Είναι  πραγματικότητα ότι οι περισσότερες δημοτικές παρατάξεις έχουν  προσπαθήσει ⎼και σε έναn βαθμό καταφέρει⎼ να εντάξουν ανθρώπους των  νεότερων γενιών στα ψηφοδέλτιά τους. Παρατηρούμε, επίσης, ότι όσοι  άνθρωποι της ηλικίας μας (ας πούμε «οι τριαντάρηδες», για να το ορίσουμε  κάπως) επιλέγουν να ασχοληθούν με την τοπική αυτοδιοίκηση, χτίζουν την  πολιτική τους παρέμβαση χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα την ίδια  την ηλικία τους. Και πολύ καλά κάνουν. Γιατί είναι όντως σημαντικό το να  μπορούν να κάνουν πολιτική οι άνθρωποι των παραγωγικών ηλικιών. Και  γιατί ξέρουμε πως είναι πιο δύσκολο να εκτίθεσαι όταν είσαι ακόμη στην  αρχή της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας, και ίσως γίνεται «πιο απλό»  αν αισθάνεσαι την «ασφάλεια» μιας μακρόχρονης καριέρας.

Η πόλη που ζούμε, λένε πολλοί, είναι ένα προνομιακό προάστιο με λυμένα  προβλήματα και εύπορους κατοίκους. Σπεύδουν έτσι να δικαιολογήσουν τη  θέση ότι το ζητούμενο για τη δημοτική αρχή είναι να βρεθεί ο καλύτερος  διαχειριστής, ο πιο ικανός, ο πιο τεχνοκράτης. Όντως, συγκρινόμενη η  πόλη μας με άλλες υποβαθμισμένες περιοχές μπορεί να μην έχει να  αντιμετωπίσει το πρόβλημα της έλλειψης του πρασίνου, της πυκνής δόμησης ή  της υποβάθμισης. Όμως πίσω και από τα πράσινα παρτέρια, λίγο πιο πέρα  από τα ακριβά ενοίκια της περιοχής του Αϊ-Γιάννη και πλάι στις  αστραφτερές εμπορικές οδούς και τις πλατείες, θα συναντήσει πάρα πολλούς  ανθρώπους που βιώνουν τα αποτελέσματα της κοινωνικής καταστροφής που  επέφεραν στη χώρα μας οι εφαρμοζόμενες για μία δεκαετία και πλέον,  πολιτικές της λιτότητας, της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της ανεργίας,  των χαμηλών μισθών και συντάξεων.