Απελευθέρωση του λαού από την Ε.Ε.: Ανάγκη για ένα νέο ριζοσπαστικό αντι-Ε.Ε. ρεύμα στην αριστερά ⎼ με την ΕΕ είμαστε χειρότερα!

Εξήνταεφτά χρόνια από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα καιΧάλυβα και 62 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ, η Ε.Ε. και η ΟΝΕαποδείχτηκαν οι πιο σκληροί μηχανισμοί επιβολής της λιτότητας και τωννεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ώστε να ξεπεραστεί η κρίσηπρος όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένωνκαι των λαών της Ευρώπης. Αποδείχτηκε ότι ο μηχανισμός της Ε.Ε. και ηΟΝΕ ήταν τελικά ένας οικονομικός και πολιτικός μηχανισμός που στρέφεταιεναντίον των εργαζομένων και εξυπηρετεί τις μεγάλες ιμπεριαλιστικέςδυνάμεις της Ε.Ε. και ειδικότερα την ισχυρότερη πλέον, τη Γερμανία. ΗΕΕ:

⎼ Έφερε για τους λαούς λιτότητα, ανεργία και επισφάλεια, ελαστικέςεργασιακές σχέσεις, αποβιομηχάνιση και γενική αντιδραστική αναδιάρθρωσηστις περιφερειακές χώρες.

⎼ Ξεκληρίζει συστηματικά τη μικρομεσαία αγροτιά και αλιεία με στόχοτην καθιέρωση των μεγάλων αγροκτημάτων και την αλιεία των μεγάλωναλιευτικών πλοίων.

⎼ Οδηγεί σε μια εκπαίδευση προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράςδημιουργώντας ένα νέο μοντέλο εργαζομένου διαρκώς επανακαταρτιζόμενου,πειθήνιου στους εργοδότες και χωρίς δικαιώματα.

⎼ Οδηγεί στην εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων (συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι, ΑμΕΑ κ.λπ.).

⎼ Υποσχόταν ειρήνη, αλλά συναίνεσε και συνέβαλε σε πλήθοςιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.Συνέβαλε στη νατοϊκή Συνθήκη των Πρεσπών.

⎼ Υποσχόταν εμβάθυνση της δημοκρατίας, αλλά μόνο αυτό δεν έκανε, όπωςέδειξε όταν τα δημοψηφίσματα ήταν ενάντια στη βούλησή της, που πολύαπλά ακυρώθηκαν με νέα δημοψηφίσματα ή κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα.

⎼ Έδειξε το αποκρουστικό αυταρχικό πρόσωπό της στηρίζοντας ανοιχτάτην ημιφασιστική πραξικοπηματική κυβέρνηση της Ουκρανίας και πρόσφατα μετην ουσιαστική στήριξή της στο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα πουεπιχειρείται στη Βενεζουέλα για την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο καιτης μπολιβαριανής διαδικασίας.

⎼ Και ο αυταρχικός κατήφορός της φαίνεται καθαρά στις πολιτικέςκαταστολής, παρακολούθησης, μετανάστευσης και ασφάλειας, με τη λογικήτης «Ευρώπης-φρούριο» για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και τηςσυμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας.

Αυτή η Ε.Ε. δεν είναι εστία ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης γιατους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης, είναι ένας αντιδραστικόςιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός μηχανισμός. Δεν αλλάζει «από μέσα», δενμεταρρυθμίζεται, παρά μόνο ανατρέπεται!

Δεν θα είναι καλύτερα και αύριο

Η Ε.Ε. προσπαθεί να δείξει εικόνα κανονικότητας αλλά οι πολιτικές και οικονομικές αντιθέσεις οξύνονται:

⎼ Οι χώρες της Ε.Ε. ανέκτησαν κατά μέσο όρο το επίπεδο παραγωγής(ΑΕΠ) που είχαν το 2008 σε 6 χρόνια από το ξέσπασμα της οικονομικήςκρίσης, ενώ η Γερμανία χρειάστηκε μόλις 3, οι χώρες της ΟΝΕ κατά μέσοόρο χρειάστηκαν 7 χρόνια, ενώ η Ελλάδα και η Ιταλία 10 χρόνια μετά δεντο έχουν ανακτήσει ακόμη. Το ζήτημα του χρέους παραμένει ενεργό, κύριαστην ιταλική περίπτωση.

⎼ Η διαδικασία του Brexit μένει να φανεί με πόσους κραδασμούς (συναινετικά ή όχι) θα προχωρήσει.

⎼ Υπάρχει κρίση και της διαδικασίας ολοκλήρωσης προς ανατολάς, σεχώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, που αμφισβητούν ακόμη και τοπερίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο».

