Μία νέα ριζοσπαστική Αριστερά είναι αναγκαία.

Συσπείρωση με συνεκτικό πρόγραμμα, χωρίς αποκλεισμούς.

στο κίνημα, σε δήμους & περιφέρειες, στις πολιτικές & εκλογικές μάχες.

Να μη γίνουμε δωρητές σώματος στην Αριστερά του συμβιβασμού.

Οι μοναχικές πορείες οδηγούν στην ήττα.

Ενωτικά και ριζοσπαστικά μπορούμε!

Ένας κόσμος που αλλάζει

Έχουμε ήδη μπει σε μία χρονιά με μεγάλες δυσκολίες και προκλήσεις. Ο ίδιος ο καπιταλισμός αλλάζει μέσα από τις κρίσεις του, και στο βαθμό που δεν ανατρέπεται από την εργατική τάξη και τα εν δυνάμει σύμμαχα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα μετασχηματίζεται και μετασχηματίζει τα πάντα εντός του, σε μια μέχρι στιγμής συνεχή αντιδραστική και καθοδική πορεία.

Μεγάλες και βίαιες κοινωνικοταξικές αλλαγές συμβαίνουν με τη διαρκή υποβάθμιση της κοινωνικής θέσης και του εισοδήματος της εργασίας. Την ίδια στιγμή, η επιστροφή των μεγάλων εργατικών αγώνων σε Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία είναι ίσως εικόνα από το μέλλον, ξεπερνά τη σημερινή Αριστερά και αποτελεί ελπιδοφόρα εξέλιξη που μπορεί να ανοίξει δρόμους για μία εργατική αναγέννηση διεθνώς. Ταυτόχρονα, βέβαια, σημαντικές ιδεολογικές μεταλλαγές σε συντηρητική κατεύθυνση πραγματοποιούνται και υποστηρίζουν αντίστοιχες αντιδραστικές μετατοπίσεις και σε μερίδα της κοινωνίας, πυροδοτώντας ως υγιή αντίδραση πληθώρα κοινωνικών κινημάτων σε πολλά πεδία (έμφυλο ζήτημα, αντιρατσιστική πάλη κλπ.). Και η άναρχη καπιταλιστική κακοποίηση της φύσης με αποκλειστικό στόχο το κέρδος γεννά και αναπαράγει την κλιματική κρίση δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση και την παγκόσμια εξάπλωση ιών, καταστρέφει δάση, βουνά, αγρούς και βοσκοτόπια. Η κλιματική αλλαγή και η όξυνση της ενεργειακής κρίσης, και λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, θέτουν επί τάπητος και την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας στο μέλλον. Σε αυτό το τοπίο, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν δώσει παγκόσμια το σάλπισμα της επίθεσης ενάντια σε ό,τι έχει απομείνει από τα δικαιώματα των εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων, αλλά και στο σύνολο των κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων των «από κάτω».

Ο κίνδυνος του πολέμου μεγαλώνει

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται συμβάλλοντας στην όξυνση των προβλημάτων της διεθνούς οικονομίας, εκτινάσσοντας την ακρίβεια στην ενέργεια, στα τρόφιμα και γενικά τις πληθωριστικές πιέσεις, την ίδια ώρα που οι μισθοί μένουν καθηλωμένοι. Το επεισόδιο της ανατίναξης των αγωγών στη Βαλτική και η ένταση των μαχών και των εξοπλισμών είναι οιωνοί χειρότερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων στο κοντινό μέλλον. Με άμεσο τον κίνδυνο της χρήσης και πυρηνικών όπλων με ανυπολόγιστες συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα, κάτι που πρέπει να αποτραπεί από τους λαούς με κάθε τρόπο. Ο κόσμος χωρίζεται σε ιμπεριαλιστικά μπλοκ και το ζήτημα της ανάδειξης της ανεξάρτητης αντιμπεριαλιστικής φωνής και πορείας των λαών είναι δύσκολο αλλά επιτακτικό. Οι λαοί των χωρών της ΕΕ πληρώνουν βαρύ τίμημα, με το σύρσιμό της στο άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τις κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία, με το φάσμα της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης να προβάλλει ακόμα και για τις χώρες της αναπτυγμένης «Δύσης».

Σε αυτό το φόντο, η ένταση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης ως καθρέφτης των ευρύτερων γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων γύρω από τα ενεργειακά ζητήματα ανεβαίνει ξανά. Ο αναθεωρητισμός της τουρκικής πλευράς και η λειτουργία της Ελλάδος ως προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή μέσω της συμμαχίας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ εγκυμονούν κινδύνους, με απειλές ακόμα και για «ελεγχόμενους» τυχοδιωκτισμούς. Γεγονός το οποίο αξιοποιείται από μερίδες του κεφαλαίου και της αστικής τάξης για να μετατοπίζεται η κοινωνικοπολιτική ατζέντα προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Και φυσικά δεν είναι προς το συμφέρον ούτε του ελληνικού ούτε του τουρκικού λαού και απαιτεί διαρκή επαγρύπνηση και ένταση της αντιπολεμικής κινητοποίησης. Δεν εμπιστευόμαστε καμία κυβέρνηση σε Ελλάδα και Τουρκία, κανένα ιμπεριαλιστή «διαμεσολαβητή», παλεύουμε ενάντια στους πολεμικούς και εθνικιστικούς τυχοδιωκτισμούς του κεφαλαίου και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, για την ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία σε Ελλάδα και Τουρκία.

Στη δίνη των πολιτικών μετασχηματισμών

Όλα αυτά επιδρούν στις συνειδήσεις των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, εκφράζονται και στον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης, αλλά και σε όλα τα πολιτικά ρεύματα. Μέσα σε αυτό το τοπίο η δεξιά γίνεται σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα πιο συντηρητική – αντιδραστική αλλά και επιθετικά νεοφιλελεύθερη για να υποστηρίξει ακριβώς πιο αποτελεσματικά αυτή την κατεύθυνση έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα πεδία. Οι Τραμπ, Μπολσονάρου, Μελόνι, Όρμπαν,είναι σημεία των καιρών που η δεξιά και η ακροδεξιά συμπλέκονται στενότερα. Την ίδια στιγμή η κρίση και η πολιτική και κοινωνική αστάθεια, δίνουν και πάλι το έδαφος σε νεοφασιστικές συγκροτήσεις, όπως άλλωστε συνέβη και στην μεγάλη κρίση της περασμένης δεκαετίας.

Στο πλαίσιο αυτών των μετασχηματισμών εντάσσεται και η ακόμα πιο συντηρητική στροφή της ΝΔ στη χώρα μας. Η κυβέρνηση της ΝΔ λειτουργώντας ως ο πιο πιστός σύμμαχος και επί της ουσίας υπηρέτης των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων, εμφανίζεται πάλι ως αδύναμος κρίκος εντός της ΕΕ σε μία περίοδο σημαντικής αύξησης του δημοσίου χρέους ενώ αυξάνονται και τα επιτόκια διεθνώς, και ταυτόχρονα αυξάνεται η πολιτική φθορά της ειδικά μετά το σκάνδαλο των υποκλοπών. Οι ραγδαίες αυξήσεις στις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών άμεσης λαϊκής κατανάλωσης, οι αυξημένοι δείκτες πληθωρισμού και οι μισθοί και συντάξεις που δεν επαρκούν για την κάλυψή τους, ορίζουν την καθημερινότητα της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας. Το μεγάλο πολιτικό και θεσμικό σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, μαζί με την ωμή βία και καταστολή που συνεχώς εντείνονται απέναντι σε κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης ( φοιτητικό κίνημα, νεολαία, εργατικοί αγώνες ), δημιουργούν μέγιστο ζήτημα δημοκρατίας, το οποίο είναι συνυφασμένο τόσο με την διακυβέρνηση της ΝΔ, όσο και με τον τρόπο σύστασης και λειτουργίας του σύγχρονου αστικού καπιταλιστικού κράτους. Μπροστά στις συνθήκες αυτές, το εργατικό και λαϊκό κίνημα και η νεολαία, χρειάζεται να είναι σε διαρκή επαγρύπνηση για να παρέμβει στις εξελίξεις παίζοντας καθοριστικό ρόλο σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα και τις πολιτικές διεργασίες.

