Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φρόντισε να κάνει ξεκάθαρο από την αρχή της πανδημίας, ότι δεν θα αφήσει λεπτό ανεκμετάλλευτο έως ότου υλοποιήσει την ατζέντα της. Εκμεταλλευόμενη το ρευστό τοπίο που δημιούργησε η υγειονομική κρίση, προχώρησε στην βίαιη αναδιάρθρωση σε εκπαίδευση και εργασία, ενώ παράλληλα φροντίζει να θωρακίζεται με μια σειρά αυταρχικών μέτρων. Το γεγονός ότι παρόλη την ασφυκτική κατάσταση στο ΕΣΥ, η συζήτηση εκκινεί από την ιδιωτικοποίηση δημοσίων δομών και όχι από την ενίσχυση των δημοσίων, είναι ενδεικτικό των διαθέσεων της.
Το success story γύρω από τον εμβολιασμό της νεολαίας (που πριν μερικούς μήνες αποτελούσε την ανεύθυνη κοινωνική κατηγορία που διασπείρει τον ιό) χρησιμοποιείται από κυβέρνηση και υπουργείο σαν πανάκεια για την "ασφαλή" επαναλειτουργία των πανεπιστημίων, δίχως μισό ουσιαστικό μέτρο για την ενίσχυση σχολών και σχολείων με υγειονομικό υλικό και προσωπικό. Ενώ ταυτόχρονα, με το αφήγημα της ατομικής ευθύνης και τις προεκτάσεις κοινωνικού διαχωρισμού που αυτή παίρνει, η κυβέρνηση φροντίζει να αποποιείται την ευθύνη της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, στοχοποιώντας επιμέρους κοινωνικές κατηγορίες.
Ενδεικτική της συντηρητικής μετατόπισης ακόμη και αντιπολιτευτικών φωνών (είτε στο εκπαιδευτικό κίνημα, είτε κοινοβουλευτικά) είναι η "εύκολη" απάντηση για κλείσιμο σχολών και σχολείων, που δίνεται στην κυβερνητική πολιτική. Με ένα αφήγημα που κατά βάση στοιχίζεται γύρω από την εμπέδωση ενός ΤΙΝΑ για την διαχείριση της πανδημίας, ελλείψει της προβολής ενός διαφορετικού δρόμου διεξόδου από την κατάσταση, που πέρα από την χειροτέρευση των όρων σπουδών και εργασίας, κόστισε και ανθρώπινες ζωές. Τέτοιες φωνές ενσωματώνονται πολύ εύκολα όμως από τον σημερινό λόγο κυβέρνησης και Υπουργείου Παιδείας που ομνύουν στην αναγκαία κοινωνικοποίηση και την παιδαγωγική διάσταση της δια ζώσης εκπαίδευσης (σε αντίθεση με ό,τι έλεγε πέρσι!). Σε αυτά τα πλαίσια η διεκδίκηση της δια ζώσης λειτουργίας των πανεπιστημίων οφείλει να αποτελεί μονόδρομο για τις δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος, μαζί βέβαια με τη διεκδίκηση καλύτερων και ασφαλέστερων συνθηκών για την δια ζώσης παρουσία φοιτητών και εκπαιδευτικών.
Κίνηση αναδιάρθρωσης: Ο νέος νόμος πλαίσιο δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Καθόλου τυχαία δεν είναι η βιασύνη της κυβέρνησης το τελευταίο διάστημα (εξαγγελίες για εκπαίδευση φρουρών πανεπιστημιακής αστυνομίας ΟΠΠΙ, ελεγχόμενη είσοδος) να αποστειρώσει τους χώρους που αποτελούν εφαλτήριο νεολαΐστικων αγώνων, φοιτητικών κινημάτων, σημεία σκέψης και ριζοσπαστικών πρακτικών. Οι εξαγγελίες για την εφαρμογή των πιο αντιδραστικών πτυχών του νόμου Κεραμέως, είναι ενδεικτικές του τι θα ακολουθήσει. Η προσπάθεια του κράτους να θωρακιστεί αυταρχικά, πράγμα που διαπερνά όλους τους μηχανισμούς του, στοχεύει στην στεγανοποίηση του πολιτικού επιπέδου από την κοινωνική κατηγορία, την νεολαία, που αποτελεί πυροκροτητή ευρύτερων λαϊκών εξεγέρσεων, για να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν ριζικά τον χάρτη εκπαίδευσης και δικαιωμάτων. Γεγονός που αποτυπώνεται σε κάθε νομοσχέδιο που καταθέτει. Η αναβάθμιση της αξιολόγησης ως εκείνο τον μοχλό που θα εκβιάζει αλλαγές στα πανεπιστήμια, υπό την απειλή του οικονομικού στραγγαλισμού τους (δεσμεύοντας 20% της ήδη μειωμένης χρηματοδότησης) ή ακόμη και οι εξαγγελίες για συμβούλια ιδρύματος, που πρακτικά αποκεντρώνουν τα σημεία λήψης αποφάσεων, τα καθιστούν απρόσιτα προς τους φοιτητικούς συλλόγους και τις αποφάσεις τους και άρα τις πιέσεις αυτών, εξυπηρετούν αυτό τον στόχο.
