Γράφει ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος

Ο τίτλος είναι λογικό να ξενίζει εκ πρώτης όψεως. Είναι δυνατό μια κυβέρνηση να διάκειται θετικά απέναντι στον πληθωρισμό; Πόσο μάλλον μια συντηρητική και «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση, που όπως γνωρίζουμε είχαν κάνει σημαία στο παρελθόν την καταπολέμηση του πληθωρισμού. Άρθρο του Οικονομολόγου Γιώργου Παυλόπουλου, εργαζόμενου στον Τραπεζικό τομέα.

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Η ανατροπή και η μη εφαρμογή του συγκεκριμένου νομοσχεδίου συνιστά αγώνα επιβίωσης για τους ανθρώπους της εργασίας, προκειμένου να υπερασπιστούν το δικαίωμα της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Αγώνας λοιπόν ενάντια στην κυβέρνηση που ξεπουλάει τις ελπίδες και τους κόπους των εργαζομένων, οι οποίοι είναι οι ίδιοι που έχουν πληρώσει όλα αυτά τα χρόνια με τις θυσίες τους τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Η εφαρμογή αυτού του νόμου θα κριθεί εκεί που κρίνονται όλοι, στο δρόμο και εκεί θα πρέπει να βρει ένα πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό τοίχος εναντίον του.

Έφτασε επιτέλους η ώρα της απόφασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής μετά από πεντέμισι χρόνια εκδίκασης. Μίας από τις πιο σημαντικές πολιτικές δίκες στην ιστορία της χώρας μας. Που, όπως και όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δίκες, η έκβασή της βασικά δεν κρίθηκε και δεν θα κριθεί εντός της δικαστικής αίθουσας. Κρίθηκε, κρίνεται ακόμα και θα συνεχίσει να κρίνεται και μετά, στην κινητοποίηση και την πίεση του λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος όλα αυτά τα χρόνια, με κορύφωση στην περίοδο μετά την τραγική δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τόσο όσο αφορά ειδικά την καταδίκη και περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής, αλλά και γενικότερα όσον αφορά την αντιμετώπιση του, πλέον διεθνούς δυστυχώς, φαινομένου της ανόδου της ακροδεξιάς και φασιστικών ρευμάτων.