Αυτό που ενοχλεί στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη δεν είναι «η προσπάθεια ενός κρατουμένου να μορφωθεί», ούτε φυσικά το γεγονός ότι ένας κρατούμενος είναι «αριστούχος και υπότροφος». Το πρόβλημα δεν είναι πως η κυβέρνηση δεν ανέχεται ένα success story των φυλακών. Ίσα ίσα, αυτό ακριβώς θα ήθελε: Ο (κάθε) Βασίλης Δημάκης να σκύψει το κεφάλι, να αριστεύσει «κοιτώντας τη δουλειά του», δίχως να δίνει σημασία σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, και όταν έρθει η ώρα της αποφυλάκισης, με το πτυχίο στο χέρι, να είναι πανέτοιμος για τον κατώτατο μισθό. Αυτό θα ήταν το success story των φυλακών, ο κρατούμενος που πειθάρχησε, μορφώθηκε, σωφρονίστηκε και κανονικοποιήθηκε – έγινε «κανονικός». Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι ο Βασίλης Δημάκης επιδιώκει να μορφωθεί με τα μάτια στραμμένα σ’ ένα μέλλον στο οποίο θα είναι «κανονικός και άριστος», το πρόβλημα είναι πως η προσπάθειά του αυτή είναι εξαρχής άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρακτική διαμόρφωσης ενός διαφορετικού παρόντος μέσα στον χώρο στον οποίο ζει, στη φυλακή.