Την Τρίτη 14 Σεπτέμβρη στο Πανεπιστήμιο Πατρών συντρόφισσες και σύντροφοι, μέλη της Αριστερής Ανασύνθεσης, της ΕΑΑΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχτηκαν επίθεση από ομάδα τραμπούκων της Αριστερής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης (ΑΡΑΣ). Με πρόσχημα τη διαφωνία τους για τον τρόπο εκπροσώπησης του αριστερού φοιτητικού σχήματος «Αντίλογος» των Μηχανολόγων Μηχανικών, δεκάδες μέλη της ΑΡΑΣ που ανήκουν στη συγκροτημένη με απόφαση της καθοδήγησης της ΑΡΑΣ ομάδα κρούσης, που αναφέρεται ως «Ομάδα Περιφρούρησης», προχώρησαν, εξοπλισμένα με κράνη και ξύλα, σε πρωτοφανούς βιαιότητας επίθεση, καταδιώκοντας, χτυπώντας και τραυματίζοντας φοιτητές μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Το γεγονός συγκέντρωσε την προσοχή των αστικών ΜΜΕ (με τα αναμενόμενα αρνητικά για τα ΕΑΑΚ σχόλια) και οδήγησε σε έκτακτη σύγκληση του Πρυτανικού Συμβουλίου.

Ήταν μια ενέργεια προμελετημένη, προσχεδιασμένη, καθοδηγημένη από την ηγεσία της ΑΡΑΣ, με συμμετοχή μελών της ΑΡΑΣ και από άλλες πόλεις της Ελλάδας. Συνεχίζει το προηγούμενο ανάλογων πρακτικών της ΑΡΑΣ και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, με τραμπουκισμούς, σεξιστικές επιθέσεις, συκοφαντίες ενάντια σε αγωνιστές της ευρύτερης Αριστεράς.

Η επίθεση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά, την ιστορία του κινήματος, τους αγώνες του λαού. Αποτελεί μορφή πολιτικού χουλιγκανισμού και αποπνέει λογική συμμορίας. Είναι σύμπτωμα βαθιάς πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης. Δεν ανήκει στην κουλτούρα του πολιτικού μας χώρου η μαζική κάθοδος τραμπούκων, «στρατιωτικά» οργανωμένων, για να «καθαρίσουν την τιμή της οργάνωσης». Δεν έχει σχέση με το μαζικό κίνημα η λογική ότι οι συσχετισμοί στα σχήματα των κοινωνικών χώρων καθορίζονται με βάση τη βία. Είναι επικίνδυνη η πολιτική διαπαιδαγώγηση εκείνη που διαπλάθει ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν ότι αριστερή στράτευση είναι να ταξιδεύουν από τη Θεσσαλονίκη στην Πάτρα για να δείρουν συναγωνιστές.

Όταν έχουμε μπροστά μας τη μεγάλη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση του Μνημονίου και τη χούντα ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, όταν στις σχολές επείγει να δοθεί η μάχη ενάντια στα μέτρα Διαμαντοπούλου, όταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει τη μεγάλη μάχη για να συγκροτηθεί το πολιτικό αντίπαλο δέος στην επίθεση του κεφαλαίου, τέτοιες πρακτικές είναι αντικειμενικά προβοκατόρικες. Υπονομεύουν τη δράση μέσα στο φοιτητικό κίνημα και δίνουν άλλοθι σε όσους απεργάζονται σχέδια καταστολής και αμφισβήτησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου, συκοφαντούν την Αριστερά. Χτυπούν τα σχήματα της ΕΑΑΚ και μάλιστα σε μια πόλη, την Πάτρα όπου τα σχήματα έχουν σημαντική παρουσία και πρωτοπόρα δράση στο φοιτητικό κίνημα. Ξεδιπλώνουν ένα καταστροφικό παιχνίδι μωροφιλοδοξιών και μικροσχεδιασμών που απειλεί να αναιρέσει τις κατακτήσεις που με σκληρή προσπάθεια πέτυχαν τα τελευταία χρόνια οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στους κοινωνικούς χώρους και στο πολιτικό πεδίο. Είναι πρακτικές εχθρικές προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά τον πολιτικό μας χώρο.

Με τέτοιες λογικές και αντιλήψεις δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε. Δεν έχουν θέση στην αντικαπιταλιστική αριστερά, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στα σχήματα των κοινωνικών χώρων τέτοιες πρακτικές και οι φορείς τους. Πρέπει να καταδικαστούν και να απομονωθούν.

Χωρίς κάθετο και πλήρη διαχωρισμό από τον τραμπουκισμό και τον πολιτικό χουλιγκανισμό η αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική αριστερά αυτοαναιρείται και αυτοϋπονομεύεται. Τα συγχωροχάρτια απέναντι στον τραμπουκισμό αποδείχθηκε ότι ενθαρρύνουν την κλιμάκωση της αντισυντροφικής βίας σε επίπεδα χωρίς επιστροφή. Τίθεται μπροστά σε όλους μας το δίλημμα: ή με μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα διευρύνει την απήχησή της, θα ανεβάζει τον πήχη των πολιτικών της συμφωνιών και θα βαθαίνει την δημοκρατική της λειτουργία από τα κάτω ή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των εκβιασμών, των ανεξέλεγκτων «στρατηλατών» και της γενικευμένης έλλειψης εμπιστοσύνης.

Δεν μας εκφοβίζουν οι τραμπουκισμοί. Μας θλίβει η κατάντια όσων τους σχεδίασαν και τους καθοδήγησαν. Δεν μας αφορούν λογικές «βεντέτας», όπως δηλώνουν όσοι αυτοκαταστροφικά προσπερνούν το πολιτικό επίδικο αυτών των φαινομένων. Κάνουμε την αυτοκριτική μας για την ευθύνη που έχουμε, στο βαθμό που αφήσαμε να αναπαράγονται εντός των ορίων της ριζοσπαστικής αριστεράς τέτοιες μορφές πολιτικής παθογένειας.

Οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές της Αριστερής Ανασύνθεσης δεν στρατεύτηκαν στην υπόθεση του κινήματος ούτε για «πολιτική μαγκιά», ούτε για έδρες στο Δ.Σ., ούτε για τους μικροσυσχετισμούς σε σχήματα και μέτωπα. Στρατεύονται γιατί τους εμπνέουν οι ηρωικοί αγώνες και οι θυσίες του λαού μας, γιατί θέλουν να αντισταθούν στο καθεστώς της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, γιατί πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Ξέρουν καλά ότι η Αριστερά που θα είναι πραγματικά πρωτοπόρα στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, πρέπει να είναι μια Αριστερά που από τώρα να κάνει πράξη στο εσωτερικό της αυτό το όραμα μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, χωρίς βία, εξαναγκασμό, διακρίσεις. Σε έναν τέτοιον αγώνα στρατευόμαστε και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτόν.