- Ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, των οργάνων τους και του κινήματος τώρα

- Μαζική πάλη ενάντια στους νόμους Κεραμέως

- Πτυχία με δικαιώματα για μία αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική

- Δημόσια & δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές

- Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών ενάντια στην εντατικοποίηση και την καθηγητική αυθαιρεσία

1. Στις 18 Μάη διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές ύστερα από τρία χρόνια. Τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει πρωτοφανή γεγονότα που έχουν αλλάξει και τροποποιούν διαρκώς τη ζωή όλης της κοινωνίας. Η πανδημία που παρέλυσε με την τηλεκπαίδευση την ομαλή λειτουργία και ζωή εντός πανεπιστημίων και σχολείων και επέδρασε καταλυτικά στη συλλογική, κοινωνική και προσωπική ζωή των φοιτητών και όλης της νεολαίας. Τρία χρόνια που οι δυσχερείς επιδράσεις της πανδημίας, της ύφεσης, της ενεργειακής φτώχειας και πιο πρόσφατα του πολέμου δημιούργησαν ένα ακόμα πιο ασφυκτικό κλίμα για την ζωή και την προοπτική της νεολαίας και επιδρούν στη συνείδησή της καταλυτικά. Τρία χρόνια που ήρθαν ως ακόμα χειρότερη συνέχεια των χρόνων μετά την ήττα του 2015 και το υποτονικό κλίμα που κυριαρχούσε μετά σε επίπεδο πολιτικών προσδοκιών και κινηματικής κινητικότητας στον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου. Τρία χρόνια που η κυβέρνηση της ΝΔ δεν δίστασε να ψηφίσει αντιεκπαιδευτικούς και αντεργατικούς νόμους εν καιρώ πανδημίας, με μηδενικό διάλογο, με την ακαδημαϊκή κοινότητα να είναι αντίθετη και να κάνει προσφυγές για την ΟΠΠΙ, με τους φοιτητές να μην μπορούν να παρέμβουν στα όργανα διοίκησης, με κάποιες πρυτανείες να είναι φερέφωνα της ΝΔ. Οι περσινές εκλάμψεις με τις κινητοποιήσεις για την πανεπιστημιακή αστυνομία και για τα δημοκρατικά δικαιώματα, με αποκορύφωμα τις μεγάλες περσινές κινητοποιήσεις για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων του απεργού πείνας Δ.Κουφοντίνα γενικεύτηκαν λίγο μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης σε κινητοποιήσεις ενάντια στον κρατικό και αστυνομικό αυταρχισμό εντός των λοκντάουν και της πανδημίας. Ήταν όμως μαζικά ξεσπάσματα που δεν σταθεροποιήθηκαν συγκροτώντας μίας συνολικότερη κινηματική ανάκαμψη και ειδικότερα στα πανεπιστήμια τις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, τους συλλόγους και τα όργανά τους.

2. Η γενική συγκυρία εντός της οποίας διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές είναι μία συγκυρία όπου έχει αρχίσει να διαφαίνεται σημαντική φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη (ήδη από το καλοκαίρι των πυρκαγιών, αλλά ακόμα περισσότερο πρόσφατα με την επενέργεια της ακρίβειας στην ενέργεια και γενικότερα). Αυτό το κλίμα διάχυτης δυσαρέσκειας είναι ακόμα πιο έντονο στο χώρο της νεολαίας, που δεν είναι εμφανώς χώρος προνομιακής απεύθυνσης για τη ΝΔ, όπως φάνηκε ακόμα και στις εκλογές του 2019 που κέρδισε με διαφορά συνολικά, αλλά στη νέα γενιά υπολειπόταν. Το εκλογικό «χάσμα γενεών» έχει αρχίσει να φαίνεται και ως ευρύτερη διεθνής τάση, με τη νεολαία να κινείται γενικά πιο αριστερόστροφα (βλ. πρωτιά Μελανσόν σε αυτές τις ηλικίες στη Γαλλία πρόσφατα) και πρέπει να μελετηθεί και να αναλυθεί πιο σοβαρά, είναι όμως μία εικόνα από το μέλλον, δείχνει τάσεις και υπόγεια ρεύματα που επενεργούν ελπιδοφόρα. Επίσης, σημαντικοί δείκτες κάποιων αριστερόστροφων μετατοπίσεων σε συνδικαλιστικές και σωματειακέςεκλογές ήταν και οι εκλογές σε αρκετά σωματεία του ιδιωτικού τομέα στα τέλη του 2021, όπου βγήκε σε σημαντικό βαθμό μπροστά και μία νέα γενιά εργαζομένων. Μία τάση που επιβεβαιώνεται και στις εκλογές σωματείων και συλλόγων που γίνονται αυτό το διάστημα. Η ίδια τάση αποτυπώθηκε και στη μεγάλη εικόνα των φοιτητικών εκλογών.