Στην πραγματικότητα, τα συμβούλια ιδρύματος αποτελούν παραδοχή της ''ήττας'' από πλευράς κυβέρνησης. Είναι ξεκάθαρο πως ακόμα και το Υπουργείο αντιλαμβάνεται πως οι αποφάσεις των οργάνων των πανεπιστημίων επηρεάζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων. Και αυτό ακριβώς στοχεύει να καταργήσει μέσα από την συγκεκριμένη πτυχή του νέου νόμου. Εν ολίγοις εξωτερικοί παράγοντες θα αποφασίζουν για τα Ιδρύματα, καθιστώντας την Σύγκλητο ως εκείνο το όργανο που πλέον θα συζητά τακτικά/διαχειριστικά και καθαρά ''ακαδημαϊκά'' ζητήματα, υποβαθμίζοντας τον αποφασιστικό της χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει κέντρα λήψης αποφάσεων απρόσιτα στους φοιτητικούς συλλόγους και συνολικά στην ακαδημαϊκή κοινότητα, διαλύοντας κάθε δυνατότητα να αναπτύσσονται ευρείες κοινωνικές συμμαχίες που εν δυνάμει μπορούν να ασκούν πιέσεις και να μεταβάλλουν του συσχετισμούς, χτυπώντας τον δημοκρατικό χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Εμπεδώνεται λοιπόν η λογική ότι η διαχείριση του Πανεπιστημίου δεν αποτελεί ζήτημα σύγκρουσης αντιπαραθετικών πολιτικών σχεδίων, αλλά προϊόν τεχνοκρατικής διαχείρισης από τους ειδικούς και μάλιστα τους ειδικούς της αγοράς, καταλήγοντας εν τέλει στην περαιτέρω παραγωγικοποίηση του ίδιου του μηχανισμού. Δηλαδή μια πιο βαθιά εισαγωγή της λογικής του κεφαλαίου (των κυρίαρχων μορφών οργάνωσης και διοίκησης, την κουλτούρα και την ιδεολογία, τις προτεραιότητες) μέσα στα πανεπιστήμια.
Η επίθεση στα πτυχία, η συνολικότερη συμπίεση της προσδοκίας των αποφοίτων προς τα κάτω, η διάλυση της προοπτικής, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Με τις επιπτώσεις από την κρίση του '08 και τις βαριές οικονομικές συνέπειες της πανδημίας, το κράτος φροντίζει να αμβλύνει από νωρίς αντιφάσεις όπως οι υψηλοί δείκτες ανεργίας, αδυναμία κατανομής δυναμικού, με την τροποποίηση των όρων που συγκροτείται το κοινωνικό συμβόλαιο. Αυτό σημαίνει ότι για έναν μελλοντικό εργαζόμενο, η εργασία - λάστιχο, η διαρκής επανακατάρτιση, η επισφάλεια πρέπει να θεωρείται κανονικότητα. Πρακτικά, ο νέος νόμος, κυρίαρχα μέσα από την εισαγωγή σε σχολές και όχι σε τμήματα, προετοιμάζει το έδαφος για την διαμόρφωση αυτού του δυναμικού.
