Κάλεσμα οργανώσεων: Για έναν κοινό τόπο διαλόγου και δράσης

Τοπαρόν κείμενο αποτελεί κοινή τοποθέτηση των συλλογικοτήτων που τουπογράφουν και ταυτόχρονα κάλεσμα προς τον κόσμο της κοινωνικής καιπολιτικής αριστεράς για τη λήψη πολιτικών πρωτοβουλιών μετωπικούχαρακτήρα. Για μια διαδικασία συλλογικής ‒από τα κάτω‒ δημιουργίας ενόςκοινού τόπου συγκρότησης αντιστάσεων και διεκδικήσεων, διαλόγου καικοινών επεξεργασιών που θα μπορέσει να δώσει απαντήσεις στο παρόν και θασυμβάλει στην υπόθεση ενός νέου μετωπικού πολιτικού φορέα τηςριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς στο ορατό μέλλον.

Κάθε κλείσιμο ενός κύκλου είναι το άνοιγμα ενός άλλου

Βρισκόμαστε στο κλείσιμο ενός συνταρακτικού κύκλου αγώνων, πολιτικώνανακατατάξεων και κοινωνικών αλλαγών. Σήμερα ο συσχετισμός δύναμης είναιδυσμενέστερος για τις υποτελείς τάξεις, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότιαποκαταστάθηκε πλήρως η ηγεμονία των κυρίαρχων πολιτικών και τάξεων. Οιπαρακαταθήκες των εμπειριών της τελευταίας δεκαετίας και το ανεκπλήρωτοτων αγώνων τους δεν εξαφανίζονται αλλά βρίσκονται υπό μετασχηματισμό.Έναν αρνητικό μετασχηματισμό, αφού οι ήττες του λαϊκού κινήματοςγίνονται παράγοντας σταθεροποίησης και ο κύκλος της δεκαετίας κλείνει μεμια σημαντική σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματοςμε δύο κυρίαρχους πόλους πάλι (Ν.Δ. & ΣΥΡΙΖΑ), που είναι συνολικάμετατοπισμένο δεξιότερα σε περιεχόμενο. Όμως κάθε κλείσιμο ενός κύκλουείναι και το άνοιγμα ενός άλλου. Το αν θα μπούμε σε μια κατάσταση όπουοι πολιτικοί συσχετισμοί θα είναι δεδομένοι ή όχι είναι το διακύβευματης επόμενης περιόδου.

Η αριστερά σε αυτή τη δεκαετία δεν μπόρεσε να αρθρώσει πολιτικό λόγοκαι πρακτικές που να δίνουν διέξοδο. Η στασιμότητα του ΚΚΕ και ησυρρίκνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (κυρίως ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ)είναι μια αρνητική εξέλιξη, που όμως είχε διαφανεί. Τα δομικάπροβλήματα, τα λάθη και η ανεπάρκεια της αριστεράς να αναβαπτιστεί μέσαστη δεκαετία των τεκτονικών αλλαγών έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Η πολιτικήήττα της ήταν σε έναν βαθμό αίτιο αλλά και αποτέλεσμα του κλεισίματοςτου προηγούμενου κύκλου αγώνων. Οι εργαζόμενοι/ες, η νεολαία και έναμεγάλο κομμάτι του κόσμου του αγώνα και του ριζοσπαστισμού όλων τωνεκδοχών διάλεξε όποιο καταφύγιο θεώρησε πιο ασφαλές μέσα στην κόπωση καιτο πολιτικό αδιέξοδο. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όλο δικό του. Ταεκβιαστικά διλήμματα του «αντιδεξιού μετώπου» δεν σημαίνουν παθητικήστάση και συναίνεση στη διαδικασία οριστικής πασοκοποίησής του μεταχύτατους ρυθμούς.

Πίσω μας έχουμε μια πολιτική ήττα, αλλά μπροστά μας δεν έχουμε μιαζωή πλαστής ευμάρειας και ατομικού δρόμου όπως στη δεκαετία του ’90.Αντίθετα, οι λόγοι που δεν μας αφήνουν να «βολευτούμε» πληθαίνουν: ηαβέβαιη κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και η πιθανότητα νέουεπεισοδίου κρίσης και ύφεσης, η όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ τωνυπερδυνάμεων, ο επικίνδυνος ανταγωνισμός μεταξύ των κυρίαρχων σε Ελλάδακαι Τουρκία και η απειλή εξάπλωσης εστιών πολέμου στη «γειτονιά» μαςαλλά και ευρύτερα· η άνοδος της ακροδεξιάς διεθνώς, η ένταση τουαυταρχισμού και η συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων από τη μεριάτων αστικών πολιτικών δυνάμεων, η πρωτοφανής περιβαλλοντική κρίση πουμπορεί να επιφέρει ανυπολόγιστες συνέπειες στη ζωή μας στο κοντινόμέλλον. Στο φόντο των παραπάνω, η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ. ετοιμάζει γύροεπίθεσης στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, πλήρη μετατροπή τωνκοινών αγαθών (ρεύμα, υγεία, παιδεία κ.λπ.) σε εμπόρευμα, και«επιτάχυνση» των ερευνών για εξόρυξη υδρογονανθράκων, στα χνάρια τηςκαταστροφής που συντελείται στη Χαλκιδική με την εξόρυξη χρυσού. Φραγμόσε αυτή την επίθεση ούτε μπορεί ούτε θέλει πλέον να βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτεκάποια από τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις.

Κι ενώ ο κόσμος αλλάζει προς το χειρότερο, την ίδια στιγμή νέα,αδύναμα ακόμα, κύματα ριζοσπαστικοποίησης έρχονται στο προσκήνιο: οιεστίες αντίστασης σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, ο πολύμορφοςαντιφασιστικός αγώνας στη χώρα μας, το κίνημα αλληλεγγύης στουςπρόσφυγες, οι κινητοποιήσεις για τον δολοφονημένο Ζακ και τη δολοφονικήβία κατά των γυναικών, τα κινήματα ενάντια στις εξορύξεις, οι πολύπρόσφατες κινητοποιήσεις με ευρεία συμμετοχή ενάντια στην κατάργηση τουασύλου που έδωσαν έναν πρώτο σημαντικό τόνο ενάντια στην πολιτική τηςνέας κυβέρνησης και μάλιστα μέσα στο καλοκαίρι. Η φωτιά του 2010-15μπορεί να έσβησε, αλλά η φλόγα καίει ακόμα σε ένα κρίσιμοκοινωνικοπολιτικό δυναμικό. Γι’ αυτό επιμένουμε ξανά σε ένα κάλεσμα γιαεπαναστράτευση. Είναι ώρα ουσιαστικής αυτοκριτικής και ταυτόχρονααντεπίθεσης, ανάληψης νέων κινηματικών και πολιτικών πρωτοβουλιών.

Για την ανασυγκρότηση των αγώνων και ένα πολιτικό εργαστήριο της ρήξης

Δεν αρχίζουμε από το μηδέν. Το πολιτικό περιεχόμενο μιας νέαςπρωτοβουλίας οφείλει να εκκινεί από την τωρινή πραγματικότητα, αλλά ναβλέπει πέρα από αυτή, αναιρώντας το κλίμα ηττοπάθειας που έχεικαλλιεργηθεί απέναντι στην «προελαύνουσα δεξιά». ΜΙα τέτοια πολιτικήμπορεί και πρέπει να βασίζεται σε συγκεκριμένους άξονες γύρω από ταανοιχτά προβλήματα της συγκυρίας και της εποχής μας και σε αντίστοιχεςαγωνιστικές παρακαταθήκες, με διάθεση τομών στις πρακτικές μαχητικήςδιεκδίκησης και τα συλλογικά εργαλεία παρέμβασης. Μπορούμε και πρέπειόσο δυνατόν περισσότεροι/ες να βρεθούμε, να σχεδιάσουμε από κοινού καινα αγωνιστούμε στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου:

‒ Για το σύγχρονο κοινωνικό-ταξικό ζήτημα. Στο πεδίο της εργασίας,παρεμβαίνοντας στο υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα και ανοίγοντας νέουςδρόμους οργάνωσης για τον κόσμο της νέας γενιάς εργαζομένων, τηςεπισφάλειας και της ανεργίας.

