Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε σε μία κρίσιμη στιγμή κοινωνικά και πολιτικά. Η κοινωνία στενάζει υπό το βραχνά του μνημονίου για τρίτη χρονιά και η έλλειψη επαρκούς κινηματικής και πολιτικής διεξόδου είναι εμφανής. Η εργατική τάξη και ο λαός μας δίνουν όλες τις δυνάμεις τους σε ένα παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο με ανόδους και καμπές για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αλλά απέχουμε ακόμα από αυτή τη στιγμή. Η κρίση του πολιτικού συστήματος παραμένει ενεργή στο έδαφος της αδυναμίας συγκρότησης ηγεμονικής πρότασης από την πλευρά της αστικής τάξης. Και η κοινοβουλευτική αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη είτε στις αυταπάτες του «αριστερού ευρωπαϊσμού» και του κυβερνητισμού είτε στον αναχωρητισμό από την πολιτική διαπάλη με την αναγωγή όλων στη «λαϊκή εξουσία».

Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για τη Συνδιάσκεψη μας έχει πάρει μια αναπάντεχη τροπή. Από το ερώτημα του Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου, το αν, με ποιον τρόπο και πάνω σε ποιο πρόγραμμα θα πρέπει να συγκροτηθεί, έχει μεταφερθεί στο ερώτημα της κυβέρνησης. Μια στατική θέση της άποψης που υποστηρίζω ενδεχομένως να θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο συνιστά εν πολλοίς έναν «χειρισμό» για να μετατοπιστεί το ζήτημα σε μια βάση που είναι ίσως ευκολότερο να απαντηθεί από άλλες απόψεις.

Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ότι μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται επιτέλους μια έντονη και ουσιαστική συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική και δεν πηγαίνομε σε μια συνδιάσκεψη παράλληλων μονολόγων. Κανείς δεν έχει να χάσει από την έντονη αλλά συντροφική αντιπαράθεση.

Σημείωμα για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, το πρόγραμμα, το μέτωπο, την εξουσία.

Ποια όμως μπορεί να είναι τα σύγχρονα σοβιέτ; Πώς θα μπορέσουμε, αν όχι να τα παραγάγουμε, τουλάχιστον, όταν και εφόσον εμφανιστούν, να τα αναγνωρίσουμε; Πώς θα μπορέσουμε να μη σταθούμε κριτικά ή φοβικά απέναντι στις σύγχρονες νέες μορφές που σαν και αυτές δεν θα έχουμε ίσως ξαναδιαβάσει, αυτές που μπορούν να αποτελέσουν τις «αρχαιολογίες του (επαναστατικού μας) μέλλοντος»; Αυτά ίσως είναι ήδη «τα καίρια ζητήματα του κινήματός μας» σήμερα.