36 χρόνια πριν η εξέγερση του Πολυτεχνείου άνοιγε ένα ρήγμα στην μεταπολεμική ιστορία και έδειχνε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να εισβάλει ορμητικά στο ιστορικό προσκήνιο.Σε πείσμα των σχεδιασμών της Χούντας αλλά και των αστικών κομμάτων για μια ‘ελεγχόμενη’ μετάβαση σε έναν αυταρχικό κοινοβουλευτισμό και παρά την ετοιμότητα σημαντικών τμημάτων της ρεφορμιστικής αριστεράς να αποδεχτούν τη σιδερόφραχτη «φιλελευθεροποίηση», η εξέγερση των φοιτητών συναντήθηκε με τη διάθεση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτωννα αμφισβητηθεί όχι μόνο η Χούντα αλλά συνολικά το πλαίσιο οργάνωσης της αστικής εξουσίας και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στον τόπο μας. Από τότε μπορεί να μας ανακοίνωσαν πολλές φορές τη «δικαίωση» του Πολυτεχνείου στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», μπορεί να προσπάθησαν να μας πείσουν ότι οι εξεγέρσεις ανήκουν σε ένα παρελθόν οριστικά τελειωμένο, μπορεί να είδαμε πολλούς από τους τότε πρωταγωνιστές να μετατρέπονται σε χυδαίους απολογητές της κυρίαρχης πολιτικής, όμως το ρήγμα παραμένει ανοιχτό.

36 χρόνια μετά οι εργαζόμενοι και η νεολαία εξακολουθούν να βρίσκονται στο στόχαστρο. Μέσα στη συγκυρία της κρίσης αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο υλικό από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Απολύσεις, λιτότητα, ανασφάλεια, διαρκής διάψευση προσδοκιών ορίζουν την καθημερινότητα για τους εργαζομένους.

Η ΝΔ τιμωρήθηκε με εκρηκτικό τρόπο για την πολιτική της και για το πώς διεκδίκησε την ψήφο για να πάρει «αναγκαία αλλά οδυνηρά μέτρα», όμως το ΠΑΣΟΚ σπεύδει να κάνει σαφές ότι όχι μόνο θα επιμείνει στην ίδια πολιτική αλλά και θα δοκιμάσει να προχωρήσει σε ακόμη πιο επιθετικές αναδιαρθρώσεις. Τις εξαγγελίες για «αναδιανομή εισοδήματος» διαδέχτηκε γρήγορά η υποχρεωτική προσαρμογή στις απαιτήσεις της ΕΕ για περικοπές και λιτότητα. Οι εργαζόμενοι στα stage και οι υπόλοιποι συμβασιούχοι ετοιμάζονται να προστεθούν στις στρατιές των ανέργων για να ανοίξει χώρος για ακόμη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών του δημοσίου, την ίδια ώρα που επικυρώνεται το ξεπούλημα του λιμανιού στους Κινέζους και ετοιμάζουν νέο ασφαλιστικό. Η Διαμαντοπούλου ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει πλήρως τα ιδιωτικά «κολέγια», μεθοδεύει την υπονόμευση της μονιμότητας των εκπαιδευτικών και ετοιμάζει νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ που θα επικυρώνει και θα ενισχύει τον προηγούμενο. Ο Χρυσοχοΐδης στέλνει τα ΜΑΤ να καταλαμβάνουν γειτονιές και διαμορφώνει κλίμα «αντιτρομοκρατικής υστερίας». Το νέο πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα θα περιορίσει την παρουσία της Αριστεράς και θα ενισχύσει το δικομματισμό, ενώ οι αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (Καποδίστριας 2) θα περιορίσουν τη δυνατότητα παρέμβασης των τοπικών κινημάτων. Η πλήρης ευθυγράμμιση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς παραμένει στην ημερήσια διάταξη, νέα λύση τύπου «Σχεδίου Ανάν» μεθοδεύεται για την Κύπρο, ελληνικές δυνάμεις στέλνονται σε εμπόλεμες ζώνες.

Όμως, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο εάν πιστεύουν ότι αυτή η πολιτική θα περάσει χωρίς αντιστάσεις. Τα προηγούμενα χρόνια τη συγκυρία δεν τη διαμόρφωσαν μόνο οι εκάστοτε κυβερνητικοί σχεδιασμοί, αλλά και οι κοινωνικοί αγώνες. Το μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα της περιόδου 2006-2007 που ανάτρεψε τη συνταγματική αναθεώρηση, οι λαοθάλασσες για το ασφαλιστικό, οι μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την καταπάτηση ελεύθερων χώρων, δημιούργησαν πραγματικά εμπόδια στην επέλαση των αναδιαρθρώσεων. Λιγότερο από ένα χρόνο πριν η μεγάλη νεολαΐστικη εξέγερση του Δεκέμβρη, αυτή που τώρα όλοι κόμματα, «αναλυτές», ΜΜΕ κάνουν σαν μην έγινε ποτέ, έδειξε ότι η κρίση, η ανασφάλεια, ο καθημερινός τσαμπουκάς απέναντι στη νεολαία και τους εργαζομένους σωρεύουν εκρηκτικά υλικά και ότι ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια διεκδικούν τη ριζική ανατροπή πολιτικής,

