Οι φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές πραγματοποιούνται σε ένα νέο πλαίσιο, μετά από μια πενταετία σκληρών αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών. Πολιτικών που ειδικά για τη νεολαία έχουν εμπεδώσει όρους πολλαπλών αδιεξόδων.

Οι μνημονιακές ανατροπές τσάκισαν θεμελιώδεις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος και έχουν δημιουργήσει έναέναν νέο συσχετισμό δύναμης υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, αρνητικό για τα λαϊκά στρώματα και τις δυνάμεις της εργασίας, που αφοράπρώτα και κύρια τη νεολαία. Η περαιτέρω διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η κατακόρυφη πτώση των μισθών, το βάθεμα της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς και κυρίως ο τριπλασιασμός της ανεργίας και η έλλειψη προοπτικής αφορούν το σημερινό φοιτητή και αυριανό νέο εργαζόμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 50% και ότι η προ πενταετίας λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» αποτελεί σημερινό δυσπρόσιτο στόχο για την ελαστικά εργαζόμενη πλειοψηφία ακόμα και τωννέων που βρίσκουν εργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι για εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους φαντάζει σα μοναδική ατομική λύση η μετανάστευση. Η “προετοιμασία” όμως εκείνου του εργαζομένου, που θα είναι πρόθυμος να αποδεχτεί αυτή την τσακισμένη προοπτική περνά μέσα από την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης: από το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου με την διάλυση των πτυχίων, τις διαγραφές, την κατάργηση του ασύλου, τα αντιδραστικά Συμβούλια Ιδρύματος και την αντιδημοκρατική εκλογή και λειτουργία των διοικήσεων, το “σχέδιο Αθηνά”, την αξιολόγηση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, την λυσσαλέα προσπάθεια πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος και την αυταρχικοποίηση των ιδρυμάτων, το “νέο λύκειο” και την υποχρηματοδότηση, η επίθεση σε κάθε έννοια δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου με δημοκρατικά δικαιώματα και αξιοπρεπή προοπτική για τους αποφοίτους του χαρακτήρισε την κυρίαρχη πολιτική στον χώρο της εκπαίδευσης.

Απέναντι σε αυτήν την καθημερινότητα και προοπτική, οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος δείχνουν ότι η νεολαία δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει η “χαμένη γενιά” που μνημόνια, ΕΕ και ΔΝΤ ετοιμάζουν. Μετά την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό στήριξης, έγιναν μικροί και μεγάλοι αγώνες του φοιτητικού κινήματος που μπλόκαραν πτυχές της αναδιάρθρωσης στο εσωτερικό των σχολών, ενάντια στην ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου και του “σχεδίου Αθηνά”, το μπλοκάρισμα της συγκρότησης και συνεδρίασης των αντιδημοκρατικών Συμβούλιων Ιδρύματος στους χώρους του πανεπιστημίου, το “όχι” στον αυταρχισμό των πρυτανικών αρχών και την προσπάθεια των Φορτσάκηδων να πετάξουν τις συλλογικές αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων εκτός διαδικασιών διοίκησης. Αυτές οι μικρές και οι μεγάλες συγκρούσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας συγκροτούν τη μόνη πραγματική απάντηση στην επίθεση που δέχεται η γενιά μας.

Μετά τις εκλογές της 25^ηςΓενάρη η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διακήρυξε ως στόχο να μπει «φραγμός» στις σκληρές μνημονιακές πολιτικές, έναν στόχο που άλλωστε συμπύκνωσε την προσδοκία του λαού, η οποία οδήγησε στην εκλογή της. Πρόκειται όμως για έναν στόχο ανέφικτο εντός των ορίων που ορίζουν Ε.Ε.-ΔΝΤ, όπως φάνηκε από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου αλλά και από την καθημερινή διολίσθηση του κυβερνητικού προγράμματος εντός των μνημονιακών απαιτήσεων.

Φαίνεται λοιπόν ότι η κυβέρνηση σύρεται σε διατήρηση της μνημονιακής κοινωνικής συνθήκης και όχι σε ανατροπή της. Υπό αυτή τη σκοπιά, ακόμα και αν η εμπέδωση της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση δεν προχωρά με νέα επιθετικά κυβερνητικά μέτρα, τα βασικά αιτήματα φοιτητικού κινήματος παραμένουν αδικαίωτα και επίκαιρα (κατάργηση νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου,επαναφορά του ασύλου, αυταρχισμός στα ιδρύματα, πτυχία με αντίκρισμα, δουλειά με αξιοπρέπεια) και απαιτούν την όξυνση των αγώνων της νεολαίας. Η κατάργηση των διαγραφών φοιτητών αποτελείθετική νομοθετική παρέμβαση και κυρίως αποτέλεσμα των αγώνων του φοιτητικού κινήματος από το 2007 και μετά. Όμως, οι άλλες επιμέρους νομοθετικές παρεμβάσεις (κατάργηση συμβουλίων ιδρύματος, αλλαγή του τρόπου εκλογής των οργάνων διοίκησης, εν μέρει επαναφορά της παρέμβασης των ΦΣ στα όργανα διοίκησης) που δεν αναιρούσαν ούτως ή άλλως τη βασική εικόνα και δεν άγγιζαν σημαντικές πτυχές της αναδιάρθρωσης, αποσύρθηκαν “μέχρι νεωτέρας” εν τέλει από το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση υπό την πίεση των αντιδραστικών πρυτανειών . Την ίδια στιγμή, τα οξυμμένα αδιέξοδα της νεολαίας (μετανάστευση, ανεργία, μεροκάματα φτώχειας, ευέλικτη απασχόληση, αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση) ούτε βρίσκονται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και ούτε εκφράζεται σχέδιο και πολιτική από την κυβέρνηση για την ουσιαστική αντιμετώπισή τους. Γιατί ένα τέτοιο σχέδιο θα απαιτούσε σαν πρώτο βήμα τη ρήξη με το πλαίσιο της ευρωζώνης και της Ε.Ε., ένα πλαίσιο που συνεχίζει να αποτελεί το όριο του συνθήματος “ούτε ρήξη ούτε υποταγή” της κυβέρνησης.

