Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για τη Συνδιάσκεψη μας έχει πάρει μια αναπάντεχη τροπή. Από το ερώτημα του Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου, το αν, με ποιον τρόπο και πάνω σε ποιο πρόγραμμα θα πρέπει να συγκροτηθεί, έχει μεταφερθεί στο ερώτημα της κυβέρνησης. Μια στατική θέση της άποψης που υποστηρίζω ενδεχομένως να θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο συνιστά εν πολλοίς έναν «χειρισμό» για να μετατοπιστεί το ζήτημα σε μια βάση που είναι ίσως ευκολότερο να απαντηθεί από άλλες απόψεις.

Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ότι μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται επιτέλους μια έντονη και ουσιαστική συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική και δεν πηγαίνομε σε μια συνδιάσκεψη παράλληλων μονολόγων. Κανείς δεν έχει να χάσει από την έντονη αλλά συντροφική αντιπαράθεση.

Σημείωμα για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, το πρόγραμμα, το μέτωπο, την εξουσία.

Ποια όμως μπορεί να είναι τα σύγχρονα σοβιέτ; Πώς θα μπορέσουμε, αν όχι να τα παραγάγουμε, τουλάχιστον, όταν και εφόσον εμφανιστούν, να τα αναγνωρίσουμε; Πώς θα μπορέσουμε να μη σταθούμε κριτικά ή φοβικά απέναντι στις σύγχρονες νέες μορφές που σαν και αυτές δεν θα έχουμε ίσως ξαναδιαβάσει, αυτές που μπορούν να αποτελέσουν τις «αρχαιολογίες του (επαναστατικού μας) μέλλοντος»; Αυτά ίσως είναι ήδη «τα καίρια ζητήματα του κινήματός μας» σήμερα.

Ως Αριστερή Ανασύνθεση θέλουμε να καταθέσουμε την ακόλουθη γνώμη ως προς την αποτίμηση των διαδικασιών για τη μετωπική συμπόρευση ...