Οι μεγάλες παλλαϊκές διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις την Κυριακή 12 Φλεβάρη αλλά και η 48ωρη γενικη απερία 10-11 Φλεβάρη, σηματοδοτούν μια ακόμη καμπή στην πορεία του λαϊκού ξεσηκωμού και στον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο ενάντια στα Μνημόνια και το σάρωμα των λαϊκών κατακτήσεων.

Η τεράστια μαζικότητα των κινητοποιήσεων της Κυριακής, που σκόπιμα αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ, η οργή και η αποφασιστικότητα του λαού, η αντοχή και η αντίσταση απέναντι στις δολοφονικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής δείχνουν και το βάθος και την ιδιαίτερη μαχητικότητα της λαϊκής αντίστασης, αποδεικνύουν ότι το ρήγμα που έχει ανοίξει είναι βαθύ και δεν πρόκειται να κλείσει τόσο εύκολα. Ο υπερτονισμός της βίας ή των καταστροφών, που καθαυτές εξηγούνται εάν αναλογιστούμε τη συσσωρευμένη βία και απαξίωση που εισπράττουν ιδίως κομμάτια της νεολαίας (χωρίς αυτό να αναιρεί την ανάγκη κριτικής σε πρακτικές τυφλής βίας), τον οποίο σκοπιμα καλλιεργούν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, δε θα πρέπει να μας κάνει να χάσουμε το πρωτεύον:ο λαός επέστρεψε στο προσκήνιο και η επιστροφή του ήταν καταλυτική.

Σε αυτή τη μάχη ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε τον καλύτερο εαυτό του. Μαχητικά, συλλογικά και πειθαρχημένα, ενωτικά με άλλα κομμάτια της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, συνέβαλε στο να αντέξουν οι διαδηλωτές, να μη διαλυθουν οι κινητοποιήσεις, να μείνει ο κόσμος στο δρόμο, να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας και να είναι οργανωμένη η αντίσταση στις επιθέσεις των δυναμεων καταστολής.

Στο πολιτικό επίπεδο, η επιμονή από το αστικό πολιτικό προσωπικό για την ψήφιση του Μνημονίου κάνει εκρηκτικές τις αντιφάσεις που διαπερνούν το πολιτικό σύστημα. Οι τροματικές πιέσεις από τη μεριά των πιστωτών, που πρακτικά εκβιάζουν για πλήρη αποδοχή μιας οικονομικής πολιτικής που δεν ακυρώνει μόνο δικαιώματα και παραχωρήσεις προς τις λαϊκές τάξεις αλλά και προκαλεί ένα κραχ ζήτησης και πολύ μεγάλη ύφεση για αρκετές μερίδες του κεφαλαίου, μαζί με τη σωρευμένη οργή μεγάλων τμημάτων εργαζομένων, διαμορφώνουν ασφυκτική συνθήκη για το πολιτικό σύστημα και ενεργοποιούν τους μηχανισμούς της πολιτικής κρίσης. Οι δεκάδες βουλευτές που αρνήθηκαν να συναινέσουν στο Μνημόνιο και η δραματική συρρίκνωση των κοινοβουλευτικών ομάδων των δύο μεγάλων κομμάτων είναι η εμφανής μορφή που παίρνει αυτή η βαθιά πολιτική κρίση και η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος σε αντιδραστική κατεύθυνση. Σε συνθήκες μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας, νεοαποικιοκρατικής συμπεριφοράς της ΕΕ και του ΔΝΤ, μετα-δημοκρατικού αυταρχισμού και εκ προοιμίου αναίρεσης των όποιων περιθωρίων υπήρχαν για την άσκηση πολιτικής, τα αστικά κόμματα καλούντι να μετασχηματιστούν σε απλούς μηχανισμούς διαμεσολαβησης των κυρίαρχων πολιτικών της ΕΕ και των πιο επιθετικών μερίδων του κεφαλαίου και σε συντονιστές της ταχείας απαξιωσης και καταστροφής ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και μερίδων. Αυτό διαμορφώνει συνθήκη οξείας, βαθιάς και παρατεταμένης πολιτικής κρίσης, απόπειρας αυταρχικής – αντιδραστικής μετάλλαξης αλλά και εντονότερης παρά ποτέ πολιτικής αστάθειας.

