Η Διακήρυξη αυτή εγκρίθηκε στην ιδρυτική πανελλαδική διάσκεψη των μελών της ΜΑΧΗ – Ανεξάρτητης Ενωτικής Ταξικής Κίνησης, που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη του 2022, στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, με τη συμμετοχή περίπου 150 εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καθώς και συνταξιούχων.

Στη συνδιάσκεψη απηύθυναν χαιρετισμό:

• εκπρόσωπος του Σωματείου Εργαζομένων στη «Μαλαματίνα», που δίνουν πολύμηνο σκληρό αγώνα απέναντι στην εργοδοσία και την κυβέρνηση, διεκδικώντας την ανάκληση των 17 παράνομων και καταχρηστικών απολύσεων συναδέλφων τους, καθώς και ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς,
• εκπρόσωπος της «Πρωτοβουλίας για τη Δημόσια Διαχείριση του Νερού».

Από τη Συνδιάσκεψη, αναδείχθηκε 14μελής Γραμματεία, που ανέλαβε, ήδη, την ευθύνη για το συντονισμό δράσης της ΜΑΧΗΣ, την εξωστρεφή παρουσία της και την παρέμβασή της στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων.

Ζούμε σε μία εποχή μεγάλων αλλαγών και δυνατοτήτων.Η παραγωγικότητα της εργασίας, οι τεχνολογικές και επιστημονικές κατακτήσεις δίνουν τη δυνατότητα να ζήσουμε σήμερα καλύτερα, να δουλεύουμε λιγότερο με μεγαλύτερη ασφάλεια, να έχουμε περισσότερο και ποιοτικότερο ελεύθερο χρόνο, πρόσβαση σε καλύτερη υγεία, παιδεία, πολιτισμό.

Σε αυτή τη νέα εποχή, η εργατική τάξη παραμένει η πλειοψηφία της κοινωνίας και είναι πιο μαζική από ποτέ, πιο πολύμορφη, πολυεθνική, πιο μορφωμένη από παλαιότερα, με ικανότητα ελέγχου και διεύθυνσης της παραγωγικής διαδικασίας.Παρόλα αυτά οι δυνατότητες αυτές ψαλιδίζονται από το σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, την κερδοφορία των λίγων σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και της φύσης.Οι σειρήνες του πολέμου ηχούν δυνατά, η ψαλίδα των ανισοτήτων ανοίγει, η φτώχεια βαθαίνει, οι δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα αμφισβητούνται, οι εργαζόμενοι ζούμε στην ανασφάλεια και τη δίνη νέων κρίσεων, σε οικονομικό, ενεργειακό, υγειονομικό, κοινωνικό επίπεδο. Η περίοδος που διανύουμε σφραγίζεται από τη διεθνή υποχώρηση του εργατικού κινήματος και των ιδεών της εργατικής χειραφέτησης, εξελίξεις που έχουν επηρεάσει καταλυτικά το συνδικαλιστικό κίνημα και τον προσανατολισμό του.

Οι ανάγκες και οι δυνατότητες της εποχής μας απαιτούν ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα, με σύγχρονο περιεχόμενο και οργάνωση που θα ανταποκρίνονται στη σημερινή κατάσταση. Τα ελπιδοφόρα μηνύματα που έρχονται από πολλές πλευρές του πλανήτη, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ινδία δείχνουν τις νέες αναζητήσεις των εργαζομένων σήμερα, τα σύγχρονα αγωνιστικά σκιρτήματα που δημιουργούν ρωγμές στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Εργατικό κίνημα και διεκδικήσεις: Κρίση και ανανέωση

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σοβαρές αλλαγές στη διάρθρωση της παραγωγής.Οι παραδοσιακές βιομηχανίες συρρικνώθηκαν, οι τομείς των υπηρεσιών επεκτάθηκαν, η εργασία έγινε εξαιρετικά επισφαλής ενώ ο συνδικαλισμός δέχτηκε βαρύ πλήγμα διεθνώς. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, η συνδικαλιστική πυκνότητα έπεσε από το 23% το 1980 στο 10.3% το 2021 μετά και την πανδημία.

Όσον αφορά την Ελλάδα, το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται στην δυσκολότερη περίοδο μετά την μεταπολίτευση. Στο έδαφος των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, με την απορρύθμιση του συλλογικού εργατικού δικαίου, την αποκέντρωση των Συλλογικών Συμβάσεων, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του έως πρότινος κεκτημένου εργατικού δικαίου, στο έδαφος της γενικότερης πολιτικής ήττας και υποχώρησης του μαζικού κινήματος και του αγωνιστικού φρονήματος, ζούμε την αντιδραστική επίθεση της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων. Βιώνουμε τις δραματικές επιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών πάνω στην εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα που παράγουν ατομισμό, κατακερματισμό χώρων και συλλογικοτήτων, εξατομικευμένες πρακτικές αλλά και νέες μορφές δεσποτισμού, επιτήρησης και ελέγχου των εργαζομένων.

Σε αυτό το φόντο, ο νέος νόμος Χατζηδάκη έρχεται να επικυρώσει με βίαιο τρόπο έναν αρνητικό συσχετισμό σε βάρος των εργαζομένων. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει το ξεπέρασμα της κρίσης των προηγούμενων ετών να γίνει με όρους υπερεκμετάλλευσης και ενίσχυσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Επιδιώκει να ολοκληρώσει την προσπάθεια αναίρεσης του συνόλου των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος από τη μεταπολίτευση και μετά, που ήταν βασικός στόχος των μνημονίων. Συμπυκνώνει, τέλος, τη στρατηγική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου για αναβάθμιση της θέσης του μέσα από τη μεγαλύτερη δυνατή υποτίμηση της εργατικήςδύναμης και την ευελιξία της εργασίας. Φτηνή και ευέλικτη εργασία χωρίς καμιά πραγματική συνδικαλιστική προστασία, αυτό είναι το πρότυπο της κυβέρνησης και των εργοδοτικών οργανώσεων.Με κύριους κόμβους του την αντιδραστική τομή στους όρους εργασίας και στον χρόνο εργασίας μέσω της κατάργησηςτου 8ωρου, της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας σε περισσότερους κλάδους, την ουσιαστική διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, την επιχείρηση διάλυσης του συνδικαλισμού με το φακέλωμα των σωματείων και τις διατάξεις για το τρόπο που θα μπορούν να αποφασίζονται και να πραγματοποιούνται απεργίες.