‒ Για το ζήτημα της υπεράσπισης των κοινών αγαθών και του δημόσιουχώρου. Παρεμβαίνοντας στα πολύμορφα κινήματα πόλης με αντίστοιχεςαγωνιστικές πρωτοβουλίες και με ενωτικά και ριζοσπαστικά αυτοδιοικητικάσχήματα.

‒ Για ένα σύγχρονο, μαχητικό κίνημα νεολαίας σε σχολεία, σχολές,χώρους κατάρτισης, νεολαιίστικα στέκια και πολιτιστικές πρωτοβουλίες.

‒ Για το ζήτημα του αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό,για μια σύγχρονη αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική παρέμβαση και πάλη. Ηειρήνη, η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών της περιοχής είναι τοπρώτιστο καθήκον μας (ειδικά σε εμβληματικές περιπτώσεις όπως ηαλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση), γι’ αυτό δίνουμε τη μάχη γιατη ρήξη με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και την έξοδο της χώρας από αυτούς τουςμηχανισμούς.

‒ Για το ζήτημα του αγώνα ενάντια στον ρατσισμό και τιςαντιμεταναστευτικές πολιτικές με πρωτοβουλίες στα κινήματα αλληλεγγύηςστους πρόσφυγες και τους μετανάστες/ριες.

‒ Για το γυναικείο και έμφυλο ζήτημα, μέσα από τις αγωνιστικέςφεμινιστικές και LGBTQ+ πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις, τον αγώνα τουςγια ισότητα, σεβασμό, ορατότητα και συμπεριληψιμότητα, ενάντια στηνπατριαρχία και τις πολλαπλές καταπιέσεις, όχι μόνο στο επίπεδο τηςπαραγωγής, αλλά και εκείνο της αναπαραγωγής και σε όλους τους τομείς τηςκοινωνικής ζωής.

‒ Για το ζήτημα της κοινωνικής ελευθερίας και της ισότητας κόντραστον φασισμό, την καταστολή και τον νεοσυντηρητισμό. Παρεμβαίνοντας στοπολύμορφο αντιφασιστικό κίνημα, στα κινήματα υπεράσπισης τωνδημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

‒ Για το ζήτημα της υπεράσπισης του περιβάλλοντος που έρχεται ξανάστο προσκήνιο και παγκοσμίως, αλλά και με ειδικό τρόπο στη χώρα μας, μετις εξορύξεις, τα εργοστάσια καύσης και το αχαλίνωτο αναπτυξιακόμοντέλο.

‒ Για το ζήτημα μιας αναγκαίας, πολύμορφης παρέμβασης στο πεδίο των ιδεών, του πολιτισμού και του δημόσιου λόγου.

Ταυτόχρονα, μια τέτοια πολιτική οφείλει να προσπαθεί να συνδέει ταμάχιμα αιτήματα για τους αγώνες του σήμερα με την προοπτική της ρήξης μετις πολιτικές και το καθεστώς των μνημονίων και του δόγματος ΤΙΝΑαπέναντι στην Ε.Ε.. Θεωρούμε κεντρικό καθήκον μας στην περίοδο τηνπροσπάθεια για τη δημιουργία ενός πολιτικού εργαστηρίου της ρήξης που ναδιαλεχθεί ξανά με όλα τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας για το τισημαίνει και πώς μπορεί να ξαναμπεί στο προσκήνιο ένας εναλλακτικόςδρόμος έξω από την ιμπεριαλιστική Ε.Ε., το ευρώ και το χρέος, με τηνκοινωνική πλειοψηφία μπροστά, μέσα σε διεθνείς συσχετισμούς που είναιδύσκολοι. Για το τι μπορεί να σημαίνει ένας νέος, αναγεννημένος καιδιαφορετικός δημόσιος τομέας των κοινών αγαθών, των εθνικοποιημένωνστρατηγικών τομέων της οικονομίας, του εργατικού ελέγχου και τωνκοινωνικών συνεταιρισμών. Μια νέα αναζήτηση και κατοχύρωση πολιτικούλόγου και πρακτικής για την προοπτική μιας πραγματικής, άμεσηςδημοκρατίας του λαού και μια νέα οπτική για την ανάπτυξη μέσα από τηναρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, οφείλουμε να αναμετρηθούμε ουσιαστικάκαι με όλα τα στρατηγικά ζητήματα που ανέκυψαν με νέα ένταση στο έδαφοςτων εμπειριών της τελευταίας δεκαετίας (σχέση κράτους / κυβέρνησης /εξουσίας και κινημάτων/ επαναστατικής διαδικασίας, σχέσηεθνικού-διεθνικού και ταξικού, σχέση τακτικής-στρατηγικής, ανάγκηδιαμόρφωσης ενός άλλου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου,λαμβάνοντας υπόψη πλευρές που επηρεάζουν το περιβάλλον κ.λπ. χωρίς ναεξαντλούνται σε αυτά). Φυσικά δεν θεωρούμε ότι η συμφωνία επί αυτώναποτελεί προϋπόθεση για να προχωρήσουμε, είναι όμως σημαντική ανάγκη ηαναγνώρισή τους και το άνοιγμα ενός ουσιαστικού διαλόγου, παράλληλα μετην πράξη ‒ που είναι η καθοριστική σε τελική ανάλυση.

Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο, με τις διαφορετικέςδιαδρομές και ανεπάρκειές μας τα τελευταία χρόνια, προσπαθήσαμε ναεκφράσουμε κάτι απλό, που δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο να γίνει.Να εκφραστεί σε πολιτικό επίπεδο αυτό που φάνταζε αυτονόητο στον «κοινόνου» του κόσμου του κινήματος και της αριστεράς: ένα ενωτικό καιμαχητικό «μέτωπο της ρήξης εδώ και τώρα», ένα σχέδιο εναλλακτικού δρόμουγια μία φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Με επιχειρήματα, πολιτικό λόγοκαι πρακτικές που να βρίσκονται μέσα στις δυνατότητες της περιόδου,λαμβάνοντας υπόψη τον συσχετισμό και τις συνέπειές του, όχι με λογικήυποταγής σε αυτόν αλλά με θέληση να τον ανατρέψουμε και να τον αλλάζουμεδιαρκώς.

Ο καθένας και η καθεμία από μας μπορεί να προσέγγιζε το ίδιο ζήτημαμε διαφορετικό τρόπο και μεθοδολογία αλλά στην ίδια κατεύθυνση τηςανατροπής και όχι του συμβιβασμού. Άλλοι/ες λιγότερο, άλλοι/εςπερισσότερο κάναμε λάθος και σωστές επιλογές, αλλά επιμείναμε στην ουσίακαι όχι στον χαρτοπόλεμο κομματικών αυτοεπιβεβαιώσεων. Πιστεύουμε ότι ηριζοσπαστική και κομμουνιστική αριστερά στη χώρα μας υπέστη μιαστρατηγική ήττα την προηγούμενη περίοδο, και εμείς αναμφισβήτηταυπήρξαμε κομμάτι της – όσο κι αν δεν αναλογούν, προφανώς, ίδιες ευθύνεςσε όλους/ες. Η θαρραλέα, ουσιαστική, από κοινού και σε βάθος αναμέτρησημαζί της, όχι για να μεμψιμοιρούμε, αλλά ακριβώς για να την υπερβούμε,είναι αναγκαίος όρος οποιασδήποτε φιλόδοξης επανεκκίνησης.

Για μια νέα μετωπική ριζοσπαστική αριστερά, για μια διαφορετική κουλτούρα διαλόγου και μέθοδο πολιτικής ανασυγκρότησης

Πιστεύουμε ότι το κλείσιμο της δεκαετίας της όξυνσης της κοινωνικής,οικονομικής και πολιτικής κρίσης στη χώρα μας βρίσκει διάφορεςοργανωμένες δυνάμεις και πάρα πολλούς ανένταχτους αγωνιστές/ριες ναέχουν παρόμοιες αγωνίες, προβληματισμούς και αποτιμήσεις για τα λάθη καιτις αναγκαίες διορθώσεις. Και αυτό διαμορφώνει ένα πεδίο βασικώνσυγκλίσεων που μπορούν δυνητικά να ορίσουν το πλαίσιο μιας νέας,αναγκαίας πολιτικής πρωτοβουλίας μετωπικού χαρακτήρα.

Η συγκυρία αλλά και η στρατηγική υποχώρηση των υπαρκτών πολιτικώνμετώπων (τα οποία, στο έδαφος της πολλαπλής τους ήττας, έχουν κλείσειτον κύκλο τους) δεν επιτρέπει εύκολες λύσεις στο επόμενο διάστημα. Γιανα μπούμε σε μια τροχιά αναμέτρησης με τις δυσκολίες, αλλά και τηναποστράτευση, καταρχάς απαιτείται σοβαρή συζήτηση από κοινού για τοχαρακτήρα, τη φυσιογνωμία, την οριοθέτηση μιας αναγκαίας πολιτικήςσυμφωνίας, τη διαδικασία συγκρότησης και λειτουργίας. Αυτή η διαδικασίααπαιτεί χρόνο για να ξεδιπλωθεί όσο και ώσμωση για να είναι πιοδημιουργική. Γι’ αυτόν τον λόγο, προτείνουμε καταρχάς τη μορφή ενός«κοινού τόπου διαλόγου και δράσης με δεσμεύσεις» για το ξεδίπλωμά της.Είμαστε σε φάση ανάταξης από μια σοβαρή κοινωνική και πολιτική ήττα, καιοι (οργανωμένες και ανένταχτες) δυνάμεις που δυνητικά μπορεί ναπεριλαμβάνει αυτή η προσπάθεια έχουν διαφορετικές ταχύτητες και εντάξειςακόμα και δεν έχουν συνυπάρξει και λειτουργήσει όλες μαζί από κοινούπροηγουμένως. Ταυτόχρονα, η μορφή αυτή μπορεί και πρέπει να είναι πιοανοιχτή και «πειραματική» τόσο για τους παραπάνω λόγους όσο και επειδήχρειάζονται σοβαρές τομές στο επίπεδο της δομής, της δημοκρατίας και τηςλειτουργίας ενός σύγχρονου αριστερού μετωπικού μορφώματος. Ο κόσμος τουαγώνα έχει δικαίως τις επιφυλάξεις του από τις μορφές οργάνωσης τουπαρελθόντος και αναζητά δομές και τρόπους λειτουργίας όπου να είναι καινα νιώθει ουσιαστικά συμμέτοχος στις αποφάσεις και τις δράσεις. Τμήματης σημερινής ήττας αποτελεί και ο τρόπος συγκρότησης και λειτουργίαςτης αριστεράς, και θέλουμε να κινηθούμε μακριά από λογικές τοξικώναντιπαραθέσεων, μικροηγεμονισμών και τεχνητών ανταγωνισμών. Θέλουμε ναενσωματώσουμε τις προωθητικές εμπειρίες όλων των προηγούμενωνεγχειρημάτων, αλλά, ταυτόχρονα, είναι αναγκαίο να διερευνήσουμε και ναπροχωρήσουμε σε ποιοτικές τομές στο πολιτικό περιεχόμενο, τηφυσιογνωμία, την κουλτούρα διαλόγου, σύνθεσης και συνύπαρξης, τηνεσωτερική δημοκρατία και συμμετοχή.

Προτείνουμε έναν κινηματικό και πολιτικό χώρο με μια βασική πολιτικήσυμφωνία, συντονισμό και δεσμεύσεις στην παρέμβαση στους κοινωνικούςχώρους και τα κινήματα, με ανοιχτή προγραμματική συζήτηση που θαβαθαίνει ταυτόχρονα με την αναμέτρηση με τα πολιτικά καθήκοντα, μεδημοκρατική λειτουργία που θα επεκταθεί σε κοινωνικούς χώρους καιγεωγραφικά. Χωρίς βεβιασμένες κινήσεις, με ό,τι είναι ώριμο να γίνει σεκάθε στιγμή. Με σεβασμό στα υπάρχοντα σχήματα των κοινωνικών χώρων, αλλάταυτόχρονα αναζητώντας και έναν «οδικό χάρτη» για την όσο το δυνατόνενωτική υπέρβασή τους. Για να γίνει κάτι τέτοιο, δηλώνουμε τη βούλησήμας να συμβάλλουμε στην ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών μετά τοκαλοκαίρι.

Χωρίς να αναιρείται η αυτοτέλεια των επιμέρους συγκροτήσεων καιδιεργασιών, θεωρούμε ότι μέσα από μια τέτοια κοινή προσπάθεια, οιεπιμέρους ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες και διαδρομές που θασυναντηθούν, μπορούν να δοκιμάζουν και να βαθαίνουν και τις δικές τουςεπεξεργασίες πιο αποτελεσματικά. Ταυτόχρονα, στο επίπεδο του κινήματος,τα συλλογικά εργαλεία, ο συντονισμός, οι κοινές πρακτικές πουεπιδιώκουμε να προχωρήσουν, αφορούν όλη την αριστερά, επιδιώκοντας αυτή ηπροσπάθεια να συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση τουκατακερματισμού, της ασυνεννοησίας και των «μοναχικών δρόμων» και σεαυτό το επίπεδο.

Επιπλέον, το δηλώνουμε καθαρά: Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση ηδιαδικασία αυτή να οριοθετηθεί γύρω από τις υπογράφουσες συλλογικότητες.Αυτό που αναζητούμε και περιγράφουμε απαιτεί προφανώς μία κρίσιμη μάζααγωνιστών/τριων και δυνάμεων για να ξεκινήσει, αλλά και διαφορετικούςόρους κοινωνικής και πολιτικής γείωσης στην πλήρη μορφή ανάπτυξής του.Από κάτι τέτοιο απέχουμε, όμως παίρνουμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμεαυτή την τόσο αναγκαία συζήτηση και θα επιδιώξουμε συγκεκριμένα ναεμπλακούν όσοι/ες βλέπουν τον εαυτό τους σε πλευρές του παρόντοςκειμένου. Γι’ αυτό, καλούμε όλους/ες τους ανένταχτους/ες αγωνιστές/ριεςκαι τις οργανώσεις της αριστεράς που επικοινωνούν με τουςπροβληματισμούς που θέτουμε, ή πλευρές τους, να συμμετάσχουν σε μίατέτοια διαδικασία ισότιμα και δημιουργικά. Με αίσθηση του συσχετισμούκαι της κατάστασης «πνευμάτων» στην αριστερά, επιμένουμε σε μια αριστεράτης ενιαιομετωπικής λογικής και της ριζοσπαστικής πολιτικής, σε μιααριστερά μαζική και γειωμένη στις πραγματικότητες των ανθρώπων, σε μιααριστερά επαναθεμελίωσης του μεταβατικού προγράμματος και υπεράσπισηςτης επαναστατικής προοπτικής. Επανακατοχυρώνουμε την πεποίθησή μας ότιμια τέτοια αριστερά είναι αναγκαία και, ταυτόχρονα, μπορεί να υπάρξει!Μπορούμε να ξεκινήσουμε να πιάσουμε το νήμα του τι πήγε στραβά, χωρίςιδεοληψίες και αφορισμούς, για μια ριζική επανεκκίνηση. Με ταπεινότητα,αλλά και φιλοδοξία. Για να αντιστοιχηθεί η καθημερινή ζωή με τησυλλογική πάλη και με την προοπτική για μια άλλη κοινωνία.

Αναμέτρηση – Ομάδα Κομμουνιστών/στριών

Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡ.ΑΝ.)

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ)

Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά