Α. Το νεανικό και λαϊκό ξέσπασμα οργής για το έγκλημα στα Τέμπη
1. Το πολύνεκρο έγκλημα στον ιδιωτικοποιημένο σιδηρόδρομο και οι πρωτοφανείς, για την περίοδο μετά το 2015, πολύμορφες νεανικές και λαϊκές κινητοποιήσεις είναι ένα σημείο καμπής για το εργατικό λαϊκό κίνημα και την πολιτική πάλη στη χώρα. Σημείο που φαίνεται να ανοίγει ένα νέο συγκρουσιακό κύκλο, ο οποίος μπορεί να κοπάσει μπροστά στις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά έχει ευρύτερες διαστάσεις και πιο μακρόχρονες επιδράσεις. Ο κύκλος αυτός συνδέεται και με παρόμοιες διεθνείς εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, με πιο σημαντική τη μεγάλη μάχη στη Γαλλία ενάντια στην αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης που προωθεί η κυβέρνηση Μακρόν, αλλά και με ανάλογες εργατικές, κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές και κινητοποιήσεις σε πολλές χώρες, όπως στην Μ. Βρετανία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία, με άλλο τρόπο στο Ισραήλ κ.α. Το έγκλημα δημιούργησε επιπλέον δυσαρέσκεια που προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση, καθώς και σε αυτή που συσσωρεύθηκε από προηγούμενα κομβικά γεγονότα (πανδημία, πανεπιστημιακή αστυνομία, αυταρχισμός στη Ν. Σμύρνη, πυρκαγιές, υποκλοπές κλπ.). Ηδυσαρέσκεια μαζί με τη μεγάλη λαϊκή αντίδραση πλήττουν βαθιά την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αναδεικνύουν σε κάποιο βαθμό και τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για το έγκλημα, ριζοσπαστικοποιούν την αναζήτηση προς τη μαχόμενη Αριστερά αλλά και προς την Ακροδεξιά. Η πολιτική αποκρυστάλλωση όλων αυτών όμως είναι ρευστή.
2. Το νεανικό και λαϊκό ξέσπασμα οργής ήρθε σε συνέχεια προηγούμενων μαζικών κινητοποιήσεων (απεργία 9ης Νοεμβρίου, Πολυτεχνείο, 6η Δεκεμβρίου, κινητοποιήσεις καλλιτεχνών και εκπαιδευτικών, κινητοποιήσεις ενάντια σε πλειστηριασμούς). Η προεκλογική περίοδος δεν εξελίχθηκε έτσι σε μία μόνο «από τα πάνω» κομματική αντιπαράθεση. Αντιθέτως, ο λαϊκός παράγοντας αφήνει το χνάρι του και μάλιστα με κλιμακούμενο τρόπο. Η διαπίστωση αυτή συνάδει με τις εκτιμήσεις μας για την περίοδο, για τους κινδύνους και τις δυνατότητες που ανοίγει η εποχή μας.
3. Το νεανικό, λαϊκό κι εργατικό ξέσπασμα έχει ήδη ορισμένες σημαντικές κατακτήσεις: Απέκρουσε τη θεωρία περί «ατομικής ευθύνης» καταδεικνύοντας τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και όλων των προηγούμενων. Ανέδειξε το κέρδος και τις ιδιωτικοποιήσεις ως αιτίες. Μείωσε τη δυνατότητα για αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ. Έθεσε σε κίνηση εργατικά συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, μαθητικές κοινότητες. Γενικά δυνάμωσε την συλλογική δράση, ειδικά στη νεολαία. Χρωματίστηκε από την Αριστερά και όχι από την Ακροδεξιά. Σε κάποιες περιπτώσεις επέβαλε τη ντε φάκτο κοινή δράση κοινωνικών δυνάμεων και της Αριστεράς.
4. Ωστόσο φάνηκαν ακόμη πιο εύγλωττα και οι βαθιές αδυναμίες του μαζικού κινήματος και της Αριστεράς: Η παραμονή στην καταγγελία, η έλλειψη ενός συνεκτικού και ενωτικού πλαισίου επιθετικών διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος, ειδικά γύρω από την ιδιοκτησία των στρατηγικών επιχειρήσεων, ο αρνητικός συσχετισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα, η έλλειψη μιας πολιτικής συμφωνίας για μια συνεπή κι αποτελεσματική κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς κ.α. Αυτές οι αδυναμίες οδήγησαν και οδηγούν στην έλλειψη μορφών σύγκρουσης και κλιμάκωσης, στη διάχυση των αιτημάτων και συνακόλουθα στην έλλειψη κοινωνικού μετώπου και συνεπώς, στην υποχώρηση και την κοινοβουλευτική αναμονή, που τη δυνάμωσε αντικειμενικά η εγγύτητα των εκλογών.
5. Από αυτή τη σκοπιά, χρειάζεται και τώρα, αλλά κυρίως προοπτικά, ιδιαίτερη παρέμβαση για να μετατρέπεται η ζωογόνος και αναγκαία, οργισμένη και αυθόρμητη καταγγελία του κέρδους, των ιδιωτικοποιήσεων, της κυβέρνησης και του συστήματος, σε πιο συνειδητό και μόνιμο κίνημα και μέτωπο. Με ένα σαφές και αιχμηρό πλαίσιο κοινωνικών - πολιτικών διεκδικήσεων και με επιμονή στην κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς για τη συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Έτσι ώστε να μην περνούν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να συγκαλύψει τις ευθύνες της, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιπρόσθετα κάνει επίδειξη «υπευθυνότητας». Αλλά και να μπορούν να έχουν διάρκεια και μαζικότητα οι κινητοποιήσεις, διευρύνοντας την απεύθυνσή τους και σε άλλα κοινωνικά στρώματα. Είναι εμφανές ότι για τη δημιουργία νέων μαζικότερων και εν δυνάμει παλλαϊκών γεγονότων που θα οδηγούν τις κυβερνήσεις και εν γένει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων σε μια ήττα, απαιτείται πολύ ανώτερο περιεχόμενο και βηματισμός κλιμάκωσης σε κεντρικές στιγμές κινητοποίησης και σύγκρουσηςόπου θα καλούν όλοι οι μαζικοί φορείς και μαζί τους η μαχόμενη Αριστερά με αίτημα την υλοποίηση των βασικών αιτημάτων.
6. Για το πλαίσιο διεκδικήσεων ιδιαίτερη σημασία έχει η ανάδειξη ως κύριας αιχμής, του κοινωνικού και πολιτικού αιτήματος για την κρατικοποίηση/εθνικοποίηση και ενοποίηση των σιδηροδρόμων με κοινωνικό, δημοκρατικό και εργατικό έλεγχο, μαζί με τα αιτήματα: α) ανάδειξη της πολιτικής ευθύνης της κυβέρνησης της ΝΔ και όλων των κυβερνήσεων και αυστηρή τιμωρία των υπαιτίων του εγκλήματος, β) πλήρης αποζημίωση των οικογενειών των νεκρών και των τραυματιών, γ) επαναλειτουργία του δικτύου μόνον με ασφάλεια και αυτοματοποιημένα συστήματα, δ) μαζικές προσλήψεις, μόνιμες και ασφαλείς θέσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, ε) σιδηρόδρομοι ασφαλείς, σύγχρονοι και φτηνοί.
Η σημασία, ιδιαίτερα, του κοινωνικού, δημοκρατικού και εργατικού ελέγχου των επιχειρήσεων ως καθοριστικού παράγοντα έχει αναδειχθεί έμπρακτα από τις προειδοποιήσεις των συνδικάτων των σιδηροδρομικών για την ασφάλεια των εργαζομένων και των επιβατών. Η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά χρειάζεται παράλληλα, να αναδείξει την κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων καιτων μέσων παραγωγής ως την αναγκαία ιστορική προοπτική του αιτήματος για κρατικοποιήσεις/εθνικοποιήσεις/πέρασμα στο δημόσιο με κοινωνικό, εργατικό και δημοκρατικό έλεγχο.
7. Οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς, μαζί με την κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να βοηθήσουν με την κοινή δράση τους σε έναν συντονισμό δράσης συνδικάτων, συλλόγων και φορέων υπέρ του σιδηροδρόμου ως δημόσιο αγαθό, τον οποίο δεν μπορεί να υλοποιήσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Δεδομένου ότι το ΚΚΕ την αρνείται και το ΜέΡΑ25 δεν έχει κινηματικό προσανατολισμό και δυνάμεις, η στάση της ανατρεπτικής Αριστεράς είναι κρίσιμη. Βήματα προς έναν τέτοιο συντονισμό θα μπορούσαν να πιέσουν και για νέες ανώτερες παναττικές και πανελλαδικές μορφές πάλης.Ήδη η συμβολή της ΜΑΧΗ (μαζί και με την ΑΤΕ, αλλά και τη ΔΑΣ του ΚΚΕ) παρά τις μικρές δυνάμεις της έχει φανεί σημαντική σε ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ για την δημιουργία πίεσης σε τέτοια κατεύθυνση.
8. Η γενική κοινωνική και πολιτική συνθήκη έχει αλλάξει. Συνειδήσεις κινούνται πιο αριστερά, ριζοσπαστικά, αντισυστημικά. Σε αυτές τις συνθήκες χρειάστηκαν (και χρειάζονται) τολμηρές απαντήσεις και κινήσεις σε ενωτική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Ως κύρια πολιτικά συνθήματα μέσα στο λαϊκό και νεανικό ξέσπασμα θέσαμε τα εξής: Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων, τα μνημόνια και όσοι τα στήριξαν – Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις, δημόσιες, ασφαλείς και φθηνές μεταφορές για το λαό – Υπεράσπιση όλων των δημόσιων αγαθών (ρεύμα, υγεία, παιδεία, νερό, μεταφορές), δημόσια και φθηνή παροχή τους - Εργατικό, λαϊκό και αριστερό μέτωπο για κατακτήσεις και ανατροπή.
Β. Πορεία προς τις εκλογές σε πυρωμένο έδαφος
9. Η πορεία προς τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις του 2023 – 24, που ξεκινά με τις βουλευτικές εκλογές της 21ης Μαΐου, με πιθανότητα για επαναληπτικές στις αρχές Ιουλίου, χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς και διαδοχικές εκπλήξεις: επίμονες μαζικές κινητοποιήσεις (καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί κ.α.), διαμάχες στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, λαϊκή οργή και νεανικό ξέσπασμα για το έγκλημα στο σιδηρόδρομο κ.α. Πρώτο πολιτικό αποτέλεσμα ήταν η μετάθεση των εκλογών στις 21 Μαΐου αντί της 9ης Απριλίου που αρχικά σχεδιαζόταν. Το μέγεθος της φθοράς της κυβέρνησης δεν μπορεί να εκτιμηθεί ακόμα, αλλά είναι υπαρκτό και πιθανώς θα αποτυπωθεί εκλογικά με διάφορους τρόπους.
10. Οι αιτίες για αυτές τις διαρκείς αναταραχές εδράζονται σε τρεις παράγοντες:
- Ο πρώτος είναι η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Π.χ. ενώ ο μισθός του 52% των μισθωτών εξαντλείται στις πρώτες 18 ημέρες του μήνα, λόγω του πληθωρισμού, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και το εισόδημα των πλουσίων έχουν εκτιναχθεί. Οι ακραίες αυτές αντιθέσεις τροφοδοτούν τις κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές «ακραίες συμπεριφορές» (επιμονή στις λαϊκές και νεανικές κινητοποιήσεις, σκληρές τοποθετήσεις της κυβέρνησης από τη μια, Ακροδεξιάς από την άλλη κ.α.)
- Ο δεύτερος παράγοντας αστάθειας είναι οι δομικές αδυναμίες του ελληνικού καπιταλισμού που δεν ανατάχθηκαν(χαμηλή σχετικά παραγωγικότητα, ανεπαρκής άνοδος του ρυθμού των επενδύσεων, δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, έλλειμμα προϋπολογισμού, μείωση πρωτογενούς πλεονάσματος, έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών). Αντίθετα, παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την άνοδο του ΑΕΠ, η χώρα θα κληθεί να πληρώσει την αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας και την ποσοτικήχαλάρωση με νέες απαιτήσεις από την ΕΚΤ και την ΕΕ. Αυτές καθορίζουν την μετεκλογική, σκληρά αντιλαϊκή, «κρυφή ατζέντα» της άρχουσας τάξης, που δεν μπορεί καν να κρυφτεί, όπως δείχνει η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων στο νερό, στο ΕΣΥ, η απόφαση του ΣτΕ για την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών στη λαϊκή κατοικία προς όφελος των τραπεζών, που τροφοδοτεί κοινωνικές αντιδράσεις και προεκλογικά.
