Εάν κανείς προσπαθήσει να κοιτάξει το προεκλογικό τοπίο λίγο αποστασιοποιημένα θα παρατηρήσει ένα παράδοξο: Επί της ουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ζήτημα σε αυτές τις εκλογές είναι να διαλέξουμε ποιος θα είναι περισσότερο αποτελεσματικός να εφαρμόσει τα «οδυνηρά, αλλά αναγκαία μέτρα» για να βγούμε από την κρίση. Μας καλούν δηλαδή να διαλέξουμε ποιος θα διαχειριστεί τις ιδιωτικοποιήσεις, την ελαστική εργασία, τις απολύσεις, το πάγωμα μισθών, το ξεκλήρισμα της αγροτιάς. Μας προτείνουν να επιλέξουμε ποιος θα απαξιώσει καλύτερα το παρόν μας και θα υπονομεύσει το μέλλον μας.

Εμείς λέμε ότι το πρώτο πράγμα που χρειάζεται σε αυτές τις εκλογές είναι να σπάσει αυτός ο ασφυκτικός εγκλεισμός της πολιτικής αντιπαράθεσης σε μι βαθιά δεξιά λογική. Ήρθε η ώρα να πούμε ότι δεν υπάρχουν «αναγκαία μέτρα», υπάρχουν κοινωνικές ανάγκες, ανάγκες για δουλειά, αξιοπρεπείς μισθούς, δημόσια παιδεία, υγεία και ασφάλιση, καλύτερο περιβάλλον.

Έρχονται βέβαια οι κάθε λογής απολογητές του συστήματος και μας λένε. Καλά αυτά, αλλά είμαστε μέσα σε μια οικονομική κρίση και επιβάλλεται να κάνουμε όλοι θυσίες για να μπορέσουμε να βγούμε. Εμείς απαντάμε ότι η οικονομική κρίση, η βαθιά καπιταλιστική κρίση δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, ούτε μπορεί να απαντηθεί με μέτρα τεχνικά, ουδέτερα και αυτονόητα. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων βαθιά ταξικών στρατηγικών και πολιτικών. Είναι το αποτέλεσμα του βαθύτερου ανορθολογισμού και της καταστροφικής δύναμης που κρύβει μέσα του το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Γι’ αυτό και η απάντηση στην κρίση δεν είναι ουδέτερη. Σήμερα τα κόμματα του συστήματος, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οι οργανικοί τους διανοούμενοι και τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να μας πείσουν ότι η απάντηση είναι μονόδρομος, ακριβώς γιατί για τις δυνάμεις του κεφαλαίου η συγκυρία της κρίσης μπορεί να σημαίνει κινδύνους αλλά προσφέρει και ευκαιρίες για μια «φυγή προς τα εμπρός», για νέες αντιλαϊκές τομές, για έναν νέο κύκλο καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για να υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι, αντιμέτωποι με την ανεργία και την ανασφάλεια, να αποδεχτούν πολύ χειρότερη συνθήκη εργασίας και ζωής.

Και είναι ακριβώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο που το ΠΑΣΟΚ έρχεται να μας πει ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση. Μιλάει για «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό» όταν αυτός είναι στο… 1%. Μιλάει για «τόνωση της ζήτησης», μόνο που εννοεί τόνωση των επιχειρήσεων και των τραπεζών, και δεν λέει κουβέντα για ριζική αναδιανομή εισοδήματος, ριζικές αυξήσεις μισθών, αύξηση των δημοσίων δαπανών. Διεκδικεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια από την πολιτική της ΝΔ, όμως, δεν δεσμεύεται να ανατρέψει ούτε έναν από τους νόμους της. Το πρόγραμμά του το συντάσσουν τραπεζίτες και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι και σε ορισμένα σημεία είναι περισσότερο επιθετικό και νεοφιλελεύθερο από ό,τι είναι της ΝΔ. Ετοιμάζεται να εκλέξει βουλευτές επικρατείας αυτούς που οργάνωναν προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων για την Παγκόσμια Τράπεζα, όπως την Ελένη Παναρίτη. Αρκεί να σκεφτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησε στο αίτημα για ιδιωτικά πανεπιστήμια, ότι μέσα από αποκέντρωση ουσιαστικά εισηγείται την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο και την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, ότι εξακολουθεί να προτείνει την ανασφάλιστη εργασία των νέων ως απάντηση στην ανεργία! Λέει ότι θα «τονώσει το λαϊκό εισόδημα», όλοι ξέρουμε ότι θα ανακαλύψει ότι «παρέλαβε χάος» και άρα πρέπει να πάρει έκτακτα μέτρα. Ούτε μπορούμε να ξεχάσουμε την πολιτική που άσκησε όταν ήταν κυβέρνηση, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της ελαστικής εργασίας. Ο Σημίτης και οι υπουργοί του κόβονται από τα ψηφοδέλτια, αλλά η κληρονομιά τους μένει ζωντανή.

Ούτε βέβαια αποτελούν λύση οι λοιπές εφεδρείες που εμφανίζονται. Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ προσπαθεί να παρουσιαστεί ως η «λαϊκή» «κοινωνική» εκδοχή της «πολυκατοικίας της Δεξιάς», αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί να συγκαλύψει ούτε το φασίζοντα ρατσιστικό λόγο του, ούτε την ουσιαστική αποδοχή του πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Όσο για τους Οικολόγους - Πράσινους, η ηχηρή απουσία τους την ώρα που καιγόταν η Αττική και ήταν σε εξέλιξη μια τεράστια οικολογική καταστροφή, δείχνει τα όρια ενός εγχειρήματος που παραπέμπει περισσότερο σε σύναξη παραγόντων και διαφημιστών της «πράσινης επιχειρηματικότητας» παρά σε οικολογικό κίνημα.

Εμείς λέμε ότι μπορούμε σε αυτές τις εκλογές να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με το άχαρο δίλημμα να διαλέξουμε ποιος θα μας επιτεθεί περισσότερο αποτελεσματικά. Και αυτό σημαίνει σε αυτές τις εκλογές να διαλέξουμε ένα διαφορετικό δρόμο. Ότι αντί να διαλέξουμε κυβέρνηση, ας διαλέξουμε τον καλύτερο τρόπο να κάνουμε αντιπολίτευση, πριν, κατά και μετά τις εκλογές.

Εμείς λέμε ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη απάντηση στην κρίση, μια άλλη διέξοδο απέναντι στις συνθήκες που καθημερινά περιγελούν τις ανάγκες μας. Μια απάντηση αριστερή αντικαπιταλιστική.

Λέμε λοιπόν ότι αντί να συζητάμε για το πόσες απολύσεις πρέπει να γίνουν και πόση ανεργία χρειάζεται για να «να μην αυξάνεται ο πληθωρισμός» ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε να απαγορευτούν οι απολύσεις.

Ότι αντί να συζητάμε για το πώς θα μοιραστούμε την εξαθλίωση, δουλεύοντας 4 ή 3 μέρες την εβδομάδας για μισθούς ψίχουλα και αντί να στριμώχνονται οι νέοι σε Υπουργικά και βουλευτικά γραφεία επαιτώντας για τη μιζέρια ενός stage, μπορούμε να απαιτήσουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

Ότι αντί να βλέπουμε τεράστιες ποσότητες κοινωνικού πλούτου, που στην πραγματικότητα τον έχουν παράγει οι άνθρωποι του μόχθου, είτε να καταστρέφεται σε χρηματιστηριακά παιχνίδια, είτε να χαρίζεται στις τράπεζες, ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.

Ότι όταν βλέπουμε ότι η λογική του κέρδους και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας οδηγεί είτε σε χρεωκοπίες είτε σε άπιαστες υπηρεσίες πρέπει όχι μόνο να αποκρούσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και να επανέλθουν στο δημόσιο όσες επιχειρήσεις έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

Ότι αντί να προκρίνεται παντού η λογική «τσιμέντο να γίνει», που βλέπει τη φύση και το περιβάλλον απλώς ως πεδίο «επένδυσης» και «ανάπτυξης», που είτε οπλίζει το χέρι των εμπρηστών είτε τους δικαιώνει αναδρομικά, ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε να μπει φραγμός στο νέο χωροταξικό, να αλλάξει ριζικά το πρότυπο αγροτικής ανάπτυξης, να σταματήσουν να προβάλλουν την ερημοποίηση και την δήθεν τουριστική ανάπτυξη ως πανάκεια.

