Η κυβέρνηση του Μνημονίου και της Τρόικα προετοιμάζει νέο γύρο αντιλαϊκής βαρβαρότητας, στο πλαίσιο της ακόμη πιο αντιδραστικής μετάλλαξης της ΕΕ, χωρίς να μπορεί να αποτρέψει το ενδεχόμενο χρεοκοπίας. Το αποτέλεσμα είναι μέσα στην κοινωνία να συσσωρεύονται εκρηκτικά υλικά και οι κοινωνικές συγκρούσεις να παίρνουν οριακά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά και γι’ αυτό, περισσότερο παρά ποτέ, απαιτείται ένασυγκεκριμένο και μάχιμο σχέδιο για την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος, την κλιμάκωση των αγώνων και την ανατροπή του Μνημονίου και της κυβέρνησης. Όμως, αυτή την προοπτική της ελπίδας δεν μπορούν να δώσουν ούτε ο υποταγμένος συνδικαλισμός ούτε οι ανεπάρκειες της επίσημης Αριστεράς, που γίνονται όλο και πιο εμφανείς, είτε στην εκδοχή του καταναγκαστικού φιλοευρωπαϊσμού και κυβερνητισμού της ηγεσίας του ΣΥΝ, είτε στον καταστροφικό σεχταρισμό και απομονωτισμό του ΚΚΕ. Την ίδια στιγμή, βασικές πλευρές ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης, για τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη ριζική αναδιανομή εισοδήματος κερδίζουν απήχηση.

Όλα αυτά κάνουν σαφές ότι οι ευθύνες για την αντικαπιταλιστική αριστερά, και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μεγάλες. Οφείλει να είναι πρωτοπόρα στο αναγκαίο σήμερα αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, στην κλιμάκωση των αγώνων, στην οικοδόμηση μορφών αλληλεγγύης και συντονισμού. Πρέπει να συστηματοποιήσει τα στοιχεία εκείνα του προγράμματος που ορίζουν την αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση. Μπορεί να είναι πρωτοπόρα στην διαμόρφωση ενός Αριστερού Μετώπου σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση που θα μπορέσει να αμφισβητήσει συνολικά την αστική στρατηγική. Συνολικά, μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως πολιτικό νεύρο της μεγάλης μάχης που δίνουν σήμερα η εργατική τάξη, η νεολαία και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.

Όλα αυτά, όμως, δεν μπορούν να γίνουν χωρίς μια τομή στην πολιτικοποίηση, τη μαζικοποίηση, τη δημοκρατική λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειαζόμαστε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που να μπορεί: Να βαθύνει την ανάλυση για τη συγκυρία και τα μέτωπα της περιόδου. Να επεξεργαστεί το περιεχόμενο και όχι απλώς τις αφετηρίες ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Να πάρει πολύ πιο συστηματικές και συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες για το κίνημα αλλά και για το πώς η Αριστερά θα ξαναγίνει δύναμη ρήξης και ανατροπής. Να συσπειρώσει όλες και όλους εκείνους τους αγωνιστές, που είτε αποδεσμεύονται από άλλα πολιτικά σχέδια είτε πολιτικοποιούνται μέσα στους αγώνες και αναζητούν μια ριζοσπαστική διέξοδο κουβαλώντας αγωνίες, αναζητήσεις, προβληματισμούς πολύτιμους για την υπόθεση της ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς.

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι επιτακτικό να προχωρήσουμε τώρα στην πλήρη ενεργοποίηση του πλαισίου πολιτικής λειτουργίας που αποφασίσαμε στη συνέλευση του Κεραμεικού: να εγγράψουμε μαζικά μέλη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να βαθύνουμε τη λειτουργία και την πολιτική συζήτηση των τοπικών και κλαδικών επιτροπών και, πάνω από όλα να, προχωρήσουμε τώρα στην πρώτη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αιρετούς αντιπροσώπους, όπου να συζητήσουμε εκτιμήσεις θέσεις και κατευθύνσεις και να εκλέξουμε συντονιστικά όργανα. Είναι ανάγκη να ολοκληρώσουμε το πρωτότυπο και περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίο πολιτικό πείραμα της συγκρότησης ενός δημοκρατικού πολιτικού μετώπου που να στηρίζεται όχι στην διαβούλευση εκπροσώπων οργανώσεων, αλλά στη δημοκρατική και ισότιμη συζήτηση και συνεννόηση των ίδιων των συντροφισσών και των συντρόφων.

Η δημοκρατία στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αφορά πρώτα και κύρια τον τρόπο «λήψης απόφασης», όσο και εάν είναι σημαντικό να ξεφύγουμε από τη λογική του «βέτο» και σίγουρα δεν αφορά καθόλου ζητήματα «συσχετισμών». Αφορά την ίδια την ικανότητά της να είναι ένα εργαστήρι πρωτότυπων πολιτικών συνθέσεων, να κάνει τομές στη πολιτική συγκρότηση, να παράγει πολιτικές πρωτοβουλίες, αγωνιστικό σχεδιασμό και προγραμματικό περιεχόμενο.

Η πραγματοποίηση της Συνδιάσκεψης και η αναβάθμιση της ανοιχτής και συντροφικής συζήτησης σε κάθε επίπεδο, από την τοπική και κλαδική επιτροπή, μέχρι το συντονιστικό, σε κανένα βαθμό δεν είναι ανταγωνιστική προς την ολόπλευρη στράτευση όλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις μεγάλες κινηματικές μάχες. Αντίθετα, αυτή θα είναι η καλύτερη συνθήκη για να προχωρήσει η πολιτική συζήτηση.

Για όλους αυτούς τους λόγους θα ήταν πολιτικό σφάλμα και περιφρόνηση της βούλησης των συντροφισσών και των συντρόφων, όπως αυτή έχει εκφραστεί στις αποφάσεις αρκετών τοπικών και κλαδικών επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να μην προχωρήσουμε τώρα, μέχρι το τέλος του Ιούνη, στην πραγματοποίηση της πρώτης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του ΣΕΚ, που κατεξοχήν έχουν διατυπώσει αντιρρήσεις για την πραγματοποίηση της συνδιάσκεψης θα πρέπει να αναλογιστούν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – και σε αυτό αναμφίβολα έχουν συμβάλει και αυτοί – είναι ένα εγχείρημα που έχει υπερβεί τα όρια μιας απλής συσπείρωσης οργανώσεων και κατά συνέπεια η απαίτηση για τη συνδιάσκεψη απηχεί την πραγματική βούληση του ίδιου του κόσμου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τυχόν αναβολή γι’ αργότερα θα διακύβευε την πραγματοποίησή της και θα στερούσε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη δυνατότητα να πάει στις μεγάλες μάχες της περιόδου με συλλογικά διαμορφωμένη πολιτική κατεύθυνση.

Αντίθετα, η πραγματοποίηση της Συνδιάσκεψης θα μας εξοπλίσει όλες και όλους για τις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά μας, θα βοηθήσει στην καθοριστική συμβολή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο κίνημα, θα αποτελέσει τομή στο συνολικό τοπίο της Αριστεράς, θα κάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το σημείο αναφοράς για όλες και κι όλους τους αγωνιστές που αγωνιούν και παλεύουν για μια αριστερά πραγματικά ανατρεπτική.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να διαψεύσουμε την ελπίδα και τις προσδοκίες που έχουμε τροφοδοτήσει όχι μόνο με τη δράση μας αλλά και με τη συλλογική μας δέσμευση για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματικά των συντροφισσών και των συντρόφων.