Αφίσα εκδήλωσης

Αφίσα εκδήλωσης

Έχουμε μπει σε μια κρίσιμη καμπή, στην οποία συνδυάζεται η πανδημία του κορονοϊού με μια νέα και βαθιά οικονομική κρίση, που κλονίζει τον καπιταλισμό και που όπως ομολογείται, θα διαρκέσει. Η πανδημία ανέδειξε την τραγική ανεπάρκεια των ιδιωτικοποιήσεων στα συστήματα υγείας, αλλά και τον κυνισμό της αστικής τάξης η οποία, ειδικά στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες αρνήθηκε να λάβει έγκαιρα μέτρα για χάρη της παραγωγής κέρδους, με αποτέλεσμα εκατόμβες θυμάτων. Και τώρα, ανοίγουν όπως – όπως την παραγωγή, ενώ η πανδημία δεν έχει τελειώσει. Παράλληλα, για να αποσείσουν τις ευθύνες τους, δικαιολογούν αυτή την εγκληματική πολιτική με σκοταδιστικές θεωρίες συνομωσίας.

Με το διάγγελμα του πρωθυπουργού της 28.4 μπήκαμε και συμβολικά στην επόμενη φάση της διαχείρισης της επιδημίας του κορονοϊού από την πλευρά του κράτους. Το βασικό ερώτημα είναι αν η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης, με την εξαγγελία για τουριστική σεζόν και άνοιγμα των συνόρων, αντιστοιχεί σε μια φάση υποχώρησης της εξάπλωσης του ιού και απαλοιφής των κινδύνων για νέα πιθανή διασπορά μετά τη χαλάρωση. Τα μέχρι τώρα δεδομένα στη χώρα μας και διεθνώς παραμένουν ανεπαρκή για τη δημιουργία σαφούς εικόνας σε σχέση με αυτό. Είναι ορατό πανευρωπαϊκά, ακόμα και σε χώρες με περισσότερους νεκρούς από τον ιό από την Ελλάδα (Ιταλία, Γαλλία), ότι η ζυγαριά πλέον γέρνει προς την πλευρά της ικανοποίησης των αναγκών το κεφαλαίου για «επανεκκίνηση της οικονομίας». Μια επανεκκίνηση για να ελαττωθούν οι ζημιές από την κατάρρευση τόσο στην πλευρά της «προσφοράς» (επιβράδυνση ή και διακοπή της παραγωγής, των μεταφορών και των υπηρεσιών) όσο και της «ζήτησης» (κατάρρευση της κατανάλωσης).

Είναι σε όλο τον κόσμο εμφανές ότι ζούμε πλέον σε πρωτόγνωρες ιστορικές συνθήκες. Μια πανδημία μετατρέπεται σε διεθνή υγειονομική κρίση και τελικά σε συγχρονισμένη παγκοσμίως οικονομική ύφεση με κίνδυνο εκτροπής σε ανοιχτή κρίση. Δίνουμε μαζί με τον λαό μας τη μάχη για την αντιμετώπιση της αρρώστιας και τις συνέπειές της στην υγεία, την κοινωνία και την εργασία. Γνωρίζοντας ότι ήδη από τώρα, αλλά πολύ περισσότερο στην «επόμενη μέρα» το ερώτημα ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα αυτής της κρίσης θα τεθεί και πάλι επιτακτικά και με οξύτερη μορφή, όπως το 2008-09.