Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ειρήνη τώρα!

Άμεση κατάπαυση του πυρός, αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία

Καμία επέκταση του ΝΑΤΟ και των εξοπλισμών του στην Ανατολική Ευρώπη

Διεθνής συμφωνία για τη συλλογική ασφάλεια με σεβασμό στην κυριαρχία όλων των χωρών

Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ

Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις στη χώρα μας

Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ

1. Βρισκόμαστε σε μία νέα φάση της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων διεθνώς. Μίας όξυνσης που πήρε νέα ένταση μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-09 που αναδιάταξε τους συσχετισμούς δύναμης στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Τα γεγονότα που ζούμε σήμερα αποτελούν τομή σε αυτή την πορεία και φέρνουν ύστερα από δεκαετίες ξανά την ανθρωπότητα πιο κοντά σε μία κατάσταση που μία γενικευμένη πολεμική σύρραξη δεν αποκλείεται εκ προοιμίου. Αν και τυπικά είμαστε ακόμα σε μία φάση «πολέμου αντιπροσώπων» διεθνώς, είναι πλέον σαφές ότι το διακύβευμα έχει συνολικοποιηθεί στο έδαφος της διατάραξης της προηγούμενης ισορροπίας δυνάμεων και την αμφισβήτηση της ηγεμονίας του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Προοίμιο σε αυτή την πορεία ήταν και η πρόσφατη (σχεδόν άτακτη) αποχώρηση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από το Αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021. Εντός αυτής της διαδικασίας πρέπει να δούμε και την πρόσφατη κοινή ανακοίνωση Ρωσίας και Κίνας που επικυρώνει τον πιο στρατηγικό χαρακτήρα της συμμαχικής σχέσης τους. Τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών δεν αφορούν μόνο την Ουκρανία, ούτε πρέπει να αναλυθούν μόνο στο πλαίσιο της εσωτερικής τοπικής διένεξης.

2.Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός ήταν και παραμένει ο παγκόσμιος «χωροφύλακας», ο βασικός υπαίτιος των πολεμικών αναφλέξεων και της αποσταθεροποίησης διεθνώς, η κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θεώρησαν την περίοδο που άνοιξε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ το 1991 ως ευκαιρία για να επιβάλουν μία «Νέα Τάξη Πραγμάτων» με αδιαμφισβήτητη κυριαρχία τους διεθνώς, πέρα και έξω ακόμα και από κάθε πλαίσιο «διεθνούς δικαίου» και του ΟΗΕ. Με μονομερείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που έφεραν αιματοκύλισμα σε Ιράκ, πρώην Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Λίβανο, Συρία, Υεμένη και τόσες άλλες χώρες. Με στήριξη πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική πιο πρόσφατα και σε όλο τον κόσμο διαχρονικά. Με επέκταση του ΝΑΤΟ και των εξοπλισμών του προς ανατολάς παρά τις περί του αντιθέτου δεσμεύσεις μετά το 1991. Με ώθηση του καθεστώτος μαριονέτας της Γεωργίας να επιτεθεί στη Ρωσία το 2008 που οδήγησε στην κατάρρευση και τη συντριπτική ήττα του (αφού και οι Δυτικοί βέβαια τους «πούλησαν» ως συνήθως τελικά παρά τις υποτιθέμενες δεσμεύσεις τους για στήριξη). Με υπόθαλψη του πραξικοπήματος του Μαϊντάν το 2014 που έφερε ακροδεξιούς και νεοναζί στην εξουσία στην Ουκρανία. Μία ημιφασιστική εξουσία που έκανε εκτεταμένα δολοφονικά πογκρόμ (με αποκορύφωμα την πολύνεκρη σφαγή στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό) και ασκεί απροκάλυπτη πολιτική διακρίσεων εναντίον των κοινωνικών, πολιτικών, γλωσσικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των ρωσόφωνων πολιτών της Ουκρανίας (ειδικά των ανατολικών επαρχιών όπου πλειοψηφούν συντριπτικά) σε μία προσπάθεια «εκδυτικισμού» και πλήρους «απορωσοποίησης» όλης της ουκρανικής επικράτειας. Μία ημιφασιστική και απροκάλυπτα φιλονατοϊκή ουκρανική ηγεσία που στοχεύει στην επέκταση του ΝΑΤΟ και των εξοπλισμών του στην ουκρανική επικράτεια και στην πλήρη καταστολή της δίκαιης εξέγερσης των ρωσόφωνων πληθυσμών στις επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Όποιος/α δεν μιλά για αυτά στην καλύτερη περίπτωση αντικειμενικά διευκολύνει άθελά του και στη χειρότερη συναινεί στην κατεύθυνση επιθετικής υπεράσπισης των ευρωατλαντικώνσυμφερόντων. Η ψευδεπίγραφη προβολή μίας εικόνας της «ειρηνικής, δημοκρατικής Δύσης» εναντίον «αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολής» είναι κραυγαλέο ξέπλυμα της ευρωατλαντικής επιθετικότητας. Η αντίθεση στα σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και η ήττα του ευρωατλαντισμού από την πάλη των λαών είναι προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη.

3. Η χώρα μας εντάσσεται σε αυτό το διεθνές «στρατόπεδο» του ευρωατλαντισμού και οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεών της είναι τεράστιες για την εκχώρηση διευκολύνσεων και την εμπλοκή υποδομών και δυναμικού της στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Η αναβάθμιση της ένταξης σε αυτούς τους σχεδιασμούς, ήδη από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την πλήρη πρόσδεση στον αντιδραστικό άξονα Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, παίρνει ακόμα πιο αναβαθμισμένο χαρακτήρα επί κυβέρνησης Μητσοτάκη με τη νατοϊκή χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας στους σχεδιασμούς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η άμεση απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, η απομάκρυνση όλων των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων από τη χώρα, η επιστροφή όλων των ελλήνων στρατιωτών και αξιωματικών από αποστολές στο εξωτερικό και τελικά η αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ πρέπει να είναι βασικοί στόχοι για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη χώρα μας. Γιατί αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για μία πορεία ουσιαστικής ανεξαρτησίας με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του, για τον σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό προς όφελος των εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων.

4. Τα γεγονότα στην Ουκρανία εξελίσσονται σε αυτό το έδαφος. Όπως είχαμε εκτιμήσει και το 2014: «Ενδεχόμενη επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων και των νεοναζί θα σημαίνει ένα χειρότερο αύριο για την πλειοψηφία του ουκρανικού λαού που θα βιώσει ακόμα χειρότερη λιτότητα με τις πολιτικές του ΔΝΤ και για τη ρωσόφωνη μειονότητα και γενικά τις εθνοτικές μειονότητες της Ουκρανίας που θα βιώσουν εντονότερη καταπίεση. Θα είναι νίκη για τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ-ΕΕ και βήμα για νέα όξυνση και αντιπαράθεση στην Ευρώπη και διεθνώς. Για αυτούς τους λόγους, πρώτιστο μέλημα και διεθνιστικό καθήκον των αντιιμπεριαλιστικών-αντιφασιστικών δυνάμεων της αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι η αντίθεση και η συμβολή στην ήττα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ-ΕΕ στην Ουκρανία. Σε άμεση σύνδεση με αυτό βρίσκεται η αντίθεση και μη αναγνώριση της ακροδεξιάς-φιλοφασιστικής κυβέρνησης του Κιέβου. Στην Ουκρανία έγινε το πρώτο φασιστικό πραξικόπημα του αιώνα μας και οι νεοναζιστικές δυνάμεις συμμετέχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας ελέγχοντας τα κομβικά υπουργεία κατά τη φασιστική αντίληψη (Δημόσιας Τάξης, Άμυνας, Εσωτερικών)». Η αντιπαράθεση τότε οδηγήθηκε σε εκεχειρία, με τους ρωσόφωνους αντάρτες να ελέγχουν σημαντικό μέρος των ανατολικών επαρχιών, και τελικά στη συμφωνία του Μινσκ που προέβλεπε παραχώρηση καθεστώτος αυτονομίας στις ανατολικές επαρχίες με συνταγματική αλλαγή. Κάτι, όμως, που η αντιδραστική ουκρανική κυβέρνηση ουδέποτε υλοποίησε καθιστώντας ουσιαστικά τη συμφωνία ανενεργή.

5. Ταυτόχρονα, όμως, με την παραπάνω εκτίμηση για το ακροδεξιό πραξικόπημα του 2014 συμπληρώναμε και τότε ότι δεν τρέφουμε αυταπάτες για τη φύση του ρώσικου ιμπεριαλισμού και το ρόλο του Πούτιν. Η Ρωσία εκτιμώντας πλέον ότι η συμφωνία του Μινσκ είναι άταφος νεκρός και δεν υπάρχει έδαφος για μία νέα συμφωνία για τη συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη που θα περιλαμβάνει και τις ανησυχίες της αντέδρασε σε διάφορα επίπεδα. Προχώρησε πλέον στην αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ με το πρόσφατο διάγγελμα του Πούτιν, η σημασία και το περιεχόμενο του οποίου δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Δικαίως ασκήθηκε κριτική από αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις για την επίθεση σε αυτό το διάγγελμα στο Λένιν και την πολιτική του για τις εθνότητες στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, μία επίθεση με σκοπό να δικαιώσει και να επαναφέρει το πρότυπο της τσαρικής αυτοκρατορικής πολιτικής. Ακόμα χειρότερη είναι η επί της ουσίας αμφισβήτηση ουκρανικής εθνότητας και κυριαρχίας στο διάγγελμα με επιχειρήματα μεγαλορώσικου εθνικισμού που φτάνουν μέχρι αναφορές στην κοιτίδα του πολιτισμού των Ρως χίλια χρόνια πριν. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι με αυτό το αφήγημα επαναδιατυπώνονται πλέον σαφώς οι ρωσικές φιλοδοξίες για επανακατάκτηση της ηγεμονίας στο μετασοβιετικό χώρο των πρώην δημοκρατιών της ΕΣΣΔ ως «σφαίρα επιρροής» της. Ούτε πρέπει να αγνοηθεί ότι με την πολιτική που υιοθέτησε η Ρωσία ήδη από την περίπτωση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας το 2008, επανακατοχύρωσε με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και σήμερα επεκτείνει, ακολουθεί σχεδόν «συμμετρικά», έστω σε μικρότερη κλίμακα και σε κάποιες περιπτώσεις τυπικά ως «αμυνόμενη», τη δυτική πολιτική αλλαγής συνόρων, διαμελισμού κρατών και ίδρυσης νέων φιλικών προς αυτή (ημι)κρατικών οντοτήτων. Παλιότερα η ΕΣΣΔ, αλλά και η μετασοβιετική Ρωσία μέχρι ένα σημείο, επέμεναν σε μία στάση αρχών για καμία αλλαγή των συνόρων που καθιερώθηκαν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταγγελία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολεμικών εισβολών στο όνομα υπεράσπισης μειονοτήτων που τελικά σκοπό είχαν το διαμελισμό κρατών και τη μη αναγνώριση τέτοιων οντοτήτων που προέκυπταν (Βόρεια Κύπρος, Κόσοβο). Η σταδιακή αλλαγή υποδείγματος, που πλέον αναβαθμίζεται με τις νέες εξελίξεις της ρωσικής εισβολής, δεν πρέπει να υποτιμηθεί ως προς τις προοπτικές της, χωρίς να εξομοιώνουμε όλες τις περιπτώσεις. Καμία λογική αιτίαση σε σχέση με τη συλλογική ασφάλεια διεθνώς δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απαράδεκτη εισβολή που συμβαίνει πλέον στο ουκρανικό έδαφος.

6. Η ήττα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι καθήκον της πάλης των λαών, πρώτα από όλα των λαών στις χώρες του ευρωατλαντικού «στρατοπέδου». Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε στην ίδια πλευρά με κάθε ανταγωνιστικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Δεν υπηρετούμε ίδιους σκοπούς, δεν παλεύουμε κάτω από τις ίδιες σημαίες. Η εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την προώθηση των σκοπών των αγωνιζόμενων λαών είναι θεμιτή, δεν χωρά όμως καμία σύγχυση σκοπών και στόχων. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις δεν είναι δίκαιοι πόλεμοι ακόμα και αν η έκβασή τους αποδυναμώσει τη «δική μας» ιμπεριαλιστική πλευρά. Δίκαιοι είναι οι πόλεμοι των λαών για την προώθηση των σκοπών τους για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική αλλαγή και επανάσταση, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Καμία λαϊκή και ακόμα περισσότερο κομμουνιστική πολιτική δύναμη δεν πρέπει να κρατά γενικά και αφηρημένα «ίσες αποστάσεις», δεν μπορεί όμως και να εθελοτυφλεί για τις προθέσεις και τους σκοπούς ακόμα και των υποτελών ή «αμυνόμενων» μερών μίας ιμπεριαλιστικής διένεξης.