Σήμερα για την Αριστερά μέσα στους φοιτητικούς χώρους αυτό αποτελεί το βασικό καθήκον. Να βρει τους τρόπους, τα αιτήματα, τις διαδικασίες για να οικοδομηθεί ένα μέτωπο αντίστασης, ανατροπής και μετασχηματισμού της μνημονιακής κοινωνικής συνθήκης που ορίζει ένα συνολικό αδιέξοδο για τη νεολαία.

Αυτό σημαίνει:

• Την ανάπτυξη αντιστάσεων και διεκδικήσεων μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους γύρω από τους άξονες της εμπέδωσης πτυχών της αναδιάρθρωσης (κατάργηση νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, συμφωνία Μπολόνια, απαξίωση πτυχίων, άσυλο, δυσχέρυνση των ρυθμών σπουδών, δημοκρατία στο εσωτερικό των ιδρυμάτων, παροχές στους φοιτητές) και τα ζητήματα της εργασιακής προοπτικής, με την αγωνιστική ανασυγκρότηση των Φοιτητικών Συλλόγων για την ανάπτυξη αντιστάσεων και την προβολή των παραπάνω αιτημάτων.
• Την προβολή συγκεκριμένων διεκδικήσεων και τον αγώνα για τα οξυμμένα αδιέξοδα της νεολαίας μετά την έξοδο από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό (επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, ανεργία, ειδικές ρυθμίσεις για την απασχόληση των νέων κ.ο.κ.)
• Την αντιπαράθεση και την κριτική απέναντι σε Ε.Ε., ευρώ, ΔΝΤ μέσα στους χώρους σπουδών και την ανάδειξη ότι είναι αναγκαίος και εφικτός ένας άλλος δρόμος, πέρα από τα δεσμά του χρέους, της Ε.Ε. και των μνημονίων.
• Την μετωπική πρακτική των δυνάμεων που πρέπει άμεσα να συγκροτήσουν το αναγκαίο μέτωπο, σε σύγκρουση με τις μειωμένες προσδοκίες και την εξατομίκευση που αναπαράγουν είτε στρατηγικά και ιδεολογικά οι καθεστωτικές και μνημονιακές δυνάμεις (ΔΑΠ & ΠΑΣΠ), είτε η κομματική περιχαράκωση, η απλή καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, η ηττοπαθής εκτίμηση ότι κάθε ανατροπή είναι ανέφικτη χωρίς τη γενική ανατροπή του καπιταλισμού της ΚΝΕ (ΜΑΣ-ΠΚΣ), είτε η απλή ανάθεση των αγώνων μας στα χέρια της κυβέρνησης ελέω «κάνουμε ότι είναι εφικτό στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης» της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ (ΑΡΕΝ).

Για τους παραπάνω στόχους καλούνται να παλέψουν το σύνολο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος. Πρόκειται άλλωστε για εκείνες τις δυνάμεις, που ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων της νεολαίας όλα τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και αν το έκαναν από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές. Για τους στόχους αυτούς είναι απαραίτητο το κάλεσμα για την πολιτική συνεργασία και σύμπραξη του συνόλου των αριστερών, ριζοσπαστικών, αντισυνδιαχειριστικών δυνάμεων και αγωνιστών που παλεύουν ενάντια στις πολιτικές μνημονίων και ΕΕ. Ως ένα πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση, ακόμα και αν βρεθήκαμε σε διαφορετικές συλλογικότητες το προηγούμενο χρονικό διάστημα, οι δυνάμεις μας προχωρούν σε ένα ακόμα βήμα κοινής δράσης και συνεργασίας στις φοιτητικές εκλογές στις 13 Μαῒου, προωθώντας και υποστηρίζοντας κοινά ψηφοδέλτια των σχημάτων της Ε.Α.Α.Κ. και του ΑΡ.ΔΙ.Ν., όπως και κάθε άλλη πρωτοβουλία κοινής πρακτικής και συνεργασίας.

ΑΡ.ΑΝ.

ΑΡ.Α.Σ.