Άρθρο στην εφημερίδα Δρόμος

Η συζήτηση στην αριστερά, είτε αφορά την αντίσταση στην καταιγίδα των μέτρων κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, είτε την ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς, απαιτεί σαφείς τοποθετήσεις και σεβασμό της αυτοτέλειας κάθε επίπεδου.

Εάν μιλάμε για την αντίσταση στα μέτρα, τότε χρειαζόμαστε ένα πλατύ αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, που να στηρίζεται στην κοινή δράση της Αριστεράς και τη συνάντηση με τη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Ένα τέτοιο κοινωνικό μέτωπο θα πρέπει να προτάξει στόχους που ορίζουν τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική: Όχι στο πακέτο μέτρων κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ – Ανυπακοή σε ΕΕ και ΔΝΤ – Διαγραφή Χρέους – Έξοδος από την Ευρωζώνη και το ευρώ - Εθνικοποίηση Τραπεζών. Σημαίνει αγώνες που να κλιμακώνονται, να παίρνουν χαρακτηριστικά κοινωνική έκρηξης, να δημιουργούν ασφυκτική πίεση σε κυβέρνηση και κεφάλαιο. Ένα τέτοιο αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο πρέπει να συγκροτηθεί γύρω από τους δικούς του θεσμούς, στο επίπεδο των επιμέρους χώρων και κλάδων (σωματεία, ομοσπονδίες, σύλλογοι, πρωτοβουλίες συντονισμού σωματείων, πρωτοβουλίες συντονισμού διαφορετικών κλάδων), στο επίπεδο του κινηματικού συντονισμού σε πόλεις και γειτονιές (τοπικές λαϊκές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες κατοίκων, επιτροπές αγώνα) και πανεθνικά (πανελλαδικός συντονισμός των διαφορετικών κινημάτων και πρωτοβουλιών). Έτσι θα διαμορφωθεί το αγωνιστικό κέντρο που θα ηγηθεί της μάχης για την ανατροπή της επίθεσης. Αντιστοιχεί στην κατεύθυνση του Ενιαίου Μετώπου, με κοινωνική γείωση και δημοκρατική συγκρότηση στη βάση της πρωτοβουλίας και της αυτοοργάνωσης των λαϊκών μαζών.

Εάν, όμως, μιλάμε για το αίτημα μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς ως δύναμης συνολικής αμφισβήτησης της εξουσίας του κεφαλαίου, τότε υπάρχουν άλλες προϋποθέσεις. Είναι μια διεργασία που πατάει πάνω στην έξαρση των αγώνων, αλλά δεν ταυτίζεται με το αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο. Προϋποθέτει αντικαπιταλιστική καιαντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση, σαφή θέση για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ,επιμονή στην προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.Μια τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να χωρέσει στην κρίση των πολιτικών σχεδίων του ρεφορμισμού, είτε μιλάμε για την ηττοπάθεια και το σεχταρισμό του ΚΚΕ, είτε για τον αριστερό ευρωπαϊσμό και κυβερνητισμό που αποτελούν το όριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα σχέδια διέψευσαν τις ελπίδες του κόσμου της Αριστεράς και απαιτείται η ρήξη με αυτά. Μια τέτοια κατεύθυνση περνά, κατά τη γνώμη μας, από την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν περιορίζεται εκεί.

Ας ανοίξει η συζήτηση από όλους όσοι αναφέρονται στην ανάγκη μιας πραγματικά ριζοσπαστικής αριστεράς. Χωρίς αποκλεισμούς και απαιτήσεις δηλώσεων μεταμέλειας για προηγούμενες επιλογές αλλά και χωρίς αντιμετώπιση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ως σημαίας ευκαιρίας για την αναδιάταξη συσχετισμών στη ρεφορμιστική αριστερά. Με σαφείς δεσμεύσεις, συγκεκριμένα βήματα και όχι εκλογικά πυροτεχνήματα μιας χρήσης. Για να σταματήσουμε να μετράμε χαμένες ευκαιρίες και να ξανακάνουμε την Αριστερά ηγετική δύναμη του «έθνους των εργαζομένων».