Δεν αρκούν όμως αυτές οι διαπιστώσεις και η επικέντρωση στον πολιτικό μετασχηματισμό της δεξιάς σε ακόμα πιο δεξιά, έως και ακροδεξιά, κατεύθυνση. Αν μείνουμε μόνο σε αυτό, μία κατεύθυνση για «δημοκρατία», «πρόοδο» και μία πιο φιλελεύθερη ατζέντα κοινωνικών αιτημάτων προβάλλει σχεδόν ως αυθόρμητη τάση. Δυστυχώς η κυριαρχία ακόμα αυτής της επιφανειακής οπτικής είναι σημείο των καιρών, είναι καρπός της υποχώρησης σε επίπεδο κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δύναμης σε όλο τον κόσμο μετά τις μεγάλες συγκρούσεις και τις ήττες της περιόδου της κρίσης στη δεκαετία που πέρασε. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέπουμε ότι ο κύκλος των νέων «αριστερών κυβερνήσεων» και κινημάτων στη Λατινική Αμερική, παρότι έχει εκ νέου στοιχεία ελπίδας, αποτυπώνει και μία σημαντική πολιτική υποχώρηση στο ριζοσπαστισμό, την προγραμματική σαφήνεια και την διάθεση ρήξεων των σημερινών εγχειρημάτων (Λούλα, προεδρία Μπόριτς και ήττα στο δημοψήφισμα στη Χιλή, ακόμα και στα σημαντικά εγχειρήματα σε Βενεζουέλα και Βολιβία κ.ά.). Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στην ευρωπαϊκή Αριστερά, με τη διάλυση της ιταλικής αριστεράς, την κρίση σε Πορτογαλία και Γερμανία λόγω του ακολουθητισμού στη σοσιαλδημοκρατία, την σοβαρή πολιτική – προγραμματική υποχώρηση στην Ισπανία εδώ και καιρό, την ανυπαρξία στη Βρετανία και μία σειρά άλλων χωρών. Ακόμα και το μαζικότερο και πιο στιβαρό συγκριτικά εγχείρημα του Μελανσόν και της Ανυπότακτης Γαλλίας βρίσκεται πλέον σε κρίσιμο σταυροδρόμι με την προγραμματική υποχώρηση και τους συμβιβασμούς που επέλεξε προκειμένου να συνεργαστεί με σοσιαλιστές και Πράσινους στη Γαλλία διεκδικώντας την προεδρία μαζί τους.

Δεν αλλάζει μόνο η δεξιά σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση, και το κέντρο παγκόσμια γίνεται «ακραίο κέντρο» και σχεδόν όλες οι εκδοχές μαζικής Αριστεράς μετατοπίζονται σε πιο «ρεαλιστικές» θέσεις στην πολιτική διαπάλη. Κάτι που εκτός από αποτέλεσμα της έκβασης της ταξικής πάλης με τη δυσμενή αλλαγή του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης αποτυπώνει και την πολιτική κι αυταρχική θωράκιση στο επίπεδο του αστικού κράτους. Τα «κόμματα του κράτους» μετασχηματίζονται παντού σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση, και αυτό αντικειμενικά πιέζει για ανάλογες προσαρμογές και τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς που έχουν μεταλλαχθεί πλήρως ή κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση ανεξαρτήτως προθέσεων. Εδώ είναι η ουσία του πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Σε μία περίοδο κατά την οποία ο αντίπαλος ετοιμάζεται για ακόμα μεγαλύτερη επέλαση για να υπερβεί το σύστημα τα κρισιακά φαινόμενα που αντιμετωπίζει, οι πολιτικές δυνάμεις που επιχειρούν να εκφράσουν τις λαϊκές δυνάμεις δείχνουν να υποτάσσονται στις κυρίαρχες πολιτικές. Χωρίς εύκολους βερμπαλισμούς και υπερφίαλη αντιμετώπιση του πραγματικού συσχετισμού δύναμης οφείλουμε να παλέψουμε για την ουσιαστική αντιστροφή αυτής της πορείας. Στα χρόνια της κρίσης μετά το 2008 δεν έλειψε μόνο η γνήσια και αποτελεσματική ενωτική - μετωπική κατεύθυνση. Έλειψε και η κρίσιμη προγραμματική σαφήνεια και αιχμηρότητα, η τακτική παρέμβαση με το αναγκαίο στρατηγικό χνάρι για να μπορέσει να δοθεί νικηφόρα η μάχη ενάντια στα μνημόνια, την ΕΕ και το κεφάλαιο μέχρι τέλους. Η ανάγκη αυτή εξακολουθεί να υπάρχει, βοά και σήμερα. Από αυτή τη σκοπιά, λέμε ότι μία νέα ριζοσπαστική Αριστερά που να μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς σε αυτά τα καθήκοντα είναι αναγκαία. Από αυτή τη σκοπιά θεωρούμε ότι σήμερα απαιτείται η συσπείρωση σε όλα τα επίπεδα των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, κομμουνιστικής, αντιμπεριαλιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που θέλουν «να πάνε αλλιώς» οι μάχες του επόμενου διαστήματος.

Η ανάγκη απαντήσεων για το κίνημα και την Αριστερά

Αν δεν δοθεί ουσιαστική απάντηση σε αυτό το πρόβλημα η υπαρκτή και εντεινόμενη φθορά της κυβέρνησης της ΝΔ δεν θα οδηγήσει σε αμφισβήτηση της ηγεμονίας της, δεν θα μπορεί να διοχετευθεί σε αγωνιστική διεκδικητική κατεύθυνση. Αν η λαϊκή δυσαρέσκεια εγκολπωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ και όποια νέα σενάρια «κεντροαριστερής» ανασύνθεσης δεν θα αλλάξει στην ουσία η κυρίαρχη πολιτική που επισφραγίζεται από την πλήρη πρόσδεση στο άρμα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και τις επιταγές της ΕΕ για την υπηρέτηση των αστικών πολιτικών σε βάρος των συμφερόντων και των αναγκών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η παρέμβασή όλων των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων στη φετινή προεκλογική ΔΕΘ ήταν εμφανής για το τι ακολουθεί. Μπαίνουμε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, με εκλογές εντός της άνοιξης του 2023, με το αστικό πολιτικό σύστημα να στοιχίζεται στην πλήρη εναρμόνιση με τις κατευθύνσεις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στα γεωστρατηγικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα. Με στόχο για άλλη μια φορά να μετακυλιστεί το βάρος των αλλεπάλληλων κρίσεων (οικονομική ύφεση, πανδημία, πόλεμος) στο λαό. Και με μόνο ερωτηματικό το ποιος θα είναι ο επόμενος διαχειριστής της κατάστασης, ΝΔ με ακροδεξιά, ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ, οικουμενική κυβέρνηση τεχνοκρατών.