Ειδικά για την Ελλάδα ζούμε και μέρες μιας περιφρόνησης ακόμη και για τους τυπικούς κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας: μας κυβερνά μια κυβέρνηση δημίων- τεχνοκρατών που δεν εκτέθηκε ποτέ στη λαϊκη ετυμηγορία, στηριζόμενη από κόμματα που εξελέγησαν υποσχόμενα τα ακριβώς αντίθετα και τα οποία έχουν τεράστιες απώλειες βουλευτών!

Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή της κυβέρνησης και των κυρίαρχων κύκλων είναι η απόπειρα ιδεολογικής τρομοκρατίας μέσα από την απειλή της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Δεν παρουσιάζουν ως θετικές τις δικές τους επιλογές, αλλά ως καταστροφική κάθε άλλη επιλογή. Και βέβαια δεν δαιμονολογούν μόνο, αλλά και ψεύδονται ασύστολαόταν αποκρύπτουν ότι όχι μόνο οι περισσότερες από τις απειλές (ύφεση, στάση πληρωμών του δημοσίου, φτώχεια, ανεργία) ήδη είναι εδώ αλλά και η χρεοκοπία τελικα δύσκολα θα αποφευχθεί και άρα το θέμα είναι με ποιους όρους θα γίνει: τους όρους των πιστωτών ή τους όρους της ελληνικής κοινωνίας.

Απέναντι σε αυτό περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία μια απάντηση από τη μεριά της Αριστεράς που να λέει ότι όχι μόνο υπάρχει εναλλακτική λύση, αλλά και ότι αυτή μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από τη συνθήκη κοινωνικής καταστροφής και εν τέλει βέβαιης χρεοκοπίας που υπόσχονται οι αστικές δυνάμεις. Αυτή η εναλλακτική λύση δεν μπορεί να είναι η φαντασίωση ενός “καλού ευρώ” και μιας “καλής ΕΕ”, στην οποία επιμένει η ηγεσία του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως και η παραπομπή σε ένα ασαφές μέλλον λαϊκής εξουσίας που προτείνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Αντίθετα, χρειάζεται μια συγκεκριμένη και ειλικρινης απάντηση που να δίνει ξανά ελπίδα στο λαό για το μέλλον: Παύση πληρωμών που θα απελευθερώει πόρους για τις άμεσες κοινωνικές δαπάνες, τους μισθούς και της συνταξις. Έξοδο από το ευρώ ως έμπρακτη ρήξη με την ΕΕ και ανάκτηση νομισματικής κυριαρχίας για τον αναπροσανατολισμό της κρατική δαπάνης και για να σταματήσει η αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας από το ευρώ. Εθνικοποίηση Τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων για να υπάρξει αποτελεσματικότερος δημοκρατικός έλεγχος της οικονομιας αλλά και για να αποφευχθούν απώλειες καταθέσεων κ.λπ. Αναδιανομή εισοδήματος, ξεκινώντας από την πραγματική φορολόγηση του κεφαλαίου. Τα μέτρα αυτά ορίζουν μια συγκεκριμένη εναλλακτική λύση, έχουν πραγματικές δυσκολίες στα πρώτα βήματα, κύρια σε σχέση με την εισαγωγή ξανά της δραχμής, δυσκολίες που θα είναι πρόσκαιρες, όμως ανοιγουν το δρόμο για την παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική και κατεύθυνση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αρθρώσει αυτή τη συγκεκριμένη εναλλακτική στρατηγική, ως απάντηση στους κάθε είδους εκβιασμούς, με τρόπο συγκεκριμένο και απτό και όχι με μεγαλόστομους αντικαπιταλισμούς.

Αυτή τη στιγμή το βασικό καθήκον είναι να κλιμακωθεί η δυναμική του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Ξέρουμε ότι ο λαϊκός πόλεμος θα είναι παρατεταμένος αλλά όπως κάναμε και στο τριήμερο 10-12 Φλεβάρη πρέπει να δίνουμε κάθε μάχη του με τη μέγιστη δυνατή αποφασιστικότητα και το μέγιστο κόστος για τον αντίπαλο. Οι κινητοποιήσεις έδειξαν τις αγωνιστικές διαθέσεις που υπάρχουν. Επιπλέον, η διαδικασία μέχρι την ολοκλήρωση των εφαρμοστικών νόμων και διατάξεων δίνει περιθώριο για κλιμάκωση της κινητοποίησης, για όξυνση της συγκρουσης, για βάθμα της ανοιχτής πολιτικής κρίσης: Χρειάζεται να μπουν νέα αγωνιστικά ορόσημα: Άμεσα απογευματινά συλλαλητήρια. Νέα αγωστικά ραντεβού στις Πλατείες. Καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Πολύμορφες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Ασφυκτική πίεση στους βουλευτές, ειδικά της επαρχίας. Πάλη για νέα Γενική Πολιτική Απεργία, 48ωρη τουλάχιστον, με προτάσεις για κινητοποιήσεις διαρκείας στους κλάδους που είναι στην αιχμή. Κομμάτι αυτής της κατεύθυνσης πρέπει να είναι και η προσπάθεια να παίρνει υλική μορφή η αγωνιστική λαϊκή ενότητα. Προς αυτό δεν αρκεί απλώς η χωροταξική ενότητα μέσα στις πλατείες, χρειάζονται και πολιτικές μορφές όπως οι λαϊκές συνελεύσεις, κάθε βήμα που θα συγκροτεί την λαϊκή αντικαπιταλιστική συμμαχία σε συλλογικό υποκείμενο.

Σε αυτό το φόντο της κινηματικής και αγωνιστικής έξαρσης και της βαθιάς κρίσης και αντιδραστικής μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος, οι ευθύνες της Αριστεράς είναι τεράστιες. Με τη συσπείρωση σε ένα Αριστερό Μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση, με την προβολή της υπαρκτής και εφικτής εναλλακτικής λύσης που ξεκινά από την παύση πληρωμών / διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, με τη συλλογική επεξεργασία ενός εναλλακτικού προτύπου κοινωνικής ανάπτυξης, με το διαζύγιο και με τον κυβερνητισμό και τον ευρωπαϊσμό και με το σεχταρισμό, η Αριστερά θα μπορούσε να ηγηθεί μιας νέας λαϊκής αυτοπεποίθησης, θα βοηθούσε το λαό να περάσει από την οργή και την αντίσταση στην ανατροπή και την οικοδόμηση. Γι' αυτό και πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τώρα περισσότερο παρά ποτέ να βγει μπροστά με τέτοιες προτάσεις και θέσεις που να αλλάζουν το τοπίο στην Αριστερά, γι' αυτό και πρέπει όλες οι αριστερές φωνές, όλες κι ολοι που διαφωνούν με το τωρινό αδιέξοδο τοπίο στην Αριστερά να αναζητήσουν δρόμους ενωτικής συσπείρωσης και συλλογικής προγραμματικής επεξεργασίας.

Οι συντρόφισσες και οι συντροφοι της Αριστερής Ανασύνθεσης βοήθησαν στη μάχη αυτές τις μέρες με όλες τις δυνάμεις τους. Συγκροτημένα, πειθαρχημένα, συντροφικά και συναγωνιστικά. Με επίγνωση ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς, αλλά και κάθε φάση του κρίσιμη και με γνώση ότι οι δυσκολίες είναι μεγάλες αλλά το έπαθλο θα είναι να ανοίξουν δρόμοι κοινωνικού μετασχηματισμού πρωτόγνωρου. Σε αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε.

Αθήνα 13 Φλεβάρη 2012

Το Πανελλαδικό Γραφείο της Αριστερής Ανασύνθεσης