Αριστερή Ανασύνθεση

Πανελλαδικό Γραφείο

ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΣΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΓΕΝΑΡΗ 2014

Μέρος Πρώτο: Πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και ο κεντρικός μας σχεδιασμός

1. Διεθνείς εξελίξεις

1. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον ορισμένες από τις αμερικανικές πρωτοβουλίες του τελευταίου διαστήματος. Η διαφαινόμενη προσπάθεια των ΗΠΑ να αναζητήσουν ένα διαφορετικό modus vivendi με το Ιράν, ύστερα από τον αναγκαστική – και λόγω ενδοϊμπεριαλιστικών διαφωνιών – στροφή σε διαπραγμάτευση και όχι πόλεμο με το καθεστώς της Συρίας, δείχνουν στοιχεία ενός αναγκαστικού ρεαλισμού, με την έννοια της εξομάλυνσης επιμέρους εντάσεων αλλά και της παραδοχής ότι πλέον υπάρχουν όρια στο πόσες παράλληλες μείζονες πολεμικές συγκρούσεις μπορούν να διεξάγουν οι ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, τέτοιες κινήσεις επιδιώκουν και την αντιμετώπιση αλλαγής επιμέρους συσχετισμών που φέρνουν εξελίξεις όπως η σχετική Ρωσική πρωτοκαθεδρία στην Κεντρική Ασία. Μένει να δούμε εάν πρόκειται για έναν «τακτικό» ρεαλισμό, ή εάν υπάρχει μια μεγαλύτερου βάθους αναθεώρηση του πολιτικοστρατιωτικού παρεμβατισμού που σφράγισε την αμερικανική εξωτερική πολιτική από το 2001 και μετά. Σε αυτό το φόντο, έχει μεγάλη σημασία η διαρκής προσπάθεια της Κίνας να επιδείξει ότι πλέον θα κινηθεί στην κατεύθυνση αλλαγής επιπέδου ως προς την πολιτικοστρατιωτική επίδειξη δύναμης. Η αναβάθμιση του διαστημικού προγράμματος, η προμήθεια αεροπλανοφόρου, η επιθετική κίνηση σε σχέση με τη διεύρυνση του εναέριου χώρου, η πιο αποφασιστική στάση σε σχέση με διαμφισβητούμενες περιοχές συγκλίνουν σε αυτή την κατεύθυνση. Μένει να δούμε τη δυναμική που θα πάρει ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.

2. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία επίσης εντάσσονται σε μια ανάλογη τροποποίηση πλευρών του ενδοϊμπεριαλιστικού συσχετισμού δύναμης. Είναι προφανές ότι η προοπτική πολύ μεγαλύτερης να ενταχθεί η Ουκρανία σε ένα αναβαθμισμένο πλαίσιο οικονομικών σχέσεων και συναλλαγών, ιδίως από τη στιγμή που η σχέση με τη Ρωσία μπορεί να προσφέρει μεγαλύτερες προοπτικές ανάπτυξης από τις περιοριστικές πολιτικές της ΕΕ, αντιτίθεται στους όποιους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που σε στηρίζονταν στην «ευρωπαϊκή προοπτική» της Ουκρανίας ως μοχλό περιορισμού της σχετικής ισχύος της Ρωσίας Με αυτή την έννοια, θα ήταν εσφαλμένη η πολιτική αναπαραγωγή από την Αριστερά της εικόνας που καλλιεργούν τα διεθνή μέσα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φιλοευρωπαϊκό, δημοκρατικό κίνημα το οποίο «καταστέλλεται» κ.λπ. Ενδεικτική της προσπάθειας να αναβαθμιστεί η θέση της Ρωσίας και τα σχέδια την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση που έχει εξαγγελθεί να τεθεί σε λειτουργία από τις αρχές του 2015 και μετά και όπου έχουν ήδη ανακοινώσει συμμετοχή η Λευκορωσία και το Καζακστάν και πρόθεση συμμετοχής η Αρμενία και η Κιργιζία.

3. Μεγάλη σημασία έχουν και οι εξελίξεις στην Τουρκία. Το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε την σταδιακή προσπάθεια αποδόμησης από τη μεριά της ομάδας γύρω από τον Ερντογάν του κεμαλικού κεκτημένου και μια απόπειρα μιας νέα ηγεμονικής σύνθεσης – που να συνδυάζει μια ορισμένη εκδοχή νεοφιλελευθερισμού με την μερική αναγνώριση τμήματος των λαϊκών τάξεων -, προσπάθεια που οδήγησε σε μεθοδεύσεις σύγκρουσης με το στρατιωτικό κατεστημένο αλλά – πρόσφατα – και με μεγάλο μέρος της νεολαίας και των μεσοστρωμάτων των πόλεων. Αντίθετα σήμερα ζούμε την εσωτερική σύγκρουση μέσα στο στρατόπεδο του πολιτικού Ισλάμ ανάμεσα σε αυτή τη σύνθεση και την πίεση για μια εκδοχή Ισλάμ ακόμη πιο φιλοδυτικού, ακόμη πιο φιλοεπιχειρηματικού και φιλο-ισραηλινού. Μένει να δούμε την έκβαση αυτών των συγκρούσεων, που εξακολουθούν να επικαθορίζονται από την συνεχή απουσία μιας Αριστεράς στην Τουρκία που θα μπορούσε να εκφράσει τη δυναμική που εκφράστηκε στις λαϊκές κινητοποιήσεις του καλοκαιριού.

4. Σε σχέση με την παγκόσμια οικονομία είναι σημαντικό να δούμε ότι εξακολουθούν να μην μπορούν να εμφανιστούν δυναμικές μεγάλης ανάπτυξης, παρά τη σχετική βελτίωση ορισμένων οικονομικών δεικτών στις ΗΠΑ. Με αυτή την έννοια, το 2013 ήταν έτος επιβράδυνσης των όποιων ρυθμών ανάκαμψης της περασμένης χρονιάς. Επιπλέον, η προοπτική να σταματήσει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα την πολιτική της «ποσοτικής διευκόλυνσης», μια παράμετρο που απέτρεψε τον κίνδυνο ακόμη μεγαλύτερης ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας, απειλεί να ανακόψει την αναπτυξιακή δυναμική σε μεγάλο μέρος από τις αναδυόμενες αγορές. Ενδιαφέρον μέσα στο επόμενο διάστημα θα έχει ακριβώς το εάν και κατά πόσο οι ΗΠΑ θα δοκιμάσουν μια κατεύθυνση ανάκαμψης μέσα από την προοπτική της μειωμένης εξάρτησης από ροές ενέργειας από άλλες περιοχές (μέσα από την παραγωγή σχιστολιθικού αερίου) ή τις προσπάθειες για αναβάθμιση ξανά της αμερικανικής μεταποίησης, για να αντιμετωπίσουν την κυριαρχία της Κίνας σε αυτό τον κλάδο. Αντίστοιχα, ενδιαφέρον θα έχει εάν οι εσωτερικές αντιθέσεις και μέσα στον Αμερικανικό συνασπισμό εξουσίας, όπως εκφράστηκαν στις συγκρούσεις γύρω από τον προϋπολογισμό και το ταβάνι του χρέους, θα επηρεάσουν την ικανότητα των ΗΠΑ να ασκήσουν και όρους οικονομικής ηγεμονίας μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

5. Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά της ΕΕ έχει μεγάλη σημασία ότι ειδικά η Ευρωζώνη παραμένει σταθερά σε υφεσιακή συνθήκη και αυτό εξηγεί και την όξυνση κοινωνικών προβλημάτων με πιο χαρακτηριστική την αύξηση της ανεργίας. Σε πείσμα της προσπάθειας να παρουσιαστεί μια εικόνα «εξόδου» από την επιτήρηση για χώρες όπως η Ιρλανδία, απέχουμε πολύ από το να έχουν ξεπεραστεί οι μεγάλες αντιφάσεις που διαπερνούν το εγχείρημα του ευρώ και της ευρωπαϊκής ενοποίησης γενικά. Δεν είναι τυχαία, η πίεση που υπάρχει πάνω σε μείζονες σχηματισμούς της ΕΕ, όπως είναι η Γαλλία ή η Ιταλία, για «μεταρρυθμίσεις», δείχνει ακριβώς ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και ενεργές κρισιακές τάσεις. Άλλωστε, σε θεσμικό επίπεδο μεθοδεύεται αυτή τη στιγμή μια από τις μεγαλύτερες θεσμικές τομές μέσα από τα βήματα για την Τραπεζική Ένωση, τη διαμόρφωση ενός πανευρωπαϊκού μηχανισμού επιτήρησης μέσα από τον Κανονισμό για την Ίδρυση Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού, και τις νέες κατευθυντήριες γραμμές για τις τραπεζικές διασώσεις που ρητά περιλαμβάνουν την προοπτική του bail-in δηλαδή τη διάσωση των τραπεζών με ευθύνη των ίδιων των μετόχων και των «επενδυτών», κάτι που μεταφράζεται και σε προοπτικές μεγάλων κουρεμάτων καταθέσεων σε τράπεζες που θα χρήζουν διάσωσης, ακριβώς με τον τρόπο που αυτό δοκιμάστηκε ήδη στην Κυπριακή, κοινωνικά καταστροφική «διάσωση». Όλα αυτά θα επιταχυνθούν, εάν συνυπολογίσουμε την κατοχύρωση της ηγετικής Γερμανικής θέσης που έφερε και το εκλογικό αποτέλεσμα, η διαρκής αδυναμία της Γαλλίας να αποτελέσει αντίπαλο πόλο, η διαρκής πολιτική κρίση της Ιταλίας. Σημαντική πλευρά των εξελίξεων και η διάχυτη αυταρχικοποίηση, που δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά αποκτά χαρακτηριστικά τάσης, όπως δείχνουν οι αυταρχικές και αντιδημοκρατικές πρωτοβουλίες της Ισπανικής κυβέρνησης.

6. Σε ό,τι αφορά την ΕΕ έχει ενδιαφέρον η ανάδειξη και διάφορων μορφών δυσαρέσκειας όχι μόνο απέναντι στις πολιτικές λιτότητας αλλά και απέναντι στο ρόλο της ΕΕ σε αυτή την κατεύθυνση. Το κίνημα των δίκρανων στην Ιταλία, παρ’ όλη την αντιφατικότητα των πολιτικών ρευμάτων που το στήριξαν, συμπεριλαμβανομένης και της ακροδεξιάς, έδειξε ότι πλέον υπάρχει ένας εντεινόμενος «ευρωσκεπτικισμός» από τα κάτω, ο οποίος κινδυνεύει εάν δεν υπάρξει αλλαγή πλεύσης της καταναγκαστικά φιλοευρωπαϊκής Ευρωπαϊκής Αριστεράς, να ενισχύσει είτε αντιφατικά κινήματα τύπου Bebe Grillo ή – ακόμη χειρότερα – την ακροδεξιά. Ειδικά η τελευταία ετοιμάζεται για σημαντική άνοδο στις επόμενες ευρωεκλογές, είναι πιθανό να βρεθεί με σημαντική ομάδα στο ευρωκοινοβούλιο και προσπαθεί, μέσα είτε μέσα από ένα συνδυασμό νεοφιλελευθερισμού και ευρωσκεπτικισμού, είτε μέσα από έναν πιο καθαρά φασίζοντα λόγο, να διεκδικήσει σημαντικό μέρος της πολιτικής και κοινωνικής δυσαρέσκειας και της έρπουσας πολιτικής κρίσης. Την ίδια στιγμή η άνοδος αυτή της ακροδεξιάς αποτυπώνει και πραγματικά ελλείμματα και κενά της Αριστεράς, ιδίως εκεί όπου κυριαρχεί μια λογική «αριστερού ευρωπαϊσμού» που αδυνατεί να σπρώξει προς τα Αριστερά και να εκφράσει την εντεινόμενη δυσπιστία απέναντι στην ΕΕ.

Εσωτερικές εξελίξεις

7. Σε ό,τι αφορά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι σαφές ότι παρά την προσπάθεια να φτιαχτεί μια εικόνα ότι τα χειρότερα είναι πίσω, στην πραγματικότητα παραμένει μέσα στο αρνητικό σπιράλ της ύφεσης. Η όποια επιβράδυνση των ρυθμών ύφεσης δεν αναιρεί ότι και το 2013 μιλάμε για σωρευτική ύφεση τουλάχιστον -4%. Η όποια βελτίωση στο ισοζύγιο δεν οφείλεται στην αύξηση των εξαγωγών αλλά στη μείωση των εισαγωγών και τη σχετική ανάκαμψη του τουρισμού. Η συνολική ζήτηση εξακολουθεί να μειώνεται, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την βιομηχανική παραγωγή. Η επίσημη ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, ενώ το τέλος της όποια συγκυριακής απασχόλησης του καλοκαιριού ήδη δίνει τη θέση σε νέα ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας. Επιπλέον, έχουμε μια επέλαση της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης που ξεπερνά πλέον το 21%. Οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών μειώνονται διαρκώς (σε αντίθεση με αυτές των επιχειρήσεων). Η παραπέρα φορολογική επιβάρυνση της επόμενης χρονιάς θα μειώσει ακόμη περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα. Η υπερχρέωση νοικοκυριών και επιχειρήσεων παραμένει. Οι εκτιμήσεις για γρήγορη επιστροφή σε ανάκαμψη μέσα στο 2014 αποτελούν περισσότερο επιθυμίες παρά λογικά συμπεράσματα. Άλλωστε, ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι στο τέλος μιας πρωτοφανούς σε διάρκεια για ειρηνική περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, έρθει μια ονομαστική αύξηση ως προς το ΑΕΠ, αυτό δεν θα αναιρεί το τοπίο κοινωνικής καταστροφής, δεν θα καταργεί την τεράστια αναίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αναδιανομή πλούτου σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και θα προϋποθέτει τη συνέχιση εξοντωτικών πολιτικών λιτότητας, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι η λογική των «συνεχών πρωτογενών πλεονασμάτων» για την κάλυψη του χρέους θα σημαίνει διαρκή μείωση της δημόσιας δαπάνης. Προφανώς και η κυβέρνηση ελπίζει ότι έστω και με ονομαστικούς όρους θα μπορούσε να διακηρύξει το τέλος της ύφεσης και την αρχή της «ανάκαμψης» μέσα στο 2014, και τα συστημικά ΜΜΕ θα το προβάλλουν αναλόγως, αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι αυτό θα μπορέσει να έχει ανάλογο αντίκτυπο στην κοινωνία. Πόσο μάλλον που υπάρχει δημοσιονομικό κενό τουλάχιστον 3,2 δις για τη διετία 2014- 2015 καθώς επίσης και η συμφωνία για πάνω από12000 απολύσεις στην επόμενη χρονιά.

8. Την ίδια στιγμή το πρόβλημα του ελληνικού χρέους παραμένει δυσεπίλυτο. Παρότι προηγήθηκε ένα μεγάλο κούρεμα, σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει ένα συνολικό χρέος που παραμένει σχεδόν αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Με αυτή την έννοια η «επιστροφή στις αγορές» μάλλον είναι πολύ δύσκολη μέσα στο 2014. Αντίθετα, θα συνεχιστεί η απαίτηση για νέα δάνεια από το μηχανισμό στήριξης, κάτι που με τη σειρά του θα μεταφραστεί σε νέα πακέτα μέτρων. Ακόμη και εάν γίνει νέο κούρεμα του χρέους και πάλι αυτό θα συνδυαστεί με την απαίτηση για νέα μέτρα και παράταση της επιτήρησης. Είναι δε πολύ πιθανό αυτή η οριακή συνθήκη που θα απαιτήσει είτε το κούρεμα είτε νέο δανεισμό, είτε ένα συνδυασμό και των δύο, πάντα με τη συνοδεία μέτρων, να εμφανιστεί μέσα στο άμεσο μέλλον και αυτό και την ιδιαίτερη πίεση πάνω στο κυβερνητικό κέντρο.

9. Σε αυτό το φόντο, μπορούμε να δούμε όλες τις μεγάλες αντιπαραθέσεις και την προσπάθεια της κυβέρνησης να επιδείξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο «έργο απέναντι στην Τρόικα. Αυτό μπορεί να εξηγήσει την επιτάχυνση της προσπάθειας για κύμα ιδιωτικοποιήσεων (sale and lease back στα δημόσια ακίνητα, Αστέρας Βουλιαγμένης, ΟΠΑΠ, ΑΔΜΗΕ κ.λπ.). Αυτό εξηγεί το σε εξέλιξη σχέδιο για τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Αυτό εξηγεί και την επιμονή στο θέμα της φορολογίας και το νέο νομοσχέδιο. Ειδικά το θέμα της φορολογίας στα ακίνητα δεν θα πρέπει να ιδωθεί μόνο ως αποτέλεσμα της πίεσης για άμεσα εισπρακτικά μέτρα, αλλά και ως τμήμα μιας συνολικότερης στρατηγικής που βάζει στο στόχαστρο την μικρή ιδιοκτησία (τμήμα άλλωστε και του άτυπου μηχανισμού «κοινωνικής προστασίας») στο πλαίσιο της προσπάθειας διαμόρφωσης νέων πεδίων επένδυσης Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το πεδίο είχαμε μέσα από τη διαφοροποίηση Πολύδωρα και μια νέα απώλεια βουλευτή, ενώ συνολικά διακυβεύθηκε, γύρω από αυτό το θέμα η συνοχή της κυβέρνησης. Αντίστοιχα, στο ίδιο φόντο της επιτάχυνσης της «παραγωγής έργου» πρέπει να δούμε τα σχέδια για τον ΕΟΠΠΥ που συνιστούν πολύ μεγάλη τομή, εάν εφαρμοστούν στην πλήρη τους μορφή. Πέραν από τις απολύσεις προσωπικού, το καθοριστικό είναι η βαθιά νεοφιλελεύθερη λογική ενός συστήματος υγείας που θα διαμορφώνει μια οιονεί αγορά υπηρεσιών που διαμοιράζει τη δημόσια ασφαλιστική δαπάνη σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και θα μετακυλύει το κόστος και σε βάρος των πολιτών. Επιπλέον, το επόμενο διάστημα θα ενταθεί σε μεγάλο βαθμό και η πίεση για άμεση αλλαγή και στο θέμα των συντάξεων και για μεγάλες νέες περικοπές στις συντάξεις.

10. Όλα αυτά πλέον συνδυάζονται και με μια πρωτοφανέρωτη κοινωνική κρίση. Η εκτίναξη και κυρίως η παράταση της ανεργίας, η τεράστια μείωση των μισθών και των συντάξεων, οι καθυστερήσεις στις καταβολές αποδοχών, η υπερχρέωση, όλα αυτά διαμορφώνουν μια συνθήκη όπου μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες. Οι εικόνες ακραίας φτώχιας, τα σπίτια χωρίς ρεύμα, η μαζική καταφυγή στις σόμπες, οι νεκροί από σχετικά ατυχήματα, το νέο κύμα αυτοκτονιών, η αύξηση του αριθμού των ασθενών που δεν παίρνουν πλήρη θεραπευτική αγωγή, όλα αυτά συνθέτουν το παζλ μιας εικόνας βαθιάς κρίσης, από την οποία δεν φαίνεται να υπάρχει εύκολη έξοδος. Όλα αυτά εγκυμονούν το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων, αλλά και την προοπτική μιας ηττοπαθούς αναδίπλωσης στην αναζήτηση όρων επιβίωσης, Όλα αυτά καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική εκείνη την πολιτική παρέμβαση που θα μπορούσε να δώσει μια διαφορετική κατεύθυνση στην πραγματική αγωνία μιας κοινωνίας για επιβίωση.