Και αυτή η κυβέρνηση θα καταλάβει σύντομα ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Οι κινητοποιήσεις που ήδη ξεκίνησαν δείχνουν ότι η κοινωνία καμιά περίοδο χάριτος δεν πρόκειται να δώσει σε αυτούς που διεκδίκησαν την ψήφο στο όνομα της δυσαρέσκειας για μια πολιτική που προσυπογράφουν πλήρως. Η οργή ξέρει και βρίσκει δρόμους για να εκφραστεί. Και ας είναι τουλάχιστον άθλια η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που αφήνει κατά μέρος κάθε πρόσχημα και συμπεριφέρεται σαν κυβερνητικό υποστύλωμα. Η δύναμη είναι σήμερα στους αγώνες, στην ενότητα των εργαζομένων μέσα στον αγώνα και την υπέρβαση των διαχωρισμών που σκόπιμα καλλιεργούνται (μόνιμοι – συμβασιούχοι, «παλιοί» - «νέοι»), στην επιστροφή του νεολαιίστικου κινήματος σε δρόμους αγώνα, στην αγωνιστική ανασυγκρότηση των συνδικαλιστικών δομών ενάντια στη γραφειοκρατία και στη βάση των νέων δεδομένων και αναγκών που διαμορφώνονται.Για να βρεθεί και αυτή η κυβέρνηση σε ασφυκτικό κλοιό και να υποχρεωθεί σε υποχωρήσεις και ανατροπές πολιτικής.

Μόνο που για να νικήσουν οι αγώνες πρέπει να τροφοδοτηθούν με επιχειρήματα, κατεύθυνση, στόχους ανατροπής. Χρειάζεται εκείνη η Αριστερά που θα μπορεί να κάνει την οργή και τη δυσαρέσκεια λόγο και σχέδιο. Όμως, η υπαρκτή Αριστερά είναι μια Αριστερά σε κρίση. Το ΚΚΕ βαδίζει στον ίδιο δρόμο του απομονωτισμού, της εχθρότητας προς τα ζωντανά κινήματα, της ηττοπάθειας. Η αντικαπιταλιστική ρητορεία του είναι εγκεφαλική κατασκευή, όχι πραγματική πολιτική κατεύθυνση. Η «προγραμματική» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει θέσεις σε ρήξη με τα κινήματα και περιορισμό στα όρια του αριστερού κυβερνητισμού, την ίδια ώρα που επιμένει στη λογική των μηχανισμών και της αντιμετώπισης του κόσμου της Αριστεράς ως οπαδών και ψηφοφόρων μόνο. Αυτή η Αριστερά θα συνεχίσει να διαψεύδει τις προσδοκίες του κόσμου που στράφηκε σε αυτή με ελπίδα. Είναι η Αριστερά που 36 χρόνια μετά την αποτυχία της να συνειδητοποιήσει τη δυναμική του Νοέμβρη απλώς προετοιμάζει τα επόμενα λάθη της…

Σε αυτό το φόντο η ΑΝτικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια προσπάθεια να σταματήσει η Αριστερά να είναι συνώνυμη με την ήττα και το συμβιβασμό, είναι ένα πολιτικό πείραμα για να αλλάξουν συνολικά τα πράγματα στο κίνημα και την Αριστερά!

Το επόμενο διάστημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα κριθεί από αυτά που θα πει, αλλά από αυτά που θα κάνει: Ολόπλευρη στροφή προς τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις απολύσεις, την ελαστική εργασία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις. Στήριξη των μαζικών αριστερών σχημάτων για να υπάρχουν οχήματα παρέμβασης στο μαζικό κίνημα και σημεία αναφοράς μιας μάχιμης κινηματικής κατεύθυνσης: άνοιγμα των ΕΑΑΚ συνολικά στη νεολαία, πανελλαδική συγκρότηση των παρεμβάσεων – συσπειρώσεων – κινήσεων εργαζομένων, δικτύωση – συντονισμός αριστερών σχημάτων πόλης – γειτονιάς και μαζική παρέμβαση στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010. Επεξεργασία ενός αριστερού προγράμματος πάλης που να αρθρώνει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής σε συγκεκριμένους στόχους. Διαμόρφωση μιας πλήρως δημοκρατικής λειτουργίας σε κάθε επίπεδο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ: όχι μέτωπο οργανώσεων αλλά ενότητα συντρόφων – μελών, αιρετά και ανακλητά συντονιστικά όργανα, δημοκρατική συζήτηση και απόφαση σε κάθε επίπεδο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να εξελιχθεί σε ένα ιστορικά πρωτότυπο, ενωτικό, δημοκρατικό και πολυτασικό φορέα της ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα συσπειρώσει την ελπίδα, το μεράκι, την αναζήτηση χιλιάδων αγωνιστών και θα αποτελέσει το πεδίο δοκιμασίας μιας σύγχρονης κομμουνιστικής κατεύθυνσης.

36 χρόνια μετά το Νοέμβρη το ρήγμα παραμένει ανοιχτό, το αίτημα αδικαίωτο

Να οικοδομήσουμε την Αριστερά που απαιτούν οι καιροί!