Όχι στην Ευρώπη της λιτότητας, του ρατσισμού, του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς

1.Οι κυρίαρχες τάξεις επιμένουν στο σχέδιο «Ε.Ε. και Ευρώ». Παρά τιςρωγμές (π.χ. Brexit), παρά τις διαφωνίες και τους ανταγωνισμούς (π.χ.χώρες του Βίζενγκαρντ, Ιταλία), παρά δηλαδή τα φαινόμενα πουυπογραμμίζουν την κρίση και το βάλτωμα της στρατηγικής των«ολοκληρώσεων», οι πλειοψηφικές καθεστωτικές δυνάμεις δηλώνουναποφασισμένες να προχωρήσουν στον δρόμο που χάραξαν στο Μάαστριχτ καιστη Λισαβόνα, με τις διαβόητες συνθήκες που έθεσαν τα θεμέλια για τησύγχρονη Ε.Ε. και την Ευρωζώνη.

2. Αυτή η επιλογή σημαίνει προσήλωση στη στρατηγική τωννεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, σημαίνει ενίσχυση της ρατσιστικήςοχύρωσης στην «Ευρώπη-φρούριο», σημαίνει ενίσχυση του ευρω-ιμπεριαλισμούμε τις αποφάσεις για τον ευρω-στρατό και τους ευρω-εξοπλισμούς. Ενώταυτόχρονα συρρικνώνουν τις χρηματοδοτήσεις για τις κοινωνικές δαπάνες,για τα «προγράμματα σύγκλισης» και την ενίσχυση των αγροτών.

Σε αυτές τις πολιτικές έχουν συγκλίνει από καιρό τα δύο βασικάκυβερνητικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη, σε βαθμό που οι διαφορές μεταξύτους έχουν γίνει δυσδιάκριτες ακόμη και για την εκλογική βάση τους. Ηπαραδοσιακή δεξιά και η σοσιαλφιλελεύθερη σοσαλδημοκρατία, έχονταςσυγκυβερνήσει επί μακρόν σε χώρες καθοριστικής σημασίας όπως η Γερμανία,σκιαγραφούν πλέον την έννοια του «ακραίου κέντρου» ως της δύναμης πουέχει αναδείξει ως σήμα κατατεθέν την ευρωπαϊκή ενοποίηση διά τηςπροσήλωσης στον νεοφιλελευθερισμό. Σε αυτόν τον χώρο εντάχθηκαν και οιδυνάμεις της «κεντροαριστεράς», σε αυτόν το χώρο εντάσσει πλέον τονΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία ο Αλέξης Τσίπρας.

3. Ως δήθεν αντιπολίτευση απέναντι στο «ακραίο κέντρο» εμφανίζεταισήμερα σε αρκετές χώρες η ακροδεξιά. Μια δύναμη που υποστηρίζει σταθεράτις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις (όπως φαίνεται στην πολιτική τηςστην Ουγγαρία, στην Αυστρία κ.ο.κ), σε συνδυασμό με τις ακραίεςρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες (π.χ.Ιταλία), όπως και με τις ακραίες σεξιστικές επιθέσεις ενάντια στουςομοφυλόφιλους και ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών (π.χ. Ισπανία). Ησύγχρονη ευρωπαϊκή ακροδεξιά βρίσκεται σε επικοινωνία με το ρεύμα τουΝτόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ κι ενώ στην παρούσα συγκυρία υποστηρίζει, καιμάλιστα ενεργά, τις νεοφιλελεύθερες αντεργατικές επιθέσεις, αναλαμβάνειταυτόχρονα την προετοιμασία για μια στροφή προς τον οικονομικό εθνικισμόκαι τον προστατευτισμό. Αυτό είναι το νόημα του στρατηγικού συνθήματοςτων Λεπέν-Σαλβίνι: «Για την Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών-κρατών». Ηακροδεξιά είναι θανάσιμος αντίπαλος για το εργατικό κίνημα και για τιςδημοκρατικές πολιτικές κατακτήσεις, την ίδια στιγμή όμως είναι απολύτωςκαθαρό ότι η ανοχή απέναντι στο «ακραίο κέντρο» δεν αποτελεί άμυνααπέναντι στην ανερχόμενη ακροδεξιά. Γιατί στην πραγματικότητα τον δρόμογια την άνοδο της ακροδεξιάς τον «στρώνουν» οι κυβερνητικές πολιτικέςτης λιτότητας και της περιφρόνησης της λαϊκής κυριαρχίας της δεξιάς, τηςσοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς. Αυτό αποδεικνύεται με τοντραγικότερο τρόπο στα ζητήματα του ρατσισμού, όπου η πολιτική τωνκυβερνήσεων και των θεσμών της Ε.Ε. έχει μετατρέψει τα νερά τηςΜεσογείου και του Αιγαίου σε μαζικούς τάφους προσφύγων και μεταναστών.