11. Σε αυτό το φόντο είναι που πρέπει να δούμε και τις εκτιμήσεις μας για τους αγώνες που ξέσπασαν το περασμένο διάστημα. Καταρχάς, πρέπει να τονίσουμε ότι σε πείσμα εντός αντανακλαστικού, που αναπαράγεται σε μεγάλο μέρος της Αριστεράς, ότι εξακολουθούν να ξεσπούν αγώνες, ορισμένοι από αυτούς παρατεταμένοι. Παρότι το τελευταίο πακέτο μέτρων (διαθεσιμότητες κ.λπ.) δεν οδήγησε σε ένα πανυπαλληλικό ξεσηκωμό, αποτέλεσμα και των αντιφάσεων που διαπερνούν το συνδικαλιστικό κίνημα και ενός κλίματος δυσπιστίας απέναντι στην προοπτική νίκης των αγώνων, εντούτοις είχαμε την εμπειρία και στα πανεπιστήμια και στη υγεία μεγάλων αγώνων, με διάρκεια και επιμονή, με απόπειρες συμμαχιών (ιδίως στα πανεπιστήμια με το ΦΚ) και που έδειξαν ότι παρατεταμένοι αγώνες μπορούν να ανοίξουν έστω κάποια πρώτα ρήγματα. Αποδείχτηκε ότι σε πείσμα μιας γενικόλογης επίκλησης της γενικής πολιτικής απεργίας, υπήρχε δυνατότητα για ισχυρούς κλαδικούς αγώνες. Άρα εάν πρέπει να αποφύγουμε μια τεχνητή υπεραισιοδοξία, άλλο τόσο ισχύει ότι πρέπει να αποφύγουμε την λογική που λέει «οι αγώνες δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, ας δούμε μόνο πολιτικές πρωτοβουλίες». Η προετοιμασία, ενίσχυση, συντήρηση μετώπων, η ανάδειξη αγώνων, η αλληλεγγύη, η ανάδειξη της ευρύτερης κοινωνικής σημασίας των διακυβευμάτων, όλα αυτά μπορούν και πρέπει να πηγαίνουν χέρι χέρι με την πάλη για πολιτικές πρωτοβουλίες και για πολιτική διέξοδο και απάντηση στην κρίση. Αλλά αυτό προϋποθέτει και κατά πρόσωπο αναμέτρηση με τα όρια και τις αντιφάσεις του σημερινού μοντέλου συνδικαλισμού, συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουν να καλυφθούν συνδικαλιστικά μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων, καινούριες πρακτικές αλληλεγγύης και συντονισμού, αλλαγή πραγματικών συσχετισμών. Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ σημαντικό να αξιοποιηθεί πολιτικά και συνδικαλιστικά η νέα, πολύ ισχυρότερη σε σχέση με πριν, παρουσία συνδικαλιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα με αποκορύφωμα την σημαντική πολιτική και συνδικαλιστική επιτυχία της κατάκτησης δύο εδρών στην εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ. Μια τέτοια προσπάθεια, όμως, δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπόψη της και τις πραγματικές δυσκολίες που υπάρχουν, το γεγονός ότι στον ιδιωτικό τομέα το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα εκπροσωπεί μικρό μόνο μέρος των εργαζομένων εκεί, τις τεράστιες επιπτώσεις της ανεργίας. Θα πρέπει, επίσης, να επεξεργαστούμε μορφές και πρακτικές με τις οποίες τα συνδικάτα θα ανοιχτούν στο σύνολο των εργαζομένων, των ελαστικά απασχολούμενων, την τεράστια μάζα των ανέργων. Να δούμε με ποιο τρόπο ζητήματα όπως η αλληλεγγύη θα αποτελέσουν και πρακτική των σωματείων. Τέλος, θα πρέπει να δούμε με ποιο τρόπο όντως θα συντονίζονται αγώνες, πέραν γενικών διακηρύξεων, σε μια περίοδο που δεν είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση θα κατεβάζει μέτρα που εύκολα θα ενοποιούν αντιστάσεις, και παράλληλα να προσπαθήσουμε ώστε να μπορούν να μη συντρίβονται οι ισχυροί και παρατεταμένοι κλαδικοί αγώνες που θα ξεσπούν.

12. Μέσα στη συγκυρία ο συσχετισμός δύναμης διαμορφώνεται ιδιαίτερα αντιφατικός. Από τη μια εξακολουθούν να υπάρχουν όλα τα στοιχεία μιας βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, που αποδιαρθρώνουν κοινωνικές συμμαχίες και περιορίζουν εξαιρετικά την όποια εκπροσώπηση των μνημονιακών κομμάτων, περιορίζοντας την απήχηση της ΝΔ και διαλύοντας τις εκπροσωπήσεις του ΠΑΣΟΚ. Κοινωνικά τα μνημονιακά κόμματα εξακολουθούν να βλέπουν να μειώνεται η εκπροσώπησή τους σε κομμάτια των λαϊκών τάξεων, βλέπουν μια κρίση στις σχέσεις με μικροαστικά στρώματα και αναδιπλώνονται στις αστικές μερίδες και σε στρώματα που έχουν συντηρητικά αντανακλαστικά (μεγάλες ηλικίες, αγροτικές περιοχές). Ειδικά οι αστικές μερίδες έχουν ήδη και σημαντικά οφέλη από την οικονομική πολιτική που ασκείται και τη μεγάλη μείωση του κόστους εργασίας. Αυτό παραπέμπει σε μια συνθήκη μεγάλης κοινωνικής πόλωσης και αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων κομμάτων, που όμως δεν πηγαίνει συνολικά αριστερόστροφα αφού ένα μέρος εξακολουθεί να πολώνεται προς τη Χρυσή Αυγή. Αυτό που επίσης επικαθορίζει την όλη συνθήκη είναι η επίσης η απουσία εναλλακτικής αφήγησης. Υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές και ιδεολογικές πολώσεις και αποσάθρωση παραδοσιακών σχέσεων εκπροσώπησης, αλλά δεν έχει αναδυθεί ακόμη μια εναλλακτική ηγεμονική κατεύθυνση, πέραν της απλής άρθρωσης της δυσαρέσκειας που κάνουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα.

13. Η ΝΔ και συνολικά το κυβερνητικό κέντρο αντιμετωπίζουν σημαντικές αντιφάσεις. Ο αρχικός σχεδιασμός της ΝΔ περιλάμβανε την αξιοποίηση της ποινικής μεταχείρισης της ΧΑ ως μέσο για να διευρύνει την εκλογική επιρροή και απήχηση προς τα δεξιά και να εξασφαλίσει έναν κρίσιμο επαναπατρισμό δεξιών ψήφων, έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί τυχόν μικρή βελτίωση των οικονομικών αλλά και την αίγλη της προεδρίας της ΕΕ και να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αποδείχτηκε ότι η υλικότητα της κρίσης, η ειδική βαρύτητα της κοινωνικής κρίσης, η επιλογή προώθησης μέτρων που θίγουν και μέρος της εκλογικής βάσης της και ιδίως των μικροαστικών στρωμάτων, η προοπτική και νέων μέτρων, όλα αυτά εξακολουθούν να ανοίγουν βαθιά ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης. Αυτό αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι πλέον ακόμη και τα συστημική συστημικά ΜΜΕ καλλιεργούν κλίμα επερχόμενης ήττας. Την ίδια στιγμή μέσα σε αυτή τη συνθήκη η κυβέρνηση επιδιώκει να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερα μέτρα, με την ελπίδα ότι εάν έλθουν όλες οι δανειακές δόσεις στην ώρα τους, εάν έλθει το ΕΣΠΑ και εάν υπάρξει έστω και τυπικά τέλος στην ύφεση, τότε θα μπορέσει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή τη βάση έχουμε και πάλι την ανακίνηση από διάφορα αστικά κέντρα σχημάτων όπως οι κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, η αλλαγή πρωθυπουργού εντός της παρούσας βουλήςή το σχήμα του αριστερού διαλείμματος με ορίζοντα τυχόν εκ νέου εκλογές το 2015. Ανεξάρτητα από τη βαρύτητα τέτοιων σχημάτων είναι ενδεικτικά των πιέσεων και της οξυμμένων αντιφάσεων που αντιμετωπίζει το κυβερνητικό κέντρο.

14. Η ΧΑ δείχνει ότι εξακολουθεί να συγκεντρώνει μέρος της δυσαρέσκειας και της διαμαρτυρίας μαζί με τον τρόπο που πολώνεται προς τη μεριά τους μέρος του κλασικού δεξιού και ακροδεξιού ακροατηρίου που θέλει μια αυταρχική, υπερσυντηρητική δύναμη. Το γεγονός ότι από ό,τι φαίνεται τουλάχιστον από τα δημοσκοπικά δεδομένα, εξακολουθεί να έχει απήχηση, παρά το σοκ από τα δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά και την μεγάλη και εκτεταμένη επικοινωνιακή απαξίωσή της και τον ορυμαγδό αποκαλύψεων είναι μια εξέλιξη πολλαπλά ανησυχητική. Μένει να δούμε εάν απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα θα ενεργοποιηθούν τα διάφορα σενάρια απαγόρευσής τους ως κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, η όλη εξέλιξη, από τη μια αποτυπώνει μια εκδοχή λουμπενοποίησης, μέσα στη συγκυρία της κρίσης και της καταστροφής, τμήματος της δυσαρέσκειας, και της ανασφάλειας, έτσι που να έλκεται από μια αποδεδειγμένα πλέον συμμορία δολοφόνων πράγμα που δε φαίνεται εύκολο να τροποποιηθεί παρά τις διώξεις κα είναι αμφίβολο αν μια πιθανή απαγόρευση δε θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου ναζιστικού φορέα ο οποίος θα συνεχίσει να απολαμβάνει σημαντικής πολιτικής υποστήριξης. Από την άλλη, δείχνει ακόμη πιο έντονα τα ελλείμματα της Αριστεράς, που παρά το μεγάλο ρήγμα που έγινε στην απήχηση του φασισμού σε κρίσιμα τμήματα, δεν έχει μπορέσει ακόμη να συγκροτήσει εκείνη την ηγεμονική κατεύθυνση που θα μπορεί όχι απλώς να ανασυνθέτει μια σύγχρονη λαϊκή ενότητα αλλά και να μπορεί να της ασκήσει μια διαπαιδαγωγητική κατεύθυνση που να αντιπαλεύει την απελπισία, τον επιβιωτισμό, τον φασιστικό κανιβαλισμό.

15 Το ΠΑΣΟΚ και συνολικά η λεγόμενη κεντροαριστερά αντιμετωπίζουν μια πλήρη κρίση. Στην πραγματικότητα είναι ένας ιδιότυπος πολιτικός μηχανισμός στελεχών, γεμάτος αντιμαχόμενες φατρίες που συντηρείται με την ειδικά σχέση που έχει με κρατικά και εκδοτικά κέντρα. Αυτό εξηγεί γιατί οι διεργασίες για την «ανασύνθεση της κεντροαριστεράς», παρά την υπερπροβολή τους από τα ΜΜΕ, εντούτοις δεν διαμορφώνουν κάποια δυναμική μέσα στην κοινωνία. Με αυτό δεν υποτιμούμε τη σημασία που έχει για τα αστικά κέντρα να υπάρξει ένας αστικός εναλλακτικός πόλος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί και εύκολα να γίνει με την ανακύκλωση ενός πολιτικού προσωπικού που είναι πολλαπλά φθαρμένο και χωρίς εκπροσωπήσεις (παρά το γεγονός ότι σε αρκετούς συνδικαλιστικούς χώρους το ΠΑΣΟΚ ή όσοι προέρχονται από εκεί δείχνουν να κρατάνε ένα μέρος εκπροσωπήσεων).

15. Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ παρότι προσπάθησε μέσα από την αποσύνδεση από την κυβέρνηση να αναζητήσει όρους πολιτικής επιβίωσης προσανατολιζόμενη στο να γίνει το δεξιό άκρο τυχόν κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και προς το εσωτερικό της αποτέλεσμα της βαθιά καθεστωτικής νοοτροπίας μεγάλου μέρους του στελεχιακού δυναμικού της, αλλά και προς τα έξω, καθώς η ταύτιση με την κυβέρνηση Σαμαρά μάλλον της στοίχησε ιδιαίτερα. Εξ ου και όλη η πίεση από διάφορα κέντρα να επανακάμψεισε μια γραμμή κεντροαριστεράς, έστω και εάν η απόφασή της για αυτόνομη παρουσία δείχνει ότι επιμένει στον αρχικό προσανατολισμό που καθόρισε την αποδέσμευση από την κυβέρνηση.

17. Την ίδια στιγμή, παρά τις προσπάθειες διάφορων κέντρων να εξασφαλίσουν την αποδιάρθρωση οι ΑΝΕΛ δείχνουν να εξασφαλίζουν μια πολιτική επιβίωση αν και με μια ταλάντευση ανάμεσα στην αντιμνημονιακή ρητορεία και την ανάγκη να συντηρούν και ένα δεξιό και συντηρητικό προφίλ, για να μην έχουν διαρροές προς την ΧΑ. Μένει να δούμε αντίστοιχα πώς θα χειριστούν τυχόν ερώτημα για συμμετοχή τους σε κυβέρνηση συνεργασίας υπό το ΣΥΡΙΖΑ (ιδίως από τη στιγμή που η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει και μια σαφή τέτοια κατεύθυνση).

18. Στη βάση των παραπάνω, είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια συνθήκη αστάθειας του πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να δείξει, κύρια γύρω από την ελληνική προεδρεία και την αναμονή της «ανάπτυξης» ότι έχει κάποια πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά την ίδια στιγμή τα ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης παραμένουν ενεργά. Αν δεν καταφέρει να αντιστρέψει αυτή την τάση συνεχιζόμενων ρηγμάτων στις σχέσεις εκπροσώπησης, τότε θα υποχρεωθεί να προκηρύξει και βουλευτικές εκλογές. Με αυτή την έννοια το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ή τριπλών εκλογών το Μάιο είναι πραγματικό. Αντίστοιχα, τυχόν μεγάλη συντριβή της ΝΔ στις ευρωεκλογές επίσης είναι πιθανό να ενεργοποιήσει το μηχανισμό πρόωρων εκλογών. Με αυτή την έννοια μπαίνουμε σε μια περίοδο κεντρικών πολιτικών εξελίξεων και σημαντικών εκλογικών μαχών και επομένως, χωρίς να υποτιμούμε τα κοινωνικά μέτωπα, πρέπει να προσανατολιστούμε και προς αυτές τις μάχες.

Κομβική πλευρά της τρέχουσας συγκυρίας και ένδειξη της βαθιάς πολιτικής κρίσης και οι τρέχουσες αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα και τις μίζες. Πέραν του να επιβεβαιώνουν την τεράστιας κλίμακας διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, αυτές οι αποκαλύψεις, οι διώξεις, αλλά και ο χρόνος που λαμβάνουν χώρα κάνουν προφανές ότι είναι σε εξέλιξη μια επιχείρηση αναδιάταξης συσχετισμών και έντασης της σύγκρουσης και μεταξύ πολιτικών κέντρων και μεταξύ οικονομικών κέντρων, που περιλαμβάνει και χτυπήματα σε επιχειρηματίες και πολιτικά στελέχη που μέχρι τώρα έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Αυτό σχετίζεται με συνολικότερες ανακατατάξεις, έχει εθνικές και διεθνείς διαστάσεις, και αποτυπώνει ακριβώς την εκρηκτική όξυνση των αντιφάσεων μιας κοινωνίας και ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε κρίση και μετάβαση προς ένα άλλο υπόδειγμα.

Η κατάσταση στην Αριστερά

19. Σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ η προοπτική να βρεθεί αντιμέτωπος με τις ευθύνες της διακυβέρνησης και η διαφαινόμενη απόκτηση μιας «παράστασης νίκης» για τις επόμενες εκλογές, μεταφράζεται σε μια διαρκή δεξιόστροφη μετατόπιση και μια προσπάθεια να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο ότι δεν θα δεχτεί μια υπονόμευση από αστικά, ντόπια και ξένα, κέντρα. Ο διαρκής πραγματισμός ως προς το θέμα των δανειακών συμβάσεων και της «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ, οι καταναγκαστικοί όρκοι στο ευρώ, η διαρκής αποφυγή δέσμευσης απέναντι σε απαιτήσεις κοινωνικών ομάδων, οι διαρκείς παρασκηνιακές επαφές με εκπροσώπους του «επιχειρηματικού κόσμου», οι επαφές με κύκλους μέσα στην ΕΕ, αυτό αποτυπώνουν. Ακόμη και συμβολικές χειρονομίες όπως η διεκδίκηση της προεδρείας της Κομισιόν σε μια τέτοια λογική εντάσσονται. Αυτό που διαφαίνεται ως κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια απόπειρα διαχείρισης της λιτότητας με προσπάθεια για ήπια ελάφρυνσή της υπό την προϋπόθεση ότι θα θελήσουν να διαπραγματευτούν σε αυτή την κατεύθυνση και οι δανειστές, πράγμα καθόλου δεδομένο. Επομένως, τα πραγματικά περιθώρια άσκησης άλλης πολιτικής θα είναι μικρά, ιδίως από τη στιγμή που ξορκίζουν διαρκώς κάθε σκέψη για ρήξη με την ευρωζώνη. Στο ίδιο πλαίσιο και η αναζήτηση σημείων επαφής όχι μόνο με την ΕΕ, αλλά και με τις ΗΠΑ, εξ ου και ο συμβολισμός των επισκέψεων π.χ. στο Χιούστον και κυρίως το ύφος και περιεχόμενο των δηλώσεων που έγιναν εκεί που παραπέμπουν σε διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ ή για παροχή εγγυήσεων και προς τα εκεί. Πέραν αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην μπορεί να ορίσει άλλη αφήγηση για την κοινωνία ή να διαμορφώσει όρους ρεύματος και κινήματος στην πορεία του προς την κυβέρνηση. Μπορεί να κερδίζει εκλογικά σημαντικό μέρος της δυσαρέσκειας αλλά αυτό δεν μεταφράζεται σε μια ηγεμονική απήχηση σε μια «διαμορφωτική» σχέση με τις μάζες εκλογικά είναι έτοιμες να στραφούν προς τα εκεί. Αυτό εξηγεί και το γιατί δεν μπορεί σε αρκετές εκλογές συλλόγων ή σωματείων να δείξει ότι έχει ένα ανάλογο ρεύμα. Την ίδια στιγμή ο προσανατολισμός του προς τη διεκδίκηση μέρους της εκλογικής εκπροσώπησης του ΠΑΣΟΚ ωθεί την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σε μια προσπάθεια να μαζέψει και τέτοια στελέχη αλλά και να κάνει κάθε λογής εκπτώσεις. Η διαχείριση της αποχώρησης Τζάκρη από τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε αυτό το πλαίσιο ιδιαίτερα ενδεικτική της κατεύθυνσής τους. Αυτή η δεξιόστροφη πορεία οξύνει εν μέρει και τις εσωτερικές αντιθέσεις του, έστω και εάν δεν τις πολώνει ιδιαίτερα καθώς η προοπτική της εξουσίας λειτουργεί ως συνεκτικός παράγοντας. Με αυτή την έννοια έχει σημασία ότι η Αριστερή Πλατφόρμα όχι μόνο κινείται – και επισήμως – ως αντιπολίτευση απέναντι στην ηγεσία, αλλά και γιατί ρητά διαφοροποιείται με πιο έντονο τρόπο από την ηγεσία πάνω στο θέμα της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ωστόσο, μια τέτοια κατεύθυνση, όσο παραμένει δεσμευμένη σε ένα σχήμα κομματικής ενότητας για την εξουσία, τόσο περισσότερο θα εγκλωβίζεται και δεν θα μπορεί να διαμορφώσει άλλους όρους και άλλες συνθήκες μέσα στην Αριστερά και την κοινωνία.

