Με την ευρείας κλίμακας εισβολή της Τουρκίας στην επαρχία Ιντλιμπ της Συρίας, την επίθεση στις κυβερνητικές δυνάμεις αλλά και την παράλληλη εξώθηση χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στον Έβρο και στα ελληνικά νησιά, η κατάσταση του προσφυγικού ζητήματος αποκτά νέες διαστάσεις. Η ειρήνευση στην πολύπαθη Συρία, που αποτελεί και την μόνη πραγματική λύση για να σταματήσει ο ξεριζωμός, απέκτησε ένα ακόμη εμπόδιο, τους γεωπολιτικούς λεονταρισμούς του καθεστώτος Ερντογάν σε βάρος της Συρίας. Ταυτόχρονα με τους βομβαρδισμούς και τα πολυεπίπεδα παζάρια με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία, η εργαλειοποίηση της μεταναστευτικής κρίσης αποτελεί κυνικό εκβιασμό προς την Ε.Ε. για στήριξη των σχεδίων της Τουρκίας για τη Συρία.

Η τοποθέτησή μας αυτή έρχεται να οριοθετηθεί από δύο απόψεις: – Την άποψη του αφηρημένου διεθνισμού κα των παραλλαγών του ντεφαιτισμού, που δεν αντιλαμβάνονται την κεντρικότητα της άνισης ανάπτυξης και τη σημασία του σχήματος του «αδύναμου κρίκου», υποτιμούν την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, δεν κάνουν πολεμική ενάντια σε κάθε εθνικισμό και αφήνουν τις εθνικιστικές απόψεις και την ακροδεξιά να καπηλεύονται την «υπεράσπιση της πατρίδας». – Το εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, που όταν ηγεμονεύει σε αριστερές ή προοδευτικές δυνάμεις υποτιμά την ταξική διάσταση, δεν ιεραρχεί ως πρώτη προτεραιότητα την αποτροπή του πολέμου, αφήνει χώρο στον σοβινισμό και τον ρατσισμό και στην πραγματικότητα επιτρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων οι αστικές δυνάμεις και η ακροδεξιά.

Το καλοκαίρι που τελείωσε υπήρξε εξαιρετικά πυκνό σε εξελίξεις διεθνώς. Από τις ενδείξεις επιβράδυνσης της διεθνούς οικονομίας, τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο που κατέδειξαν εκ νέου το επείγον πρόβλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής, από τις ταραχές στο Χονγκ Κονγκ και το Κασμίρ μέχρι την πολιτική αστάθεια σε Βρετανία και Ιταλία το υπόγειο νήμα είναι κοινό. Ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος δεν έχει ξεπεράσει επαρκώς την κρίση του που οξύνει αντιθέσεις σε όλα τα επίπεδα (κεφάλαιο – εργασία, ενδοϊμπεριαλιστικές, ενδοαστικές, ανθρώπου – φύσης, έμφυλες και φυλετικές). Την ίδια στιγμή, όμως, οι δυνάμεις των κινημάτων, των αγωνιζόμενων λαών και τάξεων βρίσκονται γενικά σε κάμψη, αδύναμες μπροστά σε ένα νέο πιθανό ενδεχόμενο όξυνσης της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων