Η Τετάρτη 7 Οκτώβρη 2020 είναι μια σημαντική στιγμή στη σύγχρονη πολιτική ιστορία που θα μείνει χαραγμένη στη συλλογική μνήμη ως η μέρα που δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στο Εφετείο από το πρωί για να δείξουν ότι στην Ελλάδα δεν περνάει ο φασισμός. Σε μια από τις κορυφαίες εκφάνσεις του αντιφασιστικού αγώνα της εποχής μας, ήταν χρέος μας να μαζικοποιήσουμε τη μεγάλη συγκέντρωση. Δεν έχω ξαναγυρίσει τόσο χαρούμενος από Αθήνα. Μετά την καταδίκη της ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση, επί ώρες κοιτούσα δημοσιεύσεις και απαντήσεις από φίλους που πολλοί δεν είχαν εκφραστεί τόσο καιρό. Άπειρα συναισθήματα, ήθελα όλους να τους αγκαλιάσω. Όσοι βρεθήκαμε Αθήνα θα θυμόμαστε αυτή την κινητοποίηση για καιρό: τον παλμό, τη μαζικότητα, την αισιοδοξία, τη δίψα για ζωή.

Σήμερα όμως είναι η ώρα να θυμηθούμε πως φτάσαμε εδώ. Όσο δεν ξεχνάμε τους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους της ΧΑ, άλλο τόσο δε πρέπει να ξεχάσουμε τις κινήσεις του συστήματος όλη αυτή την περίοδο, γιατί η ιστορία έχει συνήθως την τάση να επαναλαμβάνεται. Την ώρα της απόφασης, κορυφώθηκε η προσπάθεια διαχείρισης της καταδίκης από τη Νέα Δημοκρατία που με χημικά και αντλίες νερού διέλυσε αναίτια τη μεγάλη συγκέντρωση, πριν τελειώσει το χειροκρότημα του πλήθους. Μια συγκέντρωση που η κυβέρνηση δεν ήθελε να υπάρχει, δεν ήθελε να χαρεί ο κόσμος, να μετρήσει νίκες το κίνημα.Η προσπάθεια να αποδοθούν τα εύσημα στον πολιτικό σύστημα και όχι στο αντιφασιστικό κίνημα είναι καλά συντονισμένη και εμπλέκει τα ΜΜΕ που λαμβάνουν κρατικές επιχορηγήσεις ακόμα και σε περιόδους επικίνδυνες, όπως είναι η συγκεκριμένη σε υγειονομικό επίπεδο. Ένα σύστημα που θεωρεί την ΧΑ εγκληματική οργάνωση στο παρά πέντε και στις καθυστερήσεις, αλλά όλα αυτά τα χρόνια την στήριξε, τροφοδοτώντας την διόγκωσή της, δίνοντάς της χώρο, προσφέροντας εξωραϊσμό και αποδοχή στην καθημερινή ζωή. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού αμέσως μετά την καταδίκη δεν είναι καινούριο στοιχείο ώστε να μας εκπλήσσει. Εντάσσεται σε μια αδιάλειπτη προσπάθεια εδραίωσης της θεωρίας των δύο άκρων, μια ρητορική που εκφράζεται και από κορυφαία στελέχη της ΝΔ, που εξισώνουν τους αντιφασίστες με τους χρυσαυγίτες, τον κομμουνισμό με τον ναζισμό, τις συλλογικές πρακτικές με τα τάγματα εφόδου. Άλλωστε για τον πρωθυπουργό η ΧΑ ήταν «σαν να μην υπάρχει» το 2017, αφού «στην Ελλάδα η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά». Για τις κυρίαρχες δυνάμεις του, η ναζιστική οργάνωση ήταν μέρος μιας καθημερινότητας που έπρεπε να συνηθίσουμε.

·Για να εκτρέψουν τον μπαμπούλα για την οικονομική κρίση ώστε ο λαός να μην εκφράσει αλλιώς την αγανάκτησή του, με συλλογικές διεκδικήσεις:. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που αποτέλεσε αφήγηση του συστήματος σε αυτά τα χρόνια ήταν διαχειρήσιμος, ενώ η αλληλεγγύη θα σήμαινε διεκδικήσεις.

·Για να διοχετεύσουν σε συγκεκριμένο χώρο τη δυσαρέσκεια για το πολιτικό σκηνικό θεωρώντας ότι αργότερα θα μπορέσουν να την εγκολπώσουν, όπως έγινε από τη Ν.Δ. στην οποία έχει καταλήξει ο μεγαλύτερος όγκος των ψηφοφόρων της Χ.Α. αφού πλέον έχει υιοθετήσει μεγάλο μέρος της ατζέντας της.

·Για να αναδειχτεί ένας πόλος που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί με κάθε τρόπο στην Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, στη βουλή, σε τοπική αυτοδιοίκηση, σε κανάλια, σε γειτονιές, σε συλλόγους, σωματεία και σχολεία, ενώ παράλληλα η ΝΔ θα απονομιμοποιεί τη μαχόμενη Αριστερά αξιοποιώντας τη θεωρία των δύο άκρων.

Τα Καστελόριζα όμως είχαν και αντιπαραβολές: τον Δήμο Πατρεών να μη τους δίνει δημόσιο χώρο, την Αντιφασιστική Κίνηση Καλαμάτας να τους ακυρώνει φεστιβάλ, τα γραφεία τους να κλείνουν από μαζικές κινητοποιήσεις γειτονιάς σε διάφορες περιοχές. Τέτοιες στιγμές, μεγάλες και μικρές, υπήρξαν καθημερινά, σε μαζικούς χώρους, συλλόγους, σωματεία, γειτονιές, γήπεδα και όπου ο καθένας μπορούσε. Στο από δω και πέρα, το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε να απομονώνουμε ρατσιστικές – φασιστικές – σεξιστικές κ.α. αντιλήψεις μίσους για να βάλουμε στο περιθώριο όλο αυτό το τμήμα που υπάρχει ακόμα γύρω μας.

Στο κλείσιμο της αυλαίας, εκτός από την εικόνα της κατάμεστης Λ. Αλεξάνδρας, υπάρχει άλλη μια που θα μου μείνει: Η εικόνα της νεολαίας της πόλης μας που δίνει δυναμικό παρόν στη μεγάλη κινητοποίηση. Αυτή η εικόνα είμαι σίγουρος ότι συγκινεί όσους βρεθήκαμε σε αυτά τα μετερίζια, γιατί δείχνει μια νεολαία που αγωνίζεται στις μάχες της εποχής της, που δε βολεύεται σε εθιμοτυπικές περιφορές μακριά από το πεδίο των μαχών, που αντιλαμβάνεται και αναμετράται με ερωτήματα και προκλήσεις που βάζει η συγκυρία, μια νεολαία που εμπνέει, έχει όραμα, σχέδιο και στοχοπροσήλωση. Ένα όραμα που για χάρη του δίνει όλη της την ψυχή.