3. Η ειδική συγκυρία του κοινωνικού χώρου του πανεπιστημίου πέρα από την κατάσταση ρευστοποίησης της καθημερινότητας λόγω της πανδημίας είχε και την επενέργεια του προχωρήματος των αναδιαρθρώσεων με το νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη και ειδικά με την προσπάθεια εφαρμογής της πανεπιστημιακής αστυνομίας και περιπτώσεις ακραίας όξυνσης και αυταρχισμού εντός των σχολών (με αποκορύφωμα ό,τι γίνεται στο ΑΠΘ από πέρσι και οξύνθηκε και πρόσφατα από το Πάσχα μέχρι, διόλου τυχαία, μία εβδομάδα πριν τις φοιτητικές εκλογές). Σε αυτό το περιβάλλον, καταρχάς το διακύβευμα ήταν να ξαναγίνουν ομαλά μαζικές φοιτητικές εκλογές ύστερα από τρία χρόνια, κάτι διόλου αυτονόητο όπως φάνηκε από την προκλητική στάση του κράτους, ειδικά στο ΑΠΘ. Η έκρυθμη κατάσταση στο ΑΠΘ με ευθύνη της αστυνομίας οδήγησε ακόμα και τους καθηγητές της Σχολής Γεωλογίας να απειλήσουν με λοκάουτ, αφού δεν μπορούσαν να διεξαχθούν μαθήματα λόγω των δακρυγόνων και των αστυνομικών επεμβάσεων! Μετά και από αυτές τις αντιδράσεις – πλην αυτές των φοιτητών/τριων - υπήρξε μία προσωρινή υπαναχώρηση του κράτους και της αστυνομίας στο ΑΠΘ. Τις τελευταίες μέρες όμως οι αστυνομικές προκλήσεις ξανάρχισαν με αποκορύφωμα το σοβαρό τραυματισμό από χειροβομβίδα κρότου λάμψης ενός φοιτητή, μέλους των ΕΑΑΚ,πυροδοτώντας αντιδράσεις και μία πολύ μαζική κινητοποίηση στην πόλη στις 26/5.