- Και ο τρίτος παράγοντας είναι οι γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες που κινούνται απειλητικά στον πλανήτη μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και επηρεάζουν άμεσα τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο. Οι ΗΠΑ απαιτούν ευθυγράμμιση από τους συμμάχους και τους υποτελείς τους απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα και κλιμακώνουν επικίνδυνα την παρέμβασή τους (εφοδιασμός με σύγχρονα τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, δίωξη του Βλ. Πούτιν ως «εγκληματία πολέμου» κ.α.). Για αυτό έχουν ανάγκη από ηρεμία στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και επιδιώκουν να επιβάλουν επώδυνους συμβιβασμούς σε Ελλάδα και Τουρκία. Η ώρα των αποφάσεων πλησιάζει. Την ίδια στιγμή, τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα ρουφούν κοινωνικές δαπάνες που ξέμειναν από τα μνημόνια, π.χ. για τις υποδομές και την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, εντείνοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια. Από αυτή τη σκοπιά, απαιτείται πολύ πιο αναβαθμισμένη ανάδειξη της πάλης κατά των πολέμων, υπέρ της ειρήνης και της φιλίας των λαών και της συμβολής σε ένα μαζικό, μαχητικό, ενωτικό αντιπολεμικό κίνημα σε αντιιμπεριαλιστική και αντικυβερνητική κατεύθυνση, ανεξάρτητου από όλες τις αστικές κυβερνήσεις και με βασικά αντιαμερικανικό - αντινατοϊκό προσανατολισμό.
11. Οι χρεοκοπίες τραπεζών στις ΗΠΑ (Silicon Valley Bank, κ.α.) και την Ευρώπη (Credit Suisse) προέρχονται από την αδυναμία ανάταξης τουμέσου ποσοστού κέρδους στην παραγωγή και από την νέα επέκταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ πυροδοτήθηκαν από την αλλαγή της νομισματικής πολιτικής στην κατεύθυνση αύξησης των επιτοκίων και άρσης των μέτρων νομισματικής χαλάρωσης που επιβλήθηκαν μετά την κρίση του 2008. Ζητούμενο για το κεφάλαιο είναι η μείωση του πληθωρισμού, ο οποίος όμως προκλήθηκε: α) από την διάρρηξη των αλυσίδων εφοδιασμού στην διάρκεια και μετά την πανδημία και β) από την επιτάχυνση της πράσινης μετάβασης στην ΕΕ και τρίτο, τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Ωστόσο τα μέσα (νομισματικής πολιτικής) που επιλέγονται για την συγκράτησή του πληθωρισμού θα φέρουν ύφεση στην οικονομία, απολύσεις και χρεοκοπίες όχι μόνο τραπεζών αλλά και παραγωγικών επιχειρήσεων, εξ αιτίας ενός ανατροφοδοτούμενουκύκλου μείωσης της ζήτησης - πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας - ανεργίας, κοκ. Συνεπώς, τίθεται η ανάγκη προετοιμασίας για έναν μακρόχρονο αγώνα για την προστασίατης εργατικής τάξης, της μισθωτής εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων από τις επερχόμενες κρίσεις, με κέντρο την προστασία και αύξηση των μισθών πάνω από τον πληθωρισμό, τον δομικό έλεγχο των τιμών ειδικά των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης και την κρατικοποίηση των τραπεζών με κοινωνικό έλεγχο.
12. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Γαλλία, με κορμό τα μαχητικά εργατικά συνδικάτα, εμπροσθοφυλακή τη νεολαία και μαζική λαϊκή υποστήριξη, δείχνουν ότι γενικά στις χώρες του «δυτικού» καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού αναπτύσσεται ένα νέο κύμα ριζοσπαστισμού. Ο αγώνας αυτός έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, βαθύ ταξικό περιεχόμενο, μεγάλη επιμονή και συνέχεια. Έχει προοπτική ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη έκβαση και αποτελεί ήδη σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες της νέας περιόδου σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και γενικότερα. Αυτή τη στιγμή χρειάζεται η μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη στον αγώνα του γαλλικού λαού για να ηττηθεί η κυβέρνηση Μακρόν, ως συμβολή σε μια αντιστροφή του ιστορικού βέλους υπέρ των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.
