Αριστερή Ανασύνθεση
ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Εδώ και μερικούς μήνες, η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την βοήθεια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. φέρνουν για συζήτηση την πιο αντιλαϊκή τροποποίηση του Ελληνικού Συντάγματος που προτάθηκε στη χώρα μας από το 1974. Η πρόταση της κυβέρνησης μεταξύ άλλων περιλαμβάνει:
- Τροποποίηση του περιβόητου άρθρου 16 του Συντάγματος έτσι ώστε να αρθεί το συνταγματικό κώλυμα για την ίδρυση ιδιωτικών Α.Ε.Ι.
- Τροποποίηση των σχετικών άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος έτσι ώστε να διευκολύνεται η οικοπεδοποίηση των δασικών εκτάσεων.
- Κατοχύρωση σε συνταγματικό επίπεδο της νομικής ισχύος του Κοινοτικού δικαίου.
- Κατοχύρωση της πνευματικής ιδιοκτησίας ως ύψιστου αγαθού που θα έχει πλέον την υπέρτατη θεσμική προστασία, όπως, ακριβώς, και η ιδιοκτησία.
- Αναμόρφωση των διαδικασιών ανάδειξης των ύπατων κλιμακίων του δικαστικού σώματος με τρόπο ώστε ακόμα και παρά και ενάντια στα πρόσκαιρα μικροκομματικά συμφέροντα πάνω από όλα να διασφαλίζεται η λειτουργία της δικαστικής εξουσίας προς όφελος του συστήματος.
- Αναίρεση (ή περιορισμός) του δικαιώματος του πολίτη ακόμα και αν καταφύγει στα δικαστήρια και δικαιωθεί να εισπράττει οφειλόμενα σε αυτόν από το Ελληνικό Δημόσιο.
- Υπονόμευση – κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.
Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση επιχειρεί μια συνολική συντηρητικοποίηση του θεσμικού πλαισίου στην χώρα μας – γι’ αυτό, άλλωστε, και επιμένει στην συμπερίληψη όλων των παραπάνω στον Καταστατικό Χάρτη έτσι ώστε να δεσμεύονται από τις επιμέρους ρυθμίσεις και οι όποιες επόμενες κυβερνητικές πλειοψηφίες. Στόχος της κυβερνητικής κίνησης είναι:
- Να ανοίξει ο δρόμος για την νομιμοποίηση και άρα την ακόμα μεγαλύτερη κερδοσκοπία των εμπόρων της εκπαίδευσης των κάθε λογής Κ.Ε.Κ., Ι.Ι.Ε.Κ. και Τ.Ε.Σ. και των ξένων εταίρων τους, αλλά και να δεχθεί ένα καθοριστικό πλήγμα η όποια προσπάθεια κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων των Α.Ε.Ι.
- Να αποχαλινωθεί η κερδοσκοπία των κατασκευαστικών εταιρειών, των εταιρειών real estate και η σχετιζόμενη με αυτούς διαπλεκόμενη παραοικονομία των βουτηγμένων στην διαφθορά μηχανισμών του Δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
- Να ικανοποιηθούν τα χρόνια αιτήματα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου για αυστηρότερη νομοθεσία σχετικά με την διακίνηση λογισμικού, μουσικής, ταινιών κ.λ.π. με τρόπο ώστε σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας να προστατεύεται η νέα αυτή μορφή ιδιοκτησίας, αλλά και το κάθε λογής «νταβατζιλίκι» που επιβάλλουν μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις του χώρου στον κάθε πολίτη αυτού του τόπου.
- Να θωρακισθεί ο δικαϊκός μηχανισμός απέναντι σε οποιαδήποτε τωρινή ή μελλοντική λαϊκή διεκδίκηση και να αποκτήσει την ελευθερία κινήσεων που θα του επιτρέπει το πλήρες ξεδίπλωμα της λειτουργίας του ως σκοτεινού κέντρου του «βαθιού» Κράτους του κεφαλαίου.
- Να γενικευτεί η ελαστική και ανασφαλής εργασία και στον ιδιωτικό, αλλά και στο δημόσιο τομέα.
- Να εμπεδωθεί ο υποχρεωτικός προσανατολισμός της κρατικής πολιτικής στην πλήρη ενσωμάτωση των αντιδραστικών πολιτικών κατευθύνσεων που εκπορεύονται από την Ε.Ε., στην άγρα ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, σε μια εποχή που έχει πια γίνει κτήμα των λαϊκών στρωμάτων πως η Ευρωπαϊκή στρατηγική σημαίνει για το ξένο κεφάλαιο ασυδοσία, για το ντόπιο δυνατότητες κερδοφορίας και για το λαό ακρίβεια, ανεργία παρατεταμένη λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού και εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Απέναντι, δε, σε αυτή την συνολική επίθεση συντηρητικοποίησης του συνταγματικού πλαισίου, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αναγνωρίζοντας την κοινότητα στόχων και απόψεών του με την κυβέρνηση, αποδέχεται την πλειοψηφία των προτεινόμενων από αυτήν και αντιτάσσει μοναχά επιμέρους φραστικές μικροδιαφορές και την προσθήκη ορισμένων άρθρων προς ενίσχυση του πολύ-πολυτισμικού χαρακτήρα του Ελληνικού Δημοσίου και τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Παράλληλα, τείνει χείρα τακτικής βοηθείας στην κυβέρνηση, προτείνοντας προσωρινή αναβολή της συζήτησης για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Άλλωστε, την ίδια περίοδο που το πανεκπαιδευτικό κίνημα διατράνωνε την αντιπαράθεσή του στην πολιτική της Ν.Δ., ο νέος εκλεκτός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρόεδρος τα Γ.Σ.Ε.Ε. καλούσε την Υπουργό Παιδείας στην τελετή απονομής των «πτυχίων» του πρώτου de facto μη-κρατικού «Πανεπιστημίου» των εργατοπατέρων.
Όλοι αυτοί, μαζί με το συρφετό των γνωστών πλέον πληρωμένων κονδυλοφόρων της αστικής δημοσιογραφίας που σκούζουν κακόφωνα με καινοφανείς επιχειρηματολογίες υπέρ των «δικαιωμάτων» της επί πληρωμή εκπαίδευσης, της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων και της αυταπόδεικτης ύπαρξης της πνευματικής ιδιοκτησίας, αποσκοπούν σε ένα και μοναδικό στόχο: να πείσουν το λαό πως όλα τα παραπάνω μέτρα που είναι προφανές πως και θα στοιχίσουν στην τσέπη του απλού εργαζόμενου και θα περιορίσουν στο μέλλον την δυνατότητά του να διεκδικεί και να παλεύει για τα δικαιώματά του, όλα αυτά είναι «για το καλό μας». Κι ακόμα, ότι είναι ούτε λίγο ούτε πολύ αναπότρεπτος μονόδρομος.
Ταυτόχρονα, η Αριστερά, ενώ αναδεικνύει, έστω με τον δικό της αντιφατικό τρόπο, τα ζητήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης και του αποχαρακτηρισμού των δασικών εκτάσεων, έχει μέχρι σήμερα αφήσει σχεδόν στο απυρόβλητο και την άκριτη ενσωμάτωση του Κοινοτικού Δικαίου στο Ελληνικό και την συνταγματική κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων. Ακόμα, μάλιστα, πολλές δυνάμεις ενώ καταγγέλλουν τη αντιδραστική και αντιλαϊκή συντηρητικοποίηση που επιχειρείται μέσα από την αναθεώρηση του Συντάγματος, δεν φαίνεται να πιστεύουν ότι ούτε είναι δυνατό αυτό το εγχείρημα να εμποδιστεί από το λαϊκό παράγοντα ούτε πως αυτό μπορεί να γίνει μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις.
Χρειάζεται, λοιπόν, μια πλατιά λαϊκή Πρωτοβουλία ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος, που να θέσει με τον πιο πλατύ τρόπο την πιο ανυποχώρητη αντίστασή της στην επιχειρούμενη αντιλαϊκή και αντιδραστική συντηρητικοποίηση του Καταστατικού Χάρτη της χώρας. Μια Πρωτοβουλία ανοιχτή σε κάθε συλλογικότητα, οργάνωση, πρωτοβουλία, σχήμα κοινωνικού χώρου ή γειτονιάς, αλλά και κάθε αγωνιστή στη βάση ενός βασικού πολιτικού πλαισίου που θα συντονίζει, θα προωθεί, θα ενημερώνει και θα αποκαλύπτει τις δόλιες μεθοδεύσεις που προωθούν οι καθεστωτικές δυνάμεις. Μια Πρωτοβουλία που θα αναδεικνύει το σύνολο των αντιδραστικών τομών που προωθούνται, την στόχευσή τους και τον προσανατολισμό τους και που θα προβάλλει με αποφασιστικότητα την μαζική αντίσταση ως μόνη διέξοδο στην σημερινή κατάσταση.
Για μας, το ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος, δεν είναι μια ακόμα «πρωτοβουλία για…» ούτε μια εθιμοτυπική «υποχρέωση» της αριστεράς. Είναι πρώτιστα διακύβευμα του ίδιου του λαϊκού κινήματος. Και είναι ακριβώς το ίδιο το κίνημα που θα εμποδίσει την απόδοση των ελπίδων χιλιάδων οικογενειών στα χέρια των αετονύχηδων χρυσοδάκτυλων της ιδιωτικής εκπαίδευσης, είναι το κίνημα που θα σταθεί φραγμός στην οικοπεδοποίηση των τελευταίων κομματιών δάσους του τόπου μας, είναι το κίνημα που θα εναντιωθεί στην πολιτική των Συμφώνων Σταθερότητας, κάτω από το βάρος των οποίων χιλιάδες νοικοκυριά στενάζουν επί σειρά ετών.
Πρώτιστο, λοιπόν, για μας καθήκον, είναι η ανάδειξη των ζητημάτων της αναθεώρησης όχι ως ακαδημαϊκό ζήτημα της «κοινωνίας των πολιτών» ή ως στενό επιστημονικό ενδιαφέρον μιας μικρής ομάδας νομικών και συνταγματολόγων, αλλά ως ζήτημα του ίδιου του λαού και των κοινωνικών κινημάτων. Αντίστοιχα, δε, το μέγεθος της επιτυχίας της όποιας πρωτοβουλίας ενάντια στην αναθεώρηση θα κριθεί στους δρόμους του αγώνα και των κινητοποιήσεων. Αν μιλάμε, δηλαδή, για μια πρωτοβουλία ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος σήμερα, δεν μιλάμε για μια «ομπρέλα» υποκατάστασης των κινημάτων, αλλά για μια πολιτική πρωτοβουλία προώθησης των κινηματικών διεργασιών για το θέμα της αναθεώρησης, ενημέρωσης και πληροφόρησης των εργαζόμενων και της νεολαίας για το περιεχόμενο των προωθούμενων ρυθμίσεων, ανάληψης επιμέρους δράσεων ανάδειξης των ζητημάτων σε πανκοινωνικό επίπεδο, συντονισμού και στήριξης των αγώνων των επιμέρους κοινωνικών κινημάτων. Μια Πρωτοβουλία που θα αναλάβει να πυροδοτήσει, να τροφοδοτήσει, να στηρίξει και να συντονίσει τις σχετικές κινηματικές διαδικασίες και όχι να τις υποκαταστήσει. Μια Πρωτοβουλία που ο ορίζοντάς της δεν θα είναι η καταγραφή απλώς μιας αντίθεσης με την επιχειρούμενη αναθεώρηση, αλλά η δημιουργία όρων ανατροπής του εγχειρήματος αυτού. Μιας Πρωτοβουλίας που δεν θα περιορίζεται στην επιμέρους αντιπαράθεση με μέρος των προωθούμενων ρυθμίσεων, αλλά που θα προβάλλει την συνολική της αντίθεση με την λογική της αναθεώρησης από την σκοπιά των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.
Και μόνο έτσι είναι δυνατή η αναστροφή του κλίματος και των σημερινών συσχετισμών. Μόνο έτσι, είναι δυνατή η διεξαγωγή μιας νικηφόρας μάχης ενάντια στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές. Μόνο έτσι, είναι δυνατή η ανάκαμψη του λαϊκού κινήματος και η επαναδιεκδίκηση από μέρους του, του δικαιώματός του να παρεμβαίνει καθοριστικά στις πολιτικές εξελίξεις. Μόνο έτσι, θα ανοίξει ο δρόμος για μια ευρύτερη λαϊκή κινηματική ανασυγκρότηση που θα προβάλλει και θα επιβάλλει τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, τα δικαιώματα στην δουλειά και στην αξιοπρεπή αμοιβή, τα δικαιώματα στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική προστασία, τα δικαιώματα στην δημοκρατική έκφραση των κινημάτων και στην συλλογική διεκδίκηση ενάντια στα μέχρι σήμερα απανταχού προβαλλόμενα συμφέροντα των εταιρειών, του κεφαλαίου και τους νόμους της ντόπιας και ξένης αγοράς.
Παρά, δε, τον όποια δυσμενή συσχετισμό για τις λαϊκές δυνάμεις, οι πρώτες ενδείξεις μιας νέας πολιτικοποίησης που δεν είναι διατεθειμένη να υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον της είναι ήδη αισθητές. Τις είδαμε το καλοκαίρι με τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων της παιδείας και του ευτελισμού των εργασιακών δικαιωμάτων των πτυχίων. Τις είδαμε το φθινόπωρο με τον ηρωικό αγώνα των δασκάλων και των εκπαιδευτικών για επαγγελματική αξιοπρέπεια ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της συκοφαντίας οικονομικής εξαθλίωσης. Τις είδαμε, όμως, και σε άλλες χώρες του κόσμου με τα ΟΧΙ των λαών της Γαλλίας και της Ολλανδίας στο επονείδιστο «Ευρωσύνταγμα», με το νέο κύκλο λαϊκών κινητοποιήσεων στον αναπτυγμένο και στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ένα κύκλο που δεν λέει να «κλείσει» σε πείσμα των μισθοφόρων απολογητών της παντοκρατορίας του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού.
Με βάση τα παραπάνω, όλες οι δυνάμεις οργανωμένες και μη της ριζοσπαστικής αριστεράς οφείλουν να ανασυνταχθούν και να τοποθετηθούν πάνω στις προκλήσεις που αναδεικνύει η επιχειρούμενη αναθεώρηση. Να αναλάβουν δράση στη βάση της ρεαλιστικής προοπτικής ανάσχεσης της αστικής κίνησης.
Υπάρχει, τέλος ένα κρίσιμο ζήτημα, αυτό της διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Από τη δική μας πλευρά δε θεωρούμε πανάκεια τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων που σε πολλέςχώρες έχουν χρησιμοποιηθεί ως όργανα ενσωμάτωσης των λαϊκών τάξεων και νομιμοποίησης αστικών στρατηγικών. Με αυτήν έννοια είμαστε κάθετα αντίθετοι σε μια λογική που θα πρότασσε τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων επί παντός του επιστητού, έτσι ώστε να χάνεται η σημασία των πραγμάτων και όλα τα ζητήματα να πολτοποιούνται γύρω από μια αντίληψη υποτιθεμένης συμμετοχικής δημοκρατίας.Ωστόσο από ένα τέτοιο ενδεχόμενομέχρι τη σημερινή κατάσταση όπου τα τελευταία 32 χρόνια έχει πραγματοποιηθεί ένα και μόνο δημοψήφισμαγια το θέμα της Βασιλείας, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πιστεύουμε πως τέτοιου είδους και έκτασης αντιδραστικές τομές θα πρέπει να περνούν από τη βάσανο ενός δημοψηφίσματος το οποίο, κι ας έχουμε υπόψη μας τα πρόσφατα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία για το Ευρωσύνταγμα, μπορεί να λειτουργήσει και αποκαλυπτικά για τους στόχους της αστικής τάξηςδημιουργώντας λαϊκές αντισυσπειρώσεις μεγέθους που δεν έχουμε δει μέχρι τώρα.Για το λόγο αυτό πιστεύουμε πως θα πρέπειστους στόχους της Επιτροπής να προβάλλεται ανοιχτά και το αίτημα της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για να μην περάσει η αντιλαϊκή αναθεώρηση.