Από τι ορίζεται η «νεότητα»;

ΤωνΘύμιου Δραγώτης| Γιώργου Σουβαλιώτη*

Είναιπραγματικότητα ότι οι περισσότερες δημοτικές παρατάξεις έχουνπροσπαθήσει ⎼και σε έναn βαθμό καταφέρει⎼ να εντάξουν ανθρώπους τωννεότερων γενιών στα ψηφοδέλτιά τους. Παρατηρούμε, επίσης, ότι όσοιάνθρωποι της ηλικίας μας (ας πούμε «οι τριαντάρηδες», για να το ορίσουμεκάπως) επιλέγουν να ασχοληθούν με την τοπική αυτοδιοίκηση, χτίζουν τηνπολιτική τους παρέμβαση χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα την ίδιατην ηλικία τους. Και πολύ καλά κάνουν. Γιατί είναι όντως σημαντικό το ναμπορούν να κάνουν πολιτική οι άνθρωποι των παραγωγικών ηλικιών. Καιγιατί ξέρουμε πως είναι πιο δύσκολο να εκτίθεσαι όταν είσαι ακόμη στηναρχή της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας, και ίσως γίνεται «πιο απλό»αν αισθάνεσαι την «ασφάλεια» μιας μακρόχρονης καριέρας.

Προκύπτει εύλογα όμως ένα ερώτημα: Είναι αρκετό το να είσαι νέοςηλικιακά; Και πολύ περισσότερο, το να έχεις μια άποψη και να είσαι νέοςκάνει αυτόματα την άποψη φρέσκια και νέα;

Η πρώτη απάντηση που θα δίναμε θα ήταν ότι συναντούμε συνέχειαανθρώπους που, παρά τα πολλά τους χρόνια και την κόπωση που αυτάαντικειμενικά επιφέρουν, διατηρούν την όρεξή τους για ζωή αλλά και τηφρεσκάδα των ιδεών τους σε επίπεδα ζηλευτά. Και στον αντίποδα, πολλέςφορές έχουμε εκπλαγεί με τον συντηρητισμό που μπορεί να προβάλλεικάποιος άνθρωπος της γενιάς μας, σε προσωπικά, επαγγελματικά, πολιτικάθέματα.

Σε δεύτερο επίπεδο, αξίζει να δούμε ποιες είναι οι θέσεις των νέωνυποψηφίων στα συγκεκριμένα ζητήματα της πόλης αλλά και τι ορίζουν ωςβασική τους έγνοια, τι θέτουν σαν το βασικό ερώτημα των φετινώνδημοτικών εκλογών.

Για αρχή, τοποθετούν τον εαυτό τους ⎼και τους συνδυασμούς στουςοποίους συμμετέχουν⎼ στο κάδρο των «ανεξάρτητων», λες και δεν ήταν οιπερισσότεροι από αυτούς μέλη φοιτητικών παρατάξεων και κομματικώννεολαίων. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ότι είναι κακό νασυμμετέχει κανείς σε κάποιο πολιτικό κόμμα, αντίθετα είναι πολύσημαντικό να έχει κάποιος συνολική άποψη για τα πολιτικά και κοινωνικάζητήματα. Αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε τους εκπροσώπους των κομμάτωνεξουσίας, που χρόνια τώρα υποστήριξαν όλες τις πολιτικές που μαύρισαν τομέλλον μας και έστειλαν τα αδέρφια και τους φίλους μας στο εξωτερικόγια να βρουν μια δουλειά, σαν προοδευτικούς και «φρέσκους». Ιδιαίτεραόταν οι ίδιοι συνεχίζουν να εξελίσσονται στις κομματικές ιεραρχίες καιδεν φαίνεται να προβληματίζονται με αυτό.

Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι ο κοινός παρονομαστής των πολιτικών τουςπροτάσεων είναι η «ανάπτυξη» και το εμπορικό κέρδος από τις αναπλάσειςπου πρέπει να γίνουν. Έτσι, σύμφωνα με τη λογική τους θα δημιουργηθούνθέσεις εργασίας και κίνητρα για την επιχειρηματικότητα της νέας γενιάς.Αυτό θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα βάση αντιπαράθεσης, που θαέπιανε το τι εννοεί κανείς με τον όρο «ανάπτυξη», τι σημαίνει για τονκαθένα μας «όμορφη πόλη» και κατά πόσο συνδέονται οι επιλογές ενός δήμουμε το γενικό κοινωνικό συμφέρον. Όμως αν δει κανείς προσεκτικά τιςπροτάσεις τους, θα καταλάβει εύκολα ότι όχι μόνο δεν θα φέρουν κανενόςείδους ανάπτυξη (τουλάχιστον όχι κάποια που θα επηρέαζε θετικά τηνκοινωνική πλειοψηφία), αλλά επίσης καμία πρόταση δεν φαίνεται νασυμμερίζεται την ανάγκη υγιούς αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τωνπολιτών, το αίτημα για διεύρυνση των πράσινων χώρων και τη σημασία πουέχει η συλλογική ευημερία έναντι του ατομικού κέρδους. Θα ήταν πολύεύκολα τα πράγματα αν γινόταν με μια μαρίνα κρουαζιερόπλοιων ή με έναξενοδοχείο στο νότιο πάρκο να γίνει η επιβίωση μας πιο εύκολη και η ζωήμας πιο όμορφη.

Τελευταίο αλλά εξ ίσου σημαντικό κριτήριο, για τη «φρεσκάδα» τωνιδεών και των προτάσεων, είναι το κατά πόσο συμβάλλουν στην εξυγίανσητου δημόσιου διάλογου. Όταν η αντιπολίτευση έχει άξονα τον εξευτελισμότων κοινωνικών αγώνων (λες και θα αποδιδόταν το θαλάσσιο μέτωπο αν δενυπήρχαν οι κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων, για παράδειγμα), τηνανάδειξη μικρών θεμάτων ως κύρια (όπως τα χορτάρια σε ένα γήπεδο μπάσκετή τα παγκάκια που δεν είναι σταθερά), αλλά κυρίως την υποτίμηση τηςεπιστημονικής τεκμηρίωσης των θέσεων μιας παράταξης («μάλλον δεν θαεκραγεί η δεξαμενή φυσικού αερίου στο νέο λιμάνι», «νομίζω πως το δίκτυο5G δεν είναι επιβλαβές για τους κατοίκους μια πόλης»), τότε δεν μιλάμεγια νέα αντίληψη της πολιτικής, αλλά για στείρα αναπαραγωγή των ίδιωνπαλιών εργαλείων απλά από νέους ανθρώπους.

Η εμπλοκή νεότερων γενιών στα κοινά δεν είναι από μόνη της δείκτηςπροόδου μιας πόλης ή μιας κοινωνίας. Ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται απόπαλιές ιδέες και γερασμένες πρακτικές, μπορεί να γίνει και επικίνδυνη.

Χρήσιμοι είναι οι νέοι και οι νέες που παλεύουν με τρόπο συλλογικό,που καταλαβαίνουν ότι το συμφέρον τους είναι ίδιο με το συμφέρον τωνπολλών. Νέες είναι οι ιδέες που αντλούν την αισιοδοξία τους από τουςκοινωνικούς αγώνες τους παρελθόντος και από τις νίκες του μέλλοντος.

*υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι με την «Ανυπότακτη Πολιτεία».

πηγή: Ανυπότακτη Πολιτεία