Η κοινοβουλευτική αριστερά δείχνει ανήμπορη να αναμετρηθεί με το μέγεθος των προκλήσεων και απαιτήσεων της εποχής Το ΚΚΕ, παρότι έχει ενεργή εμπλοκή σε σημαντικούς επιμέρους αγώνες ( ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ – φοιτητικό κίνημα κ.α.), επιμένει στην άρνηση μιας πολιτικής συγκέντρωσης δυνάμεων ικανών να αναμετριόνται νικηφόρα με την αστική πολιτική, με αποτέλεσμα τη ματαίωση της δυνατότητας και αναγκαιότητας απόσπασης ουσιαστικών κατακτήσεων που να τροφοδοτούν μία συνολική κατεύθυνση βαθύτερων ανατροπών. Την ίδια στιγμή αρνείται τη δημιουργία μετώπου της μαχόμενης αριστεράς, ενώ βάσει μεγέθους του αναλογεί να πρωτοστατήσει σε κάτι τέτοιο, επιλέγοντας τον δρόμο της απεύθυνσης καλεσμάτων για μεμονωμένη προσχώρηση και εκλογική στήριξη. Το ΜΕΡΑ 25 στηρίζει με τις λιγοστές του δυνάμεις αναλογικά με την εκλογική του επιρροή τους λαϊκούς αγώνες, ωστόσο παραμένει συνειδητά σε ασάφειες όσον αφορά το ζήτημα των κυβερνητικών συνεργασιών και στο θέμα της πάλης ενάντια σε ΟΝΕ και ΕΕ. Παρά την μετατόπισή του σε πιο αριστερές θέσεις για κάποια ζητήματα, συνεχίζει να κινείται σε μια γραμμή καλύτερης διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και μια γραμμή ουσιαστικά παρόμοια με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012 – 2015 που έδειξε τα όρια της.

Η ριζοσπαστική αριστερά εξακολουθεί να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η πιο απαραίτητη παρά ποτέ ανάγκη για τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων δεν εξυπηρετείται σοβαρά, απουσιάζει ένα κέντρο συσπείρωσης δυνάμεων κατ’ αρχάς σε κοινωνικό επίπεδο και στη δράση και ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο με μετωπικές συμπράξεις, ικανό να αναμετρηθεί με την επίθεση του αντιπάλου, δίνοντας όραμα, στόχο και πνοή στις μάχες του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Σε αυτή την προσπάθεια για την αναζωογόνηση της εργατικής και λαϊκής διεκδίκησης αναδεικνύονται ως βασικοί άμεσοι στόχοι πάλης:

• οι εργατικές διεκδικήσεις: αυξήσεις μισθών πάνω από τον πληθωρισμό, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες ενάντια στη λογική της επισφάλειας, υπεράσπιση του 8ωρου στην προοπτική της μείωσης του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση μισθών και δικαιωμάτων, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) που κατοχυρώνουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και νοηματοδοτούν τη λειτουργία των σωματείων

• πλαφόν στις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας. Έκτακτη μεγάλη φορολόγηση στα υπερκέρδη των ιδιωτικών εταιρειών ενέργειας. Άμεση κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Αξιοποίηση όλων εγχώριων δυνατοτήτων για παραγωγή ρεύματος. Σχέδιο επαναλειτουργίας των λιγνιτικών εργοστασίων τηρώντας περιβαλλοντικά μέτρα. Κρατικοποίηση της ΔΕΗ με έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων.

• η θεσμοθέτηση πλαφόν ανώτατων τιμών και η άμεση δραστική μείωση του ΦΠΑ στα βασικά είδη λαϊκής διαβίωσης, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή, η διάλυση των χονδρεμπορικών καρτέλ

• οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και των αναγκαίων δημόσιων αγαθών για τη λαϊκή διαβίωση (ενέργεια, μεγάλες αλυσίδες και διακίνηση τροφίμων, υγεία, παιδεία)

•η υπεράσπιση και διεύρυνση του ΕΣΥ και των δομών δημόσιας υγείας με έμφαση στην πρωτοβάθμια πρόληψη και περίθαλψη για όλο το λαό, με ουσιαστική ενίσχυση υποδομών και προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού, με ουσιαστική φροντίδα για τους ΑμεΑ και όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες

• η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος, ενάντια σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης τους, ενάντια στην καταπάτηση και καταστροφή τους

