Η κυβέρνηση μετά και τις αρχικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη εξήγγειλε την κατάθεση νομοσχεδίου που θα προωθήσει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων πετώντας στα σκουπίδια το Σύνταγμα και το άρθρο 16 το οποίο προβλέπει τον αποκλειστικό δημόσιο χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα. Με έναν στρατό από δήθεν «αμερόληπτους» συνταγματολόγους προσπαθούν να βρουν «παραθυράκια» και να μας πείσουν ότι η συγκεκριμένη κίνηση δεν αποτελεί συνταγματική εκτροπή. Και αυτή τη φορά, εκτός από τη Νέα Δημοκρατία, στο χορό μπαίνουν και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Η εργαζόμενη κοινωνία και το φοιτητικό κίνημα όμως, έχουν ακόμα στην συλλογική μνήμη τους μεγαλειώδεις αγώνες του 2006-07 για την υπεράσπιση του Άρθρου 16 και κυρίως τις σημερινές ανάγκες για δωρεάν και δημόσια εκπαίδευση και πανεπιστήμια.

Το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων αποτελεί casus belli για το φοιτητικό κίνημα καιαπαιτείται να βρει απέναντι του το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας και του κόσμου της εργασίας. Θέλουν να διαμορφώσουν ένα πανεπιστήμιο με ακόμα πιο έντονο τον ρόλο και την παρέμβαση των επιχειρήσεων, συνδεδεμένο άμεσα με την αγορά εργασίας και με πιο έντονη την υποταγή του στην καπιταλιστική παραγωγή. Το κεφάλαιο προσπαθεί να διαμορφώσει το νέο παραγωγικό υπόδειγμα, ικανό να το βοηθήσει να ξεπεράσει την κρίση του.Αυτή η προσπάθεια συνδέεται με την πλήρη ελαστικοποίηση των όρων εργασίας και την διεύρυνση της επισφάλειας, η οποία μάλιστα οφείλει να προεπικυρώνεται ήδη από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό.

Τα αντιδραστικά σχέδιά τους

Η διαμόρφωση του νέου παραγωγικού υποδείγματος, διαμορφώνει και ένα νέο δυστοπικό κοινωνικό τοπίο, έτοιμο να αντικαταστήσει το προηγούμενο. Το δημόσιο πανεπιστήμιο συρρικνώνεται. Ταυτόχρονα, μεγάλα τμήματα της μισθωτής διανόησης προλεταριοποιούνται βίαια, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ και των επιχειρηματικών ομίλων για φτηνό, πανεπιστημιακά μορφωμένο εργατικό δυναμικό.Η ανάγκη του κεφαλαίου για μεγαλύτερη τεχνική ειδίκευση του εργατικού δυναμικού, για εμπέδωση της κινητικότητας του παραγωγικού δυναμικού, για συμπίεση της προοπτικής συνθέτει ένα νέο πλαίσιο. Αποτυπώνεται μία τάση απεμπλοκής από την δέσμευση που μέχρι πρότινος αναλάμβανε το κράτος, μία νέα μεταβατική φάση όπου η λογική της δια βίου μάθησης, της εργασιακής περιπλάνησης, της εντατικοποίησης της εργασίας διευρύνονται τόσο ηλικιακά αλλά και κλαδικά.

Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των συμμάχων της για την αντιδραστική αυτή μεταρρύθμιση βασίζονται στην έωλη λογική της συνύπαρξης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα η οποία, σύμφωνα με τους ίδιους, μέσω του ανταγωνισμού θα οδηγήσει στην αναβάθμιση και του δημόσιου πανεπιστημίου. Στην πραγματικότητα βέβαια η συνύπαρξη αυτή όπου υπήρξε στο παρελθόν στα κοινωνικά αγαθά οδήγησε σε μεγαλύτερη υποβάθμιση του δημόσιου έναντι του ιδιωτικού. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία οδήγησαν στο υποστελεχωμένο και διαλυμένο Ε.Σ.Υ με τις συνέπειες που υπήρχαν στην πανδημία, αλλά και αυτές που βιώνουμε καθημερινά. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια έχουν εκτοξεύσει τις τιμές στους λογαριασμούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις στις συγκοινωνίες έχουν διαμορφώσει ένα δίκτυο μεταφορών απαρχαιωμένο, με χαμηλές παρεχόμενες υπηρεσίες αλλά ταυτόχρονα ακριβά αντίτιμα, ενώ αποτελούν και την βασική αιτία του πολύνεκρου εγκλήματος στα Τέμπη. Με αλλά λόγια η απελευθέρωση των τομέων οπού υπήρχε αποκλειστικότητα του δημοσίου και η είσοδος ιδιωτικών κεφαλαίων συγκρότησε στην ουσία ένα νέο πεδίο ασύστολης κερδοφορίας για την επιχειρηματικότητα σε βάρος της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, η οποία πλήρωσε και πληρώνει αυτή την απελευθέρωση με υποβάθμιση των κοινωνικών παροχών και με δραματική αύξηση του κόστους τους.