20. Το ΚΚΕ τώρα επιμένει στο δρόμο της σκλήρυνσης μιας αδιέξοδης γραμμής. Αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στο εσωκομματικό τοπίο όπου συνεχίζονται οι πρακτικές εξώθησης των διαφωνούντων αλλά και στην προς τα έξω γραμμή και την καταναγκαστική αποφυγή μορφών κοινής δράσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως ήταν το κίνημα στα Πανεπιστήμια, όπου βέβαια στη συνέχεια έσπευσε να συνταχτεί με τη γραμμή «νίκης» δηλαδή αποδοχής των (μη)προτάσεων του Υπουργείου). Η όλη κίνησή του, ακόμη και η συρρίκνωση των επικοινωνιακών μέσων του, παραπέμπει σε μια ολόπλευρη αναδίπλωση και προσπάθεια περιχαράκωσης του μηχανισμού. Παράλληλα, σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα πλάι στη μεγαλοστομία, το βασικό χνάρι της πολιτικής του είναι η αγωνία μήπως και κάποιο από τα μέτωπα εξελιχτεί παραπάνω και απειλήσει την κυβέρνηση, καθώς σε αυτή τη συγκυρία πάνω από όλα απεύχεται το ενδεχόμενο εκλογών και κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σημείο που επαναλαμβάνουν τα στελέχη του οποτεδήποτε καλούνται να πάρουν θέση σε ζητήματα κοινής δράσης ή έστω κοινής στάσης μέσα σε συνδικαλιστικούς χώρους.

21. Στο χώρο τώρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν καταγραφεί αντιφατικές δυναμικές. Από τη μια οι αποφάσεις της συνδιάσκεψης, η μαζικότητά της, η αίσθηση ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίρνει πρωτοβουλίες για τη μετωπική συμπόρευση, αλλά και η μαζική παρουσίας σε μια σειρά από μεγάλες κινητοποιήσεις έδωσαν και δίνουν την αίσθηση ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκτά ένα μεγαλύτερο πολιτικό δυναμισμό και μια άλλη ικανότητα παρέμβασης σε κρίσιμα μέτωπα. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν σημαντικό ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετά από βασανιστική συζήτηση, πήρε την πρωτοβουλία για τη συζήτηση στις 3 Οκτώβρη, που ήταν μια σημαντική σύσκεψη. Ωστόσο, ήταν λάθος που δεν έγινε από τότε δεκτή η πρόταση για κοινή επιτροπή για το κείμενο, που δεν στάλθηκε γρήγορα προσχέδιο, αλλά μετά από καθυστέρηση στάλθηκε το κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν άνοιξε πιο επιθετικά προς τα έξω αυτή η συζήτηση. Από την άλλη, αποτέλεσε προχώρημα η απόφαση του ΠΣΟ στις 2 Νοέμβρη, παρά το βασανιστικό τρόπο με τον οποίο πάρθηκε. Εντούτοις και εκεί υπήρξε καθυστέρηση στο ξεδίπλωμα της πρωτοβουλίας. Αντίστοιχα είναι θετικό ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήγε στη σύσκεψη της 18/12. Όμως, το να μείνουμε μόνο στο πώς πάρθηκε η μία ή άλλη απόφαση δεν είναι αρκετό. Είναι σαφές ότι γύρω από το θέμα της συμπόρευσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ταλάντευση. Αυτό αποτυπώνεται πρώτα από όλα στη στάση του ΣΕΚ και της ΟΚΔΕ, που ακολουθώντας κατευθύνσεις και διεθνών οργανώσεων (του SWP που αναδιπλώνεται αντιμετωπίζοντας τη χειρότερη κρίση της ιστορίας του, της αριστερής πτέρυγας του ΝPΑ και της Δ΄ Διεθνούς αντίστοιχα) στρέφονται σε μια γραμμή αναδίπλωσης σε μια πιο κλασική ταυτοτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και επίσης αποφυγής του κινδύνου να βρεθούν σε μέτωπα που άμεσα ή έμμεσα να βάζουν θέματα εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό εξηγεί γιατί και το ΣΕΚ και η ΟΚΔΕ, συχνά στα όρια της αντισυντροφικότητας, όχι μόνο αμφισβητούν τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης αλλά ακόμη και σε δημόσιες συσκέψεις επιδιώκουν να υπονομεύσουν τυχόν έκβασή της. Από την άλλη, ο χώρος του ΝΑΡ παρότι επικύρωσε τη γραμμή για τη συμπόρευσή του στο συνέδριό του, εντούτοις ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια αναγκαστικά αντιφατική μετωπική πολιτική και τη λογική ενός περισσότερο καθαρού αντικαπιταλιστικού πόλου. Αυτές οι ταλαντεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντανακλώνται και στην προς τα έξω παρουσία της και στην αδυναμία της να μπορέσει να κερδίσει ακόμη περισσότερο χώρο μέσα στο υπαρκτό κενός προς τα Αριστερά που αφήνει η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό μπορεί και να εξηγήσει τα προβλήματα που έχουμε με τη μαζικότητα των συνελεύσεων σε αρκετές τοπικές, την ίδια ώρα που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξακολουθεί να έχει καλά συνδικαλιστικά αποτελέσματα ή να μπορεί να κατεβάσει σημαντικό δυναμικό στο δρόμο. Την ίδια στιγμή, παρότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε ένα σημαντικό πλεονέκτημα με ως προς την εξ αρχής επικέντρωση σε κρίσιμες πλευρές του μεταβατικού προγράμματος πάλης, εντούτοις δεν έχει καταφέρει να προχωρήσει την επεξεργασία, να το κάνει πραγματικά έναν άλλο δρόμο με σαφείς και συγκεκριμένες προτάσεις, λύσεις και διεκδικήσεις, ούτε έχει μπορέσει να απαντήσει διαλεκτικά το θέμα της εξουσίας, έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιτάξει στον αφελή κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ κάτι άλλο πέραν από έναν απλό μαζικό αντικαπιταλιστικό κινηματισμό. Όλα αυτά δείχνουν ότι παρά τα προχωρήματα, τα κενά που υπάρχουν στην πολιτική συγκρότηση, το λόγο και τη στρατηγική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παράγουν πραγματικά πολιτικά αποτελέσματα.

Για την πορεία της συμπόρευσης

22. Σε σχέση με την όλη διαδικασία της συμπόρευσης, καταρχάς έχει δικαιωθεί τόσο η γενική μας γραμμή, όσο και η προσπάθειά μας γύρω από το κείμενο υπογραφών, με την έννοια ότι μπορέσαμε να κρατήσουμε μια συζήτηση ανοιχτή, να δώσουμε έναν τόνο ότι υπάρχουν δυνατότητες ενός κοινού πολιτικού πλαισίου, να κερδίσουμε τάσεις και αγωνιστές. Αντίστοιχα, η αποφασιστική και επίμονή μας στάση μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέτρεψε να διαμορφώσουμε τον τωρινό συσχετισμό. Από την άλλη, όμως, ιδίως το τελευταίο διάστημα έχει υποχωρήσει ο βαθμός στον οποίο μέσα στη δημόσια συζήτηση παρεμβαίνουμε διαμορφώνοντας τους όρους της συζήτησης, το στρατηγικό της βάθος, τα πραγματικά επίδικα.

23. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: για εμάς η θέση υπέρ της συμπόρευσης δεν καθορίστηκε από μια αντίληψη αμυντική, από μια λογική να ενωθούν οι αδικημένοι μέσα στην Αριστερά, ούτε από κάποιο εκλογικό υπολογισμό. Αυτό που είδαμε ήταν ότι μέσα στο σημερινό τοπίο, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την καθοριστική παρέμβαση της λαϊκού ξεσηκωμού και τη συγκυρία της κρίσης άνοιγε περιθώριο για την Αριστερά που γύρω από το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα και στοιχεία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής θα μπορούσε να αναμετρηθεί με το ερώτημα της εξουσίας και της ηγεμονίας. Αυτό το ζήτημα απαιτούσε αναγκαστικά και μια μετωπική πολιτική. Επιπλέον, για εμάς η μετωπική πολιτική ήταν και παραμένει πάντα το χνάρι μιας Αριστεράς που θέλει να συναντηθεί με ευρύτερες δυναμικές, που προσπαθεί να διαμορφώσει ρεύμα, που θέλει να δώσει έναν τόνο συνάντησης με τις αναζητήσεις του λαϊκού κινήματος. Σε αυτό το φόντο, το ζήτημα για εμάς δεν είναι απλώς να «συμπορευτούμε» αλλά να υπάρξει το πρώτο βήμα για μια Αριστεράς του «άλλου δρόμου», μια Αριστερά που ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα να μπορεί να αποτελεί τον πόλο αναφοράς ως προς το στρατηγικό – προγραμματικό στοιχείο και να μπορούν να βασιστούν πάνω της τα λαϊκά στρώματα ότανενδεχόμενη διακυβέρνηση από το ΣΥΡΙΖΑ φέρει στην επιφάνεια τα αδιέξοδα της πολιτική του.

24. Με αυτή την έννοια πρέπει να δούμε σε ποιο σημείο είμαστε τώρα. Μιλήσαμε ήδη για τη στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ως προς την κατεύθυνση του Σχεδίου Β’ το βασικότερο πρόβλημα είναι η ταλάντευση που έχει ανάμεσα στο αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα και την επεξεργασία του και μια λογική που θα ήθελε την επικέντρωση σε ορισμένες μόνο αιχμές και μάλιστα με κριτήρια τι είναι περισσότερο εφικτό ή τι μπορεί να τραβήξει και να μην απωθήσει τμήματα των λαϊκών τάξεων. Στο ίδιο πλαίσιο, κινείται και η γοητεία που ασκεί σε τμήμα της ηγεσίας του Σχεδίου Β’ αλλά και της βάσης του η λογική ενός «πολιτικά υπερβατικού κινήματος» που κινείται πέραν των κλασικών διαχωριστικών γραμμών, εκπροσωπώντας τα αντιπολιτικά αντανακλαστικά των πολιτών, κατά πρότυπο του κινήματος των 5 αστεριών στην Ιταλία. Αυτό αποτυπώθηκε και στη σύσκεψη στις 18/12 όπου είχαμε μια υπαναχώρηση ως προς το θέμα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, προς μια επικέντρωση στο ευρώ και την προοπτική διάλυσης της ΕΕ. Προφανώς και η πολιτική δεν είναι υπόθεση διατυπώσεων, αλλά ο συμβολισμός εδώ ήταν πραγματικός. Με αυτή την έννοια εμείς ορθά το επισημάναμε και ορθά επιμείναμε στην ανάγκη να παραμείνει η ρητή αναφορά στην αποδέσμευση. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η επιμονή στην ανάγκη ένα σύγχρονο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο να έχει μια σαφή τοποθέτηση για την αποδέσμευση δεν είναι αποτέλεσμα μιας εσώστρεφης εκτίμησης για την ανάγκη «συμβολικών» οριοθετήσεων, που να αναλογούν σε ένα «συμβολικό κεκτημένο» αντικαπιταλισμού. Για εμάς η θέση για την αποδέσμευση, σε συνάρθρωση με τον άμεσο στόχο της εξόδου από την ευρωζώνη, αποτελεί μάχιμο στόχο, αναγκαίο για να μπορέσουμε να αρθρώσουμε μια κατεύθυνση «άλλου δρόμου», ως τμήμα μιας πρωτότυπης επαναστατικής στρατηγικής, και αναγκαίο όρο για να μπορούμε να αντιπαλεύουμε τους κάθε λογής ιδεολογικούς εκβιασμούς των αστικών δυνάμεων. Η αποσιώπησή του στόχου της αποδέσμευσης, ιδίως στο όνομα μιας εσφαλμένης αντίληψης ότι θα «φόβιζε» τις λαϊκές τάξεις, θα ήταν πολιτικό λάθος. Θα υποτιμούσε ένα από τα πραγματικά επίδικα της περιόδου, δηλ. τη συνολική ρήξη με τον «ευρωπαϊκό δρόμο» και δεν θα διαμόρφωνε όρους ενός ευρύτερου μαζικού, λαϊκού αντι-ΕΕ ρεύματος.

25. Εκτίμησή μας είναι ότι θα πρέπει με έναν αποφασιστικό τρόπο να πάμε και να πιέσουμε ώστε να γίνει το βήμα για τη συμπόρευση. Παρά τις καθυστερήσεις, τις παλινωδίες και τις ταλαντεύσεις είναι εφικτό βήμα και πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό. Αυτό περνάει μέσα από α) την ανάγκη να παραμείνει σε ενωτική κατεύθυνση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, β) να διαμορφωθεί ένας σαφής συσχετισμός σε επίπεδο ευρύτερης μετωπικής συμπόρευσης σε μια κατεύθυνση σαφώς αντι-ΕΕ προσδιορισμού γ) να πιεστεί το Σχέδιο Β’ και να αποδεχτεί ένα πολιτικό πλαίσιο που σε άλλες φάσεις το είχε αποδεχτεί, δ) η συζήτηση αυτή να ανοίξει δημόσια και ανοιχτά και να διαμορφωθεί ένα ευρύτερο ρεύμα και κλίμα που να μπορέσει να σπρώξει τα πράγματα προς τα εκεί, ε) να αποτραπεί κάθε είδους εσωτερική υπονόμευση ή εκβιασμός μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μειοψηφία της (ΣΕΚ – ΟΚΔΕ). Όλα αυτά θα απαιτήσουν και δική μας αποφασιστική και συντονισμένη παρέμβαση σε κάθε βήμα. Με αυτή την έννοια είναι σημαντικό το επόμενο διάστημα να ασκήσουμε αποφασιστική πίεση και προς το εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και προς το Σχέδιο Β΄. Προς το εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να παραμείνει μέσα σε μια ενωτική κατεύθυνση, να αναζητήσει συνθετικές λύσεις, να ,μην υψώσει σεχταριστικά τείχη. Προς το Σχέδιο Β΄ για να τηρήσει πολιτικές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει και για να καταλάβει ότι εάν πάει σε μια κατεύθυνση δικού του κατεβάσματος, με την υπόθεση ότι θα ξεδιπλώσει πιο εύκολα τη δική του υποτίθεται πιο «μαζική» γραμμή, τα αποτελέσματα δεν θα είναι τα αναμενόμενα, ενώ συνολικά η υπόθεση της Αριστεράς του «άλλου δρόμου» θα έχει πάει προς τα πίσω. Κομμάτι αυτής της πίεσης θα αφορά και την πολιτική διαδικασία της «πρωτοβουλίας για τη συμπόρευση» (κείμενο υπογραφών) μέσα από την οποία επίσης μπορούμε να ασκήσουμε πίεση.

26. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ σημαντικό να εξασφαλίσουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει η πιο έμπρακτα ενωτική δύναμη, ότι ανοίγει τη συζήτηση και κεντρικά και τοπικά, ότι συσπειρώνει κοντά της ένα μέρος από τις πολιτικές τάσεις και τους αγωνιστές που έχουν κατεύθυνση τη συμπόρευση. Άλλωστε, η μετωπική συμπόρευση δεν είναι υπόθεση «μιας ζαριάς», αλλά μια συνολικότερη διεργασία που έχει βάθος χρόνου. Απλώς, σε κάθε ευκαιρία που χάνεται, χάνεται και μια δυνατότητα αποτελεσματικότερης τροποποίησης του συσχετισμού μέσα στην Αριστερά. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για εμάς η υπόθεση του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου έχει ένα στρατηγικό χαρακτήρα μέσα στην περίοδο και ως εκ τούτου δεν κρίνεται βραχυπρόθεσμα με βάση τη μία ή την άλλη τακτική εξέλιξη.

27. Με βάση τα τωρινά δεδομένα δεν θα ήταν σωστό να προεξοφλήσουμε τα ενδεχόμενα. Η δική μας κατεύθυνση είναι σε κάθε επίπεδο να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε το μέγιστο δυνατό βαθμό συμπόρευσης, με όρους που κατά το δυνατό να είναι πολιτικοί, στρατηγικοί και όχι εκλογικοί. Από εκεί και πέρα, είναι σαφές ότι εμείς δεν θα συναινέσουμε σε οποιαδήποτε λογική αναδίπλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σεχταριστική κατεύθυνση, ούτε θα πρέπει, σε μια τέτοια περίπτωση να θεωρείται δεδομένη η πλήρης στήριξή μας. Αντίστοιχα, όμως, εάν το Σχέδιο Β’ επιμείνει σε μια λογική που δεν θα διευκολύνει την ενότητα, τότε είναι σαφές ότι παίρνει το ίδιο την ευθύνη να υπονομεύσει μια δυνατότητα και πρέπει να αντιμετωπιστεί με αυτό τον τρόπο. Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι προτεραιότητά μας είναι ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών, αλλά πρωτίστως να μπορέσουμε και να πιέσουμε αποτελεσματικά αλλά και αναζητήσουμε όλη την γκάμα πρακτικών και μορφών συμπόρευσης που μπορούν να είναι εφικτά, από τη συνεργασία στο μαζικό χώρο μέχρι την εκλογική συνεργασία την εκλογική.

28. Ειδικά για τις ευρωεκλογές, είναι σαφές ότι στο βαθμό που έγκαιρα διαμορφωθούν συνθήκες για τη συμπόρευση, χρειάζεται να σχεδιαστεί μια προεκλογική εκστρατεία με διάρκεια, που να επικεντρώνει στη σημασία που έχει ένα αριστερό λαϊκό αντιευρώ και αντι-ΕΕ κίνημα, που να αναδεικνύει στοιχεία του άλλου δρόμου, που φέρνει στο προσκήνιο τις κινηματικές μάχες που έχουν δοθεί, που να επικεντρώνει στο μάχιμο εργατικό και λαϊκό αντιφασισμό, που να κάνει σαφές ότι χρειάζεται σε αυτή τη φάση να υπάρχουν ισχυρές φωνές στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς το σεχταρισμό του ΚΚΕ. Όσο πιο έγκαιρα μπορέσει και ξεκινήσει μια τέτοια προεκλογική εκστρατεία τόσο πιο καλά απότελέσματα θα διεκδικήσουμε να έχουμε. Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ σημαντικό η πορεία προς τις ευρωεκλογές να συνδυαστεί με μια συνολικότερη καμπάνια για την ΕΕ, με συγκεκριμένες αιχμές, με προσπάθεια απονομιμοποίησης του «ευρωπαϊκού δρόμου», με σαφή κατάδειξη γιατί το ευρώ είναι τμήμα του μηχανισμού της κρίσης, με αποδόμηση των επιχειρημάτων ότι η ΕΕ αποτέλεσε μηχανισμό ανάπτυξης ή προστασίας, με σαφή ανάδειξη των βασικών πλευρών ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης που αναπόφευκτα απαιτούν μια ρήξη με την ΕΕ. Η διαμόρφωση παράλληλα με το εκλογικό κατέβασμα μιας πλατιάς λαϊκής πρωτοβουλίας κατά της ΕΕ μπορεί να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση, εάν βέβαια είναι όντως μια ευρύτερη συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και δεν περιοριστεί απλώς στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο στόχος των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στις εκλογές του 2014 είναι πολυεπίπεδος. Οι ευρωεκλογές είναι κεντρική πολιτική μάχη όπου πρέπει να βγει με μαζικούς όρους στο προσκήνιο το αίτημα για «άλλο δρόμο» χωρίς μνημόνια και χρέος, και με έξοδο από ευρώ-ΕΕ και να εκφραστεί από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις δυνάμεις της μετωπικής συμπόρευσης. Πρέπει έγκαιρα να προχωρήσει η διαδικασία της μετωπικής συμπόρευσης, να ενταθεί η προσπάθεια προγραμματικής εμβάθυνσης και να γίνουν βήματα από κοινού με τις άλλες δυνάμεις στο επίπεδο των εκδηλώσεων, της καμπάνιας και της προγραμματικής δουλειάς. Στόχος είναι η σοβαρή καταγραφή των αριστερών αντιευρώ-αντιΕΕ δυνάμεων που να δίνει μία στοιχειώδη δυναμική στην περαιτέρω ανάπτυξη αυτού του χώρου. Οι περιφερειακές εκλογές είναι επίσης κεντρική πολιτική μάχη και η κίνηση πρέπει να είναι ανάλογη με τις ευρωεκλογές και εν πολλοίς η εκλογική καμπάνια μπορεί να διεξαχθεί από κοινού για τις δύο εκλογές και μαζί με τις δυνάμεις τις μετωπικής συμπόρευσης διευκολύνοντας και τον αναγκαίο καταμερισμό δυνάμεων. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει η πλατιά αντιευρώ-αντιΕΕ πρωτοβουλία που έχει αποφασίσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καλεστεί σε συμφωνία με άλλες δυνάμεις της συμπόρευσης εν όψει της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2014. Σε αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήσουν και άλλες ιδέες για εκδηλώσεις και καμπάνια (π.χ. εκδηλώσεις ανά δήμους τοπικών σχημάτων με μέλη της ΕΛΕ και του Συντονισμού Συλλογικοτήτων με θέμα το χρέος του κράτους, των δήμων και των ιδιωτών ώστε να φανεί η σύνδεση και να προπαγανδιστεί τόσο η ατζέντα για χρέος, μνημόνια, έξοδο από ευρώ-ΕΕ όσο και η κινηματική δράση και απήχηση του Συντονισμού Συλλογικοτήτων για τους πλειστηριασμούς κλπ.).

