1. 7 χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, 5 χρόνια μετά από την είσοδο της Ελλάδας στη μέγγενη των μνημονίων αλλά και στην εποχή της πιο βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης από την εποχή της Κατοχής, 5 μήνες μετά από μία μεγάλη πολιτική και εκλογική ανατροπή, αυτή της 25^ης Γενάρη, όλα όσα βλέπουμε τριγύρω μας, απλώς αποδεικνύουν ότι το τοπίο της Αριστεράς, οι απόψεις και οι στάσεις που ηγεμονεύουν σε αυτό, οι συσχετισμοί που έχουν παγιωθεί παραμένουν εκρηκτικά αναντίστοιχοι και τραγικά ανακόλουθοι με τις ιστορικές δυνατότητες, με το πρωτοφανές παράθυρο ιστορικής ευκαιρίας που ο ίδιος ο λαϊκός παράγοντας άνοιξε με την εκρηκτική του είσοδο στο προσκήνιο, σε όλη την «Μεγάλη Πορεία» των μεγάλων αγώνων, από το κίνημα της νεολαίας στο 06-07, στον εκρηκτικό και προφητικό Δεκέμβρη του 08, στον εξεγερσιακό κύκλο του 10-12, στις σημερινές αντιστάσεις και διεκδικήσεις.

2. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ χρησιμοποιεί τη ρητορικής της ρήξης ως διαπραγματευτικό χαρτί για μια νέα συμφωνία μνημονιακού προσανατολισμού. Οι 47 σελίδες που ορίζουν τη δική της κατεύθυνση είναι πίσω ακόμη και από το δικό της «πρόγραμμα της ΔΕΘ», έχουνεγκαταλείψει τις «κόκκινες γραμμές» και περιλαμβάνουναπαράδεκτες προτάσεις για ιδιωτικοποιήσεις, φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, άρνηση επαναφοράς συλλογικών συμβάσεων. Οι προτάσεις για «αναδιάρθρωση» του χρέους δεν οδηγούν σε διαγραφή ή απομείωση αλλά απλώς στη διατήρηση του βραχνά του χρέους και της επιτροπείας που σχετίζεται με αυτό. Η τακτική της κυβέρνησης αποδεικνύει και τα όρια του κυβερνητισμού και του ευρωπαϊσμού, καταδεικνύει τις επιπτώσεις της αστικής και μικροαστικής ηγεμονίας στη ρεφορμιστική Αριστερά και οδηγούν σε μια αδυναμία πραγματικής σύγκρουσης με τους δανειστές και σε μια αδυναμία πραγματικής απάντησης στους εκβιασμούς των δανειστών.

3. Την ίδια στιγμή οι ωμοί εκβιασμοί των δανειστών, η πλήρης περιφρόνηση απέναντι στην κυρίαρχη βούληση του ελληνικού λαού, οι παρεμβάσεις παραγόντων όπως η ΕΚΤ και ο εδώ τοποτηρητής της Στουρνάρας, δείχνουν ότι καμιά αυταπάτη δεν μπορεί πλέον να υπάρχει για το ρόλο της ΕΕ και των ευρωπαϊκών θεσμών. Ο ιμπεριαλιστικός αυτός μηχανισμός με τη βαθιά αντιδημοκρατική λειτουργία δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, παρά μόνο να ανατραπεί. Η άμεση έξοδος από το ευρώ, η ανυπακοή και η ρήξη με την ΕΕ καθίστανται αναγκαίες αφετηρίες οποιασδήποτε φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση. Αναδεικνύουν ωςένα από τα βασικά επίδικα της πάλης των τάξεων σήμερα την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