Ότι αντί να βλέπουμε τα παιδιά να μαραζώνουν μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που όσο αυξάνει τις εξεταστικές απαιτήσεις άλλο τόσο μειώνει το παρεχόμενο έργο, εξορίζει τη δημιουργικότητα και την κριτική σκέψη και υποχρεώνει τους γονείς να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, εμείς μπορούμε να παλέψουμε για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία και για πραγματική πρόσβαση όλων στη γνώση.

Ότι αντί να βλέπουμε καλλιέργειες να εκχερσώνονται, τον αγροτικό πληθυσμό να μειώνεται, τα εμπορικά κυκλώματα να θησαυρίζουν, τις εθνικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις να απαγορεύονται δια ροπάλου, τους διατροφικούς κινδύνους, τα φυτοφάρμακα, τα μεταλλαγμένα να καραδοκούν, μπορούμε να απαιτήσουμε πραγματική εγγύηση του εισοδήματος των αγροτών, αναγέννηση του συνεταιριστικού κινήματος, φτηνά και ποιοτικά διατροφικά προϊόντα για όλους.

Ότι αντί να συζητάμε για το ποιος θα δείξει «μηδενική ανοχή» στους μετανάστες, μπορούμε να βροντοφωνάξουμε ότι για εμάς κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος και ότι η απάντηση στα προβλήματα των μεταναστών δεν είναι η διαιώνιση της παρανομίας, ούτε το να τους αφήνουμε να πνίγονται στα νερά του Αιγαίου ή μέσα στις νταλίκες για την Ιταλία, αλλά η νομιμοποίηση, η κατοχύρωση του ασύλου, τα μέτρα για την πραγματική ενσωμάτωσή τους.

Ότι αντί να θεωρούμε ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας, την ΟΝΕ, την ίδια την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως απόλυτο και θέσφατο, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμμετοχή μας εκεί συνδέθηκε με τη ριζική υποβάθμιση της θέσης των εργαζομένων, των νέων και των αγροτών, εμείς λέμε ότι πρέπει να τολμήσουμε να μιλήσουμε για την αποδέσμευση, για τη ρήξη, για την απαλλαγή από όλο το φάσμα των διεθνών και διακρατικών δεσμεύσεων που σήμερα ενισχύουν τις πολιτικές του κεφαλαίου.

Η δύναμη σήμερα δεν βρίσκεται στη δυνατότητα να έχουμε εναλλαγή διαχειριστή. Η δύναμη βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα, στην αντίσταση, στη διεκδίκηση. Με μαχητικούς ανυποχώρητους αγώνες, με απεργίες καταλήψεις και διαδηλώσεις μπορούμε να σπάσουμε τη λιτότητα, να ανατρέψουμε το θεσμικό καθεστώς της ελαστικής εργασίας και της εργασιακής ομηρίας, να σπάσουμε τις αντιασφαλιστικές πολιτικές, να επανακατοχυρώσουμε τις συλλογικές συμβάσεις, να αποτρέψουμε την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Μας λένε, βέβαια, ότι οι «αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα», ότι τελικά οι νόμοι και οι αναδιαρθρώσεις περνάνε και άρα δεν έχουν νόημα. Εμείς τους απαντάμε ότι χαμένοι αγώνες είναι οι αγώνες που δεν έγιναν! Δεν υποτιμούμε τις δυσκολίες και τα πισωγυρίσματα, όμως τα πράγματα θα ήταν σήμερα πολύ χειρότερα εάν δεν είχε προηγηθεί το μεγάλο κύμα αγώνων των τελευταίων χρόνων.

Οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί κατάφεραν να ανατρέψουν την αναθεώρηση του συντάγματος και να αποτρέψουν την τυπική ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ και είναι ο φόβος των κινητοποιήσεών τους που σήμερα κάνουν το θέμα των κολεγίων να παγώνει ξανά.

Οι μεγάλες απεργίες στο δημόσιο, ακόμη και εάν δεν κατάφεραν όλους τους στόχους, μπόρεσαν να ανακόψουν επιθέσεις και να υψώσουν φραγμούς απέναντι σε μεγάλες ανατροπές.

Η συλλογική σύμβαση στις τράπεζες υπάρχει επειδή υπήρξαν και κινητοποιήσεις.

Οι λαοθάλασσες για το ασφαλιστικό, μπορεί να μην απέτρεψαν την ψήφιση του νόμου, αλλά ανασυγκρότησαν συλλογικές πρακτικές και κατοχύρωσαν την απεργία και στον ιδιωτικό τομέα.

