Η κυβέρνηση δεν είναι ανίκητη!

Εδώ και αρκετό καιρό η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κηρύξει τον πόλεμο στα δικαιώματα των εργαζόμενων και του λαού:

·Επιχειρεί την πλήρη ανατροπή βασικών κατακτήσεων των εργαζομένων και τη γενίκευση της ελαστικής και ανασφαλούς εργασίας: καταργεί το οκτάωρο, αμφισβητεί τη μονιμότητα, επεκτείνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ενώ η ανεργία παραμένει στο 10%.

·Παγιώνει την εξοντωτική λιτότητα για τους εργαζομένους την ίδια στιγμή που τα κέρδη των επιχειρήσεων εκτοξεύονται στα ύψη. Αυξάνει τους έμμεσους φόρους, την ώρα που μεθοδεύει νέες φορολοαπαλλαγές για τα κέρδη των επιχειρήσεων και τα υψηλά εισοδήματα.

·Επιμένει στο δρόμο των ιδιωτικοποιήσεων, ξεπουλώντας την Εμπορική, προχωρώντας στην πώληση του ΟΤΕ, μεθοδεύοντας την εκποίηση της Ολυμπιακής, εισάγοντας τις Συμπράξεις Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα

·Προετοιμάζει αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος, που θα επιβάλει την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την τσιμεντοποίηση των δασών, την ακόμη πιο αντιλαϊκή λειτουργία του δικαστικού συστήματος.

·Απαντά με την αυταρχική πρόταση του περιορισμού των διαδηλώσεων στη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια.

·Εντάσσει ακόμη πιο βαθιά τη χώρα μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, εξαγγέλλοντας την ελληνική συμμετοχή στη δύναμη κατοχής στο Λίβανο.

Σε αυτή την πολιτική το μεγαλύτερο στήριγμα της κυβέρνησης είναι η απουσία πραγματικής αντιπολίτευσης, καθώς το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί κυρίως να πείσει ότι είναι πιο νεοφιλελεύθερο και ότι του ανήκει η πατρότητα της μίας ή της άλλης αντιδραστικής τομής. Ακόμη χειρότερα, αυτή η τεράστιας κλίμακας επίθεση δεν έχει λάβει μέχρι τώρα την αγωνιστική απάντηση που θα της αναλογούσε. Την ώρα που η κυβέρνηση ανέτρεπε κατακτήσεις δεκαετιών ο υποταγμένος συνδικαλισμός, οι ηγεσίες ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και πολλών μεγάλων ομοσπονδιών, είτε προχωρούσαν σε κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων, είτε έσπευδαν να συνδιαλλαγούν με την κυβέρνηση (ΟΜΕ-ΟΤΕ) και τους εργοδότες. Και όλα αυτά τη στιγμή που πέρσι φάνηκε καθαρά ότι και αγωνιστικές διαθέσεις υπήρχαν και μαζική συμμετοχή σε κινητοποιήσεις (Τράπεζες, ναυτεργάτες, ΟΤΑ κ.α.).

Και όμως κάθε άλλο παρά νομοτελειακό ήταν να περάσουν αυτά τα μέτρα: Το Μάη και τον Ιούνη ολόκληρη η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τον τεράστιο ξεσηκωμό των φοιτητών που, με πρωτοπόρο ρόλο των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων, υποχρέωσε την κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση. Το κίνημα των φοιτητών έδειξε ότι η κυβέρνηση δεν είναι ανίκητη, ότι ανυποχώρητοι μαζικοί και μαχητικοί αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα, μπορούν να έχουν νίκες, μπορούν να δίνουν σχήμα στην ελπίδα.

Από την άλλη, τα κόμματα της Αριστεράς εξακολουθούν να βασίζουν σε μονοπάτια ήττας. Ο Συνασπισμός μπορεί να μιλάει για αγώνες και αντιστάσεις, αλλά την ίδια ώρα και σε συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση επιμένει και σημαντικό μέρος των στελεχών του διεκδικούν μια «προοδευτική» εκδοχή καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Το ΚΚΕ μπορεί να υψώνει τους αντικαπιταλιστικούς και αντιιμπεριαλιστικούς τόνους, αλλά όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης αντί για τους ενωτικούς αγώνες διαλέγει τις διασπαστικές κομματικές παρελάσεις, υπονομεύει κάθε κίνηση ταξικής ενότητας των εργαζομένων, οριακά, όπως στους φοιτητές, δοκιμάζει να υπονομεύσει τους αγώνες. Επενδύει όχι στην αγωνιστική ανάταση των λαϊκών μαζών, αλλά στην ήττα τους καθώς φαντασιώνεται ότι έτσι θα μεταστραφούν προς το μέρος του.

Η ριζοσπαστική αριστερά εξακολουθεί να μη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων: Η λογική του μικρόκοσμου, η αδυναμία συνεννόησης, οι ιδεολογικές εμμονές, ο σεχταρισμός και η λογική των «χωριστών» κινητοποιήσεων, η αδυναμία τα υπαρκτά και με σημαντική δράση εργατικά σχήματα και παρεμβάσεις να συντονιστούν ως ενιαίο αγωνιστικό ταξικό συνδικαλιστικό ρεύμα, υπονομεύουν τη δυνατότητά της να έχει μια άλλη δυναμική.

Γι’ αυτό και χρειάζεται ένας άλλος δρόμος: Με τολμηρά βήματα στην κατεύθυνση της ενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς πέρα από τη λογική «λιγότεροι και καλύτεροι». Με δράση μέσα στο κίνημα και σε πραγματικούς αγώνες και όχι απλώς ως καταγραφή μιας «αριστερής διαφωνίας». Με συμβολή σε κινήματα που να κερδίζουν και έτσι να επαναφέρουν την εμπιστοσύνη του λαού στη συλλογική δράση. Με προγραμματικές επεξεργασίες που να καταδεικνύουν ότι οι κοινωνικοί χώροι μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τους καταναγκασμούς του κέρδους και της αγοράς. Πάνω από όλα με την συνειδητοποίηση ότι η Αριστερά δεν κρίνεται από την εικόνα που έχει για τον εαυτό της, αλλά από το εάν πραγματικά τροποποιεί τον ταξικό συσχετισμό δύναμης και αντιστρατεύεται τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.

Γιατί η ριζοσπαστική αριστερά έχει δείξει, σε μεγάλους αγώνες, όπως στους φοιτητές, ότι μπορεί να έχει πρωτοπόρο ρόλο και να χρωματίζει μεγάλες συγκρούσεις. Γιατί ένα πολύ ευρύτερο δυναμικό που στηρίζει φοιτητικά, εργατικά και αυτοδιοικητικά σχήματα απαιτεί μια άλλη κατάσταση και να σταματήσουμε να μετρούμε χαμένες ευκαιρίες. Γιατί σήμερα αυτά που ορίζουν την ίδια την έννοια της ριζοσπαστικής αριστεράς, η αντικαπιταλιστική προοπτική, η λογική του ανυποχώρητου αγώνα, η πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία από το κράτος και το επίσημο πολιτικό σύστημα, είναι περισσότερο παρά ποτέ οι αναγκαίοι όροι μιας Αριστεράς που να απειλεί πραγματικά τα σχέδια των αστών, αλλά και οιαφετηρίες για νικηφόρα κινήματα και πλειοψηφικές αντιστάσεις.

ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΤΑΞΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ – ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