Σημαντικό στοιχείο της νέας κατάστασης αποτελεί η αδυναμία διεκδίκησης Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας μετά την κατάργηση των κρατικών μηχανισμών διαιτησίας, καθώς οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στην πλειονότητά τους είχαν εγκλωβιστεί στην προσέγγιση της μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία, χωρίς την παράλληλη ανάπτυξη των αγώνων για να πετυχαίνει τις διεκδικήσεις του. Παράλληλα, εντείνεται το φαινόμενο τα επιχειρησιακά σωματεία να δίνουν τη θέση τους στις ενώσειςπροσώπων, η ρύθμιση των μη μισθολογικών όρων να ενσωματώνει όλο και περισσότερο ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας.Η κρατική παρέμβαση ενισχύεται στο επίπεδοελέγχου της συνδικαλιστικής οργάνωσης και περιστολής των συλλογικών μορφών δράσης, ενώ στον αντίποδααποδυναμώνονται οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί. Επιπλέον, οι συνολικές ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση μεταβάλλουν καθοριστικά το μισθολογικό και εργασιακό τοπίο εις βάρος των εργαζόμενων.

Η κατάσταση της Εργασίας στην Ελλάδα

Σημαντικό είναι να δούμε και με την βοήθεια των αριθμών ποια είναι η εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα,κατάσταση που σε γενικές γραμμές περιγράφεται με τα παρακάτω στοιχεία της σύγχρονης εικόνας για την εργασία:

• Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά μικρότερα ποσοστά μισθωτών εργαζομένων στους οικονομικά ενεργούς σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ, λόγω της σημαντικής παρουσίας της αυταπασχόλησης. Η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει μέσα στην κρίση, με την ποσοστιαία αύξηση των μισθωτών εργαζομένων, που σήμερα αποτελούν το 69% στους οικονομικά ενεργούς. Σε αυτή τη διαδικασία καταγράφεται και αύξηση της εργατικής τάξης εντός της μισθωτής εργασίας.
• Η επίσημη ανεργία καταγράφεται στο 13%, σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από τον μέσο κοινοτικό όρο, διατηρώντας τη χώρα στις πρώτες θέσεις στην ΕΕ μαζί με την Ισπανία και στην πρώτη θέση στην ανεργία των νέων (40%). Ταυτόχρονα η πραγματική ανεργία είναι κατά 350 χιλιάδες άτομα υψηλότερη σε σχέση με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ. Η επιδότηση της ανεργίας καλύπτει περίπου το 14% των ανέργων, αφήνοντας απέξω συνολικά τους μακροχρόνια ανέργους.
• Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα καταγράφει από τα χαμηλότερα ποσοστά απασχόλησης των γυναικών σε επίπεδο ΕΕ, οι γυναίκες αποτελούν το 44% του εργατικού δυναμικού, και βιώνουν κατά μέσο όρο χειρότερες εργασιακές σχέσεις (επισφάλεια, μερική απασχόληση) από τουςάντρες. Ο θεσμικός σεξισμός, συνδυαζόμενος με τις ιδεολογικές επιθέσεις στις γυναικείες κατακτήσεις και στα δικαιώματα δεκαετιών, εντείνεται συνεχώς, προκειμένου οι γυναίκες να φορτώνονται όλο και περισσότερο την ανθρώπινη φροντίδα, με απλήρωτη εργασία, ώστε να απαλλάσσεται το κράτος από τα οικονομικά βάρη της κοινωνικής αναπαραγωγής και της πρόνοιας
• Οι μετανάστες εργάτες αποτελούν το 8% περίπου του εργατικού δυναμικού, αλλά υπάρχουν τομείς που στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτούς, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την αγροτική παραγωγή όπου το 90% των εργατών είναι μετανάστες εποχιακοί εργαζόμενοι. Οι μεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ και της Ελλάδας καταδικάζουν τους πρόσφυγες και μετανάστες σε αδήλωτη εργασία και σε συνθήκες κολαστηρίων εργατών γης τύπου Μανωλάδας
• Το κύριο βάρος της εργασίας (75%) είναι στις υπηρεσίες με συνεχή συρρίκνωσητης απασχόλησης στη βιομηχανία (10%) και στον πρωτογενή τομέα (11%).Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι των παρεχομένων υπηρεσιών «βιομηχανοποιείται» (συγκεντροποίηση – καθετοποίηση – outsourcing)
• Το ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές συμβάσεις δεν υπερβαίνει το 25% κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της εξατομίκευσης των εργασιακών σχέσεων, κάτι που επιχειρείται εντατικά, το τελευταίο διάστημα, ακόμα και στο Δημόσιο.
• Η Ελλάδα καταγράφει τα υψηλότερα ωράρια εργασίας στην ΕΕ συμπεριλαμβανομένων και των υπερωριών, καθώς και τα υψηλότερα ποσοστά εργασίας κατά το Σαββατοκύριακο σε ποσοστό 32%.

Συγκεντροποίηση πλούτου και δυνατότητες οργάνωσης

Ο πλούτος εξακολουθεί να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια, τάση που αυξάνεται όσο βαθαίνει η κρίση. Αυτό συνεπάγεται και συγκέντρωση της εργατικής τάξης στους πολυκλαδικούς, πολυεθνικούς ομίλους.Το 0,25% των επιχειρήσεωνπου απασχολούν πάνω από 250 εργαζόμενους συγκεντρώνουν το 25% των εργαζομένων, ενώ πολλές από αυτές ανήκουν σε ευρύτερους ομίλους.

Τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει σήμερα συγκεντρωμένη εργατική τάξη σε κλάδους και επιχειρήσεις. Η συνδικαλιστική οργάνωση αυτών των κομματιών αποτελεί κομβικό σημείο για να μπορέσει να υπάρξει ένα νέο μαζικό, ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα. Μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο γιατί αποφέρουν μεγαλύτερα μερίδια υπεραξίας στον συλλογικό καπιταλιστή, άρα μπορούν να προκαλέσουν και μεγαλύτερη ζημιά αν «κατεβάσουν τους διακόπτες» ενώ ταυτόχρονα η συγκέντρωση σε μαζικούς χώρους με κοινές παραστάσεις δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης συνδικαλιστικής δράσης και ταξικής ενότητας.

Η εργατική τάξη σήμερα αυξάνεται και ταυτόχρονα συγκεντρώνεται περισσότερο σε μεγάλες επιχειρήσεις σε σχέση με παλαιότερα. Ταυτόχρονα όμως,είναιυπαρκτή ησυνθήκη πολυδιάσπασής της, καθώς η αναδιάρθρωση της παραγωγής προχωράει συνεχώς.Η διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας σε βάρος των σταθερών, το outsourcing και η ενοικίαση εργαζομένων, η αντίθεση δημοσίου – ιδιωτικού τομέα, οι νέες μορφές εργασίας όπως η τηλεργασία δημιουργούν έναν νέο πολυκατακερματισμό στην εργατική τάξη, στη συνείδησή της, στον τρόπο που ζει και εργάζεται, παράγοντας έτσι και ανταγωνιστικές τάσεις στο εσωτερικό της.

Ο συνδικαλισμός σε κρίση

Κατακερματισμός, πολυδιάσπαση, συντεχνιασμός

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από πολυδιάσπαση σε πολλά επίπεδα, η οποία ιστορικά ενισχύεται αντί να υποχωρεί. Ο διαχωρισμός του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα είναι η κεντρική πλευρά του φαινομένου αυτού. Εκτός αυτού υπάρχουν πάρα πολλά μικρά σωματεία και δεκάδες ομοσπονδίες πολλά από τα οποία αφορούν ίδιους κλάδους, κοντινούς εργασιακούς χώρους κοκ. Η κατάσταση αυτή οφείλεται σε μια σειρά παράγοντες, όπως α) στα πρώτα βήματα του συνδικαλιστικού κινήματος τα σωματεία συγκροτούνταν πολλές φορές σε συντεχνιακή βάση β) η ισχύς των κλαδικών ΣΣΕ κατοχυρώθηκε νομικά αρκετά αργά, και επομένως δεν ευνόησε για χρόνια τη συγκρότηση ευρύτερης κλαδικής οργάνωσης γ) ο παραγοντισμός και ο τρόπος αξιοποίησης των συνδικαλιστικών διευκολύνσεων οδήγησε στο να δημιουργούνται νέα σωματεία μόνο και μόνο για τις “καρέκλες” δ) η κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και η μάχη για τον εσωτερικό συσχετισμό οδήγησε στην δημιουργία μονοπαραταξιακών σωματείων ή ακόμα και ομοσπονδιών.Η κατάσταση αυτή στη δομή του εργατικού κινήματος προφανώς επιδρά και στο περιεχόμενο των αιτημάτων, αφού εμποδίζει την επικοινωνία και κοινή οργάνωση στη βάση των εργαζομένων σε διαφορετικές θέσεις της παραγωγής και ειδικότητες, ακόμα και εντός του ίδιου κλάδου ή ακόμα και της ίδιας μεγάλης επιχείρησης. Ο συντεχνιασμός είναι δηλαδή αποτέλεσμα και της δομής που επικρατεί.

Πρέπει να τονίσουμε, ότι εκτός των αστικών ρευμάτων, ο “κομματικός συνδικαλισμός” απαντάται και στην συνδικαλιστική αριστερά. Αυτός ο κομματικός συνδικαλισμόςπου διαχωρίζει την εργατική τάξη στη βάση των πολιτικών της απόψεων και τα συνδικάτα στη βάση των κομματικών γραμμών δεν βοηθάει να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Γι’ αυτό και το ΠΑΜΕ και άλλες τάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος που εκφράζουν τέτοια λογική, παρά τη σημαντική συμβολή τους στους αγώνες δεν μπορούν να πάνε μπροστά το συνδικαλιστικό κίνημα.

Εργοδοτικός συνδικαλισμός και γραφειοκρατία

Ενώ η κατάσταση της εργασίας στην Ελλάδα γυρίζει δεκαετίες πίσω, αυτό δεν οδηγεί αυτόματα σε μαζικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η συνδικαλιστική πυκνότητα είναι χαμηλή, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα που μετά βίας αγγίζει το 10%. Η αντιδραστική ηγεσία της ΓΣΕΕ με τα συνέδρια της νοθείας και της αστυνομοκρατίας δεν θέλει και δεν μπορεί να οργανώσει την συνδικαλιστική πάλη. Ταυτίζεται σε κρίσιμες στιγμές με τη γραμμή του ΣΕΒ και των εργοδοτών, επιτείνει τη δυσπιστία των εργαζομένων απέναντι στο συνδικαλισμό, και περιορίζει τις δυνατότητες μαζικής απάντησης καικατάκτησης καλύτερων θέσεων μάχης για την εργαζόμενη πλειοψηφία, που βλέπει να κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και ο συνδικαλισμός των “προνομίων”. Στην πράξη, βλέπουμε να δημιουργείται ένα «κρατικό – επιχειρηματικό – συνδικαλιστικό σύμπλεγμα», με «περιστρεφόμενες πόρτες» μεταξύ των ανώτερων συνδικαλιστικών στελεχών με τις επιχειρήσεις, τους ομίλους, τις κυβερνήσεις και μηχανισμούς της ΕΕ, καταλήγοντας ακόμα και στο να υπάρχουν συνδικαλιστικά στελέχη που είναι manager και διευθυντές επιχειρήσεων.

Η κατάσταση αυτή συντηρείται και από τη διαχείριση του «εργατικού χρήματος», δηλαδή των ποσών που προέρχονται από τους εργάτες ή από το κράτος, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις επιχειρήσεις προς τα ίδια τα συνδικάτα ή τα ινστιτούτα τους, των τεράστιων αποθεματικών και της διαχείρισης της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων κ.λ.π. Υπάρχουν τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος στα οποία αυτό το “σύμπλεγμα” γίνεται ανεκτό, όσο μπορεί να διασφαλίζει τη διατήρηση κάποιων παλαιότερων κατακτήσεων και όσο δεν αναπτύσσεται μια μαζική, ταξική απάντηση για τη συνδικαλιστική πάλη. Πρακτικά, μέσα από αυτή τη διαδικασία,η εργοδοσία και το κράτος παρεμβαίνουνστο συνδικαλιστικό κίνημα οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά, ενισχύοντας το πνεύμα της ταξικής συνεργασίας, καθηλώνοντας την εργατική συνείδηση, και καταπνίγοντας κάθε γνήσιο εργατικό αγωνιστικό αντανακλαστικό.

Τα αστικά ρεύματαστο συνδικαλιστικό κίνημα

ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ: Μετά την πλήρη ενσωμάτωση του σοσιαλδημοκρατικού εργατικού ρεύματος στην αστική νεοφιλελεύθερη πολιτική, κινούνται στην ίδια γραμμή και κατεύθυνση. Ηγεμονεύουν στο σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα. Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, ακολουθούν τη γραμμή της ταξικής συνεννόησης, δεν οργανώνουν σχεδόν κανέναν εργατικό αγώνα, δεν κινούν καμία διαδικασία βάσης των σωματείων. Αποτελούν τον πολιορκητικό κριό της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων, αφού οι ηγεσίες των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ είναι οι πρώτες που με την ψήφο τους και τις υπογραφές τους υλοποιούν αντιδραστικούς νόμους, ενώ μπαίνουν εμπόδιο σε προσπάθειες ταξικής εργατικής συσπείρωσης και ανασυγκρότησης.

ΣΥΡΙΖΑ και άλλα αστικά ρεύματα: Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα μικρότερα ρεύματα που έχουν διασπαστεί από την ΠΑΣΚΕ, ενσωματώνουν την αστική πολιτική. Δεν κινούνται σε μια λογική συνολικής σύγκρουσης και αντιπαράθεσης με το υπάρχον πλαίσιο. Συνδιαλέγονται με την εργοδοσία και με τη γραφειοκρατία, ενώ όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση ασκούσαν κυβερνητικό συνδικαλισμό. Κινούνται στη λογική της αστικής πολιτικής του “μικρότερου κακού”. Συμμετέχουν σε κάποιους εργατικούς αγώνες εκφράζοντας την λογική του συμβιβασμού.

Το ενοποιητικό στοιχείο των ανώτερων κλιμακίωντης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι το πώς θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους όσο προωθείταιτο ξήλωμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Παρόλα αυτά η συμπόρευση των αστικών ρευμάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν σημαίνει ταύτιση και ενοποίηση. Υπάρχουν στιγμές, ειδικά όταν υπάρχει άνοδος των εργατικών αγώνων και του αγωνιστικού φρονήματος στις οποίες τμήματα της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας διαφοροποιούνται καθώς αντιλαμβάνονται ότι σε βάθος χρόνου δεν θα έχει μείνει τίποτα να εκπροσωπούν και τελικά θα κινδυνεύσουν και τα ίδια τα προνόμιά τους. Εμείς πρέπει να έχουμε σταθερή επιδίωξη την επικοινωνία με τη βάση τους ώστε να προωθείται η ταξική ενότητα παράλληλα με την αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις ηγεσίες των παρατάξεων και την πολιτική που εκφράζουν

Είναι μονόδρομος αυτή η πραγματικότητα;

Όμωςτο τοπίο δεν είναι μονόχρωμο. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν και εξελίσσονται αγώνες σε διάφορους χώρους (EFOOD, COSCO, εκπαίδευση, ΛΑΡΚΟ κ.ά.) που δείχνουν ότι η δυσαρέσκεια μπορεί να εκφραστεί και με κινηματική διεκδίκηση. Ιδιαίτερα όπου σε αυτούς τους αγώνες λειτούργησε η ταξική ενότητα των αγωνιστικών δυνάμεων και η συνάντηση με την κοινωνία, αυτοί οι αγώνες κατάφεραν να έχουν νίκες, και να οδηγήσουν στη δημιουργία/μαζικοποίηση σωματείων και των αγωνιστικών τους ρευμάτων.

Στις ελπιδοφόρες προσπάθειες προστίθεται και η δημιουργία νέων αγωνιστικών σχημάτων (πχ. επισιτισμός, πληροφορική, δικηγόροι, έρευνα) σε νέους κλάδους της παραγωγής ή κλάδους όπου υπερίσχυε η αυταπασχόληση αλλά πλέον επικρατεί η μισθωτή εργασία, ειδικά στις νεότερες ηλικίες. Εκεί, το συνδικαλιστικό κενό από μια πραγματικά ριζοσπαστική οπτική ήταν τεράστιο. Αυτές οι προσπάθειες όμως αποτελούν ακόμα φωτεινές εξαιρέσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα όπου ακόμα κυριαρχεί η στάση της υποταγής.

Τι εργατικό κίνημα χρειαζόμαστε:

Με δημοκρατική λειτουργία και έλεγχοαπό τους ίδιους τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες.Με διαδικασίες ανοιχτές. Με τις αποφάσεις όσο το δυνατόν στις συνελεύσεις των εργατών και κριτήριο τη μαζική συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες και δράσεις. Με αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων και των νέων τεχνολογιών για την οργάνωση, επικοινωνία και λειτουργία των συνδικάτων. Με επιδίωξη οι αποφάσεις των ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών να παίρνονται με βάση τις αποφάσεις και τη βούληση της βάσης, το συντονισμό και μεταφορά των αποφάσεων των πρωτοβάθμιων οργάνων, με αποφασιστικά συνέδρια των αντιπροσώπων και όχι μόνο μέσα από τα γενικά συμβούλια.

Με όργανα που θα συγκροτούνται βάσει αρχών, προγραμμάτων πάλης και δράσης, που θα στοχεύουν στην ενίσχυση, μαζικοποίηση και συμπεριληπτικότητα των σωματείων, με θέσεις που θα παρουσιάζονται και θα συναποφασίζονται μπροστά σε μαζικά ακροατήρια και όχι με συμφωνίες κορυφής για ανταλλαγή αξιωμάτων στις αιρετές θέσεις των συνδικάτων.Με περιορισμένο αριθμό θητειών στα όργανα ειδικά στις θέσεις που οδηγούν σε απαλλαγή από την εργασία, σταΔΣ, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα. Με ανακλητότητα των εκλεγμένων οργάνων και εναλλαγή στις εκλεγμένες θέσεις. Αντίστοιχα, οι συνδικαλιστικές άδειες και άλλες διευκολύνσεις πρέπει να αξιοποιούνται για τις υποθέσεις του σωματείου και όχι για άλλους σκοπούς.

Παλεύουμε για συνδικαλιστικό κίνημα με πλήρη ανεξαρτησία από την εκάστοτε κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία.Οικονομική ανεξαρτησία των συνδικάτων, όχι στις κρατικές και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις που μετατρέπουν τα συνδικάτα σε διαχειριστές οικονομικών πακέτων. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κρατική παρέμβαση με διορισμούς διοικήσεων, κατάθεση μητρώων στο κράτος και την εργοδοσία. Τα ίδια τα συνδικάτα να φτιάξουν μητρώα που θα ελέγχονται από αυτά και μόνο.

Προωθούμε την ανεξάρτητη ταξική δράση,μακριά από την λογική του κομματικού συνδικαλισμούκαι του μοντέλου «κόμμα-παράταξη-συνδικάτο». Μαζικά σωματεία που θα ενώνουν την εργατική τάξη στον αγώνα για τα οικονομικά και πολιτικά της δικαιώματα.Κόντρα στο σημερινό κατακερματισμό όπου το κάθε ρεύμα προσπαθεί να επιβάλει το δικό του σχέδιο στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με σεβασμό στις αποφάσεις των σωματείων.

Ενάντια στη λογική του εργοδοτικού συνδικάτου, του συνδικάτου «σφραγίδα» που είναι έρμαιο στα χέρια της εργοδοσίας προτάσσουμε την ανάγκη για σωματεία με εσωτερική ζωή, καθημερινή λειτουργία, αγωνιστική εγρήγορση για καθε μικρό ή μεγάλο ζήτημα προκύπτει στη ζωή των εργαζόμενων.

Αποτελεί επιτακτική ανάγκη η συσπείρωση στο πρωτοβάθμιο επίπεδο και η ένταξη εργατριών/εργατών στο μαζικό κίνημα, η οργάνωση και πάλη γύρω από ταάμεσα ζητήματατου μισθού, των εργασιακών σχέσεων, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και καταπίεσης, του χρόνου και των συνθηκών εργασίας. Η προώθηση ενός τέτοιου πλαισίου θα συμβάλλει στο να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο να δημιουργηθούν επιτροπές και σωματεία, εκεί όπου δεν υπάρχουν. Δεν δεχόμαστε στα σωματεία όσους ασκούν διευθυντικό δικαίωμα.

Επιδιώκουμε την συγκρότηση ενός πραγματικούδημοκρατικού συντονισμού δράσηςόλων των σωματείων (αλλά και ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων) που βρίσκονται σε αγωνιστική κινητοποίηση ή τη σχεδιάζουν. Ένας τέτοιος συντονισμός θα απευθύνεται σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τις οποίες αφορούν τα συγκεκριμένα αιτήματα και δέσμη κινητοποιήσεων, ανεξάρτητα από την πολιτική απόχρωση της πλειοψηφίας της διοίκησής τους. Η δημιουργία τέτοιων συντονισμών μπορεί να δώσει έμπνευση και να γίνει σημείο αναφοράς για την εργατική τάξη. Στο βαθμό που θα μαζικοποιούνται τέτοιες διαδικασίες, θα δημιουργούνται οι πραγματικοί όροι για να αφαιρεθούν οι πρωτοβουλίες των κινήσεων από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και διαφόρων ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, θα μπορεί να μπαίνει επί τάπητος μια συνολική αλλαγή του συνδικαλιστικού κινήματος.

Επιδιώκουμε την ένταξη στο συνδικαλιστικό κίνημα αυτώνπου αποτελούν την καρδιά της εργατικής τάξης, αλλά αποκλείονται από αυτό ή έχουν πολύ μικρότερο λόγο και ρόλο από αυτόν που τους αναλογεί. Την ισότιμη συμμετοχήτων ελαστικά εργαζόμενωνσε όλα τα επίπεδα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, χωρίς εμπόδια και περιορισμούς. Ιδιαίτερατων μεταναστών και προσφύγωνπου αποτελούν τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης στη χώρα, με περιορισμένα δικαιώματα αλλά ελάχιστες συνδικαλιστικές οργανώσεις τους αγκαλιάζουν. Με συνδικάτα στα οποία θα έχουν φωνή και πρωταγωνιστικό ρόλο τα πιο καταπιεσμένα εργατικά στρώματα, οι μετανάστες, οι γυναίκες κ.ά.

Με δημοκρατική ισότητα απέναντι στιςγυναίκες εργαζόμενεςπου βιώνουν πιο σκληρά την εργασιακή πραγματικότητα, με χαμηλότερους μισθούς, υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, θεσμικό σεξισμό και έμφυλη βία. Που φορτώνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα βάρη της απλήρωτης εργασίας στο σπίτι, με ανύπαρκτες δομές κοινωνικής φροντίδας. Που έχουν να αντιμετωπίσουν τις υποτιμητικές ή τις παρενοχλητικές/κακοποιητικές συμπεριφορές και το σεξισμό όχι μόνο των προϊσταμένων και εργοδοτών τους, αλλά και συναδέλφων τους, σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς την απαραίτητη μέριμνα από τα σωματεία. Και που ταυτόχρονα υποεκπροσωπούνται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ακόμα και σε κλάδους που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα του εργατικού δυναμικού, ενώ οι διεκδικήσεις, για την απελευθέρωση των γυναικών και την ευρύτερη στήριξή τους, δεν περιλαμβάνονται ή υποτιμούνται στην ατζέντα των συνδικάτων. Με μέτωπο ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις στους χώρους εργασίας, δίπλα σε όποιον/α τις υφίσταται, όπως τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.Για ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα συμπεριλαμβάνειτους ανέργουςκαι θα διεκδικεί πρώτα και κύρια για το δικαίωμά τους στη σταθερή εργασία, αλλά και τη χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε όλους/όλες και γενικότερα τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους.

Για μια νέα πανελλαδική εργατική συλλογικότητα

Για να αντιστραφεί η σημερινή κατάσταση χρειάζεται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο να εξηγήσουμε ότι τα μέτρα των τελευταίων κυβερνήσεων είναι αρνητικά, όσονα επαναφέρουμε την συλλογική αυτοπεποίθησηότι μπορεί ο κόσμος της εργασίας να κατακτήσει νίκες.Επιδιώκουμε να είμαστε βαθιά ταξικοί-ες στο περιεχόμενο των στόχων, πλατιά ενωτικοί/ές στην απεύθυνσή μας εντός των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Δημιουργούμε μία εργατική συλλογικότητα που θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα, ούσα όμως ταυτόχρονα παιδί της δικής της εποχής, με όραμα μια κοινωνία εργατικής χειραφέτησης.

Μεανοιχτή, δημοκρατική και πανελλαδική συγκρότηση. Με μέλη της νέας εργατικής κίνησης όσους και όσες συμφωνούν με την ιδρυτική της διακήρυξη, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής ταυτότητας. Με διαμόρφωση της γραμμής μας από τα ίδια τα μέλη της κίνησής μας. Με τακτικές συνελεύσεις όλων των μελών, αλλά και ανά κλάδους/χώρους. Με οικονομική ανεξαρτησία, στηριζόμενες/οι μόνο στη συνδρομή των εργαζομένων, με ανεξαρτησία απέναντι σε κυβερνήσεις, εργοδοσία και οικονομικά συμφέροντα και με πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια από πολιτικά κόμματα και οργανώσεις. Μια κίνηση που θα βασίζεται στις δυνάμεις όσων συμμετέχουν σε αυτήν, θα βοηθάει στην αλληλοενημέρωση, την αλληλοϋποστήριξη και τη χάραξη κοινής γραμμής μάχης μεταξύ εργαζομένων από διαφορετικούς χώρους.Μεοριοθέτησηαπέναντι στις λογικές της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού εταιρισμού, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και συνολικότερα των συνδικαλιστικών ρευμάτων που έχουν γίνει απολογητές μνημονιακών πολιτικών. Με απόσταση από σεχταριστικές λογικές και «ιδιοκτησιακές» πρακτικές, που εμφανίζονται σε διάφορα ρεύματα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Με συμβολή στηνσυμπόρευση και την ενοποίησησυνδικαλιστικών εκφράσεων, όπως κάνουμε και με την ίδιατη δημιουργία αυτής της συλλογικότητας και επιδίωξη να συγκροτούμε πλατιά αγωνιστικά σχήματα στους χώρους δουλειάς, με μετωπική λογική, ώστε να συγκεντρώνονται δυνάμεις που θα δίνουν τη μάχη σε κάθε κλάδο, κάθε επιχείρηση, κάθε υπηρεσία. Έχοντας επίγνωση της αυτονομίας των σχημάτων και των ειδικών χαρακτηριστικών κάθε εργασιακού κλάδου και σεβόμενες/οι το επίπεδο πολιτικής συμφωνίας του κάθε σχήματος και την αυτοτέλεια των συνδικάτων, επιδιώκουμε σχήματα στη βάση συμφωνιών πρώτα και κύρια για τον συνδικαλιστικό αγώνα στον χώρο ή τον κλάδο, με στόχο να συσπειρώνουν γύρω τους την πλειοψηφία των εργαζομένων, ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε ταξική κατεύθυνση.Σχήματαπου θα αποφασίζουν οι ίδιοι αγωνιστές και οι ίδιες οι αγωνίστριες, μέσα από τις συνελεύσεις τους, χωρίς κομματικούς αποκλεισμούς, αλλά με μόνο όρο την συμφωνία στις αρχές και στη δράση του σχήματος. Φιλοδοξούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και σεδευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο. Επιπλέον στόχος μας είναι η ανάπτυξη ουσιαστικής παρέμβασης και στα συνέδρια ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων που θα γίνουν το επόμενο διάστημα, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Έχοντας ουσιαστική μετωπική λογική και απευθύνονταςδιαρκές κάλεσμα για συμπόρευση και κοινή δράσηστα άλλα αγωνιστικά ρεύματα. Αυτή την στιγμή υπάρχουν αγωνιστικές – ταξικές παρατάξεις και σχήματα που μπορεί να έχουν ελάχιστη ή μηδενική επικοινωνία και κοινό σχεδιασμό. Βασικός στόχος μας πρέπει να είναι στο επόμενο διάστημα να δουλέψουμε στη λογική σύγκλισης και ενότητας για τα διάφορα ανοιχτά θέματα, όπως η παρέμβαση στις κλαδικές ομοσπονδίες ή η επιδίωξη κλαδικών ΣΣΕ. Στην ίδια λογική, επιδιώκουμε κάτω από προϋποθέσεις την συγκρότηση ευρύτερων αγωνιστικών ψηφοδελτίων στα συνδικάτα για την προώθηση της αγωνιστικής ενότητας. Έχοντας επίγνωση ότι οι στόχοι μας δεν υπηρετούνται από εγκλωβισμούς στη λογική των«συμβολισμών»στο επίπεδο των «χωροταξικών διαχωρισμών».

Δίνοντας ιδιαίτερο βάροςστο συνδικαλιστικό κίνημα τουιδιωτικού τομέα και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Μια γενιά που συμμετέχει για πρώτη φορά σε μάχες στους χώρους δουλειάς, κάτι που αποτυπώνεται τόσο στις απεργιακές κινητοποιήσεις, όσο και στα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σωματείων. Με βάση τις αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας, δίνουμε έμφαση στην παρέμβασή μας στακλαδικάσωματεία, αναγνωρίζοντας παράλληλα τη βαρύτητα τωνεπιχειρησιακώνσωματείων, καθώς είναι σε εξέλιξη η συγκέντρωση εργαζομένων σε μεγάλους ομίλους και γενικότερα η συγκεντροποίηση κεφαλαίων. Ανοίγουμε τη συζήτηση για τηδομή του συνδικαλιστικού κινήματοςστη χώρα, το διαχωρισμό μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού, την άρση του κατακερματισμού.