29. Αντιλαμβανόμαστε ότι σε ένα τέτοιο αντιφατικό τοπίο η δική μας πολιτική, οργανωτική και προγραμματική συγκρότηση αποκτά ξεχωριστή σημασία. Σε ένα τοπίο αντιφατικό, όπου δεν είναι δεδομένο ούτε πώς θα πάνε οι κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, ούτε εάν και σε ποιο βαθμό θα προχωρήσουν διαδικασίες συμπόρευσης, η αυτοτελής δική μας πολιτική συγκρότηση, η κατοχύρωση όχι μόνο ότι είμαστε χώρος πολιτικής συγκρότησης και διαπαιδαγώγησης προς τα μέσα, αλλά και κέντρο που μπορεί να συμβάλει σε πρωτοβουλίες αποκτά ξεχωριστή σημασία. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει ο στρατηγικός προγραμματικός χαρακτήρας της στράτευσής μας, η αναβάθμιση των επεξεργασιών μας στην κατεύθυνση της άρθρωσης του άλλου δρόμου και μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Σε μια δύσκολη και αντιφατική πορεία που ανοίγεται μπροστά μας, αυτά είναι που θα στηρίξουν και που θα μας κρατήσουν, παράλληλα με την καθημερινή προσπάθεια να κάνουμε την οργάνωση κέντρο παραγωγής πρωτοβουλιών, εργαστήρι πολιτικοποίησης, μορφωτικό πόλο, αλλά και κόμβο αλληλεγγύης και ανώτερης συντροφικότητας. Σε αυτή την πρόκληση μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά και η πορεία προς τη συνδιάσκεψη.

30. Σε αυτό το πλαίσιο: πρέπει να μπουν μπροστά κρίσιμα βήματα

- Πρέπει να γίνει καλά οργανωμένη η νέα σύσκεψη για τη συμπόρευση και να ασκηθεί όλη η πίεση ώστε να μπορέσει να βγάλει αποτέλεσμα. Κομμάτι αυτής της διαδικασίας πρέπει να είναι και το άνοιγμα της συζήτησης δημόσια.

- Χρειάζεται στο ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 19/01 να υπάρξει επιμονή στην ίδια γραμμή, ανάλογα και με τις εξελίξεις, ενώ ταυτόχρονα να γίνει εκεί και συζήτηση συγκεκριμένη για τον πολιτικό τόνο στις εκλογικές μάχες που έρχονται.

- Ειδικά για τις αυτοδιοικητικές εκλογές χρειάζεται να εξασφαλίσουμε πολύ πιο συγκεκριμένη κοινή κατεύθυνση, έξω και πέρα από τα φοβικά αντανακλαστικά που αποτυπώνονται κύρια στη στάση των σ. του ΝΑΡ. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτά τα φοβικά αντανακλαστικά ως προς οποιαδήποτε συνεργασία έστω και με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, εάν γίνονταν πράξη θα εμπόδιζαν την υπαρκτή δυνατότητα που έχουμε να μπούμε σφήνα σε τοπικές διεργασίες και να διαμορφώσουμε ριζοσπαστικές παρεμβάσεις που θα συνδυάζουν την ηγεμονία μιας αντικαπιταλιστικής οπτικής με τη δυνατότητα διαμόρφωσης μιας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας.

-Έχει σημασία έγκαιρα να ανοίξουν ζητήματα εναλλαγής προσώπων, νέων επικεφαλής σε περιφερειακά, γιατί δεν μπορούμε να πάμε με επανάληψη παντού των προηγούμενων ψηφοδελτίων.

-Η ενίσχυση και αναβάθμιση κρίσιμων πλευρών της πολιτικής διαδικασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (π.χ. οργανωτική επιτροπή, γραφείου τύπου, αυτοδιοικητική επιτροπή) θα είναι κομβική σε όλο το επόμενο διάστημα,

Μέρος Δεύτερο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ TOY 2014

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

31. Το κίνημα των γειτονιών αποτελεί ένα πεδίο αναβαθμισμένης παρέμβασης στην περίοδο του μνημονίου. Ούτως ή άλλως, η παρέμβαση στο τοπικό επίπεδο αποτελεί κομμάτι της στρατηγικής μας, καθώς εκεί ξεδιπλώνονται συγκρούσεις πάνω σε κομβικά επίδικα που αφορούν τους όρους κοινωνικής παραγωγής και αναπαραγωγής ενώ ταυτόχρονα διευκολύνεται η σύναψη συμμαχιών ανάμεσα στην εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα. Πλάι στην προηγούμενη ανάπτυξη τοπικών κινημάτων για την ποιότητα ζωής και το περιβάλλον, η μνημονιακή περίοδος και η τεράστια κοινωνική κρίση οδήγησε σε πολλές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης αναπτύχθηκαν στις γειτονιές εμπλέκοντας και κατηγορίες κόσμου που δεν εμπλέκονται εύκολα σε άλλες συλλογικές κινήσεις (άνεργοι, μαθητές, συνταξιούχοι). Αυτό οφείλεται στο ότι στο πεδίο της γειτονιάς ξεδιπλώνεται σημαντικό μέρος της μνημονιακής επίθεσης στο εισόδημα και στα δημόσια αγαθά (χαράτσια, διακοπές ρεύματος, εισιτήρια-διόδια, νοσοκομεία, κατασχέσεις κ.ά.).Η εμπειρία των κινητοποιήσεων στην Κερατέα και τις Σκουριές έδειξε ότι γύρω από τα επίδικα που αφορούν το τοπικό επίπεδο μπορούν να οικοδομηθούν παρατεταμένοι και σκληροί αγώνες, με μεγάλη διάρκεια και μεγάλο συγκρουσιακό δυναμικό.

Μέσα στη σημερινή συγκυρία αποτελεί βασικό ταξικό καθήκον για τις δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η παρέμβαση στη γειτονιά, η ανάδειξη των κρίσιμων συγκρούσεων και η κινητοποίηση και αντίσταση σε αυτή την επίθεση. Το μέτωπο των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων όπως και το μέτωπο της υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών τοπικά (φως, νερό, νοσοκομεία, σχολεία) είναι εξαιρετικά σημαντικά μέτωπα παρέμβασης που οφείλουμε να ιεραρχήσουμε στο επόμενο διάστημα στις γειτονιές. Ιδιαίτερης κεντρικής σημασίας μέτωπα είναι το ζήτημα των επενδύσεων μεγάλου μεγέθους που κάποια στιγμή σχεδιάζεται να προχωρήσουν στο αστικό τοπίο της Αθήνας (Ελληνικό, αυτοκινητόδρομοι) και ευρύτερα (Σκουριές, διαχείριση σκουπιδιών κλπ.). Σε τόσο κεντρικά μέτωπα υπάρχει σημαντική δυνατότητα μαζικής κινηματικής αντίδρασης (βλ. Κερατέα, Σκουριές).

32. Επιδιώκουμε την οργάνωση του λαού τοπικά μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές κατοίκων που έχουν αγωνιστική δράση στα παραπάνω ζητήματα και παλεύουμε για το συντονισμό και τη λήψη κοινών δράσεων των τοπικών συλλογικοτήτων. Για εμάς αυτό δεν έχει μόνο «συγκυριακή» η «εργαλειακή» σημασία, αλλά αφορά τη στρατηγική μας για τις μορφές οργάνωσης του αγωνιζόμενου λαού και την ανάγκη οικοδόμησης της λαϊκής αυτοοργάνωσης και του συντονισμού. Το παράδειγμα του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Αττικής είναι ελπιδοφόρο όπως και παρόμοιες κινήσεις συντονισμού που συμμετέχουν πρωτοπόρα σύντροφοί μας σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Πέραν της αντίστασης υπάρχει και το ζήτημα της οικοδόμησης εναλλακτικών πρακτικών που ψηλαφούν τη δυνατότητα ενός άλλου δρόμου κοινωνικής αλληλεγγύης και οργάνωσης. Η οργάνωση μίας γειτονιάς σε όλα τα επίπεδα (αντίσταση, αλληλεγγύη) με το στρατηγικό στόχο ύπαρξης συλλογικοτήτων (λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές κατοίκων, τοπικές συλλογικότητες) και χώρων που ενσωματώνουν στο εσωτερικό τους το σύνολο ή μεγάλο εύρος αυτών των κινηματικών πρακτικών (κοινωνικά κέντρα, λέσχες, στέκια νεολαίας) είναι ο δρόμος για την οικοδόμηση της αναγκαίας κοινωνικής βάσης στις γειτονιές της διαδικασίας κοινωνικής ανατροπής και μετασχηματισμού σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Παρεμβαίνουμε δηλαδή από τη σκοπιά της συγκρότησης της εν δυνάμει αντικαπιταλιστικής λαϊκής συμμαχίας στις αυτοτελείς μορφές της στο επίπεδο της γειτονιάς αποφεύγοντας και μια γενική λογική «παγκοινωνικής» απεύθυνσης και τα όρια ενός στείρου εργατισμού. Από αυτή τη σκοπιά στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε εγχειρήματα αλληλεγγύης (μαθήματα, εγχειρήματα σχετικά με διατροφή, συνεταιρισμοί, δράσεις στο ζήτημα της υγείας και των μεταναστών) και όχι από τη σκοπιά ενός αφηρημένου ανθρωπισμού και της συμπόνιας. Από αυτή τη σκοπιά πειραματιζόμαστε με ανοιχτό πνεύμα σε κοινωνικό επίπεδο αναγνωρίζοντας την πολυμορφία δράσεων, ιδεών και πρωτοβουλιών που έχουν προκύψει στο τοπικό επίπεδο. Αυτή η λογική και κριτήριο παρέμβασης θεωρούμε ότι αντιστοιχεί στην αριστερά που επιζητά τόσο την αντίσταση όσο και τον αναγκαίο κοινωνικό μετασχηματισμό στο κοινωνικό επίπεδο της οργάνωσης του λαού και στο πολιτικό επίπεδο της εξουσίας που προσπαθούμε να περιγράψουμε στη συνολική τοποθέτησή μας. Ουσιαστικά, εντάσσεται μια τέτοια παρέμβαση στη συνολικότερη κατεύθυνσή μας για τον πειραματισμό με μορφές μιας εν δυνάμει δυαδικής εξουσίας.

33. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία γειτονιά με αναπτυγμένες δράσεις, συλλογικότητες και χώρους αντίστασης και αλληλεγγύης είναι η καλύτερη οχύρωση απέναντι στον επιβιωτισμό, την ηττοπάθεια και την εξατομίκευση που επιδιώκουν οι μνημονιακές πολιτικές. Και για αυτό είναι και η καλύτερη οχύρωση απέναντι στο φασισμό και τις προσπάθειες της Χρυσής Αυγής να ριζώσει σε αυτή. Έτσι κερδίζεται ο απλός λαϊκός κόσμος και τα μικροαστικά ενδιάμεσα στρώματα που αποτελούν την κλασική κοινωνική βάση του φασισμού. Παρ’ όλα αυτά, η αντιφασιστική δράση έχει και σχετική αυτοτέλεια επιδιώκοντας τόσο τη μαζική δράση και οργάνωση της γειτονιάς όσο και την οργανωτική περιφρούρηση των κατοίκων, των συλλογικοτήτων και των δράσεων στις γειτονιές απέναντι στους φασίστες. Για αυτό, επιδιώκουμε τη δημιουργία αντιφασιστικών συντονισμών, κινήσεων και συλλογικοτήτων στις γειτονιές με τη συμμετοχή κοινωνικών φορέων και όλων των δυνάμεων της Αριστεράς με αντιφασιστικό-αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό στίγμα. Κινήσεων με πολύμορφη πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική δράση, με πρωτότυπες ενέργειες και απεύθυνση ειδικά στη νεολαία (μαθητική και όχι μόνο). Το πρόσφατο κάλεσμα της Εργατικής Λέσχης Κερατσινίου-Δραπετσώνας ήταν ένα καλό παράδειγμα της φυσιογνωμίας που περιγράφουμε για μία παράλληλη αντιμετώπιση του φασισμού με μαζική δράση αλλά και με τα αναγκαία οργανωτικά αντανακλαστικά στο δρόμο. Στόχος πρέπει να είναι και η δημιουργία μίας κεντρικής αντιφασιστικής ομπρέλας, ενός πραγματικού πανελλαδικού αντιφασιστικού συντονισμού, αν και η στάση των υπόλοιπων δυνάμεων της αριστεράς και της αναρχίας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική για αυτό. Με αυτό το κριτήριο συμμετέχουμε στον Αντιφασιστικό Συντονισμό Αθήνας και Πειραιά και προσπαθούμε να αναβαθμιστεί σε πραγματικό συντονιστικό τοπικών πρωτοβουλιών και να εμπλέξει κοινωνικούς φορείς και δυνάμεις της αριστεράς (και την ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνολικά αφού μέχρι τώρα συμμετέχουν τακτικά μόνο εμείς η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και η ΑΡΑΣ). Η πρόσφατη παναττική συνέλευση του συντονισμού είχε καλή εκπροσώπηση συλλογικοτήτων παρά τη χαμηλή σχετικά μαζικότητά της και παλεύουμε για το άνοιγμα του συντονισμού σε γειτονιές και την πανελλαδική δικτύωσή του.

34. Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε όλα τα παραπάνω καθήκοντα στις γειτονιές (αλλά και στα πολιτικά καθήκοντα σε τοπικό επίπεδο –τοπικό σχήμα γειτονιάς, ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ) πρέπει να αναμετρηθούμε αποφασιστικά, συντονισμένα και διευρυμένα πλέον με το ζήτημα της κινηματικής εμπλοκής και της πολιτικής συζήτησης στο σύνολο του δυναμικού μας για αυτά τα μέτωπα και ζητήματα. Το ζήτημα της δημιουργίας τοπικών πυρήνων σε μεγάλες πόλεις, αλλά κυρίως η συζήτηση των ζητημάτων και ο σχεδιασμός και καταμερισμός καθηκόντων στο σύνολο των πυρήνων σε αυτά τα μέτωπα παρέμβασης είναι αναγκαίος όρος. Μόνο έτσι θα μπορούμε να αναλύουμε και να σχεδιάζουμε πιο πραγματικά για την παρέμβαση στα τοπικά κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, θα χρεώνουμε συντρόφους με ανάλογα καθήκοντα αξιοποιώντας όλο και περισσότερο από το δυναμικό μας που διαρκώς αυξάνεται στις γειτονιές, αλλά και θα συζητάμε συνολικά για την κεντρική γραμμή και συζήτηση της οργάνωσης προσπαθώντας να την εξειδικεύσουμε στη γειτονιά. Σε αυτή τη βάση μπορεί να συγκροτηθεί πανελλαδικός ιστός του Τομέα Συνοικιών ή έστω πανελλαδική συντονιστική ομάδα για την τοπική παρέμβαση στο βαθμό που δεν υπάρχουν παντού τοπικοί πυρήνες.

35. Ο χαρακτήρας των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών του 2014 είναι αντικειμενικά πιο κεντρικοπολιτικός από παλιότερα τόσο εξαιτίας των ασφυκτικών ρυθμίσεων του Καλλικράτη και του Μνημονίου που πρακτικά περιορίζουν ασφυκτικά την πολιτική και οικονομική αυτοτέλεια των δήμων και των περιφερειών όσο και λόγω της κοινής διεξαγωγής τους με τις ευρωεκλογές πλέον. Η επιδίωξη για ψήφιση νέου νόμου για τη διεξαγωγή των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών που προαναγγέλθηκε με βασική ρύθμιση την κατάργηση ψηφοδελτίων συνδυασμών και την αντικατάσταση με ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για τους υποψήφιους δημάρχους και ένα για τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους ήταν δείκτης των κυβερνητικών προθέσεων για περαιτέρω αντιδραστικοποίηση του πολιτικού πλαισίου των εκλογών. Σκοπός ήταν η αποπολιτικοποίηση της μορφής των εκλογών, την ίδια ώρα που αντικειμενικά βαθαίνει ο πολιτικός χαρακτήρας. Και αυτό επιδιωκόταν για να μετριαστεί η εικόνα και το πολιτικό κόστος ενός κακού εκλογικού αποτελέσματος για τις μνημονιακές δυνάμεις και για να διευκολυνθούν οι κομματικές συνεργασίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (ίσως και ΔΗΜΑΡ σε περιπτώσεις «κεντροαριστερών» δημάρχων), που είναι αναγκαίες για να κρατήσουν έναν ικανό αριθμό δήμων, χωρίς αυτό να αποτυπώνεται ως κεντρική πολιτική σύγκλιση. Επίσης, για να ευνοήσει εκλογικά όσους ήδη διαθέτουν τοπικούς κομματικούς και προσωπικούς μηχανισμούς (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) έναντι των «άκρων» (Αριστερά, ειδικά η αντικαπιταλιστική, και Χρυσή Αυγή-ΑΝΕΛ στη Δεξιά). Τελικά, οι εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και μεταξύ αυτοδιοικητικών και κεντρικών στελεχών των δύο κομμάτων απέτρεψαν την ψήφιση τώρα ενός τέτοιου εκλογικού νόμου και οι εκλογές θα διεξαχθούν με το προηγούμενο Καλλικρατικό εκλογικό νόμο που ίσχυσε στις εκλογές του 2010. Όμως, οι ευρωεκλογές ορίστηκαν παράτυπα για τη δεύτερη Κυριακή με τη σκέψη από την κυβέρνηση ότι θα έχει πιθανώς χαμηλότερη συμμετοχή ειδικά σε δήμους που θα έχουν κριθεί από τον πρώτο γύρο. Κι αυτό ακριβώς, επειδή επιδιώκεται να είναι μειωμένη η προσέλευση στην κάλπη των ευρωεκλογών που θα εκφραστεί σαφώς έντονη πολιτική διαμαρτυρία ενάντια στην κυβέρνηση, καθώς είναι ευνόητο ότι ένα καταστροφικό αποτέλεσμα για τη ΝΔ στις Ευρωεκλογές αντικειμενικά θα λειτουργήσει ως γενικευμένη πολιτική καταδίκη

36. Η κίνηση των κομμάτων στις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές σε αυτό το φόντο ποικίλλει. Οι μνημονιακές δυνάμεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε περιπτώσεις ίσως και η ΔΗΜΑΡ) θα επιδιώξουν σε διάφορα μέρη τοπικές συνεργασίες για να επιβιώσουν εκλογικά και να διατηρήσουν μία τοπική πελατειακή γείωση. Στο πιο κεντρικό επίπεδο των περιφερειών ή κεντρικών δήμων η ΝΔ θα κατέβει αυτόνομα επιδιώκοντας να επαναπατρίσει εκλογικά μέρος του δεξιού ακροατηρίου μετά και τις διώξεις στελεχών της Χρυσής Αυγής (πιθανόν και με νέα απόπειρα καταστολής της ΧΑ με τα νέα στοιχεία περί όπλων). Σκοπός της ΝΔ θα είναι η συγκρότηση κεντροδεξιών φιλοευρωπαϊκών ψηφοδελτίων πιθανότατα και με αλίευση στελεχών από το χώρο των ΑΝΕΛ και των νεοφιλελεύθερων μικρότερων κομμάτων. Ταυτόχρονα ζυμώνεται με την κίνηση των 58 και των 5 δημάρχων (Μπουτάρης, Καμίνης, Δημαράς κλπ.) η εμφάνιση «κεντροαριστερών» ψηφοδελτίων τύπου Ελιάς για τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με δυνάμεις προερχόμενες από τη ΔΗΜΑΡ και τον εκσυγχρονιστικό χώρο. Το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει ακόμα φανεί πλήρως ακόμα λόγω των αντιθέσεων που υπάρχουν. Από ό,τι φαίνεται θα διαμορφωθούν δύο κινήσεις με αναφορά στην κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ & φίλοι, ΔΗΜΑΡ & φίλοι), αλλά η διαρκώς επιταχυνόμενη φθορά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν αποκλείει και ταχύτερες συγκλίσεις (είτε με διασπάσεις είτε των κομμάτων συνολικά). Η Χρυσή Αυγή σκόπευε να κατέβει αυτόνομα και να καταγράψει την αυξημένη εκλογική δυναμική που φαινόταν να έχει (ειδικά στο Δήμο Αθήνας και περιοχές όπως η Νίκαια και το Πέραμα), αλλά είναι ερώτημα το τι θα κάνει μετά το σοβαρό χτύπημα που δέχτηκε από την κυβέρνηση. Η αδυναμία διάλυσής της, αλλά ακόμα και της σοβαρής ανακοπής της εκλογικής δυναμικής της μάλλον θα οδηγήσει σε νέο κατασταλτικό χτύπημα από το κράτος (πιθανόν και στοχοποιώντας το πρόσωπο του Κασιδιάρη που γράφει μεγάλα ποσοστά στην Αθήνα). Ο ΣΥΡΙΖΑ (που προχωρά την ενιαία κομματική συγκρότησή του σε κοινωνικούς χώρους και γειτονιές) και το ΚΚΕ θα κατέβουν γενικά επίσης αυτόνομα.

37. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει σε αυτές τις εκλογές όχι απλώς να πάει καλύτερα από τις προηγούμενες, αλλά να δείξει ότι έχει αυτοδιοικητική εκλογική δυναμική κόμματος που διεκδικεί την πρωτιά. Στη βάση αυτή είναι πιθανό να επιδιώξει τη συνεργασία με τοπικούς παράγοντες (κύρια πρώην ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ, ερώτημα το πόσο θα επεκταθεί και στους ΑΝΕΛ) για να εμφανίζει πλειοψηφικό εκλογικό ρεύμα. Θα κινηθεί χωρίς μεγάλη ανοχή εξαιρέσεων πλέον στη συγκρότηση ενός μόνο ψηφοδελτίου με δυνάμεις του ανά δήμο ή περιφέρεια και για να αποτραπεί το συχνό φαινόμενο ύπαρξης δύο ή και παραπάνω ψηφοδελτίων με δυνάμεις του. Αυτό φυσικά δεν θα υλοποιηθεί ομαλά, αφού απαιτεί σύγκρουση και με υπαρκτά σχήματά του και αριστερό δυναμικό στο εσωτερικό του που συμμετέχει σε πιο διευρυμένα αριστερά ψηφοδέλτια (Χαλάνδρι, Ζωγράφου, Πάτρα), αλλά και με υπαρκτά σχήματα που όμως αδυνατούν να έχουν νικηφόρα προοπτική με απεύθυνση «εθνικού ακροατηρίου» (π.χ. Ανοιχτή Πόλη με την Πορτάλιου στην Αθήνα). Ενδεικτικά των προσεγγίσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε φθαρμένο πολιτικό προσωπικό από το ΠΑΣΟΚ είναι η φημολογούμενη κάθοδος της Τζάκρη στα Γιαννιτσά και η προσέγγιση που έγινε στον Κουράκη (που είχε βγει με 70%) στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήδη σε τέτοιες περιπτώσεις αριστερό δυναμικό του έχει προσεγγίσει τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για πιθανή στήριξη ή συνεργασία. Εδώ απαιτείται προσεκτική αντιμετώπιση από εμάς. Την ίδια στιγμή που ενδιαφερόμαστε για πιθανή αποδέσμευση αριστερών δυνάμεών του (που είναι σαφές πλέον ότι αν κινηθούν «αντάρτικα» θα διαγραφούν) και τη συγκρότηση κοινών αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στο πολύ πιο πιθανό ενδεχόμενο οι περισσότερες προσεγγίσεις να γίνονται με πολιτική ιδιοτέλεια αφενός για να συρθούμε σε ένα παναριστερό κατέβασμα ή ως μέσο πίεσης για την δική τους εσωτερική κομματική διαπάλη.

Με αυτή την έννοια χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Το παράδειγμα της Μυτιλήνης είναι διδακτικό. Εκεί ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα ενός αξιόλογου ανένταχτου αγωνιστή, συνδικαλιστή καθηγητή από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, με προέλευση από το ΚΚΕ, αλλά λογική αριστερού μετώπου και μαχητική κινηματική παρουσία έξω από τα παραδοσιακά πλαίσια πολιτικού παραγοντισμού. Η τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε συγκροτήσει κάποια τοπική παρέμβαση ή σχήμα, ούτε είχε έγκαιρα επεξεργαστεί ένα σύνολο μάχιμων θέσεων. Αν το είχε κάνει θα μπορούσε να τοποθετηθεί συγκροτημένα, να βάλει πολιτικούς όρους και κινηματική λογική και σε αυτή τη βάση να δει εάν υπάρχουν περιθώρια κριτικής συμπόρευσης ή συμμετοχής. Επειδή αυτό δεν έγινε αναπτύχθηκαν δύο λογικές. Η μία που πρόκριναν και δικές μας συντρόφισσες και σύντροφοι, τμήμα του πυρήνα μας εκεί, να πάμε να εμπλακούμε εξαρχής με το εγχείρημα, υπογράφοντας την ιδρυτική διακήρυξη, λογική που εκκινούσε από ειλικρινή διάθεση παρέμβασης και εξασφάλισης ότι το εγχείρημα θα πάει προς τα αριστερά, αλλά υποτιμούσε την πιθανότητα διαφόρων μορφών χειραγώγησης από τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη ήταν του ΝΑΡ Λέσβου που υλοποιώντας πλήρως τη λογική «καμιά συνεργασία ποτέ και πουθενά ακόμη και με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ», γραμμή καταστροφική που απειλεί να μας αποκόψει από διεργασίες αντιφατικές αλλά και μαζικές, έσπευσε να καταγγείλει το εγχείρημα και – έξω και πέρα από κάθε κουλτούρα δημοκρατίας και συντροφικότητας αλλά και σε σύγκρουση με το ίδιο το καταστατικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - να επιδιώκει την αποπομπή των συντρόφων από την τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τέτοιες εξελίξεις καθιστούν αναγκαίο όχι απλώς να πηγαίνουμε με διαρκή εκτίμηση της κατάστασης αλλά και να έχουμε έναν κεντρικό πανελλαδικό συντονισμό.

38. Για αυτό το λόγο, πρέπει να τηρούμε μία πολιτική στάση αρχών απέναντι σε τέτοια καλέσματα. Θέτουμε το ζήτημα του αναγκαίου πολιτικού πλαισίου συμφωνίας και της φυσιογνωμίας (χαρακτήρας ΟΤΑ ως τοπικό κράτος, αντίθεση σε Καλλικράτη και Μνημόνια, αίτημα διαγραφής χρέους δήμων και κράτους, αίτημα διατήρησης κοινωνικών υπηρεσιών στο πλαίσιο του δήμου και του κράτους και εθνικοποιήσεων, ρήξη και εναντίωση σε αντιλαϊκές πολιτικές κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, εναντίωση στα ΣΔΙΤ και τη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ, αντίθεση στην εκχώρηση κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων σε ΜΚΟ, υπεράσπιση εργασιακών σχέσεων εργαζομένων και εναντίωση στα προγράμματα επιδοτούμενης ελαστικής εργασίας, ολόπλευρη στήριξη τοπικών κινημάτων και αντίθεση με τοπικά εργολαβικά συμφέροντα, αριστερή-αντικυβερνητική-αντιμνημονιακή-αντισυνδιαχειριστική-κινηματική φυσιογνωμία, αποτύπωση χαρακτήρα στο όνομα της κίνησης, συλλογική λειτουργία κίνησης, ζήτημα προσώπων και εναλλαγής-κάτι που σε περίπτωση που η διαδικασία προχωρά επιμένουμε. Θυμίζουμε το σοβαρό πρόβλημα που δημιουργήθηκε όταν από την πλευρά τους δεν τηρήθηκε απόφαση εναλλαγής στη Γλυφάδα). Η παραπάνω συζήτηση ανά περιπτώσεις και περιοχές μπορεί να διεξαχθεί και με δημόσιο κάλεσμα από την πλευρά μας, ώστε να υπάρχουν ανοιχτοί όροι πίεσης και ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να έχουν έγκαιρη πολιτική τοποθέτηση (βλ. το σχετικό κάλεσμα για ενωτική και ριζοσπαστική συμπόρευση στου Ζωγράφου). Σε τελική ανάλυση, το τι σημαίνει και τι οριοθετεί μία πραγματικά ριζοσπαστική τοπική αριστερά κρίνεται στην αποδοχή των αναγκαίων προγραμματικών αιτημάτων σε κεντρικά και τοπικά ζητήματα και στην πολιτική φυσιογνωμία της κίνησης. Δεν είναι ριζοσπαστική αριστερά ένα μόρφωμα που δεν λέει τίποτα για το Μνημόνιο, τον Καλλικράτη και το χρέος. Δεν είναι όμως ριζοσπαστική αριστερά και ένα μόρφωμα που ενώ μπορεί να λέει ακόμα και μεγαλοστομίες σε κεντρικά πολιτικά αιτήματα δεν λέει τίποτα για τα κρίσιμα τοπικά ζητήματα που οριοθετούν αντιθέσεις με τοπικά ή ευρύτερα εργολαβικά συμφέροντα (π.χ. διαχείριση σκουπιδιών σε Φυλή-Λιόσια και Κερατέα, τσιμεντοποίηση Ελληνικού, Σκουριές, Βίλα Ζωγράφου, οικοδόμηση υπόγειων γκαράζ κλπ.).

39. Η κίνηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο επίπεδο των δήμων απαιτεί πιο ειδική αντιμετώπιση. Καταρχάς, πρέπει να υπάρξει ανασυγκρότηση και προετοιμασία εν όψει των εκλογών της λειτουργίας όλων των υπαρχόντων σχημάτων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Αθήνα (Νότια, Ζωγράφου, Χαλάνδρι, Βύρωνας, Νέα Ιωνία, Μαρούσι, Νέα Σμύρνη, Περιστέρι, Δάφνη-Υμηττός, Πετρούπολη) όσο και στην επαρχία (Πάτρα, Γιάννενα). Να γίνουν συνελεύσεις για τη διάταξη των σχημάτων στη νέα εκλογική χρονιά, να προετοιμαστούν ο πολιτικός τόνος, οι προγραμματικοί-εκλογικοί άξονες και οι εκλογικές διακηρύξεις, να βολιδοσκοπηθεί κόσμος για τα ψηφοδέλτια, να γίνουν καλέσματα σε ευρύτερες δυνάμεις της μετωπικής συμπόρευσης, να υπάρξει προετοιμασία για κατάλληλη πολιτική τακτική και απάντηση απέναντι σε χειρισμούς ενωτικής απεύθυνσης δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά στην περίπτωση σχημάτων με ευρύτερη πολιτική γεωμετρία (Ζωγράφου, Χαλάνδρι) πρέπει να υπάρχει έγκαιρη και ευέλικτη τακτική απέναντι σε άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς ώστε να συμμετέχουν όσες δυνάμεις της μετωπικής συμπόρευσης υπάρχουν τοπικά, να γίνει προσπάθεια να απεγκλωβιστεί αριστερό δυναμικό από ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ και να υπάρχει έγκαιρη προετοιμασία απέναντι στους χειρισμούς «ενότητας» που θα γίνουν από το ΣΥΡΙΖΑ. Αντίστοιχη προετοιμασία πρέπει να γίνει και γίνεται ήδη και σε ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου δεν υπήρχε εκλογική καταγραφή στο δήμο για να εξεταστεί η πιθανότητα εκλογικής καθόδου (π.χ. Αιγάλεω, Καλλιθέα, Ηλιούπολη, Βόρεια Προάστια, Κερατσίνι, Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης, Καλαμάτα). Επίσης, για να υπάρξει πολιτική προετοιμασία όπου έχει ήδη ανακύψει ή εκτιμούμε ότι θα ανακύψει ζήτημα καλέσματος από αριστερά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ ή κόσμου που έχει ή είχε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Αιγάλεω, Νίκαια, Καλλιθέα, Αγία Παρασκευή, Γαλάτσι, Παιανία). Τέλος, έγκαιρα πρέπει να προετοιμαστεί και η κάθοδος αντικειμενικά πιο κεντρικοπολιτικών ψηφοδελτίων στους δήμους Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης. Πρέπει να γίνει προσπάθεια να αποφευχθεί η εμφάνιση ψηφοδελτίων τελευταία στιγμή και να συνδυαστεί η εμφάνιση και η καμπάνια των σχημάτων με την καμπάνια για περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές και γενικά την αντιευρώ-αντιΕΕ καμπάνια.

40. Πιο ειδικά, για το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία των τοπικών δημοτικών σχημάτων η αντίληψή μας είναι ότι θέλουμε αριστερά ριζοσπαστικά αντισυνδιαχειριστικά σχήματα. Θέλουμε τοπικά σχήματα που να είναι το πολιτικό νεύρο των τοπικών κινηματικών αντιστάσεων και των δομών οργάνωσης του λαού της γειτονιάς, να έχουν ενασχόληση και καταμερισμό δυνάμεων σε όλα τα κρίσιμα τοπικά μέτωπα και ζητήματα, να διατηρούν αυτοτελή συλλογική και τακτική πολιτική λειτουργία (συνελεύσεις και συντονιστικά), να διατυπώνουν και αυτοτελή δημόσιο λόγο τοπικά, να παρεμβαίνουν και αυτοτελώς σε επίπεδο καμπάνιας και τοπικών παρεμβάσεων. Να έχουν δηλαδή σχετικά ολοκληρωμένη πολιτικοσυνδικαλιστική τοπική παρέμβαση και επιδιώκουμε να έχουν και μετωπική αντίληψη στο επίπεδο της κοινής δράσης, αλλά και της μετωπικής συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς τοπικά στη βάση των αναγκαίων προγραμματικών όρων που θέτουμε. Παρεμβαίνουμε σε ένα εύρος περιπτώσεων, από αμιγείς αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλεις είτε με δική μας ηγεμονία (Νότια) είτε με ηγεμονία άλλων (Νέα Σμύρνη, Νέα Ιωνία κλπ.), σε ευρύτερα αριστερά ριζοσπαστικά σχήματα με ηγεμονία της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Ζωγράφου) ή με πιο ρευστή ηγεμονία (Χαλάνδρι, Πάτρα, Γιάννενα). Ούτε εκβιάζουμε το επίπεδο της πολιτικής συμφωνίας αν δεν είναι ώριμο, αλλά ούτε και το εμποδίζουμε αν είναι ώριμο και εξαγόμενο από τη σύνθεση και τη γεωμετρία του σχήματος. Η αντικαπιταλιστική και αντιΕΕ πολιτική τοποθέτηση είναι ζητούμενο και όχι προαπαιτούμενο για ένα τοπικό σχήμα, θέλουμε να την κατακτήσουμε και την υπερασπιζόμαστε δημιουργικά ως τοποθέτηση είτε έχει κατακτηθεί είτε όχι ακόμα. Θέτουμε όμως ως όρο και όριο της συμμετοχής μας το αναγκαίο προγραμματικό πλαίσιο και την κινηματική-αντισυνδιαχειριστική φυσιογνωμία.

41. Πιο συγκεκριμένα για το σημερινό αναγκαίο προγραμματικό πλαίσιο ενός αριστερού ριζοσπαστικού αντισυνδιαχειριστικού σχήματος, θεωρούμε ότι ένα ενδεικτικό ελάχιστο ικανοποιητικό πλαίσιο γενικών κεντρικών και δημοτικών αιτημάτων είναι το παρακάτω:

-η αναγνώριση του χαρακτήρα των δήμων και της τοπικής αυτοδιοίκησης πλέον ως τοπικού κράτους-βραχίονα του κεντρικού κράτους με ολοένα μειωμένες αρμοδιότητες στο πλαίσιο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων του Καποδίστρια και του Καλλικράτη

-η κατάργηση του Καλλικράτη, των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων

-η ρήξη και ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ και του ευρωμονόδρομου των μνημονίων, της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων που επιβάλλουν

-η αποκάλυψη της αλληλοδιαπλοκής των πολιτικών αυτών με τις επιλογές που κάνουν οι δημοτικές αρχές

-η απειθαρχία και πάλη για την ανατροπή των οδηγιών, των κανονισμών και των αποφάσεων της ΕΕ που συγκρούονται με τα λαϊκά συμφέροντα και τις εργατικές ανάγκες, όπως το λεγόμενο «σύμφωνο σταθερότητας», ο ασφυκτικός έλεγχος των προϋπολογισμών, το Δουβλίνο ΙΙ για τη μετανάστευση

-η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους των δήμων και του κεντρικού κράτους

-η διατήρηση και διεύρυνση των δημόσιων αγαθών και των κοινωνικών υπηρεσιών στο πλαίσιο του δήμου και του κεντρικού κράτους

-η ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων

-η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων του δήμου με καταγγελία κάθε λογικής διορισμών μέσα από παράνομες και πελατειακού τύπου διαδικασίες που από τη μία συσκοτίζουν τον αντεργατικό ρόλο της διοίκησης και από την άλλη υπονομεύουν τη συλλογική δράση, την αξιοπρέπεια και την ενότητα των εργαζομένων

-οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων

-η αντίθεση στην ανάθεση κοινωνικών λειτουργιών των δήμων σε ΜΚΟ και ιδιώτες

-η αντίθεση στην υλοποίηση έργων με ΣΔΙΤ και χρηματοδότηση ΕΣΠΑ

-η αποφασιστική στήριξη των τοπικών κινημάτων και των ευρύτερων εργατικών και λαϊκών κινημάτων και διεκδικήσεων

-η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημόσιων χώρων

-η καταδίκη του φασισμού ως πολιτικής λογικής που λειτουργεί υποβοηθητικά για την καταστολή του λαϊκού κινήματος και την υλοποίηση των πολιτικών του κεφαλαίου

-η αντισυνδιαχειριστική-κινηματική φυσιογνωμία και η συλλογική λειτουργία

42. Το παραπάνω ενδεικτικό πλαίσιο μαζί με βασικά τοπικά αιτήματα που οριοθετούν την αντίθεση με τοπικά και ευρύτερα εργολαβικά συμφέροντα, αλλά και με τοπικά αιτήματα για τα κύρια ειδικά προβλήματα κάθε δήμου οριοθετεί ένα σαφές προγραμματικό πλαίσιο που μπορεί να συνενώσει σε ριζοσπαστική κατεύθυνση ένα ευρύτερο δυναμικό από το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μόνο. Απευθύνουμε, λοιπόν, ένα τέτοιο δημόσιο κάλεσμα για συμπόρευση στα τοπικά κινήματα και στις δημοτικές εκλογές στο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό που συμφωνεί σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο και φυσιογνωμία πέρα από υπόγειες διαπραγματεύσεις, ώστε να υπάρχουν δημόσιοι όροι τοποθέτησης. Η λογική της πρότασής μας έχει μεσοπρόθεσμο στρατηγικό χνάρι και όσον αφορά στο ζήτημα των συμμαχιών τοπικά και για αυτό έχει βάθος και πιέζει πιο αποτελεσματικά. Αναγιγνώσκουμε ότι εντός της αριστεράς διαμορφώνονται ως υλικές τάσεις της συγκυρίας τρία ρεύματα που δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί πλήρως γιατί η πολιτική δε γίνεται προφανώς αδιαμεσολάβητα:

-ένα γενικόλογα αντιμνημονιακό-δημοκρατικό-πατριωτικό-κεντροαριστερό ρεύμα κυβερνητισμού «εθνικής απεύθυνσης» με διαχειριστικό περιεχόμενο και φυσιογνωμία που επιχειρεί να ανασυγκροτήσει τη «δημοκρατική» κεντροαριστερή παράταξη υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και με δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ (εσχάτως με ανοίγματα και σε παπανδρεϊκούς), την Κατσέλη, τους Οικολόγους, τη ΔΗΜΑΡ μέχρι και τους ΑΝΕΛ. Αυτό θα εκφραστεί κεντρικά και τοπικά και είναι η πρόταση του πιο δεξιού πλειοψηφικού κέντρου γύρω από την ηγεσία στο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να πάρει όσο το δυνατό περισσότερους δήμους και να δείξει δυναμική εξουσίας εν όψει βουλευτικών εκλογών.

-ένα ρεύμα μετωπικής πολιτικής ενότητας στη βάση του μεταβατικού προγράμματος με κινηματική, ριζοσπαστική και ταξική φυσιογνωμία. Αυτό επιδιώκουμε να εκφράσουμε εμείς και πιο αντιφατικά αυτό προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις (Σχέδιο Β, ΚΟΑ, Εργ.Αγώνας κλπ.).

-ρεύματα ταυτοτικής απομόνωσης (ΚΚΕ, κλασικός τροτσκισμός, μ-λ ρεύμα).

43. Με βάση αυτή την ανάγνωση και στόχευση πρέπει να είμαστε σαφείς ότι οποιαδήποτε (δεξιά ή «αριστερή» τσιπρική) εκδοχή ενότητας στην κατεύθυνση του πρώτου ρεύματος δεν μας ενδιαφέρει, αναφερόμαστε στην πιθανότητα να υπάρχει ευρύτερη σύγκλιση στην δεύτερη κατεύθυνση. Αυτή η ενότητα μας ενδιαφέρει και πιστεύουμε ότι τέτοιο δυναμικό υπάρχει και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και πολύ περισσότερο στο ανένταχτο δυναμικό τοπικά. Και παλεύουμε για την κοινή δράση του στο κίνημα πρώτα από όλα, αλλά πάντα προσπαθούμε και για τις αναγκαίες ριζοσπαστικές πολιτικές συγκλίσεις. Όχι "ενότητα για την ενότητα" λοιπόν, ενότητα για την ανάγκη απόκρουσης και ανατροπής της επίθεσης με ό,τι αυτό χρειάζεται κινηματικά και προγραμματικά.Η ειλικρίνεια της πρότασης και η προσεκτική οριοθέτηση αφοπλίζουν τις εύκολες κριτικές για προσχηματικότητα ή βερμπαλιστικά αιτήματα και αυτό μπορεί να πιέσει πιο αποτελεσματικά στο βαθμό που του αναλογεί στο πλαίσιο φυσικά του ευρύτερου πολιτικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι η πρόταση της μετωπικής συμπόρευσης είναι εν δυνάμει πλήρως ηγεμονική σε επίπεδο κοινωνίας ακόμα. Είναι όμως εν δυνάμει ηγεμονική στο δυναμικό που ενδιαφέρεται για ριζοσπαστικές μετωπικές συγκλίσεις, στο εν δυνάμει κοινό ενός αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου όπως το περιγράφουμε.

44. Με στόχο την οικοδόμηση σχημάτων με αριστερή αντισυνδιαχειριστική φυσιογνωμία μπορούμε αξιοποιώντας το παραπάνω προγραμματικό πλαίσιο να παρέμβουμε σε πιθανές συζητήσεις με ευρύτερο αριστερό δυναμικό για την πιθανή δημιουργία νέων ευρύτερων σχημάτων. Τέτοιες συζητήσεις γίνονται ήδη σε διάφορους δήμους της χώρας είτε στο φόντο της δημιουργίας σχημάτων πρακτικά του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερο δυναμικό (π.χ. Πολύγυρος, Κρουσσώνας Ηρακλείου) είτε στο φόντο αριστερών διαφοροποιήσεων από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ (Αιγάλεω, Αγία Παρασκευή). Σε αυτές τις συζητήσεις μπορούμε να πάμε να παρέμβουμε για να διατηρούμε και διαύλους επικοινωνίας με αξιόλογο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό με τα εξής κριτήρια:

-ύπαρξη ή όχι δικού μας σχήματος: η ύπαρξη σχήματος ήδη οριοθετεί άλλο συσχετισμό και κρίσιμη συσσώρευση δυνάμεων (π.χ. Ζωγράφου, Αιγάλεω), αν δεν έχουμε τίποτα ήδη το πεδίο είναι πιο δύσκολο για εμάς. Σε τέτοιες περιπτώσεις και αν πληρούνται οι κρίσιμοι πολιτικοί προγραμματικοί και φυσιογνωμικοί όροι μπορούμε να δούμε το ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας διατηρώντας την αυτοτέλεια του σχήματός μας.

-ο συνολικός πολιτικός συσχετισμός: τι δυνάμεις έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι άλλες δυνάμεις υπάρχουν; Πόσοι πραγματικοί ανένταχτοι υπάρχουν; Η ύπαρξη ελάχιστων δυνάμεών μας που καλούνται να συμμετάσχουν ενώ ο συσχετισμός είναι συντριπτικός δεν μας αποτρέπει προφανώς από το να παρέμβουμε σε συζητήσεις με το παραπάνω πλαίσιο, αλλά δεν μας επιτρέπει να έχουμε ισότιμο ρόλο και να συμμετέχουμε (π.χ. Παιανία, Πολύγυρος, Κρουσσώνας). Μπορούμε να διατηρήσουμε διαύλους επικοινωνίας και να εξετάσουμε την τοπική εκλογική στάση των μελών και του κύκλου επιρροής μας, εφόσον δεν υπάρχει ανταγωνιστικό πολιτικό κατέβασμα των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποσκοπώντας και στην διατήρηση σχέσεων με ευρύτερο δυναμικό για τα περιφερειακά κατεβάσματα και τις ευρωεκλογές που μας ενδιαφέρουν περισσότερο. Δεν έχει όμως πολιτικό νόημα να συμμετέχουμε και να εκτεθούμε σε ένα σχήμα άλλης ηγεμονίας και κατεύθυνσης. Διαφορετική στάση μπορεί να έχουμε σε περιπτώσεις με καλύτερο συσχετισμό δυνάμεων (π.χ. Αγία Παρασκευή).

-το κοινό σχήμα θα στηριχθεί επίσημα από άλλο πολιτικό κόμμα (με βασική πιθανότητα προφανώς το ΣΥΡΙΖΑ); Είμαστε αναφανδόν υπέρ της διερεύνησης εκλογικών συνεργασιών με τμήματα που αποσπώνται από τα επίσημα κατεβάσματα ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Χρειάζεται να σταθμιστεί σοβαρά η πιθανότητα να συζητάμε για το σχήμα που θα στηρίξει επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σκοπεύουμε να φτιάξουμε μία γενικευμένη κατάσταση ρευστοποίησης των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «κοινά» σχήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καπηλευτεί. Άλλωστε είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί όροι σύγκλισης για κάτι τέτοιο με βάση το περιεχόμενο και τη φυσιογνωμία που επιδιώκουμε. Περιπτώσεις κοινής στήριξης μπορούν να είναι μόνο οριακές έτσι όπως διατάσσονται τα πράγματα στην παρούσα συγκυρία.

45. Τα παραπάνω κριτήρια προέκυψαν από τη συλλογική συζήτηση συντρόφων που δραστηριοποιούνται τοπικά. Με βάση αυτά τα κριτήρια, κρίνουμε ότι η διεργασία και οι συζητήσεις για τη συμμετοχή μας στη δημοτική παράταξη Άλλος Δρόμος της Μυτιλήνης δεν έγιναν με τον πλέον ορθό τρόπο και δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στα κριτήρια και τη μεθοδολογία με την οποία επιδιώκουμε να κινούμαστε. Ως συλλογικότητα οφείλουμε να κάνουμε αυτοκριτική ότι η συλλογική εκπόνηση και έγκριση των κριτηρίων και της μεθοδολογίας σε πανελλαδικό επίπεδο άργησε να γίνει. Θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει από το προηγούμενο πανελλαδικό ΚΣΟ.

Αυτό όμως δεν πρέπει να μας αποτρέψει να έχουμε έστω και τώρα συλλογικά εκφρασμένη κρίση για το εγχείρημα και τη συμμετοχή μας. Οι σύντροφοί μας υποτίμησαν τις τακτικές κινήσεις και χειρισμούς μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολουθούσαν τη συνήθη τακτική του κόμματος, ακριβώς επειδή δεν συντονίστηκαν επαρκώς πανελλαδικά και υποτίμησαν τις προτάσεις για τακτικούς χειρισμούς που έκανε το Πανελλαδικό Γραφείο. Κριτήριο του Πανελλαδικού Γραφείου ήταν η εξασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτικών εγγυήσεων και το να φανεί ότι έχουμε σκοπό να διαπραγματευτούμε σοβαρά. Κριτήριο του πανελλαδικού Γραφείου ήταν και το να διεξαχθεί η συζήτηση του τοπικού πυρήνα με όρους που να εγγυώνται τη συνοχή του. Ζήτημα που στάθμισε το Πανελλαδικό Γραφείο ήταν και η ευρύτερη επίδραση που μπορεί να έχει πανελλαδικά η συγκεκριμένη επιλογή. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να υπάρχει το αντανακλαστικό συνυπολογισμού της στάσης μας σε ευρύτερο επίπεδο από το τοπικό και να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η γνώμη ανώτερων οργάνων της συλλογικότητας.

Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται η συνοχή του πυρήνα μας και ο συσχετισμός εντός της δημοτικής κίνησης είναι πολύ ρευστός με υπαρκτό κίνδυνο να εκτεθούμε πολιτικά. Σε κάθε περίπτωση, ασκώντας συντροφική συλλογική κριτική και αυτοκριτική και βγάζοντας τα αναγκαία συμπεράσματα για το μέλλον, θα υπερασπιστούμε την πλειοψηφική επιλογή του τοπικού πυρήνα μας. Ειδικά απέναντι σε αντικαταστατικές λογικές «διαγραφών» των συντρόφων μας από την ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

46. Προτείνουμε αυτή την πολιτική κατεύθυνση με σχετική ευελιξία λόγω της πιθανής ιδιαιτερότητας σε κάποιες περιπτώσεις που παράγεται από την πολιτική ρευστότητα της συγκυρίας και ειδικότερα τη ρευστότητα εντός της αριστεράς. Είναι σαφές ότι στο επίπεδο των περιφερειακών εκλογών και των ευρωεκλογών προκρίνουμε την αυτόνομη καταγραφή των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της μετωπικής συμπόρευσης στη βάση του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος. Είναι σαφές επίσης ότι δεν αποσκοπούμε σε καμία γενικευμένη διάχυση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους δήμους. Όμως επιδιώκουμε να διατηρούμε διαύλους επικοινωνίας και να αξιοποιούμε πολιτικά δυνατότητες σε ειδικές περιπτώσεις υπό την ηγεμονία του κρίσιμου προγραμματικού πλαισίου και φυσιογνωμίας. Και για αυτό το λόγο μειοψηφήσαμε και θεωρούμε λάθος την πρόσφατη απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στενεύει το περιθώριο ελιγμών και στους δήμους ακόμα και σε ειδικές περιπτώσεις (που προφορικά έγινε αποδεκτό από την πλειοψηφία ότι υπάρχουν και θα πρέπει να είμαστε ελαστικοί). Ακόμα μεγαλύτερο λάθος θεωρούμε την πρόσφατη απόφαση του συνεδρίου του ΝΑΡ για καμία συνεργασία ακόμα και με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ ανεξαρτήτως αν είναι «αντάρτες» ή όχι. Αυτή η φοβική στάση διευκολύνει εξαιρετικά τους χειρισμούς που κάνει η δεξιά πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να φαίνεται «ενωτική» με ανέξοδο τρόπο και χωρίς να εκτίθεται πολιτικά.

47. Ανοιχτό ερωτήματα για εμάς είναι το ζήτημα της οριακής κατάληψης της τοπικής εξουσίας ή με άλλα λόγια το ζήτημα μίας αριστερής ριζοσπαστικής δημοτικής αρχής σήμερα. Η τοποθέτηση ότι σε μία στιγμή ανόδου της κινηματικής και πολιτικής ταξικής πάλης μπορεί να κερδηθεί ένας δήμος από ένα αριστερό ριζοσπαστικό αντισυνδιαχειριστικό σχήμα και τα ζητήματα που αυτό το ενδεχόμενο ανοίγει είναι σχετικά συμμετρικό ερώτημα με το ερώτημα της οριακής κατάληψης της κεντρικής πολιτικής εξουσίας και της κυβέρνησης και της ένταξης των στιγμών αυτών εντός μίας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής που έχουμε ανοίξει στο δημόσιο διάλογο της επαναστατικής αριστεράς. Είναι σαφές βέβαια ότι δεν είναι απόλυτα ίδιο το ερώτημα στο βαθμό που η πολιτική εξουσία σε ένα κοινωνικό σχηματισμό και η αντίθεσή της με το διεθνές πλαίσιο έχει μεγαλύτερη σχετική αυτονομία από την τοπική κρατική εξουσία και την αντίθεσή της με το κεντρικό κράτος εντός του ίδιου κοινωνικού σχηματισμού. Η διαφορά αυτή πρέπει να μας απασχολήσει και θεωρητικά-προγραμματικά και το ερώτημα παραμένει ανοιχτό. Θεωρούμε όμως ότι σε επίπεδο πολιτικής τοποθέτησης σήμερα μπορούμε να μιλάμε οριοθετώντας τι θα έπρεπε να κάνει μία σύγχρονη αριστερή ριζοσπαστική δημοτική αρχή εντός των καλλικρατικών και μνημονιακών πλαισίων. Το πλαίσιο είναι τόσο ασφυκτικό που πρακτικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι στιγμή απόλυτης ρήξης και σύγκρουσης με τις επιταγές του κεντρικού κράτους και του μνημονίου, στιγμή που η αριστερή ριζοσπαστική δημοτική αρχή πρέπει να καλέσει τον κόσμο της γειτονιάς σε ξεσηκωμό και κινητοποίηση, να συγκρουστεί αναδεικνύοντας το ασφυκτικό πλαίσιο διαχείρισης που επιβάλλουν μνημόνιο και Καλλικράτης και να παραιτηθεί οδηγώντας σε προσωρινή κρίση τον τοπικό κρατικό μηχανισμό. Με αυτή την έννοια οριοθετούμαστε και με τη λογική, που προκρίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και παλαιότερα για πολλές δεκαετίες το ΚΚΕ), σύμφωνα με την οποία αρκεί να πάρουμε ένα δήμο, ώστε να ασκήσουμε «προοδευτική» πολιτική, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε διαχειριστικές λογικές (ή ακόμη και αντεργατικές πρακτικές, όπως έδειξε το παράδειγμα της Νέα Ιωνίας). Οριοθετούμαστε, όμως, και με μια λογική, σαν κι αυτή που αρθρώνουν σε κάποιες περιπτώσεις οι σ. του ΝΑΡ, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο άσκησης διαφορετικής πολιτικής από έναν δήμο, ή συνδυασμού της διεκδίκησης της δημαρχίας με μια κινηματική λογική, λογική φοβική που υποτιμά τη σημασία που έχει να ανοίγεις ρήγματα σε κάθε επίπεδο.

48. Ανοιχτό ερώτημα είναι επίσης το ζήτημα της δικτύωσης των τοπικών σχημάτων. Οι διαφορετικές ταχύτητες του συνόλου των σχημάτων που περιγράφουμε δεν μπορεί να οδηγήσει σε δικτύωση όλων αυτών των σχημάτων και το μόνο ενδεχόμενο που έχει προταθεί είναι η δικτύωση των αριστερών αντικαπιταλιστικών σχημάτων που έχουν αναβαθμισμένη συμφωνία. Το εγχείρημα έχει δοκιμαστεί σε διάφορες φάσεις και έχει λειτουργήσει πρακτικά μόνο σε κινηματικούς κόμβους και σε εκδηλώσεις και διήμερα ανταλλαγής εμπειρίας παλιότερα παραμένοντας απλά στο επίπεδο κοινών ανακοινώσεων στο υπόλοιπο διάστημα. Η συζήτηση πρέπει να ξανανοίξει και να επιδιώξουμε το συντονισμό στη βάση της αντιμετώπισης κοινών κινηματικών και πολιτικών ερωτημάτων και όχι αφηρημένα. Αντίστοιχο διακύβευμα είναι και η πραγματική λειτουργία των περιφερειακών κινήσεων και ο συντονισμός τους σε πανελλαδικό επίπεδο.

49. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προετοιμαστεί γι’ αυτή τη μάχη. Όχι μόνο στο επίπεδο των γενικών όρων που αφορούν τη μετωπική συμπόρευση αλλά και πιο συγκεκριμένα. Με αυτή την έννοια συμφωνούμε με την ανάγκη συγκρότησης αυτοδιοικητικής επιτροπής, όμως αυτή δεν μπορεί να αποτελείται μόνο από «εκλεγμένους» αλλά από ένα σύνολο στελεχών με πραγματική αυτοδιοικητική δράση. Ταυτόχρονα, ειδικά για τις περιφέρειες χρειάζεται να γίνουν και περιφερειακές συνδιασκέψεις – σε πείσμα της αντίθεσης κύρια του ΣΕΚ – αλλά και σοβαρή συζήτηση και στην ΚΣΕ και στο ΠΣΟ και για τις συμμαχίες και για τη στελέχωση και για το θέμα των προσώπων, έτσι ώστε να εκπροσωπούν όντως τοπικές δυναμικές αλλά και πραγματικούς πολιτικούς και κινηματικούς συσχετισμούς, σε αντίθεση με ορισμένες από τις επιλογές των περασμένων εκλογών.

50. Η ΑΡΑΝ οφείλει να διαταχθεί κατάλληλα για τη μάχη των τοπικών εκλογών. Το σύνολο του δυναμικού της πανελλαδικά πρέπει να συζητήσει στη βάση των σημειωμάτων και των αποφάσεων και να διαταχθεί εν όψει των εκλογών αναλαμβάνοντας καθήκοντα σε όλα τα επίπεδα και ανάλογα με τις ανάγκες (δημοτικό σχήμα, περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές). Η συγκρότηση των τοπικών πυρήνων και του Τομέα Συνοικιών στην Αθήνα είναι σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση για τους συντρόφους που δραστηριοποιούνται κυρίαρχα τοπικά, αλλά και για τη συνολική διάταξή μας εν όψει εκλογών. Το ΚΣΟ επιφορτίζει το Πανελλαδικό Γραφείο να συγκροτήσει Εκλογική Επιτροπή του ΚΣΟ που θα αναλάβει την τεχνικοοικονομική και οργανωτική εξυπηρέτηση των εκλογικών αναγκών. Το ΚΣΟ, και μεταξύ των συνεδριάσεών του το Πανελλαδικό Γραφείο, έχει την πολιτική ευθύνη της απόφασης για τα πολιτικά ζητήματα που προκύπτουν. Η Εκλογική Επιτροπή εισηγείται ανάλογα παρουσιάζοντας λεπτομερώς την κατάσταση. Η βασική κατεύθυνσή μας είναι το άνοιγμα της συζήτησης για την αποτίμηση των προηγούμενων εκλογικών κατεβασμάτων, η επιδίωξη να υπάρξει ανοιχτή πολιτική διαδικασία συγκρότησης των ψηφοδελτίων με συζήτηση εκ του μηδενός για τους επικεφαλής και η πολιτικά αναλογική εκπροσώπηση σε επίπεδο επικεφαλής. Αυτό σημαίνει ότι η εκπροσώπηση της ΑΡΑΝ πρέπει να είναι αναβαθμισμένη σε επίπεδο περιφερειών και ενδεχομένως και κεντρικών δήμων, αφού η συζήτηση πρέπει να διεξαχθεί με συνυπολογισμό όλων των υπό συζήτηση θέσεων (ευρωψηφοδέλτιο, περιφέρειες, δήμοι Αθήνας-Πειραιά-Θεσσαλονίκης). Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχουμε συναίσθηση ότι συμμετέχουμε σε ένα μετωπικό εγχείρημα και αυτό συνεπάγεται και αναγκαίους συμβιβασμούς που προκύπτουν από τον πολιτικό συσχετισμό. Θα επιδιώξουμε μία πολύ καλύτερη εκπροσώπηση της ΑΡΑΝ, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα εφικτό παντού και για αυτό το λόγο τα μέλη μας πρέπει να είναι προετοιμασμένα να αποδεχθούν σε κάποιες περιπτώσεις και επικεφαλής που δεν θεωρούμε ότι είναι οι ιδανικές επιλογές.

Η μάχη των επερχόμενων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών και των ευρωεκλογών είναι μία ευκαιρία να καταγραφεί το υπαρκτό και αναπτυσσόμενο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα της αριστεράς που επιμένει ριζοσπαστικά και μετωπικά σε μία μάχιμη αντικαπιταλιστική, αντιμπεριαλιστική και αντιΕΕ κατεύθυνση. Ας δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για αυτό!

Μέρος Τρίτο

Για την πορεία προς τη συνδιάσκεψη

51. Η Ε΄ Συνδιάσκεψη της Αριστερής Ανασύνθεσης οφείλει να αποτελέσει μια τομή μέσα στη συζήτηση της Αριστεράς. Αυτό περνάει πρώτα και κύρια από την προσπάθειά μας για μια συνδιάσκεψη που να δοκιμάσει να χωνέψει την πολιτική και κοινωνική εμπειρία από τη συγκυρία των τριών ετών της κρίσης, των μνημονίων και του παλλαϊκού ξεσηκωμού και σε αυτή τη βάση να δοκιμάσει να απαντήσει κρίσιμα στρατηγικά ερωτήματα. Με αυτή την έννοια, το καθοδηγητικό νήμα που πρέπει να έχει η συνδιάσκεψη πρέπει να είναι «ποια επαναστατική στρατηγική σήμερα μέσα στις υπαρκτές δυνατότητες που ανοίγει η συγκυρία», ουσιαστικά αυτό που έχουμε ορίσει το πέρασμα από την Αριστερά της αντίστασης, στην Αριστερά της εξουσίας, της ηγεμονίας και μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής». Αυτό βάζει συγκεκριμένες κατευθύνσεις που να οριοθετούνται και απέναντι στον εμπειρισμό και απέναντι σε μια αφηρημένη γενικόλογη πολιτικολογία

- αποτίμηση της συγκυρίας, εθνικής και διεθνούς με έμφαση στις δυνατότητες και τις αντιφάσεις που τη διαπερνούν

- εκτίμηση για τη νέα εποχή των εξεγέρσεων, την επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, τα συμπεράσματα που βγαίνουν

- εκτίμηση, ειδικά για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις τάξεις, των πολιτικών πρακτικών τους, των δυνατοτήτων που υπάρχουν για κοινωνικές συμμαχίες και για ένα εν δυνάμει νέο ιστορικό μπλοκ

- αποσαφήνιση μιας στρατηγικής για την εξουσία, μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής γύρω από τη διεκδίκηση της Αριστερής κυβέρνησης, μιας νέας συντακτικής διαδικασίας και νέων πρωτότυπων μορφών λαϊκής αντιεξουσίας

- αναμέτρηση με τα ανοιχτά ερωτήματα μιας στρατηγικής που να συναρθρώνει την επιβίωση, την παραγωγική ανασυγκρότηση και μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική

- θεωρητικά και πολιτικά ζητήματα του «άλλου δρόμου»

52. Μια τέτοια φυσιογνωμία επεξεργασίας θέσεων μπορεί να δώσει ένα στρατηγικό προσανατολισμό στον αναγκαίο πολιτικό και οργανωτικό απολογισμό και όλες τις αναγκαίες τομές που πρέπει να κάνουμε σε ένα νέο καταστατικό της ΑΡΑΝ, που να αποτυπώνει και μια ανώτερη δημοκρατία και συντροφικότητα, αλλά και την νέα κομματικότητα που θα ενισχύει και δεν θα αναιρεί τη στρατηγική της αυθυπέρβασης.

Μια νέα φυσιογνωμία επεξεργασίας θέσεων απαιτεί και μια διαφορετική παραγωγή τους. Γι’ αυτό ως προς τη μεθοδολογία χρειαζόμαστε αυτή τη φορά μια πολύ πιο ουσιαστική και συλλογική διαδικασία συγγραφής και διαμόρφωσης των θέσεων. Πλάι στα μέλη του πανελλαδικού γραφείου και του ΚΣΟ που θα αναλάβουν τη συγγραφή των θέσεων, χρειάζεται να αξιοποιηθούν τόσο οι συλλογικές επεξεργασίες των τομέων όσο και η εξειδικευμένη γνώση πολλών συντροφισσών και συντρόφων πάνω σε συγκεκριμένες πλευρές. Οι θέσεις θέλουμε ταυτόχρονα να πατούν σε βαθιά γνώση και επιστημονική προσέγγιση της συγκυρίας αλλά και συνάμα να είναι εύληπτες και ανοιχτές σε συζήτηση, αποφεύγοντας τον κίνδυνο ενός ακαδημαϊκού δογματισμού.

53. Με έγκαιρη δημοσιοποίηση των θέσεων και πρακτικές δημόσιου διαλόγου: διήμερο πολιτικοθεωρητικών συζητήσεων, φεστιβάλ, ειδικές εκδόσεις, με πρόσκληση σε κόσμο εκτός οργάνωσης να συμμετέχει μέσα στην όλη συζήτηση. Με προσπάθεια να γίνει συζήτηση μέσα σε όλη την Αριστερά. Γι’ αυτό το λόγο και η έγκαιρη δημοσιοποίηση των θέσεων, μέσα στην άνοιξη θα εξυπηρετήσει καθοριστικά το να γίνει πραγματικά συζήτηση και να αποφύγουμε έτσι ένα από τα ελλείμματα που αντιμετωπίσαμε στην Δ΄ Συνδιάσκεψη, δηλαδή τον πολύ μικρό χρόνο ανάμεσα στην έκδοση των Θέσεων και τη Συνδιάσκεψη. Η έννοια της έγκαιρης δημοσιοποίησης δεν επιτρέπει μόνο την εσωτερική πλευρά της συζήτησης, δηλαδή τη συζήτηση στους πυρήνες της συλλογικότητας, αλλά και τη δημόσια συζήτηση. Επιδίωξή μας είναι όντως η Συνδιάσκεψή μας να αποτελέσει ένα γεγονός μέσα στην Αριστερά και τον κόσμο του κινήματος. Θέλουμε αγωνιστές από άλλα ρεύματα και ανένταχτοι αγωνιστές να τοποθετηθούν, να συμβάλουν με κείμενα και επεξεργασίες, να συνεισφέρουν με τις κριτικές και τις αντιρρήσεις τους. Θέλουμε να πάρουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για πολιτικές και θεωρητικές εκδηλώσεις, επιδιώκουμε να διοργανώσουμε και πολιτικοθεωρητικό διήμερο με διεθνείς παρουσίες και συνολικά να ανοίξουμε πραγματικά τη συζήτηση για την Αριστερή στρατηγική. Σε αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε και τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις του Εκτός Γραμμής που είναι μέσα στο σχεδιασμό μας αλλά και πλευρές του κάμπινγκ. Ταυτόχρονα, μια τέτοια «χρονικά άνετη» συζήτηση των θέσεων θα επιτρέψει όχι μόνο να γίνει όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικό διάλογος αλλά και να αποφύγουμε τον κίνδυνο η συζήτηση των θέσεων, εξαιτίας της χρονικής πίεσης, να πάρει τη μορφή μια αναγκαστική εσωστρέφειας. Για εμάς η διαδικασία συζήτησης όχι μόνο δεν είναι ανταγωνιστική προς την παρέμβαση σε όλα τα κρίσιμα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα, αλλά και συνδέεται διαλεκτικά με τη γνώση και την εμπειρία που αντλούμε από αυτά καθώς και τροφοδοτείται από την εμπειρία αυτή.

54. Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούμε να έχουμε μια συνδιάσκεψη που θα μπορέσει να έχει και πολύ πιο ουσιαστικό διάλογο. Και εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο διάλογος στην πραγματικότητα έχει ήδη ξεκινήσει. Πέρα από τη εσωτερική διακίνηση κειμένων, πρακτική την οποία ούτως ή άλλως ακολουθούμε, θα αξιοποιήσουμε και την ιστοσελίδα και κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, όχι μόνο για να διακινηθούν κείμενα μέσα στην οργάνωση αλλά και για να είναι ο διάλογος ανοιχτός και δημόσιος. Με αυτό τον τρόπο και η συζήτηση μέσα στους πυρήνες θα είναι πολύ πιο ουσιαστική και στοχευμένη.

55. Άλλωστε, το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι μια συνδιάσκεψη είτε απλής επικύρωσης της γραμμής είτε άγονης αντιπαράθεσης. Αντίθετα, πατώντας πάνω και στη υπαρκτή και κατακτημένη ενότητα της οργάνωσης να έχουμε μια συνδιάσκεψη που να δείξει ότι μπορούμε να είμαστε όντως ένας συλλογικός νους, ένας εν δυνάμει συλλογικός διανοούμενος, ένας πολιτικός χώρος που μπορεί όντως να στοχαστεί συνολικά και στρατηγικά. Και με αυτή την έννοια δεν θέλουμε μια συνδιάσκεψη που το βηματισμό και τον τόνο δίνουν μόνο ή κυρίως τα κείμενα και οι επεξεργασίες των καθοδηγητικών οργάνων. Αντίθετα, έχουμε ανάγκη την πρωτοβουλία και τις ιδέες που θα έρθουν μέσα από τους πυρήνες, μέσα από τις ατομικές και συλλογικές συνεισφορές στο διάλογο.

56. Κομβική πλευρά της συζήτησης θα είναι και ένας ουσιαστικός απολογισμός. Πολιτικός και οργανωτικός. Και εδώ θέλουμε να διορθώσουμε ένα έλλειμμα της προηγούμενης συνδιάσκεψης όπου δεν έγινε ουσιαστικά εισήγηση απολογισμού. Η συζήτηση του απολογισμού δεν πρέπει να ειδωθεί ως μια προσπάθεια είτε δικαίωσης της κεντρικής γραμμής, είτε απλής καταγγελίας. Ο απολογισμός είναι ο τρόπος που προσπαθούμε συλλογικά να διδαχτούμε από τα πολιτικά λάθη αλλά και τις πολιτικές επιτυχίες που είχαμε να δούμε, να προσπαθούμε διαρκώς να βελτιώνουμε τον τρόπο πολιτικής παρέμβασης, την μαζική γραμμή, την εσωτερική δημοκρατία, τη συντροφικότητα, να προσπαθούμε διαρκώς να αλλάζουμε για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε και σε μια πραγματικότητα που αλλάζει.

Ο απολογισμός έχει δύο βασικές πλευρές, που συνδέονται αλληλένδετα μαζί τους. Η μία πλευρά – και κυρίαρχη – είναι η πολιτική και αφορά την επάρκεια της πολιτικής γραμμής και της εφαρμογής της, τυχόν πολιτικά λάθη εκτίμησης, αλλά και ανεπάρκειες στο ξεδίπλωμα της καθοδηγητικής λειτουργίας. Η άλλη αφορά την οργανωτική μορφή, τον τρόπο λειτουργίας, τον τρόπο συγκρότησης των οργάνων, τα ελλείμματα στην εσωκομματική δημοκρατία. Εδώ θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι: όταν αναφερόμαστε στην εσωκομματική δημοκρατία δεν την εννοούμε με κάποια έννοια τυπικής διαδικασίας, ή απλώς ως δικαιώματα των μελών μέσα στην πολιτική διαδικασία. Για εμάς η δημοκρατία, η ανοιχτή συζήτηση, η ανοχή απέναντι στη διαφωνία, η άρνηση μιας λογικής γραφειοκρατικής επιβολής, αναλογούν στην ανάγκηπου έχουμε ως συλλογικός οργανισμός να μπορούμε να λειτουργούμε ως εργαστήρι πολιτικοποίησης, ως χώρος όπου όλοι συμμετέχουν, όπου οι αντιθέσεις είναι κομμάτι της διαλεκτικής επεξεργασίας της γραμμής, όπου επιδιώκουμε μια πραγματική συλλογική μορφωτική λειτουργία.

Σήμερα χρειαζόμαστε και στις δύο πλευρές αυτής της συζήτησης. Χρειάζεται να δούμε απολογιστικά τα κενά και τις αντιφάσεις στη γραμμή που είχαμε για το αριστερό μέτωπο σε ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για την κλιμάκωση του ξεσηκωμού, για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το ερώτημα της εξουσίας και πώς θα μπορούσαμε να το ανοίξουμε. Χρειάζεται να δούμε τα λάθη που μπορεί να κάναμε στο έγκαιρο άνοιγμα και ξεδίπλωμα της γραμμής, στην προγραμματική εμβάθυνση, στη διαλεκτική τακτικής και στρατηγικής. Χρειάζεται να δούμε γιατί είχαμε και αντιφατικές τοποθετήσεις σε ορισμένες περιπτώσεις. Χρειάζεται να δούμε γιατί πολλά από τα προβλήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφορούσαν και τις δικές μας αδυναμίες να παρέμβουμε πιο αποφασιστικά, να οξύνουμε κρίσιμες αντιφάσεις, να προτείνουμε πολιτικές τομές.

Αντίστοιχα, ο οργανωτικός απολογισμός δεν αφορά απλώς την αποτελεσματικότητα μιας οργανωτικής λειτουργίας. Αφορά πάνω από όλα αν και σε ποιο βαθμό η οργανωτική μας συγκρότηση κατορθώνει να παρακολουθήσει τις αλλαγές τις συγκυρίας και τις νέες προκλήσεις που διαμορφώνονται, το νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο, τις τεράστιες ανατροπές που φέρνει η οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα. Θέλουμε να κάνουμε απολογισμό κατά πόσο η οργανωτική μας δομή αντιστοιχεί στις πολιτικές πρακτικές που προωθούμε, τις πρωτοβουλίες που παίρνουμε, τις απαιτήσεις που βάζει η πολιτική μας γραμμή. Με αυτό τον τρόπο, θα μπορέσουμε όντως να δούμε σε ποιες πλευρές η οργανωτική μας συγκρότηση και η πολιτική μας λειτουργία πρέπει να αλλάξει, να μπορέσει να αναμετρηθεί με τα νέα κοινωνικά χαρακτηριστικά, τη νέα κλίμακα και ποιότητα παρεμβάσεων που μας αναλογούν. Από το πώς αναμετριόμαστε με τις πραγματικές επιπτώσεις που έχει η κρίση και στο εσωτερικό μας και τα αποδιαρθρωτικά αποτελέσματα της ανεργίας, μέχρι την ενσωμάτωση των νέων νεολαΐστικων και εργατικών φυσιογνωμιών, όλα αυτά πρέπει να μας απασχολήσουν. Το ίδιο ισχύει και για το πώς μπορούμε να κάνουμε το σύνολο της οργάνωσης μια συλλογική μορφωτική λειτουργία, μια συλλογική ερευνητική λειτουργία, μια συλλογική και ισότιμη λειτουργία παραγωγής πολιτικών θέσεων και σχεδίων.

Σε αυτή τη βάση αναπόσπαστο κομμάτι της συνδιάσκεψης θα είναι και η διαμόρφωση και επεξεργασία ενός νέου καταστατικού της Αριστερής Ανασύνθεσης που θα μπορεί να συμπεριλαμβάνει όλες τις αλλαγές που είναι αναγκαίες.

57. Βασική φιλοδοξία μας γι’ αυτή τη συνδιάσκεψη είναι να μπορέσει η Αριστερή Ανασύνθεση να παίξει το ρόλο που της αναλογεί μέσα σε μια συγκυρία που σφραγίζεται από μια εκρηκτική αντίφαση ανάμεσα στις μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες και προκλήσεις που διαμορφώνονται μέσα στη συγκυρία αλλά και τη στρατηγική, πολιτική, προγραμματική, οργανωτική, κινηματική ανεπάρκεια όλων των κομματιών της Αριστεράς. Εκτιμούμε ότι μπορούμε μέσα από τη διαδικασία της συνδιάσκεψης να μπορέσουμε να έχουμε μια καθοριστική συμβολή, να μπορέσουμε να διατυπώσουμε πλευρές μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, να δώσουμε στρατηγικό και προγραμματικό χαρακτήρα στην αναγκαία μετωπική γραμμή, να οπλιστούμε για πρωτοβουλίες που θα αλλάζουν τον πραγματικό πολιτικό συσχετισμό μέσα στην Αριστερά. Σε αυτή την υπόθεση εντάσσουμε και την προσπάθειά μας για μια τομή στη δημοκρατία, τη μαζικότητα, τη συγκρότηση της Αριστερής Ανασύνθεσης.

Πρόταση για τη διάρθρωση Θέσεων

Α.Προοίμιο

- Εισαγωγή: γενικός στόχος των θέσεων, κεντρική γραμμή, γενική αναφορά στη συγκυρία και τις προκλήσεις που θέτει, γενική κατεύθυνση της ΑΡΑΝ.

Β. Η συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης, η κρίση του νεοφιλελευθερισμού, οι αλλαγές και οι ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

- Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Αποτίμηση σε σχέση με προηγούμενη κρίση (’73-74) και μετέπειτα αναδιάρθρωση. Δομικός Χαρακτήρας της. Σημασία της χρηματοοικονομοποίησης. Κρίση της ηγεμονίας του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος (πολιτική, κοινωνική, ιδεολογική).

- Αστικές απαντήσεις στην κρίση: «φυγή προς τα εμπρός», «εσωτερική υποτίμηση», νέα επίθεση στην εργασία. Το ερώτημα της απαξίωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Αναδύονται νέα τεχνολογικά και οργανωτικά υποδείγματα;

- Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός. Διαλεκτική οικονομίας και πολιτικής στο διεθνές σύστημα. Ανακατατάξεις και νέες ιεραρχίες. Οι σύγχρονες μορφές του πολιτικοστρατιωτικού παρεμβατισμού. Ποιες μορφές παίρνουν σήμερα οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (κύριες δυνάμεις, ηγεμονία και ιεράρχηση, δυναμικές και συνοπτική αναφορά σε κατάσταση ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, γενικά BRICs, και περιφερειακές π.χ. Τουρκία, Ιράν). Το ερώτημα του πολέμου και σε σχέση με την όξυνση των αντιθέσεων και ως μορφή απαξίωσης κεφαλαίων.

- ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις - ΕΕ: ρόλος, όξυνση κρίσης ευρώ-ΟΝΕ, αντιθέσεις που διαμορφώνονται και πόλοι (Γερμανία και δορυφόροι, Νότιες χώρες, ρόλος Γαλλίας, Βρετανία και χώρες εκτός ΟΝΕ) Κρίση ευρωζώνης – νέο πρότυπο ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης – αυταρχική μετάλλαξη

-Μετάλλαξη των κρατικών μηχανισμών. Κρίση της αστικής δημοκρατίας. Νέες μορφές αυταρχισμού.

- Θέση Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα: Γενική εκτίμηση, δυναμική στη συγκυρία της κρίσης. Η κατάσταση με τα εθνικά θέματα. Οικονομική κρίση και αλλαγή συσχετισμούς με ανταγωνιστικές δυνάμεις. Εξελίξεις στο Αιγαίο, την Κύπρο και τα Βαλκάνια.

- Κριτική σε άλλες απόψεις: νεοφιλελεύθερες και νεοκεϋνσιανές, συζήτηση των διαφορετικών μαρξιστικών ερμηνειών, κριτική στις θεωρίες της «εξάρτησης» αλλά και του «γραμμικού διεθνισμού».

- Κινήματα και αντιστάσεις παγκοσμίως. Το ερώτημα ενός παγκόσμιου νέου ιστορικού κύκλου «οριακά εξεγερσιακού». Η σημασία των κινημάτων τύπου «Αγανακτισμένοι» παγκοσμίως. Άλλες αντιστάσεις και κινήματα. Η εξέλιξη του εξεγερσιακού κύκλου. Η αντίφαση ανάμεσα σε κοινωνικές δυναμικές και πολιτικές μορφές.

- Η Αριστερά στον κόσμο: κατάσταση, τάσεις, συζήτηση, η κρίση του αριστερού ρεφορμισμού, οι νέες εκδοχές αριστερής διακυβέρνησης, η κρίση των ιστορικών ρευμάτων της επαναστατικής Αριστεράς.

Γ.Η κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

- Αποτίμηση των εξελίξεων στην περίοδο 2008-2012: κρίση, Μνημόνια, επιτροπεία περιόδου, κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις.

- Κρίση της αστικής στρατηγικής, κατάρρευση του ελληνικού «αναπτυξιακού υποδείγματος», η στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» και τα όριά της.

- Μετάλλαξη των κρατικών λειτουργικών: μεταδημοκρατία και μεταηγεμονία, αυταρχική θωράκιση

- Επιπτώσεις των μνημονίων στην κατάσταση των λαϊκών τάξεων.

- Η κατάσταση των τάξεων στην ελληνική κοινωνική. Ταξική θέση, προσδιορισμός, συμμαχίες, ανακατατάξεις και μετακινήσεις, διαχωριστικές γραμμές και πολώσεις, εύρος και μορφή ενός σύγχρονου ιστορικού μπλοκ, χαρακτηριστικά, μορφή και ηγεμονία μέσα στην αντικαπιταλιστική λαϊκή συμμαχία.

- Η κατάσταση των μεταναστών, ταξική θέση, ένταξη στη λαϊκή συμμαχία, μορφές του σύγχρονου ρατσισμού, σημασία των αντιμεταναστευτικών πολιτικών.

- Πολιτικοί μετασχηματισμοί: εκλογές και δυναμικές, διάλυση δικομματισμού και κομματικού συστήματος μεταπολίτευσης γενικότερα, κατάσταση και μορφή των βασικών πολιτικών ρευμάτων. Κατάσταση / Μετάλλαξη Δεξιάς, κεντροδεξιάς, κεντροριστεράς.

- Το φασιστικό φαινόμενο: μορφή, ανάπτυξη, χαρακτηριστικά, πολιτικός λόγος, ιδεολογία, κοινωνική σύνθεση, λόγοι ανάπτυξης. Η ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής, η επιχείρηση ποινικοποίησης, η διατήρηση της επιρροής της Χρυσής Αυγής, οι προοπτικές της, η θέση της μέσα στο πολιτικό σύστημα, οι προοπτικές του αντιφασιστικού αγώνα

- Χαρακτηριστικά της πολιτικής κρίσης σήμερα: κρίση στρατηγικής, κρίση αντιπροσώπευσης, μπορεί να γίνει κρίση ηγεμονίας;

- Η νέα παρουσία της Αριστεράς μέσα στην πολιτική σκηνή. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, τα όρια και οι αντιφάσεις του Αριστερού κυβερνητισμού. Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ο αντιφάσεις του. Αριστερές φωνές και δυναμικές μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

- Η στρατηγική κρίση και αναδίπλωση του ΚΚΕ Η στρατηγική της ηττοπάθειας, του εγκεφαλικού αριστερισμού και της ηττοπάθειας.

- Η εξέλιξη και κρίση στρατηγικής του αντιεξουσιαστικού χώρου

- Ο συσχετισμός δύναμης στην ελληνική κοινωνία. Σχέση ανάμεσα στα κοινωνικά μπλοκ. Κατάσταση του λαϊκού παράγοντα. Μορφές, δυναμικές και αντιφάσεις των κοινωνικών κινημάτων. Αποτίμηση της διετίας του λαϊκού ξεσηκωμού. Αποτίμηση των νέων μορφών οργάνωσης, παρέμβασης και συντονισμού.

- Αποτίμηση της κατάστασης μέσα στα κοινωνικά κινήματα και ιδίως το εργατικό. Σημάδια κρίσης του εργατικού κινήματος ανάδυση νέων μορφών. Αποτίμηση των διαφορετικών αγωνιστικών εμπειριών.

-Κίνημα νεολαίας, νέα χαρακτηριστικά της νεολαίας, η πρόκληση για ένα κίνημα νεολαίας μέσα στην συγκυρία της κρίσης, νέα πεδία παρέμβασης μέσα στη νεολαία, ποιο το πολιτικό περιεχόμενο, το διεκδικητικό πλαίσιο και η μορφή οργάνωσης ενός σύγχρονου νεολαΐστικου κινήματος.

Δ.Για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική

- Δομική κρίση και αντικειμενικές δυνατότητες εποχής, η εποχή εξεγέρσεων και η Αριστερά, η πρόκληση της ανατροπής και του μετασχηματισμού, το τέλος του κύκλου της ήττας

- Ποια κοινωνική συμμαχία θέλουμε να εκφράσουμε και με ποια ηγεμονία: αντικαπιταλιστική λαϊκή συμμαχία (τάξεις, στρώματα κλπ.)

- Δυνατότητα ανάδυσης ιστορικού μπλοκ: ορισμός και χαρακτηριστικά ιστορικού μπλοκ, αναγκαίες προϋποθέσεις, ποια συμμαχία, υπό ποια ηγεμονία, σε συνάρθρωση με ποιο πρόγραμμα και κοινωνικό και πολιτικό πρόταγμα.

-Ποιο είναι το αναγκαίο πρόγραμμα: Κριτήρια, αρχές, οριοθετήσεις (ποια αιτήματα συμπυκνώνουν μία αντίπαλη ταξική στρατηγική στη μεσοπρόθεσμη συγκυρία).

-Συγκεκριμενοποίηση προγραμματικών κατευθύνσεων (εδώ πρέπει να δούμε τι θέλουμε να βάλουμε και σε ποιο βάθος). Ποια τα χαρακτηριστικά του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος, ποιο το περιεχόμενο μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής μετάβασης. Τι σημαίνει το αίτημα του κομμουνισμού σήμερα; Συγκεκριμενοποίηση για την ελληνική περίπτωση: γιατί η κεντρικότητα της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό, η κεντρικότητα της ρήξης με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η ανάγκη επεξεργασίας μη καπιταλιστικής λειτουργίας κρίσιμων τομέων, το περιεχόμενο του δημοκρατικού σχεδιασμού σήμερα, η σχέση σχεδιασμού και αυτοδιαχείρισης, ποια αναπτυξιακή στρατηγική, ποιες διεθνείς σχέσεις, ποιο βάθεμα της δημοκρατίας.

- Πώς σήμερα ο «άλλος δρόμος» μπορεί να συνδέσει διαλεκτικά την επιβίωση, την ανασυγκρότηση και το μετασχηματισμό.

- Το ερώτημα της εξουσίας (χαρακτήρας κράτους, οριοθετήσεις επαναστατικής στρατηγικής και αναγκαίες προϋποθέσεις, ανάγκη συγκρότησης αντιθεσμών και οργάνωσης λαού, το ερώτημα της κυβέρνησης, αναζήτηση σύγχρονης μεταβατικής διαδικασία, διαλεκτική ανάμεσα σε κυβερνητική εξουσία, αναγκαία λαϊκή αντιεξουσία, επαναστατικό μετασχηματισμό των κρατικών θεσμών).

- Ποιες μορφές οργάνωσης του λαού χρειαζόμαστε. Τι σημαίνει το περιεχόμενο της στρατηγικής του Ενιαίου Μετώπου σήμερα. Ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Ποιες μορφές λαϊκής οργάνωσης χρειαζόμαστε. Η σημασία των μορφών αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης, αλληλεγγύης ως εν δυνάμει μορφών δυαδικής εξουσίας.

- Ποιο είναι το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο: ΑριστερόΡιζοσπαστικό Μέτωπο, περιεχόμενο και μορφές. Η διαλεκτική κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, πού διαπλέκονται, γιατί είναι σχετικά αυτοτελή; Μέτωπο και κομμουνιστική πρωτοπορία, ποια μορφές παίρνει σήμερα η σχέση.

- Ποια η κατάσταση στα διεθνή Αριστερά ρεύματα. Κρίση των ιστορικών ρευμάτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – εμφάνιση νέων μορφών πολιτικοποίησης – η πρόκληση ενός σύγχρονου ρεύματος επαναστατικής Αριστεράς.

Ε.Για την ανατροπή της επίθεσης, για την απαλλαγή από την Μνημονιακή επιτροπεία και τη ρήξη με την ευρωζώνη. Για την Αριστερά που θα ανοίξει «άλλο δρόμο» για την ελληνική κοινωνία

-Μορφές οργάνωσης της πάλης και της αντίστασης σε κάθε επίπεδο: δουλειά, γειτονιά, νεολαίας.

- Η σημασία της αντιφασιστικής πάλης σήμερα

-Με ποια Αριστερά μέσα στις σημερινές δυνατότητες. Αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο με αντικαπιταλιστική ηγεμονία ή συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων, ποιες τομές και ανακατατάξεις βλέπουμε μέσα στην Αριστερά.

- Αποτίμηση των τάσεων και των αντιφάσεων των διαφορετικών ρευμάτων της Αριστεράς και του Κινήματος.

- Ο ρόλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτίμηση της πορείας της, αναγκαίες τομές που πρέπει να γίνουν (πρόγραμμα, τακτική συμμαχιών, δημοκρατική συγκρότηση, όροι συμβολής στο αναγκαίο αριστερό μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση)

- Μετωπική συμπόρευση, πώς ξεφεύγει από τα όρια της συμμαχίας και πηγαίνει προς την τομή και ανασύνθεση συνολικά της Αριστεράς.

- Το ερώτημα της κομμουνιστικής αναφοράς. Τι σημαίνει σήμερα πορεία προς το αναγκαίο κομμουνιστικό κόμμα, τον φορέα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής: βασικά στρατηγικά-ιδεολογικά-φυσιογνωμικά στοιχεία, βασικά σημεία συζήτησης, ανάγκη υπερβάσεων και τομών για ένα πολυτασικό φορέα με ανοιχτή διαπάλη ρευμάτων και ιδεών πέρα από αγκυλώσεις, αποτίμηση των ρευμάτων που αφορά αυτή η συζήτηση, ζητήματα τακτικής και βηματισμού σε αυτή την κατεύθυνση, χαρακτηριστικά που πρέπει να πάρει το άνοιγμα της σχετικής συζήτησης, πρωτοβουλίες που θα πάρουμε για ένα νέο κομμουνιστικό φορέα

ΣΤ.Αριστερή Ανασύνθεση: Απολογισμός.

-Γενική αποτίμηση πορείας και φυσιογνωμίας ΑΡΑΝ

- Αποτίμηση της πορείας από Δ’ Συνδιάσκεψη

- Αυτοκριτική των καθοδηγητικών οργάνων.

- Αναγκαίες πολιτικές και οργανωτικές τομές: αναζήτηση σύγχρονης κομμουνιστικής φυσιογνωμίας, αναδιάταξη δυνάμεων (καταμερισμός καθηκόντων, διάρθρωση πυρήνων, οργάνων, οργανώσεων πόλεων, επί μέρους ομάδων κλπ.)

- Προβλήματα στην πολιτική δουλειά και την πολιτική γραμμή. Εσωτερικές αντιθέσεις και τρόποι επίλυσής τους.

- Νέα κοινωνική συνθήκη, νέες μορφές κοινωνικής ένταξης, νέα αρχιτεκτονική πυρήνων.

- Δημοκρατική λειτουργία οργάνων

- Έντυπη δουλειά – Λέσχες – Εκδοτικά – Πολιτικομορφωτικός ρόλος οργάνωσης – η συνολική προσπάθεια η οργάνωση να λειτουργήσει όντως ως «συλλογικός διανοούμενος» και ως «εργαστήρι κριτικής πολιτικής διανοητικότητας.

για την προγραμματική δουλειά και την επεξεργασία στο πλαίσιο των θέσεων σημείων προγράμματος για τον άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια και χρέος, χωρίς ευρώ και ΕΕ

Α) Χρειάζεται να προχωρήσουμε τη γενική συζήτηση πάνω στο ερώτημα τι σημαίνει σήμερα μεταβατικό πρόγραμμα γύρω από τα ακόλουθα ερωτήματα:

• Σημασία της ρήξης με ευρώ, ΕΕ και ιμπεριαλισμό, στη βάση της αρχής ότι δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική στρατηγική χωρίς τοποθέτηση για τη θέση της χώρας μέσα στο διεθνές σύστημα.
• Πώς μπορεί να γίνει η μετάβαση στην ανάκτηση στοιχείων κυριαρχίας ως προς την νομισματική και την οικονομική πολιτική. Ειδικά για το θέμα το ευρώ απαιτείται συγκεκριμένος και εύληπτος «οδικός χάρτης» για το πώς η έξοδος μπορεί να γίνει και σε συνδυασμό μα κρίσιμες ανατροπές να αποτελέσει την αφετηρία για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
• Η σημασία του μεταβατικού προγράμματος και των κρίσιμων στόχων που ορίζουν την άμεση ανακούφιση και τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική. Ποιες άμεσες τομές απαιτούνται. Πώς εμπλουτίζουμε το μεταβατικό πρόγραμμα με αιχμές όπως η αναγκαία φορολογική μεταρρύθμιση (με έμφαση στη γενναία φορολόγηση των εισοδημάτων και των εταιρικών κερδών, στη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, στη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών), η δημόσια δαπάνη και επένδυση (και η εύρεση πόρων για αυτές, η αυτοδιαχείριση και η ανάπτυξη νέων εναλλακτικών δικτύων διανομής.

Β) Σε σχέση με την ελληνική κοινωνία και τον άλλο δρόμο

Για να αποφύγουμε τον κίνδυνο και του ακαδημαϊσμού και του αφηρημένου αντικαπιταλισμού, πρέπει να δούμε πώς σχετίζεται το πρόγραμμα με την ελληνική κοινωνία. Αυτό αφορά συγκεκριμένα ερωτήματα με τα οποία πρέπει να αναμετρηθούμε:

• Ποιες οι παραγωγικές δυνατότητες της ελληνικής κοινωνίας και από άποψη φυσικών πόρων και από άποψη συλλογικού εργαζόμενου.
• Ποιο μπορεί να είναι ένα εναλλακτικό παραγωγικό υπόδειγμα, μια «αναπτυξιακή στρατηγική» για την ελληνική κοινωνία, στηριγμένη σε ποια κατεύθυνση ρήξης με τη λογική του κέρδους και της αγοράς.
• Ποιος ο διεθνής προσανατολισμό. Υπάρχουν δυνατότητα εναλλακτικών μορφών ένταξης στο διεθνή καταμερισμό;
• Σε ποιους χώρους βλέπουμε άμεσα την αναβάθμιση της κρατικής – δημόσιας παρέμβασης και σε ποιους χώρους βλέπουμε κυρίως πρακτικές αυτοδιαχείρισης.
• Αυτοδιαχείριση παραγωγικών μονάδων: σε ποιους κλάδους είναι εφικτή, κάτω από ποιους όρους και με ποια στήριξη.

Γ) Θεωρητικά / στρατηγικά ζητήματα

Η συζήτηση για το πρόγραμμα χρειάζεται να στηριχτεί και στην αναμέτρηση με κρίσιμα στρατηγικά και θεωρητικά ζητήματα:

• Ποια μορφή παίρνει σήμερα η έννοια του σχεδίου. Ποια η σχέση σχεδίου και αγοράς στη μεταβατική περίοδο
• Μετασχηματισμός των παραγωγικών σχέσεων: ποια μορφή μπορεί να πάρει η προσπάθεια αμφισβήτησης των ιεραρχιών και η κοινωνικοποίηση της τεχνικής γνώσης στις σημερινές συνθήκες.
• Με ποιο τρόπο μπορούμε να έχουμε έναν κοινωνικό και οικονομικό λογισμό που να αντικαταστήσει την αγορά, χωρίς τα προβλήματα και τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της κλασικής εκδοχής «σχεδίου» από τα πάνω.
• Δημοκρατία, συμμετοχή από τη μια, γενικές ανάγκες και άμεση κάλυψή τους από την άλλη, πώς μπορούν να συνδυαστούν;
• Η σύγχρονη «δύναμη της συνήθειας» πώς θα εκφραστεί;

Δ) Σε σχέση με ειδικότερα ζητήματα

Χρειαζόμαστε ειδικές επεξεργασίες για συγκεκριμένους τομείς:

• Διαδικασία εξόδου από το ευρώ
• Διατροφική επάρκεια – οργάνωση του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα
• Υγεία – Περίθαλψη – Φάρμακο.
• Ενέργεια
• Δημόσιος τομέας
• Ανασυγκρότηση βιομηχανικών κλάδων με έμφαση στο συνδυασμό αυτοδιαχείρισης και δημοκρατικού σχεδιασμού.