Την απάντηση σε αυτό το δίπολο των καθεστωτικών δυνάμεων οφείλει ναδώσει ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.

4. Η εμπειρία του 2015 στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι η πολιτική τηςρήξης με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. αποτελεί αναπόσπαστη προϋπόθεση γιατην ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και της διαρκούς λιτότητας. Σήμεραμάλιστα αυτή η γνώση είναι ακόμα περισσότερο εμπειρία των λαών σε όλητην Ε.Ε.

Η θέση αυτή γίνεται πλέον μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στιςδυνάμεις που επιμένουν στην υπεράσπιση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντωνκαι στις δυνάμεις εκείνες (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ευρωπαϊκό Κόμμα τηςΑριστεράς) που μπαίνουν στον δρόμο της σύγκλισης με την ευρωπαϊκήσοσιαλδημοκρατία και, μέσω αυτής, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τηςκαπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

5. Όπως ζήσαμε την περίοδο 2010-2015, αλλά και όπως είδαμε από τηνεμπειρία του Brexit, η ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε., αν και είναιαναγκαία συνθήκη, δεν είναι η μοναδική συνθήκη για την υπεράσπιση τωνεργατικών-λαϊκών συμφερόντων. Γι’ αυτό και επιμένουμε στην ανάγκη η ρήξηνα ακολουθείται από ένα σαφές μεταβατικό πρόγραμμα που θα λογοδοτείστις εργατικές-λαϊκές ανάγκες και θα εντάσσει την ανατροπή τουνεοφιλελευθερισμού μέσα στη γενικότερη διεκδίκηση της σοσιαλιστικήςαπελευθέρωσης.

6. Οι συνθήκες και οι ρυθμίσεις της Ε.Ε. (όπως τα άρθρα πουεπιβάλλουν την έγκριση των προϋπολογισμών των χωρών-μελών από τηνΚομισιόν) έχουν υποβαθμίσει δραστικά το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουνγια το μέλλον τους. Με αυτή την έννοια, η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας,μια κατάκτηση 200 και πλέον ετών, έχει κυριολεκτικά καταρρακωθεί. Γι’αυτό και η πάλη ενάντια στις μνημονιακές-νεοφιλελεύθερες οικονομικέςπολιτικές συνδέεται με τον αγώνα υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριώνκαι δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα. Είναι δηλαδή πρωτίστως η πάλη για τοδικαίωμα της κοινωνικής πλειοψηφίας (των εργαζομένων, των γυναικών, τωνμεταναστών, των προσφύγων) να ορίζουν την πολιτική που ασκείται στηχώρα που ζουν. Γι’ αυτό και δεν έχει σχέση αυτός ο αγώνας με τουςθαυμαστές του Τραμπ, τα ορφανά της ακροδεξιάς και τις συχνάπολεμοκάπηλες κραυγές τους, που προσπαθούν απλά να θέσουν τους λαούς στασυμφέροντα άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

