1. Η ταπεινωτική συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα με τη ΕΕ και η ψήφιση των δύο πρώτων νομοσχεδίων με τα προαπαιτούμενα μέτρα, συνιστά μια κρίσιμη και αποφασιστική καμπή, τη στροφή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην πλήρη εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων, καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αυταρχικής θωράκισης. Δεν πρόκειται για οδυνηρό συμβιβασμό, ούτε για αναγκαστικό ελιγμό πριν την εφαρμογή περισσότερο φιλολαϊκών πολιτικών. Στην πραγματικότητα, για τα επόμενα 3 τουλάχιστον χρόνια το σύνολο της νομοθετικής παραγωγής και της θεσμικής ρύθμισης θα είναι αποτέλεσμα υπαγορεύσεων από τους δανειστές και θα κινείται σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική. Κανένα περιθώριο φιλολαϊκών παρεκκλίσεων δεν θα επιτρέπεται, καθώς τα μνημόνια δεν είναι ποτέ απλώς ένα σύνολο «μέτρων», είναι πάνω από όλα η πλήρης εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας στο μηχανισμό επιτήρησης της Τρόικας. Οι διαρκείς αξιολογήσεις για την εκταμίευση της εκάστοτε δόσης θα αποτελούν και τα ορόσημα για τη συνεχή απαίτηση ακόμη πιο σκληρών μέτρων. Την ίδια ώρα οι επιπτώσεις των μέτρων θα είναι καταστροφικές καθώς θα οδηγήσουν σε παραπέρα απομείωση άμεση και έμμεση του λαϊκού εισοδήματος, σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, σε αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο δημόσιο τομέα, στην εισαγωγή αντεργατικών και αντισυνδικαλιστικών νόμων και πρακτικών, σε απελευθέρωση των εξώσεων, σε αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα που θα ενισχύσουν τη θέση ξένων μονοπωλιακών ομίλων, αλλά και σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση και σε νέα εκτίναξη της ανεργίας. Με αυτό τον τρόπο θα έχει και η κυβέρνηση Τσίπρα το δικό της μερτικό στην κοινωνική καταστροφή και εξαθλίωση του τόπου.

2. Φάνηκε σε όλη τη διαπραγμάτευση ότι το απόλυτο όριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακριβώς ο καταναγκαστικός ευρωπαϊσμός του και η λογική ότι είναι αδιανόητη οποιαδήποτε ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Η απροθυμία ακόμη και συζήτησης άλλων ενδεχομένων, η πολυετής συκοφάντηση όσων μιλούσαν για την ανάγκη σύγκρουσης με τον Ευρωπαϊκό δρόμο, η παντελής απουσία σχεδιασμού για την έξοδο, παρότι φάνηκε ότι ήταν εφικτή με τεχνικούς όρους, η προσπάθεια με κάθε τρόπο προσεταιρισμού της προσκολλημένης στρατηγικά στο ευρώ ελληνικής αστικής τάξης, όλα αυτά οδήγησαν στην επιλογή της ταπεινωτικής ήττας τη στιγμή που η δυναμική του δημοψηφίσματος με τη σαφή διάθεση ρήξης που αποτύπωνε, προσέφερε την αναγκαία συνθήκη για να ξεκινήσει η διαδικασία της εξόδου από την ευρωζώνη με λαϊκή υποστήριξη και αποδοχή.

3. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών σηματοδοτούν το τέλος του δρόμου για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μικρή σημασία έχει τι πιστεύουν για τον εαυτό τους τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα και ιδίως τα κόμματα που διαχειρίζονται το κράτος και την κυβερνητική εξουσία στο τέλος καθορίζονται πολιτικά και στρατηγικά από αυτό που κάνουν όχι από αυτόπου πιστεύουνότι είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται κόμμα του κράτους, σε μια συγκυρία που αυτό σημαίνει τη διαχείριση και επιβολή σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Πολύ σύντομα θα είναι, ακόμη και στο λόγο και την αυτοσυνείδηση, ένα νέο σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, μια εκδοχή κεντροαριστεράς, ακολουθώντας τη διαδρομή με την οποία τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εγκατέλειψαν την αναδιανομή και τις κρατικοποιήσεις προς όφελος του νεοφιλελευθερισμού και των αναδιαρθρώσεων. Άλλωστε, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη φροντίσει να κάνει ανοίγματα σε πολιτικό και διοικητικό προσωπικό προερχόμενο από τη διαπλοκή τους ντόπιους και υπερεθνικούς μηχανισμιούς, το ΠΑΣΟΚ και συνολικά το συστημικό πολιτικό πρόσωπικό: Σαγιάς, Ταγματάρχης, Μάρδας, Ρουμπάτης και άλλοι το θυμίζουν διαρκώς.

4. Με αυτή την έννοια, αυτή τη στιγμή υπάρχει μια πραγματική αναντιστοιχία ανάμεσα στις πραγματικές δυναμικές μέσα στην κοινωνία και τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Το συγκλονιστικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δεν αποτέλεσε μόνο μια επίδειξη δύναμης και ταξικής αποφασιστικότητας των λαϊκών τάξεων σε μια μάχη βαθιά ταξικά πολωμένη. Αποτέλεσε, ταυτόχρονα, στιγμή πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, έφερε στο προσκήνιο δυναμικές συλλογικής δράσης και αγωνιστικής λαϊκής ενότητας που θύμισαν τις Πλατείες και τις μεγάλες στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού, έδειξε ότι υπάρχει το εν δυνάμει ιστορικό μπλοκ, η συνάντηση ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας, τη νεολαία, τον κόσμο της υπαίθρου τη διανόηση. Έγινε επίσης σαφές ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας ήταν έτοιμο να αποδεχτεί, παρά την τεράστια ιδεολογική τρομοκρατία, τους συμβολικούς εκβιασμούς των εκπροσώπων της ΕΕ και τους πραγματικούς εκβιασμούς των κλειστών τραπεζών και των εργοδοτών, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Αυτή η κοινωνική δυναμική διαψεύστηκε με τον πιο σκληρό τρόπο από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα, ακόμη και εάν η τελευταία θα προσπαθήσει να εκβιάσει την εκλογική στήριξη προβάλλοντας τον μπαμπούλα της επιστροφής των μνημονιακών κομμάτων. Η πρόσκληση επομένως είναι να εκπροσωπηθεί ξανά πολιτικά και να γίνει δύναμη ρήξης και μετασχηματισμού η δυναμική του ΟΧΙ. Στην πραγματικότητα το ΟΧΙ υπενθύμισε με τον πιο εκρηκτικό τρόπο ότι το ρήγμα στις σχέσεις εκπροσώπησης παραμένει ανοιχτό, ότι υπάρχει ένα παράθυρο πραγματικής ιστορικής ευκαιρίας για μια άλλη πορεία του τόπου, ότι υπάρχουν όροι για την εκκίνηση μιας ιστορικά πρωτότυπης διαδικασίας συγκρούσεων, μετασχηματισμών και πειραματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα. Όμως, αυτό απαιτεί και εκείνη την μετωπική πολιτική μορφή που θα προσπαθήσει να εκπροσωπήσει το ΟΧΙ μέχρι τέλους, το ΟΧΙ της ρήξης, το ΟΧΙ της εξόδου από την ευρώζώνη, το ΟΧΙ συνολικά στον «ευρωπαϊκό δρόμο».

