ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΟ 33^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Η παρουσία μου στο 33^ο Συνέδριο της Γ.Σ.Ε.Ε. μπορεί να μην εντάσσεται σε κάποια από τις παρατάξεις που συμμετέχουν σε αυτό, εκφράζω όμως στο Συνέδριο ένα υπαρκτό ανεξάρτητο, μαχητικό και ριζοσπαστικό ρεύμα στους χώρους εργασίας, το ρεύμα των πολύμορφων αριστερών σχημάτων, κινήσεων και παρεμβάσεων που δεν διστάζουν να συγκρουστούν με το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό σε όλες του τις εκδοχές και να προτάξουν τους μαζικούς, ανυποχώρητους, επίμονους και νικηφόρους αγώνες των εργαζομένων.

Είμαστε το ρεύμα που στήριξε και στηρίζει με τη δυναμική του τους αγώνες της εκπαίδευσης ενάντια στο άρθρο 16 και το Νόμο Πλαίσιο, τους αγώνες των συμβασιούχων ενάντια στην ομηρία και την απόλυση, τις απεργίες και τις μάχες ενάντια στις αλλαγές στο ασφαλιστικό και στις ιδιωτικοποιήσεις (Τράπεζες, ΔΕΚΟ).

Είμαστε ένα ρεύμα που στηρίζεται πάνω απ’ όλα στην καθημερινή δράση και παρέμβαση στους πιο δύσκολους και κατακερματισμένους εργασιακούς χώρους: των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, των συμβασιούχων, των εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Που αγωνίζεται καθημερινά με όλους τους εργαζόμενους ενάντια στην ανασφάλιστη εργασία, την αυθαιρεσία των εργοδοτών, τις απολύσεις, την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων.

Πολύ φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά, σε αυτό το πολυτελές περιβάλλον, στο οποίο σχεδόν κανένας από όσους υποτίθεται ότι εκπροσωπούμε δεν μπορεί να έρθει να περάσει ένα βράδυ, θα βρεθούμε μακριά από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων.

Δυστυχώς η απομάκρυνση από τις ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων ήταν ο κανόνας όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν η ΓΣΕΕ έσπευδε να υπογράψει διετή συμφωνία εργασιακής ειρήνης, την ίδια ώρα που η λιτότητα γονάτιζε την εργατική οικογένεια, όταν ασχολιόταν με την «Ακαδημία Εργασίας» και αρνιόταν να συμπαραταχθεί με το παλλαϊκό αίτημα «όχι στα ιδιωτικά ΑΕΙ», όταν άφηνε να περάσει η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και η κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, όταν αρνιόταν να βρεθεί στο πλευρό των πανεπιστημιακών, των φοιτητών και των εκπαιδευτικών που έχουν να αντιμετωπίσουν και τον αυταρχικό αντιδραστικό νόμο πλαίσιο και τους «πραίτορες» του Πολύδωρα.

Όταν σήμερα δυσκολεύεται κανείς να συνειδητοποιήσει τι χωρίζει ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αυτό είναι αποτέλεσμα μιας μακράς μετάλλαξης όπου οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εγκατέλειψαν τους αγώνες και την αντίσταση και έπιασαν το ευαγγέλιο της ανταγωνιστικότητας και των ρεαλιστικών προτάσεων.

Ο λόγος της «διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας» και του «αναπτυξιακού υποδείγματος» μπορεί να ακούγεται ωραία στις ημερίδες και τις συναντήσεις με το ΣΕΒ αλλά δεν έχει να πει τίποτε στους απολυμένους των εργοστασίων που κλείνουν και που αντιμετωπίζονται ως «παράπλευρη απώλεια» της παγκοσμιοποίησης, στο νέο εργαζόμενο που δουλεύει 10ωρα για 600 με 800 ευρώ, στο συμβασιούχο που έχει να αντιμετωπίσει την αναλγησία της κυβέρνησης, τη φασίζουσα στάση των ανώτατων δικαστηρίων να απορρίπτονται όλες οι προσφυγές, και την καθημερινή απειλή της απόλυσης.

Η ΓΣΕΕ επιθυμεί να ξαναφέρει τους νέους, τους ελαστικά εργαζόμενους, τους μετανάστες κοντά στα συνδικάτα, όμως έχει αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που τους κρατά μακριά από αυτά;

Τους κρατάει μακριά ακριβώς το αποκρουστικό πρότυπο του συνδικαλιστή – προϊστάμενου ή του συνδικαλιστή – προσωπάρχη, του συνδικαλιστή που λέει βαριεστημένα γενικολογίες κατά της εργοδοσίας και της κυβέρνησης και μετά της «κλείνει το μάτι» για μια «συνεννόηση», του συνδικαλιστή που απολαμβάνει των απαλλαγών του και της ανεμπόδιστης υπηρεσιακής του εξέλιξης, έχει χρόνια να πατήσει σε χώρο δουλειάς και απλώς προετοιμάζει την κομματική ή πολιτική του καριέρα.

Είναι εικόνες σαν κι αυτές των συνδικαλιστών του ΟΤΕ που συναινούσαν στις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων και στην κυριολεξία ξεπουλούσαν τους νέους συναδέλφους, οι οποίες διώχνουν τους εργαζομένους από τα σωματεία.

Και δεν είναι μόνο ότι με αυτό τον τρόπο απαξιώνεται ο συνδικαλισμός στα μάτια των εργαζόμενων, είναι που ουσιαστικά υπονομεύεται η δυνατότητα των συνδικάτων να παίξουν το ρόλο τους, οδηγούνται τα πράγματα είτε προς την αποδιάρθρωση και τη διάλυση, είτε προς την ηγεμονία μορφών ανοιχτά εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αλήθεια για πόσο καιρό η ΓΣΕΕ θα είναι όπως σήμερα όσο θα επεκτείνονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις στα πάλαι ποτέ προπύργια των ΔΕΚΟ και των τραπεζών;

Και βέβαια η λύση δεν είναι αυτή που προτείνουν οι συνάδελφοι του ΠΑΜΕ, που αρνούνται την ταξική συνεργασία των αγωνιστικών δυνάμεων και αντιμετωπίζουν τα σωματεία όχι ως εργαλεία αγώνα, αλλά ως μοχλούς κομματικής ενίσχυσης. Δεν καταλαβαίνουν ότι σήμερα χωρίς ενωτική αγωνιστική δράση και πραγματικές νίκες δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Ευτυχώς υπάρχει ένας άλλος δρόμος: Είναι ο δρόμος της ανυποχώρητης πάλης χωρίς ημερομηνία λήξης που δοκιμάσαμε στους συμβασιούχους του ΥΠ.ΠΟ και είχαμε το πρώτο κύμα μετατροπής συμβάσεων, παρά το αντιδραστικό ΠΔ164/2004. Η παρέμβαση στους συμβασιούχους απαιτούσε και απαιτεί συστηματικούς ανυποχώρητους καθημερινούς αγώνες σε κάθε χώρο αλλά και συλλογικά. Για να αναδειχτεί το επόμενο διάστημα το κοινό αίτημα της μονιμοποίησης όλων των συμβασιούχων ανεξάρτητα από τους όρους και τη μορφή εργασίας τους (μερική απασχόληση, εργασία με δελτίο). Η ανάδειξη της πολυφωνίας του χώρου των συμβασιούχων και η συμμετοχή των πιο δυναμικών κομματιών ήταν του οδήγησε στις μαζικές πρόσφατες κινητοποιήσεις. Περισσότερο από τις προτάσεις νόμου από την πλευρά του συνδικαλιστικού κινήματος και τις δικαστικές διαμάχες το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αναδείξει το πρόβλημα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο και το αίτημα για μόνιμη, σταθερή δουλειά.

Υπάρχει ο δρόμος των ανυποχώρητων απεργιών όπως της ΟΤΟΕ, ο δρόμος της αμφισβήτησης της επιστράτευσης που διάλεξαν οι ναυτεργάτες. Είναι ο ηρωικός αγώνας των δασκάλων και η επιμονή και ξεροκεφαλιά των φοιτητών και της ΠΟΣΔΕΠ που δυο φορές υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε αναδίπλωση και κατάφεραν να ανατρέψουν τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Γι’ αυτό μπορεί να νιώθω μοναξιά εδώ, αλλά ποτέ δεν ένιωσα μοναξιά στο κίνημα.

Γι’ αυτό ήρθε επιτέλους η ώρα για μια πανεργατική-πανεκπαιδευτική απεργία στις 22 Μάρτη όχι μόνο για να δείξουμε ότι είμαστε στο πλευρό των φοιτητών, αλλά και για να αποτελέσει αφετηρία αγώνων και κινητοποιήσεων ενάντια στηνκυβερνητική πολιτική. Καλούμε τη ΓΣΕΕ να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν και να προκηρύξει πανελλαδική απεργία.

Πάνω από όλα ήρθε η ώρα να διαλέξουμε έναν άλλο δρόμο για το συνδικαλισμό, το μόνο που θα τον σώσει από το μαράζωμα και από την άλωσή του από την εργοδοσία, το δρόμο του ενωτικού ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού που:

- στηρίζεται στη δύναμη των ίδιων των εργαζομένων, στις Γενικές Συνελεύσεις, στις Απεργιακές Επιτροπές.

- Δεν ελέγχεται από κράτος, εργοδότες και άλλα συμφέροντα και δεν υποτάσσεται σε κομματικές σκοπιμότητες.

- συγκρούεται με την ουσία των αντιλαϊκών, αντεργατικών ρυθμίσεων που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, εργοδότες, όπως αυτή εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, αναζητώντας τον κοινό αγώνα με άλλους κλάδους και την πλατιά εργατική ενότητα.