7. Οι επιδιώξεις αυτής της πάλης είναι φανερό ότι ξεπερνούν τα στενάόρια των εθνικών συνόρων. Η διεθνής αλληλεγγύη, ο συντονισμός ωςπροϋπόθεση για την κλιμάκωση της δράσης, η συνδιαμόρφωση στόχων καιπροοπτικών, όλες αυτές οι πλευρές ενός σύγχρονου διεθνισμού είναιαναγκαίες σήμερα όσο ποτέ. Με την έννοια αυτή είναι για εμάς σημαντική ησυμμετοχή στις διεργασίες του μετώπου «Και τώρα ο Λαός», που απορρίπτειτις επιλογές του ευρω-ρεφορμισμού του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΕΑ.

8. Γνωρίζουμε ότι σήμερα ο κόσμος μας περνάει δύσκολες μέρες στη χώραμας. Η κοινωνική επίθεση της λιτότητας συνδυάστηκε με τις απογοητεύσειςτων πολιτικών διαψεύσεων. Γι’ αυτό η ανατρεπτική πολιτική δεν μπορεί ναπεριορίζεται στα λόγια. Και προϋπόθεση για το πέρασμα στην πράξη είναιμια μετωπική τακτική που επιδιώκει ειλικρινή συγκέντρωση δυνάμεων, μεστόχο να γίνουν εφικτές οι νίκες που έχει ανάγκη ο κόσμος μας. Για νασυνεχιστεί η αντίσταση, για να προετοιμαστεί η αντεπίθεση, όλοι μαςέχουμε κάνει την επιλογή της συμμετοχής στο μέτωπο της Λαϊκής Ενότηταςκαι συμμετέχουμε στις ευρωεκλογές ως υποψήφιοι της Λαϊκής Ενότητας.

Παλεύουμε σε κάθε επίπεδο (τόσο στο εσωτερικό της ΛΑΕ όσο καιευρύτερα) για την προώθηση ενός μετώπου της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μιαεπιλογή που ολοφάνερα αφορά καταρχήν τις δυνάμεις της ΛΑΕ, τηςΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσους/εςαποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015,αλλά και κάθε αριστερό αγωνιστή που αρνείται την αποδοχή του υπάρχοντοςκαθεστώτος ως «μονόδρομο» και «κανονικότητα».

Είναι μια επιλογή που ολοφάνερα προϋποθέτει την απόρριψη τόσο τωνδεξιόστροφων πολιτικών προσαρμογών, όσο και της επιμονή σε έναν αδιέξοδοαυτοαναφορικό σεχταρισμό.

Θεωρούμε ότι η τακτική όλων των δυνάμεων στις αυτοδιοικητικές εκλογέςκαι στις ευρωεκλογές θα πρέπει να «μετρηθεί» και με το κριτήριο του εάνκαι κατά πόσο υπηρετεί αυτή την κατεύθυνση της μετωπικής συνεργασίαςτων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς για τη ρήξη και την ανατροπήτων κυρίαρχων πολιτικών. Κατεύθυνση που, ακόμα και αν δεν υλοποιήθηκετώρα, πρέπει να συνεχίσει να επιδιώκεται στο μαζικό κίνημα και στιςεπόμενες, στις εθνικές εκλογές.

Στο πλαίσιο αυτό καλούμε στην ψήφιση του ψηφοδελτίου της ΛαϊκήςΕνότητας στις ευρωεκλογές και ειδικότερα στη στήριξη των υποψηφίων πουμάχονται ανοιχτά για την προοπτική της ανασύνθεσης και της μετωπικήςενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Οι υποψήφιοι/ες ευρωβουλευτές:

Σπύρος Δρίτσας

Στάθης Κουβελάκης

Μάνια Μπαρσέφσκη

Μαρία Μπόλαρη

Αντώνης Σιγάλας

Χρήστος Σταυρακάκης

Ντίνα Σωτηριάδη