε ξαναπεί, σε αυτό το τοπίο δεν μπορούμε να μιλάμε για «παράθυρο ευκαιρίας» έστω και εάν τα υλικά της οικονομικής και πολιτικής κρίσης είναι εδώ. Ο συσχετισμός είναι πιο σταθεροποιημένος, αν και εξαιρετικά αντιφατικός. Η οικονομική ανάκαμψη παραμένει ασθενική και δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα αντιστρέψει τα αρνητικά αποτελέσματα των μνημονίων, ενώ η λιτότητα θα συνεπάγεται μια συνεχή κοινωνική αιμορραγία. Η «ανάπτυξη» θα είναι διαρκώς διακυβευόμενη και εξαιρετικά ευάλωτη σε αρνητικές αλλαγές του εξωτερικού περιβάλλοντος. Η εξωτερική πολιτική όλων των κομμάτων εξουσίας φέρνει τη χώρα εντός επιθετικών ανταγωνισμών και υπάρχει κίνδυνος για μεγάλες περιπέτειες. Όλα αυτά δείχνουν ότι το ρήγμα δεν κλείνει παρά τη σχετική σταθεροποίηση. Όμως, για να υπάρξουν ξανά «παράθυρα ευκαιρίας» χρειάζεται μια περίοδος ανασύνθεσης των όρων και του λαϊκού κινήματος και μιας αριστεράς πραγματικά επαναστατικής και ανατρεπτικής. Αυτό το καθήκον της αποτίμησης, της αυτοκριτικής, της ανασυγκρότησης και της ανασύνθεσης με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον είναι βασικό για το επόμενο διάστημα.