Στον ιδιωτικό τομέα, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, πρωτοπόρα σωματεία έχουν καταφέρει να οργανώσουν απεργίες, να συνάψουν συλλογικές συμβάσεις, να υποχρεώσουν την εργοδοσία να πάρει πίσω απολύσεις.

Τα περσινά μπλόκα των αγροτών, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις που είχαν, έφεραν στο προσκήνιο τα προβλήματα της αγροτιάς.

Κινήσεις πολιτών έχουν μπορέσει να αποτρέψουν οικολογικά εγκλήματα και έχουν αποσπάσει ελεύθερους χώρους

Το πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, μπόρεσε παρά την εχθρότητα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να αναδείξει το θέμα, να αποκαλύψει στοιχεία, να βάλει επιτακτικά την απαίτηση να φύγουν οι δουλέμποροι από το δημόσιο.

Και βέβαιαδεν ξεχνάμε ότι λιγότερο από ένα χρόνο πριν ζήσαμε μια κοινωνική έκρηξη χωρίς προηγούμενο. Ο Δεκέμβρης του 2008, που σήμερα όλοι κάνουν σαν μην έγινε, σαν να ήταν ένα ενοχλητικό διάλειμμα, όχι μόνο συνέβη, αλλά και έδειξε ότι συσσωρεύονται στην κοινωνία εκρηκτικά υλικά, ότι υπάρχουν μεγάλα αποθέματα αντίστασης, συλλογικότητας, αμφισβήτησης που μπορούν να τροφοδοτήσουν νικηφόρους αγώνες. Και εμείς θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα αυτά που ζήσαμε δεν ήταν στιγμιότυπα του παρελθόντος, είναι τα «προσεχώς» από τις κοινωνικές εκρήξεις που έρχονται.

Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι σήμερα επιτακτικό να υπάρξει μια άλλη κατάσταση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, για να μην έχουμε αγώνες που ηττώνται ή απομονώνονται και αυθόρμητες εκρήξεις χωρίς προοπτική, αλλά νικηφόρες ρήξεις και κατακτήσεις. Ο υποταγμένος συνδικαλισμός που κυριαρχεί σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει την αντίσταση. Πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε σε αυτούς που στις 5 Οκτώβρη θα είναι επισήμως κυβερνητικοί συνδικαλιστές, όταν και εδώ και ένα χρόνο, με τις απολύσεις να γενικεύονται, τους μισθούς να παγώνουν, τα αφεντικά να φτάνουν στο σημείο να ρίχνουνβιτριόλι σε πρωτοπόρες εργάτριες, επέλεξαν στάση προκλητικής απραξίας; Όμως, ούτε η κομματική περιχαράκωση του ΠΑΜΕ επιτρέπει την ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων, ειδικά όταν συνδυάζεται με την ηττοπάθεια, την άρνηση κάθε αγωνιστικού συντονισμού, τη μυωπική κατάταξη των εργαζομένων με βάση τις κομματικές προτιμήσεις.

Ο δρόμος για εμάς είναι η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η οργάνωση των αγώνων από τα κάτω και η δημοκρατία του αγώνα, ο συντονισμός των ίδιων των σωματείων, οι μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις, ο συντονισμός των τοπικών και περιβαλλοντικών αντιστάσεων. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μόνο που για να κερδίσουν οι αγώνες και για να περάσουμε από τις κοινωνικές εκρήξεις στις κοινωνικές ανατροπές, χρειάζεται και μια Αριστερά που να θα δώσει σχήμα στη λαϊκή δυσαρέσκεια, νικηφόρα κατεύθυνση στους αγώνες, αντικαπιταλιστική προοπτική στη συλλογική διεκδίκηση.

Όμως, η υπαρκτή Αριστερά απέχει πολύ από το να απαντά σε αυτές τις ανάγκες και αυτές τις αγωνίες.

Στην Αριστερά δεν ταιριάζει ο σεχταρισμός, ο συντηρητισμός, η νοσταλγία για αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα και η εχθρότητα προς τα ζωντανά κινήματα που σήμερα διαλέγει το ΚΚΕ.