13. Σε αυτές τις συνθήκες, οι επιδιώξεις της αστικής τάξης στην Ελλάδα συμπυκνώνονται στην τριάδα, υποταγή στις ΗΠΑ – ευθυγράμμιση με Βρυξέλλες και Βερολίνο – την κρίση να πληρώσει ο λαός. Η Νέα Δημοκρατία και με άλλο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, παρά τις διαφορές τους, επί της ουσίας έχουν αποδεχτεί αυτό το πρόγραμμα. Οι νέες συνθήκες ανατρέπουν τη διαφαινόμενη δυνατότητα αυτοδυναμίας της ΝΔ στις δεύτερες εκλογές και αναδιατάσσουν όλο το πολιτικό σκηνικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται όλο και περισσότερο σε «κεντρώα» αστική κατεύθυνση, αστικοί κύκλοι προωθούν κυβερνήσεις συνεργασίας. Το αποπροσανατολιστικά κυβερνητικά διλήμματα θα αποκτήσουν νέες μορφές και μεγαλύτερες εντάσεις.
14. Το ίδιο πρόγραμμα αποδέχεται επί της ουσίας και η συστημική Ακροδεξιά. Η Ελληνική Λύση (που είναι και πιθανός αυριανός κυβερνητικός εταίρος) όπως και το Εθνικό Κόμμα Έλληνες (Κασιδιάρης) πιέζουν για μια ακροδεξιά, ρατσιστική ατζέντα. Ο ακροδεξιός και ο νεοφασιστικός κίνδυνος δεν πρέπει να υποτιμάται όπως στις αρχές της κρίσης μετά το 2008. Η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και η στήριξη επιχειρηματικών και συστημικών κέντρων γονιμοποιεί ως χρήσιμη εφεδρεία και πάλι το «αυγό του φιδιού», διεθνώς και στη χώρα μας. Τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά αντανακλαστικά του λαού πρέπει να είναι σε εγρήγορση.
Γ. Αριστερή μαχητική αντιπολίτευση, μετωπική πάλη ρήξης και ανατροπής
15. Από αυτή τη σκοπιά, σε αυτή την ιστορική συγκυρία και με βάση τους υπαρκτούς συσχετισμούς, το ζήτημα της κυβέρνησης αφορά τον τρόπο, το ρυθμό και τη μέθοδο με την οποία θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα της νέας σκληρής αστικής επίθεσης. Οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει σήμερα θα είναι αντεργατική και αντιλαϊκή. Το εργατικό λαϊκό κίνημα και η Αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμμετάσχει, να στηρίξει ή να ανεχτεί οποιαδήποτε τέτοια κυβέρνηση. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να στηρίξει μόνο μια κυβέρνηση με πρόγραμμα ρήξης με τα μνημόνια, το χρέος, την ΟΝΕ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, βγαλμένη από τα όργανα του μετώπου του, σε συνθήκες ανατροπής των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών υπέρ του και μαζικής κινητοποίησης - οργάνωσης του λαού, με βουλευτές ελεγχόμενους και ανακλητούς από αυτό.
