ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ζήτημα σε αυτές τις εκλογές είναι να διαλέξουμε ποιος θα είναι περισσότερο αποτελεσματικός να εφαρμόσει τα «οδυνηρά, αλλά αναγκαία μέτρα» για να βγούμε από την κρίση. Όμως, η καπιταλιστική κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο που απαιτεί «τεχνικές λύσεις». Είναι το αποτέλεσμα ταξικών επιλογών και στρατηγικών και η απάντηση σε αυτή δεν είναι ουδέτερη. Τα κόμματα του συστήματος, τα ΜΜΕ και οι κάθε λογής προπαγανδιστές της κυρίαρχης πολιτικής έχουν κάθε λόγο να μας πείσουν οι αντιλαϊκές πολιτικές είναι μονόδρομος. Εμείς πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη. Ήρθε η ώρα να πούμε ότι δεν υπάρχουν «αναγκαία μέτρα», υπάρχουν κοινωνικές ανάγκες, ανάγκες για δουλειά, αξιοπρεπείς μισθούς, δημόσια παιδεία, υγεία και ασφάλιση, καλύτερο περιβάλλον.
Το ΠΑΣΟΚ έρχεται να μας πει ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση. Διεκδικεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια από την πολιτική της ΝΔ, όμως, δεν δεσμεύεται να ανατρέψει ούτε έναν από τους νόμους της. Το πρόγραμμά του το συντάσσουν τραπεζίτες και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι. Λέει ότι θα «τονώσει το λαϊκό εισόδημα», αλλά την επομένη των εκλογών θα ανακαλύψει ότι «παρέλαβε χάος» και άρα πρέπει να πάρει έκτακτα μέτρα. Ούτε μπορούμε να ξεχάσουμε την πολιτική που άσκησε όταν ήταν κυβέρνηση, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, την εισαγωγή της ελαστικής εργασίας τον αυταρχισμό. Ο Σημίτης και οι υπουργοί του κόβονται από τα ψηφοδέλτια, αλλά η κληρονομιά τους μένει ζωντανή.
Μας λένε ότι στις εκλογές πρέπει να διαλέξουμε κυβέρνηση, δηλαδή να επιλέξουμε ποιος θα διαχειριστεί την απαξίωση του παρόντος και την υπονόμευση του μέλλοντός μας. Εμείς λέμε αντί να διαλέξουμε κυβέρνηση, ας διαλέξουμε τον καλύτερο τρόπο να κάνουμε αντιπολίτευση, πριν, κατά και μετά τις εκλογές.
Η δύναμη σήμερα δεν βρίσκεται στη δυνατότητα να έχουμε εναλλαγή διαχειριστή. Η δύναμη βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα, στην αντίσταση, στη διεκδίκηση. Με μαχητικούς ανυποχώρητους αγώνες, με απεργίες καταλήψεις και διαδηλώσεις μπορούμε να σπάσουμε τη λιτότητα, να ανατρέψουμε το θεσμικό καθεστώς της ελαστικής εργασίας και της εργασιακής ομηρίας, να σπάσουμε τις αντιασφαλιστικές πολιτικές, να επανακατοχυρώσουμε τις συλλογικές συμβάσεις, να αποτρέψουμε την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Και όσο και εάν μας λένε ότι οι «αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα», εμείς τους απαντάμε ότι χαμένοι αγώνες είναι οι αγώνες που δεν έγιναν! Στον νικηφόρο αγώνα των φοιτητών ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος, στις λαοθάλασσες για το ασφαλιστικό, στις κατακτήσεις που έχουν πρωτοπόρα σωματεία, στο πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, στις μάχες για τους ελεύθερους χώρους αποδείχτηκε η δύναμη και η αποτελεσματικότητα του αγώνα!
Ο Δεκέμβρης του 2008 έδειξε ότι συσσωρεύονται στην κοινωνία εκρηκτικά υλικά και ότι υπάρχουν μεγάλα αποθέματα αντίστασης, συλλογικότητας, αμφισβήτησης που μπορούν να τροφοδοτήσουν νικηφόρους αγώνες.
Μόνο που για να κερδίσουν οι αγώνες και για να περάσουμε από τις κοινωνικές εκρήξεις στις κοινωνικές ανατροπές, χρειάζεται και μια Αριστερά που να θα δώσει σχήμα στη λαϊκή δυσαρέσκεια, νικηφόρα κατεύθυνση στους αγώνες, αντικαπιταλιστική προοπτική στη συλλογική διεκδίκηση.
Όμως, η υπαρκτή Αριστερά απέχει πολύ από το να απαντά σε αυτές τις ανάγκες και αυτές τις αγωνίες.. Στην Αριστερά δεν ταιριάζει ο σεχταρισμός, ο συντηρητισμός, η νοσταλγία για αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα και η εχθρότητα προς τα ζωντανά κινήματα που σήμερα διαλέγει το ΚΚΕ. Ούτε της αξίζουν οι ταλαντεύσεις προς τον κυβερνητισμό, τα κάθε λογής γραμμάτια προς το σύστημα και το ΠΑΣΟΚ, ο παραγοντισμός και η λογική των μηχανισμών και των διαδρόμων που ταλανίζουν το Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η Αριστερά προδίδει την ελπίδα όλων όσων στράφηκαν προς αυτήν τα τελευταία χρόνια.
Εμείς λέμε ότι η Αριστερά μπορεί να ξαναγίνει συνώνυμη της αντίστασης, της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, της ανατροπής, μπορεί να δουλέψει για να έχουν οι εργαζόμενοι άμεσες κατακτήσεις και χειροπιαστές νίκες, μπορεί απέναντι στη βαρβαρότητα και τον ανορθολογισμό του καπιταλισμού να δώσει επικαιρότητα στο όραμα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Αλλά αυτό σημαίνει να έχουμε μια άλλη Aριστερά. Μια Αριστερά που δεν θα εξαντλείται στη μεγαλοστομία αλλά θα κρίνεται καθημερινά στη σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος. Μια Αριστερά που στο φοιτητή, στον άνεργο, στο συμβασιούχο, στον αγρότη, στο συνταξιούχο δεν θα πει «έλα να με ψηφίσεις και εγώ θα καθαρίσω για σένα», αλλά «αν αγωνιστούμε ανυποχώρητα όλοι μαζί, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν». Μια Αριστερά που θα πειραματιστεί με σύγχρονες μορφές συλλογικής οργάνωσης και δεν θα αντιμετωπίζει τους αγωνιστές ως ψήφους και αφισοκολλητές. Μια Αριστερά που τον κομμουνισμό δεν θα τον αντιμετωπίζει ως λάβαρο αλλά ως πρόκληση για συλλογική αναζήτηση, πάλη και δημιουργία. Μια Αριστερά που θα τολμά να αλλάξει τον εαυτό της για να μπορέσει να αλλάξει την κοινωνία.
Εμείς λέμε ότι υπάρχει ο κόσμος, οι εμπειρίες, οι αναζητήσεις, οι αφετηρίες για μια τέτοια Αριστερά. Είναι οι χιλιάδες αγωνιστές που τη στράτευσή τους ούτε την εξαργύρωσαν ούτε την πρόδωσαν, αλλά επιμένουν να την κάνουν διαφορετική στάση και ήθος όπου και εάν βρέθηκαν. Είναι οι μεγάλοι αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες από το Πολυτεχνείο του ’73, τις καταλήψεις του 1979, και τους αλλεπάλληλους κύκλους φοιτητικών κινητοποιήσεων έως το κίνημα για το άρθρο 16, από τον εργοστασιακό συνδικαλισμό μέχρι τις μεγάλες απεργίες στην εκπαίδευση και τους σημερινούς αγώνες ενάντια στην επισφάλεια, από τις πρώτες κινητοποιήσεις για το περιβάλλον μέχρι τα σημερινά κινήματα για τους ελεύθερους χώρους. Είναι η εμπειρία των μαζικών σχημάτων, των φοιτητικών συσπειρώσεων, των ΕΑΑΚ, των παρεμβάσεων – συσπειρώσεων εργαζομένων, των αριστερών κινήσεων πόλης και γειτονιάς, που πρωταγωνίστησαν σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις. Είναι όλοι όσοι αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την επίσημη Αριστερά στην υποταγή στον κοινοβουλευτισμό, στη συμμόρφωση με τα κάθε λογής κοινωνικά συμβόλαια, στην διεκδίκηση μεριδίου από τη διακυβέρνηση.
Και αυτή τη φορά το στοίχημα για μια άλλη Αριστερά παίζεται με καλύτερους τρόπους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν χρειάζεται να είναι συνώνυμη με τον κατακερματισμό και τη λογική του μικρόκοσμου. Απέδειξε ότι μπορούν να υπάρχουν πειράματα στην Αριστερά που να δοκιμάζουν δρόμους ενότητας, δημοκρατικής λειτουργίας, συλλογικής αναζήτησης για το πώς η Αριστερά θα ξαναγίνει το «πραγματικό κίνημα που ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων». Δεν διεκδικεί να είναι μια αριστερή αντιπολίτευση στην υπαρκτή Αριστερά αλλά θέλει να είναι η αφετηρία να υπάρξει εκείνη η ενωτική, αγωνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά που απαιτούν οι αγωνίες και οι αγώνες των εργαζομένων και των νέων. Γιατί μόνο μέσα από τη συλλογική διαμόρφωση και ανασύνθεση μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να τεθεί το ερώτημα μιας επαναστατικής ανανέωσης της κομμουνιστικής προοπτικής.
Η συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές δεν αφορά απλώς τη διεκδίκηση της ψήφου για να δυναμώσει η φωνή των αγώνων και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι πάνω από όλα ένα κάλεσμα συστράτευσης στους αγώνες και την αμφισβήτηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, πριν, κατά και μετά τις εκλογές.
Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Πάλη για μια άλλη Αριστερά
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