⎼ Ο Μακρόν, που θεωρήθηκε εμβληματικός εκφραστής της «εμβάθυνσης»,φαίνεται πολιτικά τελειωμένος μόλις 2 χρόνια μετά και χάρη στηνκινητοποίηση των Κίτρινων Γιλέκων. Η Μέρκελ αμφισβητείται από τα δεξιάκαι στην Ιταλία κυβερνά η ακροδεξιά Λέγκα (κερδίζοντας διαρκώς και σεαπήχηση) μαζί με τα 5 Αστέρια.

Όχι στον αυταρχικό κοσμοπολιτισμό και την εθνικιστική ακροδεξιά!

Σήμερα, η αδυναμία επιτυχημένου ξεπεράσματος της κρίσης από τηνπλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου οδηγεί σε αντικρουόμενες τάσειςδιεθνώς και στην Ε.Ε. Αφενός, μια τάση ακόμα πιο νεοφιλελεύθερης φυγήςπρος τα εμπρός, και αφετέρου μία τάση επαναφοράς προστατευτικώνπρακτικών έναντι των κύριων διεθνών ανταγωνιστών. Η πρώτη τάσηεπενδύεται με ιδεολογήματα «κοσμοπολιτισμού» και υπεράσπισης τουανοίγματος των αγορών διεθνώς. Η δεύτερη τάση αξιοποιεί κυρίωςσυντηρητικά και ακροδεξιά ιδεολογήματα, με σημαντικό και τον κίνδυνο τηςανάπτυξης φασιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της. Αυτές οι δύο τάσειςανταποκρίνονται και σε εσωτερικές δομικές ανάγκες και αντιθέσεις τουκαπιταλιστικού συστήματος. Εκφράζουν την όξυνση των αντιθέσεων εντός καιτων κυρίαρχων αστικών δυνάμεων στο εσωτερικό των χωρών. Αντιθέσειςσχετικά με το μείγμα οικονομικής πολιτικής ανάλογα με τα ιδιαίτερασυμφέροντα επιμέρους μερίδων και των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιώνπου αυτές επιχειρούν να διαμορφώνουν. Η αδυναμία της ριζοσπαστικής καιειδικά της κομμουνιστικής αριστεράς να αμφισβητήσει επαρκώς την«παγκοσμιοποίηση», την Ε.Ε. και τις πολιτικές του κεφαλαίου απόεργατικές, λαϊκές και ριζοσπαστικά αριστερές θέσεις αφήνει αντικειμενικάπολιτικό χώρο σε αυτές τις δυνάμεις.

Η Ελλάδα παραμένει αδύναμος κρίκος

Η Ελλάδα, μια χώρα μέσου επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης, εντάχθηκεστην ΕΟΚ-Ε.Ε. με σκοπό να επιταχύνει αλλαγές στην οικονομία και τηνκοινωνία προς όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου. Η ελληνική αστική τάξηεπιδίωξε τη συμμετοχή στην ΟΝΕ ακόμα κι αν υπήρχαν φωνές που έθεταν τοζήτημα ότι η ελληνική καπιταλιστική οικονομία ήταν σχετικά αδύναμη ακόμηγια να εκτεθεί στον ανταγωνισμό πιο παραγωγικών ευρωπαϊκών κεφαλαίωνχωρίς την προστασία της νομισματικής ισοτιμίας.

Τα πρώτα χρόνια της ΟΝΕ η ελληνική οικονομία είχε υψηλούς ρυθμούςανάπτυξης, βασιζόμενη στην αθρόα πίστωση λόγω της πτώσης των επιτοκίων(του ευρώ σε σχέση με τη σχετικά «σκληρή» δραχμή των χρόνων πριν από τηνένταξη). Αυτή η πίστωση διοχετεύτηκε κυρίως σε κλάδους πιοπροστατευμένους από τον διεθνή ανταγωνισμό (κατασκευές, εγχώριεςυπηρεσίες, τουρισμός), μη εμπορεύσιμων διεθνώς προϊόντων. Κλάδοι πουαποδείχτηκαν εξαιρετικά ευάλωτοι στο ξέσπασμα της κρίσης, ενώ ταυτόχρονασε όλη την περίοδο του ευρώ η χώρα αύξανε το εμπορικό έλλειμμα και τοισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, κυρίως εξαιτίας της εισαγωγήςπροϊόντων υψηλότερης προστιθέμενης αξίας που η ίδια δεν παράγει. Οσυνδυασμός αυτών των παραγόντων οδήγησε στην αύξηση του δημόσιουελλείμματος και χρέους και στην ανάγκη αύξησης του εξωτερικού δανεισμούκαι συνεπώς στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, οι βασικέςορίζουσες του «ελληνικού προβλήματος» είναι ακόμη υπαρκτές. Στημνημονιακή περίοδο, με τις πολιτικές που ακολουθούνται, και εντός ΟΝΕκαι Ε.Ε.:

⎼ Η ελληνική οικονομία διατηρείται σχετικά στάσιμη, σε επίπεδοσημαντικά χαμηλότερο (περίπου 24-25% μικρότερο) από το 2008. Δέκα χρόνιαμετά, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ε.Ε. μαζί με την Ιταλία που δενέχουν επανέλθει στο επίπεδο παραγωγής του 2008.

⎼ Εξυπηρετείται η διαμόρφωση του συγκεκριμένου αναπτυξιακού προτύπουπου προέβλεπαν τα μνημόνια για μια χώρα που θα είναι διαμετακομιστικόςκόμβος μεταξύ Ανατολής και Ευρώπης με αναβαθμισμένες μεταφορικέςυποδομές, με μια οικονομία έντασης εργασίας με έμφαση στις υπηρεσίες,τον τουρισμό και τις επενδύσεις real estate, με χαμηλό εργατικό κόστοςκαι φιλικό περιβάλλον για «επενδύσεις».

⎼ Τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα συμπιέζονται για νααποκομίζουν κέρδος οι μεγάλες επιχειρήσεις. Οι δυνάμεις του εγχώριουκεφαλαίου έχουν κάθε συμφέρον να μη διακυβευτεί το ουσιαστικό«μνημονιακό κεκτημένο» σε όλους τους τομείς της κοινωνίας για νααποκομίζουν κέρδος πλέον κυρίως μέσω της εσωτερικής υποτίμησης τωνμισθών και της λιτότητας.

⎼ Οι δυνάμεις της Ε.Ε. και των δανειστών μας έχουν κάθε συμφέρον ναπαραμένει σε αυτή την κατάσταση η ελληνική κοινωνία και οικονομία,εφόσον παραμένει εντός των ΟΝΕ-Ε.Ε., για λόγους πολιτικούπαραδειγματισμού, αλλά και για να μην υπάρξει νέος δημοσιονομικόςεκτροχιασμός που θα κλονίσει οικονομικά την Ε.Ε. Συνεχίζοντας φυσικά ναεκμεταλλεύονται ανάλογα την κατάσταση, αποσπώντας εμπορικά πλεονάσματακαι «φιλέτα» μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της δημόσιαςπεριουσίας. Αυτή είναι η ουσία της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας που έχειεπιβληθεί στον ελληνικό λαό.

Πρέπει να είναι σαφές, λοιπόν, ότι η ελληνική κοινωνία θα παραμείνειεγκλωβισμένη σε αυτή την «παγίδα» όσο παραμένει στο κλουβί της Ε.Ε.

Ποια αριστερά μπορεί να απαντήσει στην κρίση της Ε.Ε.;

Στις παρούσες συνθήκες ήταν επιτακτική μια πρόταση για ένα ενωτικόαριστερό αντι-Ε.Ε. ψηφοδέλτιο. Θα έπρεπε να ληφθεί πλατιά ενωτικήπρωτοβουλία με γνωστούς αγωνιστές με συνέπεια, διανοούμενους, κόσμο τηςριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και με δέσμευση σε μια ριζοσπαστικήαντιευρώ και αντι-Ε.Ε. κατεύθυνση. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά δενέγινε.

Η κρίση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όμως, παραμένει μπροστά μας.Παραμένει και η ανάγκη ανασύνταξης, ανασύνθεσης, βαθιάς ανασυγκρότησηςκαι μετωπικής συστράτευσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για:

⎼ Μια κατεύθυνση λαϊκής ρήξης και αποδέσμευσης από την ΟΝΕ και την Ε.Ε.

⎼ Την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

⎼ Δημοκρατία προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

⎼ Λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

⎼ Με τον λαό στο τιμόνι και με ένα μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα γιατη σύνδεση της αντιευρώ και αντι-Ε.Ε. ρήξης με μια φιλολαϊκή έξοδο απότην κρίση και με τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική.