16. Συνεπώς, το ζήτημα που τίθεται στην Αριστερά και το λαό είναι η λαϊκή κι αριστερή αντιπολίτευση στη Βουλή και στους δρόμους. Με ένα ενωτικό πρόγραμμα γύρω από το οποίο θα οργανώνεται μετωπικά η άμυνα με προϋποθέσεις μαζικής αντεπίθεσης και ανατροπής της επίθεσης. Για την επιβολή ριζοσπαστικών κατακτήσεων, εντός και εναντίον του καπιταλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με κατεύθυνση ρήξης και εξόδου από αυτούς τους μηχανισμούς. Αυτή η οπτική απαιτεί την κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς και εντός της την ενωτική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
17. Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν οι πολιτικές και εκλογικές προτάσεις του εγχειρήματος της μεταβατικής οργάνωσης για μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική, μέσω των κοινών τοποθετήσεων της Αριστερής Ανασύνθεσης και του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου από τον Ιούνη έως σήμερα. Όπως και οι κοινές ανακοινώσεις μας με την Αναμέτρηση – Οργάνωση για μια Νέα Κομμουνιστική Αριστερά. Συνέβαλε επίσης με τον τρόπο της και η διαφοροποίηση του ΣΕΚ από την πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δ. Το δίπολο σεχταρισμού – οπορτουνισμού στην Αριστερά
18. Δυστυχώς, τόσο στην κοινοβουλευτική όσο και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά κυριάρχησαν και κυριαρχούν τα δίπολα αριστερισμού – ρεφορμισμού και σεχταρισμού – οπορτουνισμού που καθηλώνουν και την Αριστερά και το μαζικό κίνημα.
19. Το ΚΚΕ, παρά τους αγώνες του και ορισμένες δευτερεύουσες αλλαγές, συνεχίζει στην ίδια κομματοκεντρική πολιτική σεχταρισμού που αρνείται τις αριστερές πολιτικές συμμαχίες μαζί με τη δυνατότητα επιβολής ρήξεων και κατακτήσεων από το λαϊκό κίνημα (χαρακτηριστικά, η καταπολέμηση του αιτήματος για κρατικοποιήσεις με εργατικό κοινωνικό έλεγχο). Στην ουσία καταλήγει στην κοινοβουλευτική ενίσχυσή του ως κύριου δρόμου πάλης. Το ΜεΡΑ25 από την άλλη, παρά κάποιες φραστικές μετατοπίσεις προς τα αριστερά, επιμένει σε ένα μετα-σοσιαλδημοκρατικό θολό πρόγραμμα, γεμάτο «έξυπνες» προτάσεις και τεχνικές συμβιβασμού με το κεφάλαιο και την ΕΕ, που καλύπτονται από τη ρητορική της ρήξης. Επιπλέον, μπήκε στην επικίνδυνη λογική κυβερνητικών προτάσεων προς τον ΣΥΡΙΖΑ (αν και τώρα, πιθανόν για να συσπειρώσει και το ακροατήριό του προεκλογικά, δηλώνει ότι δεν θα παρέχει εμπιστοσύνη ή ανοχή σε καμία κυβέρνηση).
20. Η κοινή δράση με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΜεΡΑ25, με συνέπεια και αρχές, είναι αναγκαία στους κοινωνικούς χώρους και στην αυτοδιοίκηση κάτω από όρους που πρέπει να κρίνονται διαρκώς, και ιδιαίτερα μετεκλογικά ανάλογα με τη στάση των κομμάτων αυτών. Προοπτικά, είναι αναγκαία μια μετωπική πολιτική συμπαράταξη ή συμπόρευση αριστερών δυνάμεων. Σήμερα, όμως, δεν είναι εφικτή επειδή μία τέτοια διαδικασία μετωπικής ή εκλογικής σύμπραξης της Αριστεράς έχει προϋποθέσεις που δεν πληρούνται (όρους προγραμματικής σύγκλισης και συμφωνίας, κοινή κινηματική δράση, οργανωτική ισοτιμία και σεβασμό, με ιδιαίτερα κρίσιμη διάσταση, την επαρκή ποσοτική και ποιοτική συγκρότηση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς). Οι εμπειρίες της τελευταίας δεκαετίας πρέπει να μας κάνουν πιο απαιτητικούς στις προσπάθειες ανασύνθεσης και μετωπικών συμπράξεων. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν συμφωνήσαμε με την πρόταση της ΛΑΕ και άλλων ρευμάτων για εκλογική συνεργασία με ΚΚΕ - ΜεΡΑ25. Με τους υπάρχοντες όρους και συσχετισμούς αυτό σημαίνει υποταγή σε άλλο πολιτικό σχέδιο.