4. Σε αυτή την κατάσταση πρέπει να συνεκτιμηθεί και η αρκετά αντιφατική στάση και κατάσταση των καθεστωτικών φοιτητικών παρατάξεων και των μηχανισμών τους τόσο μες την πανδημία όσο και στη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά με το άνοιγμα των σχολών. Τόσο καιρό δεν είχε «μετρηθεί» η πολιτική και οργανωτική επίδραση της περιόδου σε αυτούς τους μηχανισμούς και ήταν ένα μεγάλο ερώτημα. Είναι ενδεικτικό ότι παρά το άνοιγμα των σχολών από τον Οκτώβρη οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ πρακτικά δεν εμφανίστηκαν σοβαρά σε πολλές σχολές, ενώ σε άλλες ήταν ήδη εμφανές ότι είχαν αποσυγκροτηθεί πλήρως. Σε πολλές σχολές άλλωστε, ακόμα και πολύ κεντρικές, μέχρι και μία εβδομάδα πριν τις εκλογές δεν είχαν εμφανιστεί και δεν ήταν καν δεδομένο ότι θα συμμετέχουν στις εκλογές. Πρακτική αποτύπωση αυτής της κατάστασης ήταν και τα δραματικά μειωμένα ψηφοδέλτιά τους σχεδόν σε όλες τις σχολές που τελικά κατέβηκαν και τα ισχνά αποτελέσματά σε αρκετές. Το γεγονός ότι σοβαρή πτώση είχαν και παραδοσιακά μεγάλοι εκλογικοί μηχανισμοί κεντρικών σχολών όπως της ΔΑΠ στο ΠΑΠΕΙ, το Πάντειο και την Φιλοσοφική δείχνει ότι υπήρχε σαφώς πρόβλημα συνοχής και συσπείρωσης. Τέτοιοι μηχανισμοί που άντεξαν περισσότερο παρά την πτώση συγκριτικά με το παρελθόν (ΔΑΠ ΠΑΜΑΚ, ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ που έκανε βέβαια εκλογές στην Τεχνοπολις που δικαίως δεν αναγνωρίζει όλη η φοιτητική Αριστερά) αποτελούν από ό,τι φαίνεται την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Είναι υπαρκτό το ερώτημα αν αυτή η κατάσταση είναι εν μέρει και επιλογή καθεστωτικών δυνάμεων (ή τάσεων εντός τους) για την περαιτέρω απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού και την στροφή σε άλλες επιλογές (π.χ. ενιαία ψηφοδέλτια, ηλεκτρονικές εκλογές) ή αποτυπώνει όντως μία πραγματική αδυναμία των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ να συγκροτηθούν όπως παλιότερα στο σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο. Εκτιμούμε ότι το δεύτερο συμβαίνει πρωτίστως, αυτό δείχνει και η αδυναμία στις κεντρικές σχολές. Αυτοί οι μηχανισμοί, άλλωστε, έχουν και την αυτοτέλειά τους και λειτουργούν και ως μηχανισμοί προσωπικής στελεχιακής ανάδειξης, και δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι από τις φοιτητικές εκλογές θα ορίζονταν και οι σύνεδροι στο επερχόμενο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ και οι συσχετισμοί μηχανισμών εντός της εν όψει αυτού.

5. Σε αυτό το τοπίο, κάποια βασικά στοιχεία της «μεγάλης εικόνας» των φετινών εκλογών είναι σημαντικό να αποτυπωθούν. Πρώτα από όλα η συμμετοχή, για την οποία πολύς λόγος έγινε τόσο από καθεστωτικές φωνές για να απαξιωθεί η ήττα της ΔΑΠ και η άνοδος της φοιτητικής αριστεράς αλλά και από δυναμικό του κινήματος που προβαίνει σε συγκρίσεις με τις «καλές εποχές» του φοιτητικού κινήματος πριν 15 χρόνια. Η συμμετοχή σχεδόν 52.000 φοιτητών/τριων στις εκλογές των συλλόγων τους δεν είναι διόλου αμελητέα, είναι ένα σημαντικό νούμερο με απόλυτους όρους. Είναι όντως μικρότερη τόσο από το 2019 (κατά περίπου 11.500 ψήφους) και φυσικά από παλιότερες εποχές. Όμως, το σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μικρότερο και σε αριθμό φοιτητών/τριων. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μικρή μείωση εισακτέων κάθε χρόνο που πέρσι έγινε μεγαλύτερη λόγω της εισαγωγής της απαράδεκτης ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Δεν πρέπει να αγνοηθεί και το ότι ο χρόνος σπουδών και αποφοίτησης των περισσότερων φοιητών/τριων έχει μειωθεί σημαντικά πλέον κάτω από την πίεση της οικονομικής κατάστασης και της προσδοκίας ταχύτερης μετάβασης στο επόμενο βήμα της ακαδημαϊκής ή εργασιακής σταδιοδρομίας. Η πτώση της συμμετοχής ήταν μικρότερη από την αθροιστική πτώση των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ (που πλησιάζει τις 15.000 ψήφους, ενώ μόνο της ΔΑΠ ξεπερνά τις 10.000), κάτι που συνάδει και με τη γενική τάση άλλων συνδικαλιστικών εκλογών, όπου η Αριστερά συγκριτικά δείχνει να αυξάνει ποσοστιαία, ενίοτε και απόλυτα, τις δυνάμεις της.