- επιλέγει όλες τις μορφές παρατεταμένης και επίμονης πάλης μέχρι την επίτευξη νικών, πέρα από τη λογική των εθιμοτυπικών απεργιών και της αναζήτησης συμβιβαστικών λύσεων. Για να δοθεί ξανά μια νικηφόρα πνοή στο εργατικό κίνημα, να αυξηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στα συνδικάτα, να διαμορφωθούν συνειδήσεις εργαζομένων που αντιστέκονται και διεκδικούν μικρές και μεγάλες κατακτήσεις.

Το ρεύμα στο οποίο ανήκω, το ρεύμα των ανεξάρτητων ριζοσπαστικών σχημάτων έρχεται σε αντίθεση με τα σχέδια κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης, ΕΕ, εργοδοτών και όλων των εκφραστών της σύγχρονης επίθεσης του εκσυγχρονισμού και του νεοφιλελευθερισμού, παρά τις όποιες λεκτικές ή τακτικές διαφοροποιήσεις τους. Γυρίζει την πλάτη στη συνδιαχείριση και στο πρόσχημα του «κοινωνικού διαλόγου». Καταδικάζει την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που υποτάσσει το συνδικαλιστικό κίνημα στις κύριες επιδιώξεις του κεφαλαίου και των εργοδοτών και συμπνέει ουσιαστικά με τις κύριες επιλογές αιχμής της κυβέρνησης (λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, χτύπημα των ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών και εργασιακών δικαιωμάτων), αποφεύγει τη σύγκρουση και εγκλωβίζει τους εργαζόμενους στη λογική του εφικτού και του ρεαλιστικού.

Ήρθε η ώρα να συγκρουστούμε αποφασιστικά με τις πολιτικές που περιγελούν τις ανάγκες μας. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε σε συντονισμένους αγώνες που θα μεγιστοποιήσουν την πίεση στην κυβέρνηση και θα την υποχρεώσουν σε υποχώρηση:

- Να αντισταθούμε στην πολιτική της λιτότητας και της πειθάρχησης στα ασφυκτικά πλαίσια της δημοσιονομικής πολιτικής. Να διεκδικήσουμε με κινητοποιήσεις σε κάθε κλάδο και σωματείο την αύξηση του βασικού μισθού στα 1400 ευρώ, ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι να ζουν αξιοπρεπώς από έναν μισθό. Να ενσωματωθούν όλα τα επιδόματα στον βασικό μισθό.

- Να αντισταθούμε στους νόμους για το ασφαλιστικό που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και στις νέες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, πάντα υπό την πίεση της ΕΕ, για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και συρρίκνωση των ασφαλιστικών ταμείων. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας. Επιστροφή των οφειλών κράτους-τραπεζών-εργοδοτών στα ασφαλιστικά ταμεία. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους ίσο με τον βασικό μισθό για όλο το διάστημα ανεργίας.

- Να αγωνιστούμε ενάντια στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων σε δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Κατάργηση των νόμων που προωθούν την ελαστική εργασία, την ελαστική διευθέτηση του ωραρίου. Μία, μόνιμη σχέση εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, συμβάσεις αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις και κάλυψη όλων των αναγκών του δημοσίου και ευρύτερου δημόσιου τομέα από μόνιμο προσωπικό. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

- Να αποτρέψουμε κάθε ιδιωτικοποίηση, να διεκδικήσουμε την επάνοδο σε δημόσια λειτουργία όλων των ΔΕΚΟ. Πλήρη και αποκλειστική δημόσια περίθαλψη για όλους, υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

- Να αποτρέψουμε στην πράξη την αναθεώρηση του Συντάγματος. Να υπερασπιστούμε τη μονιμότητα, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης από τον κρατικό έλεγχο, τα δάση

- Να πολεμήσουμε με όλους τους τρόπους τις μορφές της επισφαλούς, ανασφάλιστης εργασίας που αποτελεί κανόνα για νέους, μετανάστες, εργαζόμενους με μερική απασχόληση σε ολόκληρους κλάδους. Τα σωματεία να καλύπτουν τους εργαζόμενους με το κομμάτι ή με δελτίο.

- Να δημιουργήσουμε ανεξάρτητα, μαζικά, ταξικά συνδικάτα που θα στηρίζουν και θα στηρίζονται στα μέλη τους και θα έρχονται σε σύγκρουση με κυβέρνηση και εργοδότες και θα στηρίζονται στον αγωνιστικό συντονισμό στη βάση.

Κατερίνα Χαμηλάκη, Σύνεδρος ΓΣΕΕ (ΠΟΕΙΔΔ)

Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (ΥΠ.ΠΟ), συμμετέχει στην Αγωνιστική Πρωτοβουλία (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου στο Δημόσιο- ΠΟΕΙΔΔ)