Τα  «κίτρινα γιλέκα» είναι η απόδειξη ότι οι δυναμικές της οικονομικής,  κοινωνικής και πολιτικής κρίσης είναι ενεργές και μπορούν να παράγουν  μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις και οριακά εξεγερσιακές ακολουθίες που  φέρνουν σε πραγματικά δύσκολη θέση τις κυρίαρχες τάξεις και το πολιτικό  προσωπικό τους.

Η αφετηρία τέτοιων κινημάτων βρίσκεται στον εκρηκτικό συνδυασμό  ανάμεσα στις πολιτικές λιτότητας, τον διαρκή περιορισμό αυτού που  ονομάστηκε «κοινωνικό κράτος», την αυξανόμενη επισφάλεια, που δεν  αποτελεί πλέον απλώς μια επιδείνωση του εργασιακού συμβολαίου αλλά μια  βαθύτερη υπαρξιακή συνθήκη των όρων αναπαραγωγής της ζωντανής εργασίας,  αλλά και μια ολοένα και εντεινόμενη αίσθηση απόστασης ανάμεσα στις  οικονομικές και κοινωνικές ελίτ, που δεν περιορίζεται απλώς στο ότι οι  σύγχρονες κοινωνίες είναι πιο άνισες παρά ποτέ, αλλά και στην αίσθηση  ότι οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων είναι περισσότερο παρά ποτέ  θωρακισμένες. Ειδικά στο ευρωπαϊκό επίπεδο αυτό επιτείνεται και από την  παράλληλη υπονόμευση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας από την ίδια τη  διαδικασία της ολοκλήρωσης και την επέκταση της επιτήρησης στο σύνολο  των κρατών-μελών.

Μας  έλαχε να ζούμε σε μια εποχή και σε μια περιοχή του κόσμου που ολοένα  και περισσότερο μυρίζει μπαρούτι. Η εποχή μας είναι εποχή όξυνσης των  ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο φόντο της όξυνσης της διεθνούς  οικονομικής κρίσης και της αλλαγής των οικονομικών και  πολιτικοστρατιωτικών συσχετισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Όλα αυτά  αναδεικνύουν την κρισιμότητα συγκρότησης ενός ισχυρού αντιπολεμικού και  αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Μια ανάγκη με την οποία αναγκαστικά  πρέπει να αναμετρηθούμε μέσα σε μια συγκυρία υποχώρησης του λαϊκού  κινήματος μετά τη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Ιούλη  του 2015.

Πρέπει να είναι καθαρό, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για  τυχοδιωκτικές λογικές απεύθυνσης σε θολά νερά κάποιου υποτιθέμενου  «πατριωτικού» χώρου που δεν ανήκει ήδη στην δεξιά. Με τρόπο και λόγο που  ελάχιστη σχέση έχει με την παράδοση του αριστερού και κομμουνιστικού  κινήματος για την υπεράσπιση της εθνικής και λαϊκής ανεξαρτησίας και την  γνήσια αντιιμπεριαλιστική πάλη. Πολύ περισσότερο δεν νοούνται  συνομιλίες με φορείς μισαλλόδοξων, πόσο μάλλον εθνικιστικών, απόψεων και  συμμετοχή σε αντίστοιχες εκπομπές. Τέλος, δεν νοείται «ηγεσία» που  αυτονομείται από τη συλλογικότητα και τις ειλημμένες πολιτικές αποφάσεις  της. Υπό αυτό το πρίσμα, η παρουσία του γραμματέα της Λαϊκής Ενότητας  Παναγιώτη Λαφαζάνη στην εκπομπή «Σπαρτιάτες» της διαδικτυακής τηλεόρασης  «Επανελλήνισις» την Παρασκευή 2.11 είναι απαράδεκτη και αποτελεί  εξαιρετικά μεγάλο πολιτικό ολίσθημα. Δεν χωρά οποιαδήποτε δικαιολόγηση  και απαιτείται έμπρακτη οριοθέτηση και αντίστοιχα μέτρα αποκατάστασης  τόσο του αναγκαίου λόγου και πρακτικών μίας σύγχρονης ριζοσπαστικής  αριστεράς όσο και της πληγωμένης συλλογικότητας.

Όσοι  υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο δεν έχουμε κάποια διαφορετική πολιτική  εκτίμηση από αυτήν που παρουσιάζεται στις τελευταίες κεντρικές αποφάσεις  της ΛΑΕ και πιο συγκεκριμένα στην απόφαση του τελευταίου Πολιτικού  Συμβουλίου της ΛΑΕ. Αυτό που θεωρούμε όμως ότι παραμένει ζωντανό  πολιτικό πρόβλημα του μετώπου είναι η αδυναμία του να μπορεί να  μετατρέψει τις πολιτικές αποφάσεις σε μάχιμο πολιτικό σχέδιο που να  διαπερνάει πρώτα και κύρια τα ίδια τα μέλη της ΛΑΕ και σε δεύτερο  επίπεδο να μπορεί να αναμετριέται με τις ίδιες τις ανάγκες και τα  ερωτήματα του λαού μας σε μια συγκυρία αρκετά αντιφατική αλλά πλούσια σε  πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν θα  προσπαθήσουμε να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας στην κουβέντα  για τα καθήκοντα που έχουμε να «αντιμετωπίσουμε» το επόμενο διάστημα.