6. Στο τοπίο αυτό, η ΠΚΣ με περίπου 17.000 ψήφους αύξησε σχεδόν κατά 2800 τις ψήφους της από το 2019 και ανέβηκε σημαντικά ποσοστιαία κατακτώντας πλέον την πρώτη θέση με ποσοστό 33% περίπου αφήνοντας τη ΔΑΠ δεύτερη πλέον με 27% και την ΠΑΣΠ 4^η με 10% περίπου. Η συνεργασία ΕΑΑΚ - ΑΡΕΝ πήρε πάνω από 7600 ψήφους και ποσοστό 15,3% περίπου αυξάνοντας κατά 1260 ψήφους το αποτέλεσμα του 2019 (που ήταν μάλιστα συνεργασία ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ – ΑΡΔΙΝ, ενώ πλέον το ΑΡΔΙΝ καταγράφηκε διακριτά αφαιρώντας μικρές δυνάμεις). Ακόμα και οι ισχνές δυνάμεις του Bloco (ΣΥΡΙΖΑ), που μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιο συστημικό ρόλο εντός του πανεπιστημίου, συμμετείχαν σε περίπου 110 συλλόγους και πήραν πάνω από 1200 ψήφους και ποσοστό περίπου 2,5 % με άνοδο 400 ψήφων από το 2019. Άλλες αριστερές δυνάμεις κινήθηκαν σε πολύ μικρότερα νούμερα..

7. Πρέπει να σημειωθεί και το πολύ σημαντικό στοιχείο ότι το εκλογικό σώμα αυτών των φοιτητικών εκλογών ήταν σε συντριπτικό βαθμό ένα νέο εκλογικό σώμα αφού κανείς/καμία φοιτητής/τρια μέχρι και το τρίτο έτος δεν είχε ξαναζήσει την εμπειρία των φοιτητικών εκλογών και προφανώς δεν είχε συμμετάσχει ξανά είτε εκλογικά είτε συνδικαλιστικά. Το ότι σε ένα τόσο διαφορετικό εκλογικό σώμα, αλλά και σε μία περίοδο με δυσκολία άρθρωσης συλλογικών κοινωνικών πρακτικών εντός των σχολών αλλά και ευρύτερα, αποτυπώνεται μία αδυναμία εδραίωσης των μηχανισμών των καθεστωτικών παρατάξεων και μία σαφώς πιο αριστερόστροφη εκλογική συμπεριφορά είναι αναμφίβολα πολύ ελπιδοφόρο. Δείχνει ότι κινούνται υπόγεια ρεύματα στην σπουδάζουσα νεολαία και γενικότερα στη νέα γενιά (συνυπολογιζόμενο με τη συμπεριφορά νέων εργαζομένων σε εκλογές σωματείων κλπ.). Σίγουρα απέχουμε ακόμα από μία άνοδο της πολιτικής συμμετοχής και της κινηματικής δραστηριότητας, αλλά αυτές οι τάσεις ίσως αποτυπώνουν ένα πρώτο σημείο καμπής μπροστά και στις προκλήσεις που αναδύονται για το επόμενο διάστημα.

8. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι φετινές φοιτητικές εκλογές καταρχάς επανακατοχυρώνουν τη δυνατότητα συλλογικής άρθρωσης του φοιτητικού συνδικαλισμού. Οι εκλογές έγιναν ομαλά παρά τις κρατικές προκλήσεις και τα σχέδια διάφορων κέντρων στο κράτος, τη ΝΔ και τη ΔΑΠ για πλήρη αποδιάρθρωση τους. Και είχαν σημαντική μαζικότητα για τα δεδομένα της περιόδου αποτυπώνοντας άνοδο των αριστερών δυνάμεων και σοβαρή πτώση των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Για τις δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς και ειδικά αυτές των ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ το διακύβευμα της επόμενης περιόδου είναι πολλαπλό. Πρώτα από όλα, πρέπει να δοθούν όλες οι δυνάμεις για να αξιοποιηθεί αυτό το αποτέλεσμα για την μαζική ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και των διαδικασιών τους (συνελεύσεις, ΔΣ) σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Αρχίζοντας άμεσα με τη μεγάλη μάχη ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και το νομοθέτημα που έχει εξαγγείλει η Κεραμέως για το περαιτέρω προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Θέλουμε ενεργούς συλλόγους, που ασχολούνται με όλο το εύρος των σημερινών φοιτητικών προβλημάτων και προχωράνε σε μαζικές συλλογικές δράσεις για αυτά, με ζωντανές διαδικασίες και όργανα, με ακόμα πιο μαζική συμμετοχή φοιτητών και φοιτητριών, με συμμετοχή όλων των φοιτητικών παρατάξεων χωρίς λογικές «κόκκινων» συλλόγων ή ακόμα χειρότερα λογικές πλήρους γραφειοκρατικοποίησης (τύπου ΑΣΟΕΕ με ευθύνη της ΠΑΣΠ και πολλών μικρών νέων – πρώην ΤΕΙ - τμημάτων κυρίως της Βόρειας Ελλάδας με ευθύνη κυρίαρχα της ΔΑΠ). Τα σχέδια ΔΑΠ και ΠΑΣΠ για αποδιάρθρωση του φοιτητικού συνδικαλισμού και των συλλόγων πρέπει να ηττηθούν ολοκληρωτικά, να αναγκαστούν να επιστρέψουν στους υπαρκτούς συλλόγους νομιμοποιώντας τους ακόμα περισσότερο στα μάτια όλων των φοιτητών και της κοινωνίας και για αυτό πρέπει να πιέζονται συνεχώς για τη στάση τους σχετικά με αυτό. Δεν χωράνε ταλαντεύσεις και «αριστερός» ελιτισμός σχετικά με αυτό.

9. Η κυβέρνηση της ΝΔ και τα αστικά κέντρα ξέρουν τι θέλουν στρατηγικά και δεν έχουν διστάσει να το πουν και δημόσια τα τελευταία χρόνια. Θέλουν «αποστειρωμένα» πανεπιστήμια χωρίς εκλογές, συλλόγους, παρατάξεις, αφίσες, ζωντανή πολιτική ζύμωση. Θέλουν η όποια συμμετοχή και εκπροσώπηση των φοιτητών να προκύπτει από ενιαία ψηφοδέλτια και ηλεκτρονικές εκλογές, χωρίς πολιτικά σχήματα και διάλογο. Θέλουν οι φοιτητικοί σύλλογοι να καταντήσουν απαξιωμένοι όπως σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, ως άλλο ένα «association» (συχνά με μειοψηφική συμμετοχή μόνο αριστερών φοιτητών) δίπλα στα υπόλοιπα φοιτητικά associations στα οποία διοχετεύεται η συμμετοχή και η ενεργητικότητα των φοιτητών/τριων με αποπολιτικοποιημένο τρόπο πλέον. Θέλουν Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών με εκπροσώπηση κομματικών νεολαιών και άλλων «φορέων» νεολαίας και όχι δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα των ζωντανών φοιτητικών συλλόγων. Απέναντι σε αυτή τη λογική είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και του συντονιστικού τους σε περιόδους κινηματικής έξαρσης, αλλά δεν αρκεί. Ούτε φυσικά λογικές τύπου Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (στο πρότυπο του εργατικού ΠΑΜΕ) μπορούν να υποκαταστήσουν το έλλειμμα δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας συλλογικής οργάνωσης. Εμείς παλεύουμε για ουσιαστική ανασύνθεση των συλλογικών κοινωνικών πρακτικών μες το ελληνικό πανεπιστήμιο, ανασυγκρότηση των διαδικασιών και των οργάνων των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματός τους σε όλα τα επίπεδα, από τη βάση των συλλόγων έως και τη συγκρότηση αντιπροσωπευτικών οργάνων (δευτεροβάθμια, ΕΦΕΕ). Η ευθύνη όλων, και ειδικότερα της φοιτητικής Αριστεράς και των κύριων δυνάμεών της, θα κριθεί στην αναμέτρηση με αυτό το κεντρικό καθήκον για την ανασύσταση του φοιτητικού συνδικαλισμού και του φοιτητικού κινήματος σε νέα βάση.