5. Την ίδια στιγμή μέσα από όλες τις εξελίξεις βγαίνουν κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα. Φάνηκε η αναγκαιότητα μιας στρατηγικής ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ αλλά και με το μηχανισμό του χρέους, όπως η ανάγκη πολύ συγκεκριμένης και τεκμηριωμένης πρότασης, βήμα το βήμα, για το πώς είναι εφικτή η μετάβαση σε νέο εθνικό νόμισμα και γιατί αυτό θα δώσει άλλα περιθώρια άσκησης πολιτικής. Έγινε σαφές ότι όσο και εάν ένα ρωμαλέο και αυτόνομα οργανωμένο λαϊκό κίνημα είναι αναγκαία συνθήκη της ρήξης και του μετασχηματισμού, η κατοχή της κυβερνητικής εξουσίας (και μάλιστα ως προσπάθεια πραγματικού ελέγχου του κρατικού μηχανισμού και σύγκρουσης με πλευρές του) είναι αναγκαία για να γίνουν βήματα ρήξης. Η λογική που λέει ότι το κίνημα απλώς απαιτεί απέναντι σε αστικές κυβερνήσεις που αναγκάζονται να υποχωρήσουν παραβλέπει ότι τομές όπως η ρήξη με τον «ευρωπαϊκό δρόμο» δεν μπορούν να γίνουν με τέτοιους όρους. Έγινε παράλληλα σαφές ότι οι μορφές αυτόνομης οργάνωσης του λαού, οι δομές και πρακτικές αλληλεγγύης, οι μορφές αυτοοργάνωσης και συντονισμού είναι επίσης αναγκαίες και για να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της ρήξης αλλά και ως πεδία όπου θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται εναλλακτικά παραγωγικά μοντέλα. Άλλωστε, η ίδια η ρήξη δεν μπορεί να είναι απλώς η αλλαγή «μακροοικονομικής συνθήκης». Χρειάζεται και την εφαρμογή και δοκιμασία ενός άλλου παραγωγικού υποδείγματος που να αξιοποιεί τις συλλογικές παραγωγικές δυνατότητες σε τομή με τις λογικές της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους. Με αυτή την έννοια, όντως μπορούμε να βγάλουμε αναγκαία συμπεράσματα για το ποια μπορεί να είναι σήμερα μια επαναστατική στρατηγική. Αυτή δεν μπορεί να είναι η απλή επίκληση της «επαναστατικής ανατροπής», αλλά η πραγματική πάλη για να ξεκινήσει μια ιστορικά πρωτότυπη επαναστατική ακολουθία, με πρώτο κρίσιμο κόμβο μια κυβέρνηση του μεταβατικού προγράμματος και της εξόδου από ευρώ και ΕΕ που να στηρίζεται σε ένα ρωμαλέο και αυτόνομο εργατικό και λαϊκό κίνημα, σε μια σύγχρονη εκδοχή δυαδικής εξουσίας, που θα διεκδικήσει βαθιούς και ριζικούς μετασχηματισμούς και ταυτόχρονα θα είναι η μόνη δυνατότητα αποτελεσματικής άμυνας απέναντι στις αναπόφευκτες και λυσσαλέες αντεπιθέσεις της αστικής τάξης και των στηριγμάτων της μέσα στους κρατικούς μηχανισμούς.

6. Για να μπορέσει να μην μείνει πολιτικά ορφανό το ΟΧΙ της ρήξης αλλά και για να μην προσπαθήσουν να καλύψουν το κενό οι φασίστες, χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα από το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που σήμερα αναφέρονται στο ΟΧΙ και στη ρήξη με ευρωζώνη και ΕΕ. Μικρή σημασία και αποτελεσματικότητα θα έχει από ένα σημείο και μετά η επένδυση προσπάθειας και ελπίδας στην όποια προσπάθεια να αλλάξει πορεία ο ΣΥΡΙΖΑ «από τα μέσα». Η αλλαγή που φέρνει η ανοιχτή μνημονιακή στροφή είναι μη αντιστρέψιμη για ένα κόμμα που αποφάσισε να διαχειριστεί κυβερνητικά αυτή την πολιτική. Από ένα σημείο και μετά παραμονή μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι και συνευθύνη στην αντιλαϊκή παρεκτροπή Επομένως, χρειάζεται νέο μέτωπο, το μέτωπο του ΟΧΙ μέχρι τέλος, του μέτωπο του μεταβατικού προγράμματος, το μέτωπο της ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ, το μέτωπο της ανάκτησης της λαϊκής κυριαρχίας, το μέτωπο της διεκδίκησης της κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας με όρους σύγκρουσης και μετασχηματισμού. Σε αυτό το μέτωπο μπορούν και πρέπει να συναντηθούν συντροφικά και ανοιχτόκαρδα οι δυνάμεις που διαφοροποιούνται από τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπαρκτές και ελπιδοφόρες διαφοροποιήσεις από το χώρο του ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και συνολικά δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς, αγωνιστές από τα κινήματα και το πλατύ κίνημα του ΟΧΙ. Μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να συναντήσει ευρύτερη λαϊκή αποδοχή, να εκπροσωπήσει τη δυναμική του ΟΧΙ, να κρατήσει το ρήγμα ενεργό. Με αφετηρία την αναγκαία προσπάθεια να πυκνώσουν και να πολλαπλασιαστούν σε όλη την Ελλάδα οι επιτροπές και οι συνελεύσεις του ΟΧΙ μέχρι τέλους αλλά και να συντονιστούν και στο επίπεδο πανελλαδικής επιτροπής.Με έμφαση στην πλατιά συμμετοχή, στην αυτοοργάνωση, στη δημοκρατική συγκρότηση από τα κάτω, στο ανοιχτό κάλεσμα στον κόσμο του αγώνα να το πλαισιώσει, στην προσπάθεια να αποφευχθεί οι παθογένειες που σφράγισαν άλλα μέτωπα της Αριστεράς (ιδεοληψία, διαδικασίες που διώχνουν, παραγοντισμοί και μικροηγεμονισμοί), με βαθιά δημοκρατικό αλλά και μορφωτικό χαρακτήρα ώστε να συναντιούνται και να αλληλοτροφοδοτούνται οι πειραματισμοί και οι αναζητήσεις.

7. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΜΑΡΣ καλείται να αναλάβει την ιστορική του ευθύνη απέναντι στις νέες προκλήσεις. Δεν είναι καιροί ούτε για σεχταριστικούς αναχωρητισμούς, ούτε για εμμονές στη συσπείρωση μόνο των ιστορικών ρευμάτων της επαναστατικής Αριστεράς. Η εμπειρία της μάχης του ΟΧΙ και το κύρος που κατέκτησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ με την παρέμβασή της έδειξε ότι όταν επιλέγεται γραμμή μαζών και ενιαιομετωπική κατεύθυνση τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ σημαντικά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ με το κεκτημένο που έχει από το μεταβατικό πρόγραμμα και τη σαφή τοποθέτηση για ρήξη με χρέος, ευρώ και ΕΕ, με την εμπειρία (και θετική και αρνητική) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως προς τη συγκρότηση και λειτουργία δημοκρατικών μετωπικών μορφών, με την αταλάντευτη κινηματική στράτευση και συνέπεια των αγωνιστών, με την εκπροσώπηση που έχει σε κρίσιμες κοινωνικές και ηλικιακές κατηγορίες, μπορεί και πρέπει να χρωματίσει αποφασιστικά τη διαμόρφωση του αναγκαίου μετώπου του ΟΧΙ της ρήξης, την οικοδόμηση της Αριστεράς του άλλου δρόμου. Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη αγκυλώσεις και φοβικά σύνδρομα και τολμηρά και αποφασιστικά να πάρουμε πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση ενός τέτοιου μετώπου. Σε τελική ανάλυση, η στρατηγική του Ενιαίου Μετώπου ορίζει την ανάγκη για μετωπική σύμπραξη, όχι με όρους γεωμετρίας αλλά πολιτικού περιεχομένου που ορίζεται γύρω από τις βασικές μέσα στη συγκυρία διαιρετικές γραμμές. Στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό αυτή η διαιρετική γραμμή είναι το ναι ή όχι στον ευρωπαϊκό δρόμο και όχι ο αφηρημένος «αντικαπιταλισμός». Γύρω από αυτή τη διαιρετική γραμμή όπως και γύρω από την υπεράσπιση της δυνατότητας του ίδιου του λαϊκού παράγοντα να είναι αυτός που καθορίζει τις εξελίξεις, υπάρχει πραγματική βάση για μετωπική πολιτική. Όλα αυτά ορίζουν μια ευθύνη την οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αποφύγουμε. Πληρώσαμε ακριβό κόστος για ταλαντεύσεις, σεχταρισμούς και αναχωρητισμούς και χάσαμε ιστορικές ευκαιρίες. Τώρα, όμως, έχουμε μια δυνατότητα ακόμη: η αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά μπορεί να είναι πρωτοπόρα στην υπόθεση της Αριστεράς του άλλου δρόμου και να δικαιώσει έτσι τις προσδοκίες των αγωνιστών που κοιτάζουν προς αυτήν όχι για να δουν συντηρητισμό και εύκολο βερμπαλισμό αλλά μια πραγματική δύναμη επαναστατικής ανανέωσης του τοπίου της Αριστεράς σε μια περίοδο που ένα ολόκληρο «υπόδειγμα» Αριστεράς καταρρέει τραγικά και νέες μετωπικές δυνατότητες ανοίγονται.

8. Την ίδια στιγμή οι εξελίξεις αποτυπώνουν και την ανάγκη για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό ρεύμα. Περισσότερο παρά ποτέ οι εξελίξεις δείχνουν πόσο αναγκαίες είναι μέσα στο σημερινό τοπίο της Αριστεράς οι βασικές αφετηρίες μιας κομμουνιστικής στρατηγικής: Εργατική αναφορά, γραμμή μαζών, αναζήτηση επαναστατικής στρατηγικής αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας και πάλη για την ηγεμονία και το ιστορικό μπλοκ, αντιιμπεριαλισμός και πάλη για την εθνική ανεξαρτησία ως ταξικό διακύβευμα, σύνδεση ανάμεσα σε τακτική και στρατηγική, σοσιαλιστικός ορίζοντας. Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που αναφέρονται σε αυτή την πρόκληση καλούνται να πάρουν την ευθύνη και να συσπειρώθούν, με τόλμη, αυτοκριτική και επίγνωση της μεταβατικότητάς τους, αλλά και διάθεση να διαμορφώσουν όχι απλώς οργανώσεις αλλά τα εργαστήρια μιας νέας πολιτικοποίησης.

9. Οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών, ακόμη και με τις εκρηκτικές εναλλαγές ανάμεσα στην ανάταση και την απογοήτευση δείχνουν ότι όχι μόνο δεν τελείωσε η ιστορία αλλά έχει ακόμη πολλές στροφές και ανατροπές. Η καλπάζουσα μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης Τσίπρα σε κανένα βαθμό δεν εγγυάται την ομαλή έκβαση του τρίτου μνημονίου, όχι μόνο γιατί το κοινωνικό κόστος σύντομα θα προκαλέσει μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και γιατί είναι πολύ πιθανό να έχουμε ακόμη μεγαλύτερη όξυνση της ίδιας της κρίσης της Ευρωζώνης. Η ελπίδα και η δυναμική του λαϊκού ΟΧΙ κάθε άλλο παρά τελείωσε, στο χέρι μας είναι να της δώσουμε διέξοδο, βάζοντας πλάτη στο μέτωπο του ΟΧΙ, χτίζοντας την Αριστερά του άλλου δρόμου. Με τόλμη, αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού να σφραγίζει ο ίδιος τις εξελίξεις.