Οι κυρίαρχες τάξεις επιμένουν στο σχέδιο «Ε.Ε. και Ευρώ». Παρά τις  ρωγμές (π.χ. Brexit), παρά τις διαφωνίες και τους ανταγωνισμούς (π.χ.  χώρες του Βίζενγκαρντ, Ιταλία), παρά δηλαδή τα φαινόμενα που  υπογραμμίζουν την κρίση και το βάλτωμα της στρατηγικής των  «ολοκληρώσεων», οι πλειοψηφικές καθεστωτικές δυνάμεις δηλώνουν  αποφασισμένες να προχωρήσουν στον δρόμο που χάραξαν στο Μάαστριχτ και  στη Λισαβόνα, με τις διαβόητες συνθήκες που έθεσαν τα θεμέλια για τη  σύγχρονη Ε.Ε. και την Ευρωζώνη.

Η κουβέντα για τις δημοτικές εκλογές θα μπορούσε σε μια παρέα νεολαίων ανθρώπων ηλικίας 17-30 χρονών να φαντάζει από αδιάφορη έως βαρετή. Σίγουρα θα μπορούσαν να ακουστούν ατάκες όπως «ποιός ασχολείται με τους δημάρχους, όλο το παιχνίδι παίζεται στις  κυβερνήσεις» ή «εδώ ο κόσμος καίγεται και  εσείς ασχολείστε με τη μικρή εικόνα». Η πραγματικότητα παρόλα αυτά είναι αρκετά διαφορετική. Πως μπορεί ένας νέος της γενιάς μας  να τοποθετήσει  τον εαυτό του μέσα στο κάδρο αυτών των εκλογών;; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να δούμε τις διαφορετικές εκδοχές αντιμετώπισης αυτών των εκλογών.

Για κάποιους της δικής μας γενιάς που υπηρέτησαν διαφορετικές λογικές οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ευκαιρία για ανέλιξη, για καριέρα για πολιτική σταδιοδρομία, για ικανοποίηση προσωπικών βλέψεων και κινήτρων.  Αυτοί οι νέοι συνομήλικοι μας που μεγαλώσαμε πάνω κάτω μέσα στην ίδια περίοδο ραγδαίων κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων πήραν και συγκεκριμένες επιλογές αναγκαστικά ταυτόσημες με την φιλοδοξία τους. Πιστοί στην μνημονιακή νεοφιλελεύθερη στρατηγική και τις πολιτικές της Ε.Ε, υπηρέτες των πιο σκληρών, βάρβαρων και αντιλαϊκών πολιτικών που καταβαράθρωσαν  τη γενιά μας και την καταδίκασαν να γίνει από μια γενιά ονειροπόλα σε μια γενιά συρρικνωμένη οικονομικά, απομονωμένη κοινωνικά και τσακισμένη ψυχολογικά. Με αυτούς τους ανθρώπους επιλέξαμε να πάρουμε διαζύγιο. Και να στρέψουμε τα δικά μας βέλη εναντίον τους. Όχι γιατί θέλουμε να τους μετατρέψουμε σε εσωτερικούς εχθρούς. Αλλά γιατί έχουν και αυτοί ευθύνη για τη τεράστια κοινωνική και οικονομική καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς.

Έχουν  περάσει τέσσερα χρόνια από τη μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, και  με δεδομένη την αδυναμία της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς  αλλά και του κινήματος να μπλοκάρουν τη συνέχιση του μνημονιακού  οδοστρωτήρα, η πολιτική μάχη των ευρωεκλογών αποκτάει ιδιαίτερη σημασία,  καθώς θα είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση με κεντρικά πολιτικά  χαρακτηριστικά και μάλιστα λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές στην  Ελλάδα. Πέρα από την αδιατάραχτη συνέχεια της μνημονιακής επίθεσης (παρά  τις κυβερνητικές εξαγγελίες για το «τέλος των μνημονίων») σε αυτή τη  χρονική περίοδο, η κρίση στο πολιτικό επίπεδο έχει διαμορφώσει νέες  πολιτικές δυναμικές στην Ευρώπη, που ενέχουν σοβαρούς κινδύνους.

Το ΠΣ της Λαϊκής Ενότητας της 24/2 γίνεται για πρώτη φορά χωρίς γραπτή εισήγηση πέραν του σχεδίου πρότασης για τις ευρωεκλογές. Δεν κατατίθεται συγκεκριμένος απολογισμός για την πορεία υλοποίησης των αποφάσεων του ΠΣ της 2/12/18 ούτε συγκεκριμένος γραπτός σχεδιασμός προς απόφαση για τα ζητήματα της ημερήσιας διάταξης (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές εκλογές). Στο παρόν κείμενο καταθέτουμε κάποιες σκέψεις για αυτά.