Μια τέτοια υπέρβαση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τα ΕΑΑΚ να επιδιώξουν  συνολικά την αλλαγή της παρούσας διάταξης δυνάμεων στη φοιτητική  αριστερά. Όχι με όρους παρθενογένεσης, αλλά «τομής και συνέχειας». Με  σεβασμό στα υπάρχοντα σχήματα κοινωνικών χώρων, αλλά με διάθεση όσο το  δυνατόν ενωτικής υπέρβασής τους, όπου αυτό είναι δυνατό.

Είναι σαφές πως ζούμε σε μια συνθήκη υποχώρησης του λαϊκού παράγοντα, απώλειας κεκτημένων, και συνολικής τροποποίησης του ταξικού συσχετισμού

δύναμης εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Τώρα, η νεολαία καλείται να λειτουργήσει, όπως και άλλες φορές στο παρελθόν, ως πυροδότης ευρύτερων

πολιτικών και κινηματικών διεργασιών, που θα μπορέσουν να διαρρήξουν την εικόνα της επιστροφής στην κανονικότητα, και να δώσουν αναπαραστάσεις

νίκης στο σήμερα.