• η υπεράσπιση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων

• η αντιπολεμική πάλη για καμία εμπλοκή και συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς, για να φύγουν όλες οι βάσεις από τη χώρα μας, για δραστική μείωση των εξοπλισμών – ακύρωση των εξοπλιστικών, για τον πυρηνικό αφοπλισμό διεθνώς, για έξοδο από το ΝΑΤΟ και ρήξη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, καμιά αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στην Ουκρανία

• η φεμινιστική πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, ενάντια στο σεξισμό, την πατριαρχία, τις γυναικοκτονίες, τις κάθε λογής διακρίσεις λόγω φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού

• η αντιρατσιστική πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μεταναστών/τριων και προσφύγων, ενάντια στη λογική της Ευρώπης - Φρούριο και τις φονικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο

Οι παραπάνω άξονες – στόχοι πάλης είναι κατά τη γνώμη μας βασικοί, μπορούν και πρέπει βέβαια να εμπλουτίζονται με τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις που αναδεικνύει η ίδια ταξική πάλη διαρκώς. Αναδεικνύουμε αυτά τα αιτήματα μέσα σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, και ειδικά εν όψει της σημαντικής απεργίας της 9/11. Παλεύουμε μέσα από τα σωματεία και τη νέα εργατική κίνηση ΜΑΧΗ για τη μαζικοποίηση της απεργίας, για να δώσουν η εργατική τάξη και ο λαός όσο γίνεται μαζική απάντηση στην ακρίβεια, τα χαμηλά μεροκάματα, την ανεργία, την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Για την ενωτική συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς

Παλεύοντας για αυτούς τους στόχους οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι στα κυβερνητικά σχέδια της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Δεν δίνουμε καμία στήριξη, ανοχή, συμμετοχή σε καμία κυβέρνηση για τη διαχείριση της επερχόμενης αντιλαϊκής επίθεσης. Σήμερα είναι αναγκαία η λαϊκή, εργατική, αριστερή αντιπολίτευση από τις δυνάμεις της μαχόμενης ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Με ένα συνεκτικό πρόγραμμα αρχών, κόντρα σε λογικές περιχαράκωσης των επαναστατών ή καλέσματα αφηρημένης ενότητας όλης της Αριστεράς χωρίς κρίσιμες προγραμματικές αιχμές για μία κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης.

Για αυτό θεωρούμε αναγκαία και τη συγκρότηση μίας ενωτικής πολιτικής συνεργασίας όλων των μαχόμενων δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς σε αυτή τη βάση. Όχι μόνο μέσα στους αγώνες και τα κινήματα, αλλά και σε όλες τις πολιτικές μάχες της επόμενης περιόδου, και τις εκλογικές αναμετρήσεις τόσο σε αυτοδιοικητικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Υπάρχει ανάγκη έκφρασης του χώρου της μαχόμενης ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, που αγωνίζεται στα κινήματα για άμεσες νίκες που βελτιώνουν την ζωή της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης κόντρα στο ασφυκτικό ιμπεριαλιστικό πλαίσιο του χρέους και της ΕΕ. Μίας ΕΕ που έχει ολοένα και πιο αντιδραστικό ρόλο στον πόλεμο της Ουκρανίας, στα εργατικά και κοινωνικά ζητήματα (ακρίβεια, ενεργειακή φτώχεια), στις αντιδημοκρατικές εκτροπές με τελευταίο παράδειγμα τη νομιμοποίηση και την κανονική συνεργασία με την Ακροδεξιά στην ιταλική κυβέρνηση. Αναζητώντας μία διαφορετική πολιτική προοπτική από τις υπάρχουσες δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, μία κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με το υπάρχον αστικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, μία κατεύθυνση προετοιμασίας της σύγκρουσης με τη νέα αντιλαϊκή επίθεση που ετοιμάζουν τα αστικά επιτελεία, μία κατεύθυνση απειθαρχίας, ρήξης και εξόδου από ΟΝΕ και ΕΕ προς όφελος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Αυτή την κατεύθυνση προτείναμε εγκαίρως και στην Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης, η δημόσια πρόταση της οποίας κινήθηκε αντίστοιχα. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε τις σχετικές αποφάσεις του Ιούλη της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης για μία ενωτική συσπείρωση της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιμπεριαλιστικής Αριστεράς χωρίς αποκλεισμούς. Κάθε πολιτική δύναμη ας αναλάβει τις ευθύνες της, πρωτίστως οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με μοναχικές πορείες δεν γίνεται, ενωτικά και ριζοσπαστικά μπορούμε.