Ούτε της αξίζουν οι ταλαντεύσεις προς τον κυβερνητισμό, τα κάθε λογής γραμμάτια προς το σύστημα και το ΠΑΣΟΚ, ο παραγοντισμός και η λογική των μηχανισμών και των διαδρόμων που ταλανίζουν το Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εμείς λέμε ότι αυτή η Αριστερά προδίδει την ελπίδα όλων όσων στράφηκαν προς αυτήν τα τελευταία χρόνια. Ότι δεν στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων, αλλά και των δυνατοτήτων της περιόδου. Ότι απογοητεύει αντί να εμπνέει.

Εμείς λέμε ότι η Αριστερά μπορεί να συνδεθεί ξανά με την αντίσταση και την ανατροπή, μπορεί να δουλέψει για να έχουν οι εργαζόμενοι άμεσες κατακτήσεις και χειροπιαστές νίκες, μπορεί απέναντι στη βαρβαρότητα και τον ανορθολογισμό του καπιταλισμού να δώσει επικαιρότητα στο όραμα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Γιατί εδώ πρέπει να πούμε ότι η σημερινή πραγματικότητα διαψεύδει όλους όσους μίλησαν για το «Τέλος της Ιστορίας» και προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η αγορά είναι ο μόνος τρόπος ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων. Αντίθετα, σήμερα ζούμε, έμπρακτα, πόσο παράλογο, άδικο και καταστροφικό είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Σήμερα, μπορούμε πολύ πειστικά να πούμε ότι πρέπει να διεκδικήσουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μπορούμε να μιλήσουμε για τη συλλογική αυτοδιεύθυνση των ίδιων των άμεσων παραγωγών, μπορούμε ότι έννοιες ότι επανάσταση, σοσιαλισμός, κομμουνισμός δεν είναι εικόνες από το μουσείο, αλλά προκλήσεις για το μέλλον της ανατροπής.

Αλλά αυτό σημαίνει να έχουμε μια άλλη Aριστερά.

Μια Αριστερά που δεν θα εξαντλείται στη μεγαλοστομία αλλά θα κρίνεται καθημερινά στη σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος.

Μια Αριστερά που στο φοιτητή, στον άνεργο, στο συμβασιούχο, στον αγρότη, στο συνταξιούχο δεν θα πει «έλα να με ψηφίσεις και εγώ θα καθαρίσω για σένα», αλλά «αν αγωνιστούμε ανυποχώρητα όλοι μαζί, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν».

Μια Αριστερά που θα πειραματιστεί με σύγχρονες μορφές συλλογικής οργάνωσης και δεν θα αντιμετωπίζει τους αγωνιστές ως ψήφους και αφισοκολλητές.

Μια Αριστερά που τον κομμουνισμό δεν θα τον αντιμετωπίζει ως λάβαρο αλλά ως πρόκληση για συλλογική αναζήτηση, πάλη και δημιουργία.

Μια Αριστερά που θα τολμά να αλλάξει τον εαυτό της για να μπορέσει να αλλάξει την κοινωνία.

Εμείς λέμε ότι υπάρχει ο κόσμος, οι εμπειρίες, οι αναζητήσεις, οι αφετηρίες για μια τέτοια Αριστερά.

Είναι οι χιλιάδες αγωνιστές που τη στράτευσή τους ούτε την εξαργύρωσαν ούτε την πρόδωσαν, αλλά επιμένουν να την κάνουν διαφορετική στάση και ήθος όπου και εάν βρέθηκαν.

Είναι οι μεγάλοι αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες από το Πολυτεχνείο του ’73, τις καταλήψεις του 1979, και τους αλλεπάλληλους κύκλους φοιτητικών κινητοποιήσεων έως το κίνημα για το άρθρο 16, από τον εργοστασιακό συνδικαλισμό μέχρι τις μεγάλες απεργίες στην εκπαίδευση και τους σημερινούς αγώνες ενάντια στην επισφάλεια, από τις πρώτες κινητοποιήσεις για το περιβάλλον μέχρι τα σημερινά κινήματα για τους ελεύθερους χώρους.

Είναι η εμπειρία των μαζικών σχημάτων, των φοιτητικών συσπειρώσεων, των ΕΑΑΚ, των παρεμβάσεων – συσπειρώσεων εργαζομένων, των αριστερών κινήσεων πόλης και γειτονιάς, που πρωταγωνίστησαν σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις.

Είναι όλοι όσοι αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την επίσημη Αριστερά στην υποταγή στον κοινοβουλευτισμό, στη συμμόρφωση με τα κάθε λογής κοινωνικά συμβόλαια, στην διεκδίκηση μεριδίου από τη διακυβέρνηση. Αυτοί που το 1989 αρνήθηκαν να υπακούσουν στις σειρήνες της εξουσίας και κράτησαν ψηλά τη σημαία της Αριστεράς.

Και αυτή τη φορά το στοίχημα για μια άλλη Αριστερά παίζεται με καλύτερους τρόπους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν χρειάζεται να είναι συνώνυμη με τον κατακερματισμό και τη λογική του μικρόκοσμου. Απέδειξε ότι μπορούν να υπάρχουν πειράματα στην Αριστερά που να δοκιμάζουν δρόμους ενότητας, δημοκρατικής λειτουργίας, συλλογικής αναζήτησης για το πώς η Αριστερά θα ξαναγίνει το «πραγματικό κίνημα που ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».

Δεν διεκδικεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι μια αριστερή αντιπολίτευση στην υπαρκτή Αριστερά.

Δεν θέλουμε απλώς να καταγράψουμε μια διαφωνία, ή να πούμε ότι υπάρχει και άλλη μια Αριστερά.

Θέλουμε να υπάρξει μια άλλη Αριστερά, θέλουμε να είμαστε η αφετηρία να υπάρξει εκείνη η ενωτική, αγωνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά που απαιτούν οι αγωνίες και οι αγώνες των εργαζομένων και των νέων.

Γιατί πιστεύουμε μέσα από τη συλλογική διαμόρφωση και ανασύνθεση μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να τεθεί το ερώτημα μιας επαναστατικής ανανέωσης της κομμουνιστικής προοπτικής.

Γι’ αυτό και στον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων τους λέμε να στηρίξουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Πρώτα και κύρια, γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δείξει πραγματικά δείγματα γραφής ότι αγωνίζεται για να αλλάξουν τα πράγματα και στο κίνημα και στην Αριστερά. Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μάχες της προηγούμενης περιόδου. Πρωταγωνίστησαν στις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις που ανέτρεψαν τη συνταγματική αναθεώρηση. Είχαν πρωτοπόρο ρόλο στην απεργία των δασκάλων και στις μεγάλες απεργίες. Στήριξαν όλες τις προσπάθειες αγωνιστικού συντονισμού σωματείων. Πρωτοστατούν σε μαχητικές διεκδικήσεις για τους ελεύθερους χώρους και το περιβάλλον. Το Δεκέμβρη ήταν ανεπιφύλακτα και χωρίς καμιά ταλάντευση στο πλευρό της εξέγερσης. Έδωσαν και δίνουν καθημερινά την μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και μάχονται για να μη σηκώσουν κεφάλι οι ρατσιστικές και οι φασιστικές συμμορίες. Επέμειναν με συγκεκριμένες προτάσεις στην ανάγκη κοινής δράσης όλης της Αριστεράς, μέσα στο μαζικό κίνημα, για την απόκρουση της επίθεσης.

Η συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές δεν αφορά απλώς τη διεκδίκηση της ψήφου για να δυναμώσει η φωνή των αγώνων και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι πάνω από όλα ένα κάλεσμα συστράτευσης στους αγώνες και την αμφισβήτηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, πριν, κατά και μετά τις εκλογές.

Ξέρουμε καλά ότι στην αναζήτησή μας δεν είμαστε μόνοι. Ξέρουμε ότι χιλιάδες αγωνιστές αναζητούν δρόμους ρήξης και ανατροπής, συνειδητοποιούν ότι στήριξη στο ΠΑΣΟΚ σημαίνει νομιμοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών του, απογοητεύονται από την κατάσταση στην Αριστερά. Σε αυτούς τους αγωνιστές λέμε ότι ούτε η αποχή, ούτε η επιλογή του «μικρότερου κακού» δίνουν προοπτική

Τους καλούμε λοιπόν να αγωνιστούμε μαζί για να ξαναδώσουμε πραγματικό νόημα στην Αριστερά. Για να σταματήσει η Αριστερά να ταυτίζεται με τον συντηρητισμό, τον κυβερνητισμό, τα κάθε είδους γραμμάτια προς το σύστημα, τη λογική των διαδρόμων. Για να ξανακάνουμε την Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση, τη συλλογικότητα, τη συντροφικότητα, την ανατροπή.