Οι κυρίαρχες τάξεις επιμένουν στο σχέδιο «Ε.Ε. και Ευρώ». Παρά τις  ρωγμές (π.χ. Brexit), παρά τις διαφωνίες και τους ανταγωνισμούς (π.χ.  χώρες του Βίζενγκαρντ, Ιταλία), παρά δηλαδή τα φαινόμενα που  υπογραμμίζουν την κρίση και το βάλτωμα της στρατηγικής των  «ολοκληρώσεων», οι πλειοψηφικές καθεστωτικές δυνάμεις δηλώνουν  αποφασισμένες να προχωρήσουν στον δρόμο που χάραξαν στο Μάαστριχτ και  στη Λισαβόνα, με τις διαβόητες συνθήκες που έθεσαν τα θεμέλια για τη  σύγχρονη Ε.Ε. και την Ευρωζώνη.

Έχουν  περάσει τέσσερα χρόνια από τη μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, και  με δεδομένη την αδυναμία της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς  αλλά και του κινήματος να μπλοκάρουν τη συνέχιση του μνημονιακού  οδοστρωτήρα, η πολιτική μάχη των ευρωεκλογών αποκτάει ιδιαίτερη σημασία,  καθώς θα είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση με κεντρικά πολιτικά  χαρακτηριστικά και μάλιστα λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές στην  Ελλάδα. Πέρα από την αδιατάραχτη συνέχεια της μνημονιακής επίθεσης (παρά  τις κυβερνητικές εξαγγελίες για το «τέλος των μνημονίων») σε αυτή τη  χρονική περίοδο, η κρίση στο πολιτικό επίπεδο έχει διαμορφώσει νέες  πολιτικές δυναμικές στην Ευρώπη, που ενέχουν σοβαρούς κινδύνους.

Στις χώρες της E.E. συσσωρεύεται σήμερα σε πρωτοφανές επίπεδο πλούτος  και δύναμη στην πλευρά των κυρίαρχων, αλλά και αδικία, ένταση της  εκμετάλλευσης και της καταπίεσης για τους εργαζόμενους/ες και τους  λαούς. Οι κυρίαρχες τάξεις αντιμετώπισαν την κρίση του 2008 επιμένοντας  αταλάντευτα στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και στην πολιτική πυγμής  απέναντι στις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις. Πατώντας πάνω σε  αυτό το «κεκτημένο» πέτυχαν μια ανάκαμψη που τροφοδοτείται κυρίως από  την κατακρεούργηση των εργατικών-κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.  Μπροστά στις ενεργές αντιφάσεις του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και τις  προβλέψεις για μια νέα ύφεση, προετοιμάζονται για μια ακόμα σκληρότερη  οικονομική και κοινωνική πολιτική. Οι ήττες των εργατικών-λαϊκών  κινητοποιήσεων, με εμβληματικά σημεία το ελληνικό 2015, την αντεπίθεση  της δεξιάς στη Λατινική Αμερική, αλλά και την επιβολή καθεστώτων  έκτακτης ανάγκης ακόμα και σε χώρες στο κέντρο του δυτικού καπιταλισμού,  ενισχύουν στις καθεστωτικές δυνάμεις την πεποίθηση ότι τα προβλήματά  τους θα περιορίζονταν στα ζητήματα των ανταγωνισμών και των μεταξύ τους  αντιπαραθέσεων. Το ξέσπασμα των κινητοποιήσεων των κίτρινων γιλέκων στη  Γαλλία, οι αντιστάσεις απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μέση  Ανατολή, οι κινητοποιήσεις στην Ουγγαρία και την Αλβανία αναδεικνύουν  ότι ο παράγοντας της λαϊκής παρέμβασης βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Σε  αυτόν τον παράγοντα οφείλει να συγκεντρωθεί η προσοχή μας και να  λογοδοτεί η δράση μας.