4. Η υποχωρητικότητα με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντιμετωπίζει τους δανειστές δεν ανοίγει μόνο το δρόμο για συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής. Εμπεδώνει στις λαϊκές τάξεις την αντίληψη ότι ακόμη και με την Αριστερά στην κυβέρνηση τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό θα ταυτίσει την Αριστερά με τη λιτότητα καιτις αντιλαϊκές επιλογές, θα φέρει αποκαρδίωση στο λαό και παλινόρθωση των συστημικών και μνημονιακών δυνάμεων, θα επιτρέψει την εκ νέου σταθεροποίηση του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, θα δώσει περιθώριο στους φασίστες να σηκώσουν ξανά κεφάλι. Είναι αυτή η λογική που σήμερα οδηγεί στην εκρηκτική αντίφαση η κυβέρνηση να χρησιμοποιεί τη «χορογραφία» της ρήξης απλώς και μόνο ως μοχλό πίεσης για μια συμφωνία με μνημονιακό προσανατολισμό! Είναι αυτή η λογική που θα κάνει το ενδεχόμενο «ατύχημα» να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα και όχι ως αναγκαία θετική αφετηρία μιας άλλης πορείας για τη χώρα. Είναι σήμερα επιτακτικό, προτού παγιωθεί η αντίληψη ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, να υπάρξει πολιτική και κινηματική απάντηση που να καταγγέλλει τους εκβιασμούς και την υποχωρητικότητα, και να υψώσει τοίχος αντίστασης και στον εκβιασμό των δανειστών και στην προοπτική νέας μνημονιακής συμφωνίας, αλλά και να λέει ότι μπορεί να υπάρξει σήμερα άλλος δρόμος:

·με διακοπή των διαπραγματεύσεων,

·με παύση πληρωμών στο χρέος,

·με δημόσιο έλεγχο της κεντρικής τράπεζας και του τραπεζικού συστήματος,

·με συνεχείς «μονομερείς ενέργειες» υπέρ των λαϊκών συμφερόντων (κατάργηση ιδιωτικοποιήσεων, πλήρης αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αύξηση δημόσιων δαπανών, προσλήψεις),

·με έξοδο από το ευρώ και συνολικά το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ.

Η ταπείνωση δεν είναι μονόδρομος. Η ρήξη είναι ακόμη εφικτή!

5. Την ίδια στιγμή οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η κατάσταση μέσα στο λαϊκό κίνημα δεν είναι αυτή που αντιστοιχεί στις προκλήσεις της περιόδου. Η συσσωρευμένη κόπωση από τη λιτότητα και την ανεργία, η καλλιέργεια από το ΣΥΡΙΖΑ της λογικής της ανάθεσης, η απουσία μιας συστηματικής και συντονισμένης προσπάθειας για ανάκαμψη του κινήματος έχουν αφήσει τα χνάρια τους. Αυτό δεν μειώνει τη σημασία των αγώνων που γίνονται ή έγιναν το προηγούμενο διάστημα. Απλώς διαπιστώνει τον τρόπο που η αδυναμία να προχωρήσει το αίτημα της ταξικής ανασυγκρότησης παροπλίζει το οργανωμένο λαϊκό κίνημα την ώρα ακριβώς που θα το θέλαμε να βγει στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσει.

6. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα μέσα στον κόσμο του αγώνα να αυξάνεται η αγωνία και η αναζήτηση μιας αγωνιστικής διεξόδου που να μην είναι ούτε στήριξη της κυβέρνησης (κριτική ή άκριτη) ούτε όμως και απλή καταγγελία. Ο κόσμος του αγώνα διεκδικεί και απαιτεί όχι μόνο την αναγκαία κριτική στη δεξιά στροφή και της παλινωδίες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την προβολή μιας εναλλακτική διεξόδου αγωνιστικής διεκδίκησης και μεταβατικού προγράμματος που να μην αφήνει να κλείσει το ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας που η ίδια η δράση του εργατικού και λαϊκού κινήματος άνοιξε τα προηγούμενα χρόνια.

7. Οι υπαρκτές αριστερές και φωνές και αναζητήσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν εγκλωβισμένες στη λογική της τοποθέτησης κύρια σε εσωκομματικό επίπεδο και στην πρακτική της συνευθύνης για το κυβερνητικό έργο. Είναι ευάλωτες στο να μετατρέπονται σε χειροκροτητές της ηγεσίας όταν αυτή διαλέγει τη ρητορική της «ρήξης» και δεν αρθρώνουν την εναλλακτική. Την ίδια στιγμή το ΚΚΕ περιορίζεται σε μια αδιέξοδη πολεμική και γενικόλογη καταγγελία που στην πραγματικότητα δεν προσφέρει εναλλακτική διέξοδο.Περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται μια Αριστερά που να οργανώνει το λαό στη γραμμή της αναγκαίας ρήξης με κεφάλαιο, ΕΕ και χρέος, που να ενισχύει τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, που να δίνει σχήμα και προοπτική στην ελπίδα. Σε αυτή την κατεύθυνση στρατεύονται οι πρωτοβουλίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη συσπείρωση και τη μετωπική συμπόρευση όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών που αναζητούν δρόμους ρήξης.

7. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε πολύ σημαντικό να υπάρξει μαζική κινητοποίηση και δράση για την αποτροπή του ενδεχομένου να υπογραφεί μια νέα μνημονιακή συμφωνία. Αυτό κατά τη γνώμη μας απαιτεί ενωτικά και μαζικά συλλαλητήρια, με πρωτοβουλία των φορέων του λαϊκού κινήματος αλλά και των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, και όχι κινητοποιήσεις στήριξης της διαπραγματευτικής τακτικής κυβέρνησης. Θέλουμε αγωνιστικά σημεία αναφοράς με κεντρικά συνθήματα: «Φτάνει πια με τους εκβιασμούς!», «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε!», «Όχι σε νέο Μνημόνιο!». Σε αυτό το πλαίσιο στηρίζουμε πρωτοβουλίες όπως το συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ στις 21/06. Πρέπει, όμως, σε συντονισμό και συνεννόηση και με άλλες αριστερές δυνάμεις να δούμε πώς μπορεί να κλιμακωθεί αυτή κινητοποίηση, να μπορέσει ενωτικά να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο του αγώνα, να μπορέσει να είναι όντως εκείνη η ασφυκτική και κινηματική πίεση απέναντι στην υποχωρητικότητα της κυβέρνησης και τον κίνδυνο νέων μνημονίων. Στόχος μας πρέπει να είναι όχι απλώς η καταγγελία αλλά πάνω από όλα η ενεργοποίηση και συσπείρωση του λαού και του εργατικού κινήματος ώστε να μπορέσει να επιβάλλει το δικό του δρόμο. Ταυτόχρονα, η πάλη σήμερα ενάντια στους εκβιασμούς των δανειστών και απέναντι στη νέα συμφωνία είναι και ο βασικός δρόμος ώστε να σταματήσουν ευρύτερα λαϊκά στρώματα να αντιμετωπίζουν φοβικά το ενδεχόμενο της ρήξης.

8. Το ζήτημα του χρέους αποκτά κεντρική σημασία σήμερα. Είναι πολύ σημαντικό ότι η Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι και το μνημονιακό χρέος είναι παράνομο και επονείδιστο και καλεί την κυβέρνηση να μην το αποπληρώσει, δικαιώνοντας την πάγια θέση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για διαγραφή και όχι «αναδιάρθρωση» του χρέους. Είναι επιτακτικό και εμείς να εντατικοποιήσουμε την προσπάθειά μας και να κλιμακώσουμε την καμπάνια για τη διαγραφή του χρέους στηρίζοντας με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τη δουλειά της Κίνησης για τη Διαγραφή του Χρέους.

9. Όμως, είναι σαφές ότι σήμερα η πιο μεγάλη ιδεολογική τρομοκρατία εξακολουθεί να ασκείται σε σχέση με το θέμα του ευρώ. Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να υπάρξει μαζική προβολή και ζύμωση της θέσης ότι η ρήξη με το ευρώ και η απειθαρχία απέναντι στις συνθήκες της ΕΕ είναι αναγκαίες συνθήκες για να πάνε πραγματικά αλλιώς τα πράγματα στον τόπο μας. Σε αυτό το πλαίσιο η πολύ σημαντική διοργάνωση του αντι-ΕΕ Φόρουμ στην Αθήνα 26-28 πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας ευρύτερης μαζικής καμπάνιας και κοινής ενωτικής πρωτοβουλίας με συμμετοχή όλων των δυνάμεων που είναι υπέρ της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΡΣ, «Σύλλογος Κορδάτος», αριστερές τάσεις μέσα σε ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.)

10. Την ίδια στιγμή η αντιφατική κατάσταση στο λαϊκό κίνημα επιβάλλει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους αγωνιστές της να πάρει πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος.

- Στο εργατικό κίνημα πρέπει να βάλουμε πλάτη για να πάρουν ξανά μπροστά τα συνδικάτα και να σπάσει το κλίμα αμηχανίας και ανάθεσης που υπάρχει. Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τις δειλές κινήσεις της κυβέρνησης (άνοιγμα ΕΡΤ, επιστροφή διαθεσίμων και απολυμένων κ.ά) ως κατακτήσεις του κινήματος που δικαιώνουν τη γραμμή του αγώνα. Αντίστοιχα, πρέπει να μας εμπνεύσουν οι νίκες που είχαν κλάδοι όπου με πρωτοβουλία αγωνιστών από το δικό μας χώρο είχαμε νικηφόρες κινητοποιήσεις (π.χ. επισχέσεις υγειονομιών). Όμως, μια τέτοια γραμμή ανασυγκρότησης απαιτεί και συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση: α) όχι γενικόλογη καταγγελία και αποφυγή του να συντονιζόμαστε με το κλίμα του ΚΚΕ που είναι «τίποτα δεν αλλάζει», β) συγκεκριμένα προγράμματα πάλης και αιχμές όπως είναι για παράδειγμαπάλη για άμεση επαναφορά των κατακτήσεων για συλλογικές συμβάσεις, μεσολάβηση και διαιτησία, γ) προσπάθεια για οικοδόμηση συσχετισμού αγωνιστικού και όχι απλή εξαγγελία κινητοποιήσεων, δ) δουλειά για συντονισμό με άλλες αγωνιστικές δυνάμεις και αποφυγή του σεχταρισμού

- Στο κίνημα της νεολαίας είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει προετοιμασία για μεγάλες μάχες μέσα στο επόμενο διάστημα. Η ταλάντευση της κυβέρνησης ως προς την κατάθεση του νομοσχεδίου Μπαλτά είναι ενδεικτική των πιέσεων που ασκούνται για να μείνει το κεκτημένο των νεοφιλεύθερων μεταρρυθμίσεων. Περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να διαμορφωθεί μια «χάρτα αιτημάτων και αναγκών» της νεολαία που να μπορεί να ενώσει τους αγώνες ενάντια στις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, με τους αγώνες ενάντια στην ανεργία και την επισφάλεια, με την πάλη ενάντια στην πολύμορφη καταστολή των κινημάτων της νεολαίας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι πάρα πολύ σημαντικό να δώσουμε τη μάχη για τη διεύρυνση των ΕΑΑΚ ξεκινώντας από την αναγκαία συνεργασία τους με άλλα ριζοσπαστικά αριστερά ρεύματα στη νεολαία όπως το ΑΡΔΙΝ.

-Στα τοπικά κινήματα είναι ανάγκη να συντονίσουμε το σύνολο των δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε μαχητική κινηματική κατεύθυνση απέναντι και στις καθεστωτικές αυτοδιοικητικές αρχές και απέναντι στην ολιγωρία και τις παλινωδίες της κυβέρνησης, στηρίζοντας τόσο όλα τα μαχητικά σχήματα που συγκροτούν κινηματική αντιπολίτευση όσο και τις προσπάθειες σε δήμους όπως το Χαλάνδρι και το Κερατσίνι για μια διαφορετική αντίληψη για τη διοίκηση ενός δήμου.

11. Όμως, η συγκυρία απαιτεί, περισσότερο παρά ποτέ και ένα άλλο τοπίο στην Αριστερά. Ιστορική ευθύνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να συμβάλει στο αναγκαίο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα της ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ. Πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να είναι η μετατροπή της μετωπικής πολιτικής συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ σε ενιαίο δημοκρατικό πολιτικό μέτωπο με απόφαση της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με βάση το κατακτημένο κοινό πολιτικό πλαίσιο. Όμως, δεν αρκεί: χρειάζεται και να μπορέσουμε να συναντηθούμε και με ένα ευρύτερο δυναμικό που απογοητεύεται από την δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ. Κοινώς πρέπει από τώρα να κάνουμε όλα τα βήματα που θα οδηγήσουν από την απλή συσπείρωση των ιστορικών δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς, στο αριστερό μέτωπο της ρήξης και της ανατροπής και της σύγχρονης νικηφόρας σοσιαλιστικής προοπτικής. Με αυτό τον τρόπο θα δικαιώσει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία της.

12. Αυτή η πορεία σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για το ξαναζωντάνεμα των διαδικασιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ώστε να μπορέσει να συσπειρώσει ξανά το δυναμικό που έχει απομακρυνθεί από αυτό. Όμως, αυτό περνάει και μέσα από τη συλλογική και ειλικρινή μας αυτοκριτική για τα λάθη που κάναμε, την καθυστέρηση στη μετωπική πολιτική, την έλλειψη επεξεργασίας του μεταβατικού προγράμματος, την αδυναμία αναμέτρησης με κρίσιμα στρατηγικά ερωτήματα όπως ήταν αυτό της κυβέρνησης και της εξουσίας, συνολικά τη θεωρητική και πολιτική οκνηρία και το βόλεμα σε προηγούμενους τρόπους πολιτικής που δεν απαντούν στις νέες προκλήσεις. Αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μπροστά στη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.