Μενεανικό εξωστρεφές στίγμακαι την αξιοποίηση των νέων μορφών επικοινωνίας. Συγκρουόμενοι και στο εσωτερικό μας με τον συνδικαλισμό της ανάθεσης που οδηγεί στην αναπαραγωγή της γραφειοκρατίας. Αναζητούμεαποτελεσματικές μορφές αγώνα, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του εργατικού κινήματος στη χώρα, αλλά και διεθνώς. Μορφές που περιλαμβάνουν πέρα από τις μαζικές απεργίες και άλλες μορφές πρόκλησης κόστους στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις. Αξιοποιώντας τις νέες δυνατότητες, τη στοχοποίηση (δυσφήμηση, καταγγελία, μποϊκοτάζ) συγκεκριμένων εργοδοτών, τη γνώση των εργαζομένων για την παραγωγική διαδικασία, καθώς και μορφές απεργιακής δράσης, όπως η απεργία-αποχή από τις διαδικασίες «αξιολόγησης» στο δημόσιο και η αποχή από τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.

Παίρνοντας θέση σε κάθε μάχη, ακόμα και σε αυτές που μπορεί να δημιουργούν τριβές, για παράδειγμα υπέρ της επιστροφής στην εργασία των υγειονομικών και των εργαζομένων σε κοινωνικές δομές του δημοσίου και των ΟΤΑ, που βρίσκονται σε αναστολή λόγω μη εμβολιασμού. Ενάντια στους διαχωρισμούς που επιβάλλονται, επιμένοντας ταυτόχρονα στη σημασία του μαζικού εμβολιασμού, της ενημέρωσης, της κατάργησης της πατέντας.

Οι εργατικές διεκδικήσεις που προβάλλουμε στο σήμερα

Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει νέο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς να καταφέρει να εμπνεύσει και να δώσειόραμαξανά στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, πρώτα και κύρια στους νέους και τις νέες.Αυτό σημαίνει αιτήματα και στόχοι που θα αντιστοιχούν στις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες της εργατικής τάξης και της εποχής και θα συνδέουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες με τις συνολικότερες πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες, την υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών, του περιβάλλοντος, της ειρήνης. Έχοντας τα εργατικά συμφέροντα στην προτεραιότητα, απέναντι στο δόγμα της ΤΙΝΑ και το πλέγμα των μηχανισμών της καθυπόταξης και της εποπτείας (μνημονιακό καθεστώς, ευρώ, χρέος κλπ). Παλεύουμε για να προσανατολιστεί η δράση του συνδικαλιστικού κινήματος με στόχο να παίρνει την κοινωνία με το μέρος του, και να την εμπλέκει σε κοινούς αγώνες.Μακριά από συντεχνιακές λογικέςκαι κάνοντας κριτική και στο ίδιο το αντικείμενο της δουλειάς του, όταν αυτό έρχεται απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες. Βασικές διεκδικήσεις που θεωρούμε ότι πρέπει να είναι στόχοι του εργατικού κινήματος και υπόθεση της καθημερινής μας παρέμβασης:

1. Το ζήτημα μισθού και των σχέσεων εργασίας

Επαναφορά του κατώτατου μισθού σε αξιοπρεπές επίπεδο. Παλεύουμε για ελεύθερες ΣΣΕ, μικρής διάρκειας, που θα κατοχυρώνουν ουσιαστικές αυξήσεις στους/στις εργαζομένους/ες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Διεκδικούμε ίδια δικαιώματα (μέσα και από τις συλλογικές συμβάσεις) σε δημόσιο & ιδιωτικό τομέα, ανά επιχείρηση & ανά κλάδο, για το μισθό και τον χρόνο εργασίας. Επαναφορά του13ου& 14ουμισθού για τους/τις εργαζόμενους/ες στο δημόσιο και τους συνταξιούχους. Επίδομα ανεργίας για όλους χωρίς προϋποθέσεις. Σταθερή δουλειά για όλες-ους, κόντρα στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Απαγόρευση των απολύσεων.

2. Το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου

Κάτω τα χέρια από το 8ωρο! Παλεύουμε για δραστική μείωση του χρόνου εργασίας με προοπτική 5ήμερο – 6ωρο – 30ωρο, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία και η μετανάστευση των νέων, όπως επιτάσσουν οι δυνατότητες της εποχής, προς όφελος των εργαζομένων. Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση. Δημόσιο αναδιανεμητικό σύστημα ασφάλισης.

3. Τα κοινωνικά αγαθά

Αγώνας κατά της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων και του δημόσιου πλούτου. Να περάσουν ξανά στο δημόσιο ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, μεταφορές, με τη θέσπιση μηχανισμών εργατικού και κοινωνικού ελέγχου. Κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας εδώ και τώρα. Αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, σύγχρονο, ποιοτικό σύστημα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας.Δωρεάν Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα. Μέτρα προστασίας των εργαζομένων απέναντι στην ακρίβεια: μείωση στις τιμές του ρεύματος, των ενοικίων και των ειδών πρώτης ανάγκης. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Φορολόγηση του μεγάλου πλούτου. Να επιβληθεί τώρα όριο στον ανώτατο μισθό των στελεχών, δεν θα δουλεύουμε για να πλουτίζουν τα golden boys.

4. Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς.

Ελευθερία στη συνδικαλιστική δράση, την απεργία, τη συγκέντρωση, τη διαδήλωση. Διάλυση όλων των μηχανισμών καταστολής των εργατικών αγώνων.Διεκδίκηση διαδικασιών ελέγχου από τους εργαζόμενους στη λειτουργία των επιχειρήσεων. Οι αντιπρόσωποι των εργαζομένων σε αυτές τις διαδικασίες – που είναι ήδη θεσμοθετημένες σε αρκετές περιπτώσεις στο δημόσιο και πρώην ευρύτερο δημόσιο τομέα – ναι είναι ελεγχόμενοι και ανακλητοί από τα σωματεία.

