Σήμερα, μέσα στην δίνη της πιο οξείας κρίσης υπερσυσσώρευσης του σύγχρονου καπιταλισμού, είναι ζωτική τελικά, η ανάγκη θεμελίωσης μιας υλιστικής ηθικής του απόλυτου ανθρωπισμού, δηλαδή μια κομμουνιστική ηθική. Η σύγχρονη κομμουνιστική ηθική απαιτεί μια οπτική από την πλευρά των επαναστατικών δυνάμεων και της κομμουνιστικής προοπτικής, μετατοπίζοντας το ερευνητικό πεδίο από την θεωρία στην πράξη των κοινωνικών σχέσεων. Τελικά, μια ηθική που θα μπορεί να ιστορικοποιεί την ανθρώπινη φύση και ουσία μπορεί να είναι και αισιόδοξη, να αποβλέπει ρεαλιστικά σε μια θετική αντίληψη της ζωής. Θα είναι μια ηθική της κατάφασης της ανθρώπινης ύπαρξης, της δημιουργίας, της χαράς, της ελευθερίας. Τελικά, η κομμουνιστική ηθική δεν αντλεί τα αξιώματά της από κάποιες εμπειρικές αρχές, αλλά από την γνώση της κοινωνίας, την γνώση της δυναμικής της ιστορίας και την επίμονη έμφαση στον άνθρωπο ως δημιούργημα και δημιουργό της ιστορίας.

Ξεκινώντας κανείς να αποτιμά μια τόσο σύνθετη και αντιφατική όσο και γεμάτη παρακαταθήκες και δυνατότητες χρονιά όσο αυτή που μόλις πέρασε, μπορεί να υποπέσει στον κίνδυνο αποσπασματικών αναγνώσεων, ελλιπών αναλύσεων και εξαγωγής στρεβλών συμπερασμάτων. Παραμένει όμως γεγονός το ότι η τεράστια πυκνότητα κινητοποιήσεων, αντιστάσεων και μετατοπίσεων σε επίπεδο μαζών, όσο και αν παρουσίασαν κοινωνικές και πολιτικές συμπυκνώσεις σε γεγονότα ύψιστης σημασίας όπως το αποτέλεσμα των φετινών βουλευτικών εκλογών, αποτελούν μέρος ενός νήματος που έχει συνέχεια χρόνων. Κεντρικός στόχος της φετινής εισήγησης του Πανελλαδικού Συντονιστικού είναι να ανοίξει την κουβέντα για το πού θέλουμε αυτό το νήμα να φτάσει, μέσω της δικής μας συμβολής στα μέτωπα που συμμετέχουμε, μέσω της ταυτόχρονης διαμόρφωσης ενός κοινωνικού μετώπου ικανού να επιφέρει ρήγματα στην αστική πολιτική και ενός πολιτικού ρεύματος ριζοσπαστικοποίησης που να μπορεί να μετασχηματίζει τις υπαρκτές δυναμικές στο κίνημα σε συνολική αμφισβήτηση και δύναμη ανατροπής.

Η μαρξιστική ανάλυση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση των διακυβευμάτων της ταξικής πάλης. Με την έννοια αυτή, η επιστροφή στα βασικά εργαλεία της, αλλά και η κριτική τους παρουσίαση, αποτελεί διαρκές διακύβευμα για την οικοδόμηση μιας σύγχρονης αριστερής ριζοσπαστικής παρέμβασης και φυσιογνωμίας.

Την Τρίτη 14 Σεπτέμβρη στο Πανεπιστήμιο Πατρών συντρόφισσες και σύντροφοι, μέλη της Αριστερής Ανασύνθεσης, της ΕΑΑΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχτηκαν επίθεση από ομάδα τραμπούκων της Αριστερής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης (ΑΡΑΣ). Με πρόσχημα τη διαφωνία τους για τον τρόπο εκπροσώπησης του αριστερού φοιτητικού σχήματος «Αντίλογος» των Μηχανολόγων Μηχανικών, δεκάδες μέλη της ΑΡΑΣ που ανήκουν στη συγκροτημένη με απόφαση της καθοδήγησης της ΑΡΑΣ ομάδα κρούσης, που αναφέρεται ως «Ομάδα Περιφρούρησης», προχώρησαν, εξοπλισμένα με κράνη και ξύλα, σε πρωτοφανούς βιαιότητας επίθεση, καταδιώκοντας, χτυπώντας και τραυματίζοντας φοιτητές μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο.

Η ομιλία της Υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου στην 24η Σύνοδο Πρυτάνεων σηματοδοτεί το ξεκίνημα της μεγαλύτερης απόπειρας για αντιμεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Το περίγραμμα των θέσεων που διατύπωσε σημαίνει την πλήρη ανατροπή όλων όσων γνωρίζαμε σε σχέση με τη δομή, τη μορφή και την οργάνωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στον τόπο μας. Εάν η μεταρρύθμιση Γιαννάκου σηματοδοτούσε την νεοσυντηρητική και αυταρχική απόπειρα «διόρθωσης» του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, διατηρώντας πλευρές της δομής που διαμόρφωσε ο ΝΠ 1268/82, τώρα μιλάμε για τη μετάβαση σε ένα τελείως διαφορετικό πρότυπο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.