1. Η εντυπωσιακή έλλειψη μαζικότητας, ειδικά στις συγκεντρώσεις που διοργανώθηκαν από τις Συνομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, δεν εκφράζει μόνο την κρίση και την ανυποληψία του υποταγμένου συνδικαλισμού. Εκφράζει ταυτόχρονα και τη μετατροπή της Πρωτομαγιάς απλώς σε παρέλαση των διαφόρων χώρων της Αριστεράς και την αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστεράς να κάνει την Πρωτομαγιά υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και των διεκδικήσεών τους, ειδικά σε μια χρονιά μεγάλων εργατικών αγώνων. Αντί να επιχαίρουμε για το ότι οι «άλλοι» δεν είχαν κόσμο, οφείλουμε να προβληματιστούμε για το πώς μπορούμε να κάνουμε ξανά την Πρωτομαγιά υπόθεση του κόσμου της δουλειάς και των σωματείων.
2. Η συζήτηση που άνοιξε μέσα από τις μορφές έμπρακτης αποδοκιμασίας των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, έδειξε ότι ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό δε σημαίνει υποχρεωτικά χωροταξική απομάκρυνση, αλλά και άλλες μορφές παρέμβασης. Δυστυχώς, ως Αριστερή Ανασύνθεση όσες φορές σε σχετικές συζητήσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όχι μόνο φέτος αλλά και σε προηγούμενες χρονιές, προτείναμε αντίστοιχες μορφές παρέμβασης και αποδοκιμασίας της γραφειοκρατίας, εισπράξαμε από άρνηση έως κριτική.
3. Ο κύριος όγκος των δυνάμεων και των αγωνιστών που συμμετείχαν στην Πρωτοβουλία για Ταξικό Γιορτασμό της Πρωτομαγιάς εξέφρασαν με την επιλογή τους τη διαφοροποίηση απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία στο όνομα της αναγκαίας αγωνιστικής ταξικής ενότητας όλων των εργαζομένων, όπως αυτή καταγράφηκε στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις ενάντια στο ασφαλιστικό, και όχι στο όνομα της αυτοαναγόρευσης ενός πρωτοπόρου δυναμικού σε «ανεξάρτητο κέντρο αγώνα» έξω και πέρα από τις διαθέσεις και τις πρακτικές των ίδιων των πρωτοπόρων κομματιών του κινήματος.
4. Όσο για την αναφορά στο ΠΡΙΝ στην παρουσία της Ενωτικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ΕΝΑΝΤΙΑ) στη διαδήλωση, δεν μπορούμε παρά να υπογραμμίσουμε ότι στη δική μας λογική δεν υπάρχει η αντίληψη του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» σε μετωπικά σχήματα, πόσο μάλλον που τα τελευταία χρόνια είδαμε ακόμη και κομμάτια της ίδιας οργάνωσης να επιλέγουν διαφορετική παρουσία σε εργατικές διαδηλώσεις. Αν μη τι άλλο, η ΕΝΑΝΤΙΑ αυτή την περίοδο κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για τη ριζοσπαστική αριστερά. Προτείνει δράση ενάντια στην Ευρωσυνθήκη και τολμά να ανοίξει από τώρα τη συζήτηση για ενωτικό ψηφοδέλτιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις Ευρωεκλογές. Είναι προτάσεις που δίνουν πραγματική διέξοδο από μια συνθήκη κατακερματισμού, πολιτικής αναποτελεσματικότητας και δυνητικής περιθωριοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς.
5. Σε κάθε περίπτωση για ζητήματα όπως η Πρωτομαγιά (και άλλα ίσως πιο σημαντικά…) δεν αρκεί απλώς να λέμε «καλά τη βγάλαμε και φέτος» ή να αποδίδουμε τα προβλήματα στις «συνεχιζόμενες διακοπές». Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πούμε «και του χρόνου πάλι τα ίδια»! Στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, ιδίως μέσα από της συγκρότηση της Πρωτοβουλίας Σωματείων, δείξαμε ότι μπορεί να υπάρχει ένας άλλος δρόμος αγωνιστικής ταξικής παρουσίας, έξω και πέρα από το πλαστό δίλημμα «ακολουθητισμός προς τη γραφειοκρατία ή αριστερός απομονωτισμός». Αυτό δείχνει και το δρόμο για να ξανακάνουμε την Πρωτομαγιά μαζική μαχητική ενωτική εργατική διαδήλωση. Η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί και πρέπει να είναι πρωτοπόρα σε αυτή την υπόθεση.