5. Τα δικαιώματα των γυναικών & των ΛΟΑΤΚΙ+ εργαζομένων

Ίσος μισθός για ίση εργασία, προστασία των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων της μητρότητας και κάθε επιλογής των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων για το σώμα τους. Υπεράσπιση των δημόσιων δομών φροντίδας και πρόνοιας, ώστε να μην μετακυλίεται το βάρος των της κοινωνικής αναπαραγωγής και της ανθρώπινης φροντίδας που κατά κανόνα επιβαρύνει σήμερα τις γυναίκες. Αντιμετώπιση από το συνδικαλιστικό κίνημα των παρενοχλήσεων και των σεξιστικών στερεοτύπων στους χώρους δουλειάς. Για την ανάπτυξη μιας νέας συλλογικής κουλτούρας μέσα στα συνδικάτα, της αλληλεγγύης, της προστασίας και της αλληλοφροντίδας, ώστε να δημιουργείται ο χώρος οι γυναίκες εργαζόμενες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να μπορούν να πρωταγωνιστούν οι ίδιες και τα ίδια στις διεκδικήσεις τους και σε αυτές του συνόλου της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, οι παρατάξεις και οι χώροι δουλειάς να είναι ασφαλείς για τις γυναίκες & τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, με κατάλληλες ρυθμίσεις και στις ΣΣΕ.

6. Για έναν πολιτισμό της αλληλεγγύης και χειραφέτησης

Για την ελεύθερη πρόσβαση στον πολιτισμό, ενάντια στον σκοταδισμό του κεφαλαίου και την εμπορευματοποίηση της πολιτιστικής δημιουργίας. Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πολιτιστικών χώρων. Οικοδομώντας στο σήμερα αντιπαραδείγματα συλλογικής ψυχαγωγίας και προωθώντας ένα ρεύμα σύγχρονου εργατικού λαϊκού πολιτισμού.

7. Διεθνιστικός αγώνας των εργαζομένων για ειρήνη – ισότητα – ελευθερία

Αγώνας ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, τον μιλιταρισμό, τον πόλεμο. Κοινός αγώνας των λαών για την Ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Ενάντια στα εξοπλιστικά προγράμματα. Να κλείσουν τώρα οι βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα. Έξοδος της χώρας μας από το ΝΑΤΟ. Οι ανάγκες των λαών πάνω από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα κέρδη τους.

8. Υπεράσπιση του περιβάλλοντος

Αγώνας για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και πλευρών του δομημένου περιβάλλοντος (δημόσιοι χώροι στα αστικά κέντρα κλπ) από την αδηφάγο καπιταλιστική επέκταση. Φραγμός στην καταστροφή του περιβάλλοντος από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ενίσχυση ενός άλλου μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας.

9. Για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων

Αγώνας για την κατάργηση των αντεργατικών – μνημονιακών και άλλων –νόμων. Διαρκής μάχησε κάθε πεδίο για μη εφαρμογή του Νόμου Χατζηδάκη, που θα οδηγήσει στην κατάργησή του.

Για τις αρχές λειτουργίας της κίνησής μας

• Η κίνηση έχει ανοιχτή, δημοκρατική, πανελλαδική συγκρότηση. Μέλη της μπορούν να γίνουν εργαζόμενοι/ες, που συμφωνούν με την ιδρυτική της διακήρυξη, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής ταυτότητας που προωθούν τις βασικές αρχές της στους χώρους δουλειάς και έχουν ενεργό συμμετοχή στο εργατικό κίνημα. Μέλη μπορούν να είναι και οι συνταξιούχες/οι.
• Οι αποφάσεις παίρνονται από τα ίδια τα μέλη της, με τακτικές συνελεύσεις όλων των μελών, αλλά και ανά κλάδους/χώρους. Διεξάγονται τουλάχιστον 2 πανελλαδικές συνελεύσεις το χρόνο, εκ των οποίων στη 1 γίνεται συζήτηση για την πιο στρατηγική κατεύθυνση σε ετήσια βάση και εκλέγεται γραμματεία.
• Η κίνηση έχει οικονομική ανεξαρτησία, στηριζόμαστε μόνο στη συνδρομή των εργαζομένων, και συγκροτούμαστε με ανεξαρτησία απέναντι σε κυβερνήσεις, εργοδοσία και οικονομικά συμφέροντα και με πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια από κόμματα.
• Η εκλογή/ανάδειξη της γραμματείας γίνεται από τη συνέλευση, μετά από πρόταση της απερχόμενης – λαμβάνοντας υπόψη την κλαδική συμμετοχή, την πανελλαδική εκπροσώπηση και τις προτάσεις της συνέλευσης. Η συγκρότηση της γραμματείας είναι προσωποπαγής και τα μέλη του είναι ανακλητά από τη συνέλευση. Η γραμματεία έχει την ευθύνη για τον συντονισμό της δράσης της κίνησης, την εξωστρεφή παρουσία, τα γραφεία, τα οικονομικά κοκ.
• Οι αποφάσεις παίρνονται στη βάση της λογικής της σύνθεσης, που έρχεται και μέσα από την κατάκτηση κοινών πρακτικών στο εργατικό κίνημα. Όταν δεν μπορεί να υπάρξει σύνθεση, οι αποφάσεις παίρνονται με διευρυμένη πλειοψηφία (⅔).
• Συγκροτούνται κλαδικές συνελεύσεις, στις οποίες συμμετέχουν τα μέλη της κίνησης στους αντίστοιχους κλάδους, οι οποίες έχουν την ευθύνη της παρέμβασης στον κλάδο τους.
• Στην περιφέρεια ενθαρρύνουμε την λειτουργία τοπικών συνελεύσεων για τον καλύτερο τοπικό συντονισμό.

Αθήνα, Σεπτέμβριος 2022

Μάχη – Ανεξάρτητη Ενωτική Ταξική Κίνηση