Σε αυτό το μοτίβο έρχεται και η αντιδραστική μεταρρύθμιση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η οποία έρχεται ως συνέχεια του αντιδραστικού νομοσχεδίου της Κεραμέως που μέσω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) έχει στείλει ήδη χιλιάδες μαθητές εκτός της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δημιουργώντας ένα μαζικό ρεύμα πελατείας για την “ιδιωτική πρωτοβουλία” των κολλεγίων. Η χρόνια υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων αποτελεί πυλώνα της πολιτικής της κυβέρνησης. Με την εξίσωση των πτυχίων των κολεγίων με αυτά των ΑΕΙ, με την ΕΒΕ, την μείωση του προϋπολογισμού σε ασφυκτικό σημείο, μέχρι και το αφήγημα περί ανομίας και χαμηλών παρεχόμενων υπηρεσιών, το δημόσιο δωρεάν δημοκρατικό πανεπιστήμιο βρίσκεται στο στόχαστρο. Την ίδια στιγμή οι ιδιωτικές δομές εκπαίδευσης έλαβαν κάθε μορφής αναβάθμιση, ενώ ήδη κάθε λογής ιδιωτικός πάροχος πιστοποιητικών «αμφιβόλου ποιότητας», τρίβει τα χέρια του μπροστά στα σχέδια της κυβέρνησης.

Κυβέρνηση, ΣΕΒ και ΕΕ μαζί

Η κυβέρνηση υλοποιώντας τις κατευθύνσεις του ΣΕΒ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προχωρά αλαζονικά προς την πλήρη «απελευθέρωση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από το δημόσιο χαρακτήρα της. Θέλει να διαμορφώσει ένα δυσοίωνο μέλλον για τους απόφοιτους με πτυχία κουρελόχαρτα, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα που θα αποτελούν απλά εισιτήρια για την επανακατάρτιση. Η συνύπαρξη απόφοιτων δημόσιων και ιδιωτικών στο ίδιο γνωστικό αντικείμενο, εάν περάσει, θα δημιουργήσει έναν ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας από τον οποίο θα κερδίσουν μόνο οι εργοδότες, ενώ όλοι οι εργαζόμενοι θα συμπιέζονται προς χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση περιγράφει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ως λύση στην επιστημονική μετανάστευση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο πραγματικός λόγος που οι νέοι μεταναστεύουν είναι οι σημερινές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στην χώρα. Η εργασιακή ζούγκλα που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση δια νόμου, οι μισθοί φτωχοποίησης σε μια περίοδο ακρίβειας, τα ανεξέλεγκτα ωράρια, οι νομιμοποιημένες ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας διαγράφουν την ζωή μιας νέας εργαζόμενης σήμερα.

Ταυτόχρονα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα διεκδικήσουν ένα κομμάτι της κρατικής χρηματοδότησης, με αποτέλεσμα τα δημόσια να έρθουν σε ακόμα χειρότερη θέση. Η αναζήτηση πόρων από ιδιώτες συνεπάγεται την περαιτέρω σύνδεση των προγραμμάτων σπουδών με τις επιχειρήσεις, ενώ παράλληλα ένα μεγάλο μέρος του κόστους φοίτησης θα μεταφέρεται στις πλάτες των φοιτητών. Η φοιτητική μέριμνα, οι δωρεάν παροχές όπως σίτιση, στέγαση, θα αποτελούν παρελθόν και την θέση τους έρχονται να πάρουν τα ακριβοπληρωμένα δίδακτρα, με αποτέλεσμα να τίθενται περισσότερα οικονομικά εμπόδια για την ολοκλήρωση των σπουδών, ενώ και κατώτερα κοινωνικά στρώματα θα ωθούνται στην περαιτέρω φτωχοποίηση για να καταφέρουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Την ίδια στιγμή που θα πρέπει να περνάμε από θεούς και δαίμονες για να μπούμε στο δημόσιο πανεπιστήμιο, από Πανελλήνιες, από την ΕΒΕ, από τα διπλά μηχανογραφικά, από την βάση του 10, η πρόσβαση σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο θα απαιτεί απλά ένα γεμάτο πορτοφόλι.