21. Η ΛΑΕ αρνήθηκε την πολιτική και εκλογική συνεργασία με τις δυνάμεις της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης, καθώς και με την Πρωτοβουλία για μια Ενωτική Ριζοσπαστική και Αντικαπιταλιστική Αριστερά, για να συνταχθεί με το ΜέΡΑ25, με μικρές αλλά πολιτικά σημαντικές διαφοροποιήσεις. Εκτιμούμε ότι αυτή η πράξη αποτελεί κοινοβουλευτική επιλογή «ευκαιριακού» χαρακτήρα και σημαντικό λάθος στο βαθμό που δεν πληρούνται στοιχειωδώς κάποιοι πολιτικοί και οργανωτικοί όροι. Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, ΟΚΔΕ, ΕΚΚΕ κ.α.) αρνήθηκε την ισότιμη πολιτική και εκλογική συνεργασία από σεχταριστική σκοπιά όπως και τη δέσμευση σε μία ενωτική πορεία σε κοινωνικούς χώρους και στην αυτοδιοίκηση. Μία τέτοια συνεργασία έτσι θα ήταν καρικατούρα και πρακτικά δορυφοροποίηση γύρω από την ήδη προαποφασισμένη κατεύθυνσή της.
Ε. Η πολιτική και εκλογική στάση στις βουλευτικές της 21ης Μαϊου
22. Μια κάθοδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν σχετικά ολοκληρωμένα τον ενωτικό και ανατρεπτικό δρόμο δεν μπορεί να εκφραστεί με επάρκεια σε αυτές τις εκλογές. Θα γινόταν περισσότερο μέρος του προβλήματος παρά της λύσης, θα κατανοηθεί ευρύτερα από τους αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς ως μια διασπαστική κίνηση εκλογικής καταγραφής και δεν θα βοηθήσει στις αναγκαίες μετεκλογικές διεργασίες.
23. Αυτές οι εξελίξεις δεν δικαιώνουν κανέναν, πολύ περισσότερο το εγχείρημά μας. Βλέπουμε με αυτοκριτικό τρόπο τις δικές μας ευθύνες, οι οποίες εντοπίζονται κυρίως στην όχι επαρκώς πειστική ανάδειξη ενός διαφορετικού δρόμου της ανατρεπτικής Αριστεράς, σε περιεχόμενο και σε μορφές ενότητας. Το έγκλημα των Τεμπών και το μεγαλειώδες λαϊκό ξέσπασμα υπογραμμίζουν ακόμη περισσότερο την αναγκαιότητα για μια αλλαγή πολιτικής, μακριά από την αυτοδικαίωση, στην κατεύθυνση μια ενωτικής ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
24. Με βάση όλα τα παραπάνω, με την ψήφο μας στις εκλογές της 21ης Μαΐου και με τους αγώνες μας, καταδικάζουμε την κυβέρνηση της ΝΔ – τιμωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Τσακίζουμε την Ακροδεξιά και το νεοφασισμό. Ψηφίζουμε με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη για μια λαϊκή κι αριστερή αντιπολίτευση στη Βουλή και στους δρόμους, στην κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς, στην ενωτική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
25. Η οπτική αυτή δεν υπάρχει ολοκληρωμένα σε κανέναν από τους μέχρι τώρα εκλογικά διαμορφωμένους χώρους της Αριστεράς. Οι ανάγκες του αύριο και του κινήματος επιβάλλουν όμως μια πολιτική κι εκλογική στάση ταυτόχρονα κριτικής καιεπικοινωνίας με τιςδυνάμεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς χωρίς ταύτιση με τις κυρίαρχες επιλογές τους. Για αυτό συμμετέχουμε στις εκλογές, ψηφίζουμε κριτικά – επικοινωνούμε συντροφικά - δεν ταυτιζόμαστε πολιτικά, προωθώντας την πολιτική πρόταση για μια ισότιμη πολιτική συνεργασία της ανατρεπτικής Αριστεράς, χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς, με ένα αιχμηρό και λαϊκά κατανοητό πλαίσιο αξόνων, με δεσμεύσεις για κοινή παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και σε όλες τις κινηματικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες του αύριο. Αυτό είναι το κύριο.