10. Το άμεσο και επείγον καθήκον είναι να ξεσπάσουν μαζικές συλλογικές και παλλαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο επιθετικό προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με το νέο νομοσχέδιο Κεραμέως και κάθε απόπειρα εγκατάστασης της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές. Ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως περιγράφουν γλαφυρά το πανεπιστήμιο που θέλουν, ένα πανεπιστήμιο ακόμα πιο υποταγμένο στις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων, ελεγχόμενο πλήρως από συμβούλια ιδρυμάτων και με εξωπανεπιστημιακά μέλη – τεχνοκράτες, πρυτάνεις που ορίζονται από αυτά και όχι μέσω εκλογών, εκπροσώπηση των φοιτητών/τριων μέσω ενιαίων ψηφοδελτίων, σύνδεση της χρηματοδότησης με την αξιολόγηση, διάλυση της δωρεάν στέγασης, μείωση των δωρεάν συγγραμμάτων με την εισαγωγή σταδιακά ηλεκτρονικών σημειώσεων κλπ. Είναι ώρα συναγερμού για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, ενάντια στην έμμεση ή άμεση ιδιωτικοποίηση όψεών του και τις ακόμα πιο αντιδημοκρατικές αλλαγές στη λειτουργία του. Για να θεσπιστούν και να εδραιωθούν αυτά το κράτος χρειάζεται την πανεπιστημιακή αστυνομία για να επιβάλει κινηματικό «σιωπητήριο» εντός των σχολών. Δεν θα τους αφήσουμε! Όλοι και όλες δίνουμε τη μάχη μαζικά ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Για ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό, για πτυχία με δικαιώματα που να εξασφαλίζουν την εργασιακή προοπτική, με δημόσιες και δωρεάν παροχές σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και μεταφορές, με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών ενάντια στην εντατικοποίηση και την καθηγητική αυθαιρεσία.

11. Ως Τομέας Νεολαίας της Αριστερής Ανασύνθεσης που δραστηριοποιείται με τα μέλη του εντός των σχημάτων των ΕΑΑΚ ευχαριστούμε ολόψυχα όλους τους φοιτητές/τριες που πρώτα από όλα συμμετείχαν μαζικά στη διαδικασία των εκλογών και ειδικότερα όσες και όσους στήριξαν τα σχήματα ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ. Θα παλέψουμε ώστε το θετικό εκλογικό αποτέλεσμα να μετουσιωθεί σε εντονότερη συλλογική και κινηματική δράση ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την κυβερνητική πολιτική και την κρατική καταστολή εντός των πανεπιστημίων. Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών δημιουργεί δυνατότητες και πρέπει να αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για ανασυγκρότηση, αλλά και ανασυνθέσεις και υπερβάσεις στη φοιτητική ριζοσπαστική Αριστερά. Δεν είναι μυστικό ότι το δίκτυο σχημάτων των ΕΑΑΚ αντιμετωπίζει πολιτικά και φυσιογνωμικά προβλήματα. Είναι επίσης φανερό ότι τα ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ πρέπει να δουν πιο τολμηρά την κοινή συμπόρευσή τους, και η ευθύνη για κάτι τέτοιο αναλογεί πρωτίστως στα ΕΑΑΚ. Είναι στιγμή αναγκαίων τομών και υπερβάσεων για τη ριζοσπαστική Αριστερά, είναι στιγμή να ανοίξει τολμηρά αυτή η συζήτηση για να γίνουν τα αναγκαία βήματα μετασχηματισμού για μία φοιτητική ριζοσπαστική Αριστερά που να εμπνέει μαζικά τον κόσμο των σχολών και να παλεύει νικηφόρα ξανά για την ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον για τη νέα γενιά.