Τα πλήρως αναδιαρθρωμένα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών πανεπιστημίων θα πιέζουν μέσω της αξιολόγησης και τα δημόσια πανεπιστήμια να ευθυγραμμιστούν προς αυτές τις κατευθύνσεις και κατ’ επέκταση να εφαρμόσουν το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.Θέλουν με αυτό τον τρόπο να επιβάλλουν «κινηματικό σιωπητήριο» στις σχολές και να καταντήσουν οι φοιτητικοί σύλλογοι απαξιωμένοι, ως άλλο ένα «association», όπου με αποπολιτικοποιημένο τρόπο θα διοχετεύεται η ενεργητικότητα των φοιτητών/τριων.

Αγώνας για ένα άλλο πανεπιστήμιο

Για να νικήσει το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται και να περάσει από την αποκάλυψη και την καταγγελία των δεινών που θα φέρουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και η κυβερνητική πολιτική, στη θετική προβολή και στη διεκδίκηση μίας δημόσιας και δωρεάν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης που θα υπηρετεί τις ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και των παιδιών της. Και παράλληλα, μια άλλη οργάνωση της παραγωγής και της εργασίας με κέντρο της τους εργαζομένους/ες και όχι τα κέρδη, τα κοινωνικά αγαθά και όχι το εμπόρευμα, την προστασία και όχι την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να κινηθεί όλη η Αριστερά, αντί να κρατά «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, στο όνομα της κοινωνικοποίησης, όπως έγινε από δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς για τους σιδηροδρόμους.

Το φοιτητικό και το νεολαιίστικο κίνημα έχει δείξει ότι όταν οργανώνεται και δρά από κοινού κοινωνικά και πολιτικά μπορεί ακόμα και στους δύσκολους σημερινούς συσχετισμούς να πετυχαίνει νίκες και κατακτήσεις. Από κοινού με την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά και το εργατικό κίνημα δεν θα επιτρέψουμε την διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης! Η ανασυγκρότηση των δομών του φοιτητικού κινήματος, από τους φοιτητικούς συλλόγους μέχρι και την ΕΦΕΕ, είναι αναγκαίο βήμα, ειδικά σε μια περίοδο που γίνεται ξεκάθαρη η έλλειψη πανελλαδικής έκφρασης του φοιτητικού κινήματος.

Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού και πανκοινωνικούμετώπου για την διεκδίκηση ενός δημόσιου δωρεάν δημοκρατικού πανεπιστημίου. Πανελλαδικά οι φοιτητικοί σύλλογοι ήδη συνεδρίασαν και προχωρούν σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις σχολών, ενώ από κοινού θα δώσουν την μάχη σύλλογοι ΔΕΠ, ομοσπονδίες διοικητικών υπαλλήλων, σύλλογοι μεταπτυχιακών και υποψήφιων διδακτόρων. Οι κινήσεις και οι δράσεις μας οφείλουν να προειδοποιήσουν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι αν επιλέξει να καταθέσει το νομοσχέδιο, τα πανεπιστήμια σε όλα την Ελλάδα θα παραλύσουν!

Απέναντι στο casus belli της κυβέρνησης να σηκώσουμε το γάντι και να υπερασπιστούμε μέχρι τέλους το δικαίωμα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης για όλους/ες/α, να συνεχίσουμε να διεκδικούμε ισχυρά ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα, δωρεάν φοιτητικές παροχές, ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.

- Να μη τολμήσει η κυβέρνηση να καταθέσει το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων

- Κάτω τα χέρια από την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση

- Ούτε σκέψη για παράκαμψη του Άρθρου 16.

- Αγώνας για δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο κόντρα σε Κυβέρνηση – ΕΕ – ΣΕΒ

Ενιαίο συντονιστικό συνελεύσεων και συλλόγων

Καλούμε όλες τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος σε κοινή δράση, στη συγκρότηση κοινών αγωνιστικών πλαισίων στις συνελεύσεις σύμφωνα με την παραπάνω κατεύθυνση και στη δημιουργία ενός ενιαίου συντονιστικού των γενικών συνελεύσεων και των φοιτητικών συλλόγων για να νικήσουμε τις δυνάμεις της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ πρέπει να παλέψουμε από κοινού για να αντιμετωπίσουμε τις δυνάμεις της υποταγής, του συμβιβασμού και της προσαρμογής του αγώνα σε μικροκομματικές επιδιώξεις.

Καλούμε σε αποφασιστικό μακροχρόνιο και δυναμικό αγώνα όλων μαζί για να νικήσουμε

Πρωτοβουλία για μια ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΤΡΓΑΝΩΣΗ

(ΑΡΑΝ, Κ/ΣΧΕΔΙΟ, Ανένταχτοι/ες)