Στ. Ο ενωτικός και ανατρεπτικός δρόμος θα ανοίξει
26. Η τακτική πρότασή μας με βάση ένα μεταβατικό αντιιμπεριαλιστικό – αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα επιχειρεί να υπηρετήσει τις ανάγκες σε τρία αλληλένδετα επίπεδα: του μαζικού κινήματος των εργαζομένων και όλων των πληττόμενων κοινωνικών κατηγοριών, του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου και της συγκρότησης ενός κομμουνιστικού ρεύματος και κόμματος προοπτικά. Αυτές οι πλευρές είναι διαλεκτικά δεμένες για εμάς, αποτυπώνουν την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε όλα τα επίπεδα για την ανατροπή της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Προσπάθειες που αρνούνται ή υποτιμούν κάποια από αυτές τις τρεις πλευρές δεν μπορούν να αποδώσουν επαρκώς σε καμία από τις διαστάσεις του κοινωνικού υποκειμένου όπως έχει δείξει η ζωή.
27. Παρά το γεγονός ότι η ενωτική και ανατρεπτική πολιτική πρότασή μας δεν έγινε κατορθωτό να εκφραστεί με αυτοτέλεια στις εκλογές, είχε σημαντική απήχηση σε οργανωμένες δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες. Έχει αφήσει παρακαταθήκες που εκφράστηκαν εντός και εκτός της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε ένα ευρύτερο δυναμικό. Πιστεύουμε ότι τα εκλογικά αποτελέσματα και οι μετεκλογικές εξελίξεις, μαζί με τις μετατοπίσεις που ήδη έχουν δημιουργηθεί στις συνειδήσεις πολλών ρευμάτων, ανεξάρτητα από την ψήφο και γενικά την εκλογική στάση, θα ανοίξουν το δρόμο για μια ριζοσπαστική ανασύνθεση και υπέρβαση της σημερινής δύσκολης κατάστασης στην ανατρεπτική Αριστερά.
28. Σημαντικό έλλειμμα που πρέπει να καλυφθεί είναι η αδύναμη ακόμα παρέμβαση μιας οργανωμένης «κρίσιμης μάζας», ικανής να πείσει και να προωθήσει αποφασιστικά μια τέτοια πολιτική. Η υπόθεση της επανίδρυσης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος, κόμματος και ρεύματος είναι η ραχοκοκαλιά της θεωρητικής, προγραμματικής και οργανωτικής προετοιμασίας μας. Η ανάγκη για αυτό επικαιροποιείται αν αναλογιστούμε και τις ανάγκες για προγραμματική εμβάθυνση που απαιτεί κάθε επί μέρους κοινωνική παρέμβαση, αλλά και μία ευρύτερη μετωπική πολιτική συγκρότηση. Η μεταβατική κομμουνιστική οργάνωση καλείται να συμβάλει έμπρακτα κι ενωτικά στην υπέρβαση του διπόλου σεχταρισμού και οπορτουνισμού. Δεν αρκεί φυσικά μόνο μια οργάνωση για ένα τέτοιο δύσκολο έργο. Χρειάζεται από σήμερα ο συντονισμός και η συνεργασία όλων εκείνων των δυνάμεων που κινούνται σε παρόμοια κατεύθυνση, κατανοώντας τα ελλείμματα και τις ανάγκες της περιόδου.
28. Αυτή την κατεύθυνση υπηρετούν οι κοινές πρωτοβουλίες που πήραμε με την Αναμέτρηση – Οργάνωση για την Κομμουνιστική Αριστερά και οι σχέσεις που διατηρούμε και επιχειρούμε να αναπτύξουμε και με άλλες δυνάμεις (όπως η ΔΕΑ, η ΑΠΟ, ανένταχτοι αγωνιστές κι αγωνίστριες που συμμετείχαν στο εγχείρημα της ΛΑΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα της αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς κ.α.) που δείχνουν έμπρακτα ότι κατανοούν την ανάγκη τολμηρών μετωπικών υπερβάσεων και ανασυνθέσεων στο χώρο της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Με βαθύτερη πολιτική – προγραμματική συμφωνία και διάλογο, με δέσμευση για ενωτική συσπείρωση σε κοινωνικούς χώρους και πολιτικές μάχες (αυτοδιοίκηση, ευρωεκλογές). Με το βλέμμα στραμμένο στις μάχες για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης που θα ακολουθήσει τις εκλογές θα δουλέψουμε για αυτή την κατεύθυνση γνωρίζοντας τις δυσκολίες αλλά κυρίως τις δυνατότητες που κυοφορεί η σημερινή περίοδος.