Η αποστίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, η προσπάθεια τα πτυχία να αποτελούν απλά ένα κομμάτι στον ατομικό φάκελο προσόντων, οδηγούν στην ταυτόχρονη ρευστοποίηση και εξειδίκευση, την εξειδίκευση των προγραμμάτων σπουδών σε συγκεκριμένα κομμάτια γνωστικών/επιστημονικών αντικειμένων, την κατάργηση κάθε συλλογικής κατοχύρωσης και τελικά την διάλυση των κλάδων. Όλο αυτό καταλήγει σε ένα αέναο κυνήγι πιστοποιήσεων προσόντων και δια βίου μάθησης. Η λογική της δια βίου μάθησης λοιπόν αναδεικνύεται ως το βασικό εκείνο χαρακτηριστικό ώστε να ενταχθεί το νέο δυναμικό στην παραγωγή. Στην πραγματικότητα στοχεύει στο να οξυνθεί και να εμπεδωθεί η ήδη υπάρχουσα πεποίθηση ότι το πτυχίο δεν θα πρέπει να παρέχει επαγγελματική κατοχύρωση, και μάλιστα συλλογική, αλλά αποτελεί ατομική ευθύνη του καθενός το πόσα προσόντα θα καταφέρει να μαζέψει, αρά και πως εν τέλει θα διασφαλίσει τους ατομικούς όρους εργασίας. Αυτή η διαδικασία μπορεί να συμπυκνωθεί στην θεσμοθέτηση άτυπα ή τυπικά ενός ασφυκτικού πλαισίου πειθάρχησης και αξιολόγησης των φοιτητών, διαμορφώνοντας τους όρους για την διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου εργαζομένου.
Αντίστοιχα ένα κοινό νήμα συνδέει τα παραπάνω με διατάξεις όπως τα Τμήματα Εφαρμοσμένων Επιστημών ή και προηγούμενες αναδιαρθώσεις, καθώς ηεξειδίκευση των γνωστικών - επιστημονικών αντικειμένων, υπάγεται στη συνολικότερη κατεύθυνση για απόσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Σε συνέχεια της “ανωτατοποίησης” των ΤΕΙ, επιχειρείται η συνολική συμπίεση των διεκδικήσεων γύρω από την επαγγελματική κατοχύρωση προς τα κάτω.
Πρόκειται λοιπόν, για μια προσπάθεια του κεφαλαίου να συνεχίζει να αντλεί υπεραξία από τις δυνάμεις της εργασίας, να καλύπτει υπαρκτές "τρύπες" στην παραγωγή, να δημιουργεί εργατική δύναμη περισσότερο επιδέξια, με λιγότερα δικαιώματα, πιο παραγωγική αλλά περισσότερο ανασφαλή, με περισσότερα προσόντα αλλά μικρότερες αποδοχές.
Μια αναγκαία απάντηση
Τα καθήκοντα του φοιτητικού κινήματος το επόμενο διάστημα κόντρα στην αναδιαρθρωτική πολιτική είναι πολλαπλά. Χρειάζεται συνεχής αγώνας μέσα στα ιδρύματα, ώστε να μην εφαρμοστεί καμία πτυχή του νόμου Κεραμέως. Αγώνας που περνάει μέσα από το μπλοκάρισμα πτυχών όπως η σύσταση των επιτροπών ασφαλείας, η εγκατάσταση τουρνικέ στις εισόδους των πανεπιστημίων, τα πειθαρχικά, η είσοδος των ΟΠΠΙ και οτιδήποτε άλλο θέλουν να εφαρμόσουν αυτή τη στιγμή διοικήσεις και Υπουργείο. Ταυτόχρονα χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα να αναμετρηθεί κεντρικά με τον νέο νόμο πλαίσιο, κόντρα στη διάλυση της επαγγελματικής προοπτικής, εξειδικεύοντας τον με βάση τις ιδιαιτερότητες κάθε σχολής. Είναι αναγκαίο να στρέψουμε τα μάτια μας ξανά στους φοιτητικούς συλλόγους, να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια του φοιτητικού συνδικαλισμού και των συλλογικών πρακτικών. Βάζοντας στο στόχαστρο την αναδιαρθωτική πολιτική, συνδέοντας τις επιμέρους αιχμές, δημιουργώντας υλικές νίκες. Για ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό, με διάρκεια, κλιμάκωση και προοπτική νίκης!
Να γίνει η ατομική ευθύνη, συλλογική προσπάθεια να πάνε τα πράγματα αλλιώς!
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ !
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ! ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ Η ΕΒΕ! ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΣΤΑ Ν+1/2Ν ΕΤΗ - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ !
ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ !
ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΑ ΠΤΥΧΙΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΈΝΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΩΣ ΜΟΝΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ !