Κυριάκος Μητσοτάκης: Καφρίλες, τρολ και εργασιακός μεσαίωνας

1.Διότι, ενώ η Ν.Δ. μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά διψασμένη για τηνκυβέρνηση, ιστορικά έχει αποδειχτεί εξαιρετικά υπομονετική. Ηγείται ενόςχώρου που ιστορικά από το 1974 ποτέ δεν έχει πάρει κάτω από 42% σεεθνικές εκλογές κι όμως σε αυτά τα 45 χρόνια έχει κυβερνήσει μόλις τα18. Μάλιστα έχει δεχτεί τον επαναπατρισμό διάφορων «ρευμάτων καιπροσώπων» των οποίων ενώ η αυτοτελής πορεία τους αποδείχτηκε αστεία,στην ίδια κόστισαν ακριβά (ΠΟΛΑΝ, ΚΕΠ, ΔΗΑΝΑ, ΔΗΣΥΜ). Εξαίρεση αποτελείτο ΛΑΟΣ, που σίγουρα άφησε σημαντικό χνάρι, δυστυχώς, στην ελληνικήκοινωνία. Χοντρικά, η Ν.Δ. ιστορικά κάνει αυτό που αδυνατούσε να κάνει ηαριστερά από τη δική της πλευρά. Πρώτη της προτεραιότητα είναι τοκοινωνικό της μπλοκ να έχει κάποιες κρίσιμες πρακτικές και ιεραρχήσεις,αφήνοντας κοινωνικά ρεύματα ακόμα και να εκφραστούν με πολιτικά αυτοτελήτρόπο.Δεν φαίνεται να ενοχλείται από το ποιος θα εκφράσει και σεποιον βαθμό τον χώρο της δεξιάς. Φροντίζει με συνέπεια το κοινωνικό τηςμπλοκ να μην διεμβολίζεται από τα αριστερά, και σε κρίσιμες καμπές γιατην ελληνική κοινωνία να υπάρχει μια κάποια επανασυσπείρωση των δυνάμεωντης δεξιάς τόσο κρίσιμη ώστε να βγει το πολιτικό σχέδιο.

2. Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταφέρει να υλοποιεί μνημονιακέςδεσμεύσεις χωρίς τις μεγάλες κινηματικές εξάρσεις των προηγούμενωνκυβερνήσεων, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι κάποιου τύπου «αιώνιαευγνωμοσύνη» από μηχανισμούς όπως η Ε.Ε., η Κομισιόν η διοίκηση της ΕΚΤκ.λπ. Στην κουβέντα που γίνεται στα καφενεία, λοιπόν, ότι η Μέρκελ, ηΚομισιόν κ.λπ. προτιμούν Τσίπρα έναντι Μητσοτάκη και γι’ αυτό τοναβαντάρουν ανοιχτά σχεδόν δίνοντας του «ανάσες» με τα ψηφισμένα μέτρα,δεν ισχύει. Για τα ζητήματα εφαρμογής των μνημονίων ασχολούνται ταεκτελεστικά κλιμάκια των μηχανισμών επιτήρησης. Η Κομισιόν αυτή τηστιγμή δεν ασχολείται με το ερώτημα Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Ασχολήθηκαν μετην πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα το 2011 όταν η κοινωνική κατάστασηήταν τέτοια που άνοιγε ζήτημα αποχώρησης της χώρας από την κηδεμονία τωνιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Τότε έβαλαν πλάτη για τη συγκρότηση τηςκυβέρνησης Παπαδήμου κόντρα στον αόρατο εχθρό, εκείνον που δεν είχε κανμία έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο.Ασχολήθηκαν κεντρικά επίσης το πρώτοεξάμηνο του 2015. Τώρα όμως όχι.

3. Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει μετατραπεί σε σοσιαλφιλελεύθεροκόμμα, να υπηρετεί τα γενικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης,όμως παρ’ όλα αυτά οι ιδιαίτερες προτιμήσεις των επιμέρουςκεφαλαιοκρατών δεν ταυτίζονται. Το ότι ενώ σε αυτή τη συγκυρία υπάρχειταυτόχρονα αφενός διάχυτο στελεχιακό δυναμικό στην ακροδεξιά, αφετέρουγόνιμο κοινωνικά έδαφος για την καλύτερη συγκρότηση αυτού του χώρου καιπαρά ταύτα μια τέτοια κατάσταση δεν συγκροτείται ενιαία πολιτικά -οργανωτικά - κοινωνικά, μάλλον αποτελεί ένα ιδιότυπο δωράκι εκ μέρουςτης αστικής τάξης. Δωράκι που μόνο κοντόθωρα μπορεί κάποιος να πει ότι ομόνος αποδέκτης του είναι η Ν.Δ. αφού η συγκρότηση ενός τέτοιουρεύματος φαίνεται ότι κυρίαρχα αυτή θα διεμβολίσει. Στρατηγικά, μιατέτοια «ολιγωρία» τον διπολισμό Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ προάγει.

4. Γιατί δεν χρειάζεται κανένα από τα δύο κόμματα να κυνηγήσει τηναυτοδυναμία. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις εδώ και σχεδόν 8 χρόνια όχι μόνοέχουν εμπεδωθεί, αλλά η σύντομη ιστορία τους έχει δείξει ότι πολιτικάμετριάζουν την πολιτική φθορά του «μεγάλου» κυβερνητικού εταίρουεξαφανίζοντας τον «μικρό». Εξαιτίας της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ,το ΛΑΟΣ βγήκε εκτός βουλής με ένα στελεχιακό δυναμικό του να περνάειστη Ν.Δ., στην επόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ η ΔΗΜΑΡεξαερώθηκε και στην τωρινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. είναι φανερό ότι οι ΑΝ.ΕΛ.βρίσκονται σε συνθήκη μεγάλης κρίσης.