Μια τέτοια αριστερά θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί αποτελεσματικά τηνκρίση της Ε.Ε. προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Δίνοντας ένααποτελεσματικό παράδειγμα άλλου δρόμου ενάντια στα ευρωπαϊκά μνημόνια,τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη Ν.Δ., τηνακροδεξιά και τον φασισμό, τις πολιτικές του κεφαλαίου και τηνιμπεριαλιστική επιτροπεία. Ένα παράδειγμα που θα τονώσει τη λαϊκήαυτοπεποίθηση και τους αγώνες ενάντια στην ΟΝΕ και την Ε.Ε. και σε άλλεςχώρες. Κι έτσι θα επιτελέσει και το διεθνιστικό καθήκον της απέναντιστους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, με τους οποίους θέλουμε νασυντονιστούμε ακριβώς επειδή βιώνουν παρόμοια καταπίεση από τις αστικέςτάξεις τους στο πλαίσιο της Ε.Ε. Μαθαίνοντας και από τους αγώνες τους,όπως μαθαίνουμε σήμερα και παίρνουμε κουράγιο από τον αγώνα των ΚίτρινωνΓιλέκων στη Γαλλία.

Για μια τέτοια αριστερά παλεύουμε παρά τις σημερινές δυσκολίες, γιατίείναι ανάγκη των καιρών. Σήμερα η απουσία της βοά και στο εσωτερικό τωνδιάσπαρτων οργανωμένων και ανένταχτων δυνάμεων. Πλευρές και σπέρματααυτής της οπτικής ενυπάρχουν, στον έναν ή τον άλλον βαθμό, σταψηφοδέλτια της μαχόμενης αριστεράς, αλλά όχι ολοκληρωμένα, με ευθύνεςτων ηγεσιών τους και της γενικής πολιτικής κατεύθυνσής τους.

Ανεξάρτητα από την ψήφο καθενός και καθεμιάς, καλούμε σε ενίσχυσηαυτής της προοπτικής στις ευρωεκλογές. Κυρίως για την επόμενη μέρα τωνεκλογών, για τους αναγκαίους αγώνες του αύριο.

Για την αναγκαία υπέρβαση!

Είναι αναγκαίο ένα αποφασιστικό και μαχητικό βήμα αντιστροφής καιυπέρβασης. Είναι η ώρα για μια νέα συσπείρωση δυνάμεων που θα συμβάλειστην προγραμματική ανασύνθεση και ριζική αναγέννηση της κομμουνιστικήςκαι επαναστατικής αριστεράς.

⎼ Που θα προωθεί ως στρατηγική, τη ρήξη και την ανατροπή τουκαπιταλιστικού συστήματος, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.Με μαχόμενη κριτική αποτίμηση για την ιστορική πορεία του εργατικού καικομμουνιστικού κινήματος, χωρίς να ισοπεδώνεται η προσφορά του. Με στόχονα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμααντάξιο της εποχής μας με βασικό καθήκον την ανασυγκρότηση τουδιεκδικητικού κινήματος και της αριστεράς, ώστε να ανακοπεί η πορείαδιάλυσης. Για να ανοίξει η συζήτηση για την επόμενη μέρα, μπροστά στουςυπάρχοντες αριστερούς φορείς, ώστε να τεθούν και να τεθούμε όλοι προ τωνευθυνών μας.

⎼ Για μια πορεία δημιουργίας ενός σύγχρονου εργατικού και λαϊκού,κοινωνικοπολιτικού μετώπου, που θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις και θαδιεκδικεί τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και τηςνεολαίας, προωθώντας τη ρήξη και ανατροπή της επίθεσης του καπιταλισμού,του ιμπεριαλισμού και του φασισμού. Σε αυτό το μέτωπο, οι πρωτοπόρεςδυνάμεις οφείλουν να συνδέουν τον αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικόαγώνα (αναγκαίο ενάντια και στην Ε.Ε.) με το ταξικό καιαντικαπιταλιστικό περιεχόμενο του. Όπως και αντίστροφα, να συμβάλουνέτσι ώστε ο αντικαπιταλιστικός αγώνας να εκφράζεται με τις σύγχρονεςαντιιμπεριαλιστικές και δημοκρατικές αιχμές του.

⎼ Για μια πολιτική συμμαχία των ανατρεπτικών αριστερών δυνάμεων. Πουθα συσπειρώσει δυνάμεις ενάντια στον διπολισμό γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ καιτη Ν.Δ., αλλά και ενάντια στην ακροδεξιά και τον νεοφασισμό. Που θαδώσει νέα πνοή στο μαζικό κίνημα, θα συμβάλει σε νίκες και κατακτήσειςτις οποίες τόσο ανάγκη έχει ο λαός και η νεολαία.

Σε αυτή την κατεύθυνση σκοπεύουμε να κινηθούμε ως Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων.

Για ένα αισιόδοξο αύριο της αριστεράς και του κινήματος