7. Τις συνέπειες αυτής της όξυνσης και της νέας πολεμικής εμπλοκής τις πληρώνουν οι λαοί ήδη πριν από αυτή. Η εκτόξευση των τιμών της ενέργειας και η ενεργειακή ανασφάλεια είναι πραγματικότητα εδώ και μήνες. Η επιτάχυνση της «πράσινης μετάβασης» των χωρών της ΕΕ έγινε επιλέγοντας το φυσικό αέριο ως καύσιμο μετάβασης, αλλά ταυτόχρονα και με απελευθέρωση της αγοράς σε μία επιδίωξη μείωσης της εξάρτησης από το ρωσικό αέριο, που δίνεται σε αρκετά χαμηλότερες τιμές με μακροπρόθεσμα συμβόλαια. Η βραχυπρόθεση διαπραγμάτευση έχει εκτοξεύσει τις τιμές και το λογαριασμό τον πληρώνουν ήδη όλοι οι λαοί της Ευρώπης, με τον ελληνικό να καταβάλλει ένα από τα υψηλότερα τιμήματα. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν αυξηθεί σημαντικά οι εξαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από τις ΗΠΑ στις χώρες της ΕΕ, από τις οποίες κερδισμένοι είναι και οι έλληνες εφοπλιστές που συμμετέχουν στη μεταφορά του. Και θα αυξηθούν και άλλο αφού η όξυνση της έντασης εκτοξεύει εκ νέου τις τιμές και δημιουργεί πιέσεις για οικονομικό αποκλεισμό του φθηνότερου ρωσικού αερίου. Οι λαοί της Ευρώπης θα είναι πολύπλευρα χαμένοι από όλες αυτές τις εξελίξεις. Η οικονομία σημαντικών δυνάμεων της ΕΕ όπως ακόμα και η Γερμανία που διατηρεί πολύπλευρες σχέσεις με τη Ρωσία και σημαντική ενεργειακή εξάρτηση από αυτήν θα πληγεί σημαντικά, κάτι που εξηγεί την απροθυμία των ευρωπαϊκών χωρών να συναινέσουν στην αμερικανική επιθετικότητα έναντι της Ρωσίας, οξύνοντας κι άλλο τα ρήγματα εντός του ευρωατλαντικού στρατοπέδου (ρήγματα ήδη ενεργά από καιρό, που εντάθηκαν περαιτέρω με την πρόσφατη συμφωνία AUKUS που αναβαθμίζει τον αγγλοσαξονικό άξονα εντός του ευρωατλαντικού στρατοπέδου).

8. Το άμεσο καθήκον μας αυτή την ώρα που τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ξανά στην Ευρώπη είναι η εναντίωση στον πόλεμο. Χρειάζεται κινητοποίηση των λαών σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και του κόσμου ενάντια στον πόλεμο και ακόμα περισσότερο σε κάθε προοπτική γενίκευσής του. Επείγει μια συνολική διαδικασία ειρήνευσης στην Ευρώπη, με άμεση παύση των εχθροπραξιών, κατάπαυση του πυρός και αποχώρηση των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων. Για μια αλλαγή σελίδας σε ειρηνική κατεύθυνση απαιτείται μία δημοκρατική επίλυση του ουκρανικού ζητήματος με διάλυση των ακροδεξιών και νεοναζιστικών συμμοριών και σεβασμό στα κοινωνικά, πολιτικά, εθνοτικά, γλωσσικά και πολιτισμικά δικαιώματα όλων των πληθυσμών της Ουκρανίας. Απαιτείται γενικότερα μία διεθνής συμφωνία για τη συλλογική ασφάλεια με σεβασμό στην κυριαρχία και τις ανησυχίες όλων των χωρών. Χρειάζεται κινητοποίηση στη χώρα μας για την άμεση απεμπλοκή της από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, απομάκρυνση όλων των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων και επιστροφή ελλήνων στρατιωτών και αξιωματικών από το εξωτερικό, για πλήρη αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ. Η εμπλοκή της χώρας στα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά σχέδια με την εκχώρηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και των βάσεων (Σούδα, Άραξο, Στεφανοβίκειο) για αξιοποίησή τους σε πολεμικές προετοιμασίες και προοπτικά ακόμα και σε επιχειρήσεις κάνει τη χώρα μας ενεργό συμμέτοχο στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, αλλά και πολεμικό στόχο. Για αυτό απαιτείται παλλαϊκός συναγερμός και λαϊκή εγρήγορση τώρα!