Σε αυτήν την κατεύθυνση επιμένουμε στην ανάγκη κοινής δράσης και συνεργασίας και με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ 25 στο επίπεδο του κινήματος και των συνδικαλιστικών σχημάτων. Αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι δεν υπάρχει σήμερα το έδαφος για εκλογική – πολιτική συνεργασία μαζί τους ούτε με επίκληση της πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειάς μας. Δεν υπάρχουν σήμερα ούτε οι αναγκαίοι πολιτικοί – προγραμματικοί όροι ούτε οι οργανωτικοί όροι και ο συσχετισμός που να επιτρέπει κάτι τέτοιο χωρίς να συνεπάγεται αφομοίωση από αυτές τις δυνάμεις, απεμπολώντας εξαρχής κάθε δυνατότητα μίας ριζοσπαστικής ρηξιακής κατεύθυνσης να μπορεί να ηγεμονεύσει στις μάχες του μέλλοντος. Αυτή η δυνατότητα έλειψε στον προηγούμενο κύκλο της δεκαετίας της κρίσης, ακόμα λείπει και καμία δύναμη δεν μπορεί να το προσπερνά στο βωμό ενός τακτικισμού – εκλογικισμού. Επιμένουμε ότι χρειάζεται να οικοδομηθούν με επιμονή οι προϋποθέσεις για αυτό και οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη να κινηθούν πιο αποφασιστικά με αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Για μία σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική

Για αυτό το λόγο, άλλωστε, από την πλευρά μας, παράλληλα με τα παραπάνω, ιεραρχούμε υψηλά και την κατεύθυνση συγκέντρωσης δυνάμεων με αναβαθμισμένη στρατηγική συζήτηση και συμφωνία. Για τη συγκρότηση μίας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής και μίας μεταβατικής κομμουνιστικής οργάνωσης, στη μακρά πορεία για τη δημιουργία όρων για το αναγκαίο σήμερα κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα. Θεωρούμε ότι και αυτό το καθήκον πρέπει να εξυπηρετείται μέσα στις καθημερινές κοινωνικές και πολιτικές μάχες που δεν μπορούν φυσικά να αναβληθούν επειδή αυτό λείπει. Ό,τι λείπει λείπει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να φτιάξουμε αυτό το καράβι μέσα στις φουρτούνες που έρχονται, χωρίς αυτό κανένα ταξίδι στο μέλλον δεν θα γίνει. Δεν πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο θα εκπληρωθεί μόνο από τις δυνάμεις μας, αντιθέτως πιστεύουμε ότι θα βρεθούμε και με άλλες ζωντανές δυνάμεις στην πορεία. Επειδή ακριβώς η ίδια η ζωή θα δημιουργεί διαρκώς και ανάγκη και δυνατότητες για αυτό. Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, μέσα από τις εγγενείς αντιφάσεις του δεν αναδεικνύονται μόνο οι πιο αντιδραστικές και καταστροφικές τάσεις του συστήματος (πόλεμος, περιβαλλοντική κρίση, πανδημίες, ολοκληρωτισμός, αντιδημοκρατικές εκτροπές). Αναδεικνύονται πρωτόλεια και οι δυνατότητες και οι τάσεις χειραφέτησης για ένα σύγχρονο όραμα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Σε αυτό αφιερώνουμε τις δυνάμεις μας αναζητώντας τις νίκες στις συγκρούσεις που έρχονται!

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ - ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