Πολυτεχνείο 2006

Από τους δρόμους του αγώνα

στην ελπίδα για μια άλλη αριστερά

Πολλοί ήταν αυτοί που δοκίμασαν να πουν πως το Πολυτεχνείο ανήκει πια στο Μουσείο των κοινωνικών αγώνων και ότι πλέον στέρεψαν οι πηγές της οργής και της διεκδίκησης. Και όλες τις φορές διαψεύστηκαν από την ίδια την πραγματικότητα.

Γιατί φέτος ο Νοέμβρης δείχνει περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ! Ζει ξανά μέσα στις μεγάλες εκρήξεις της ελπίδας που σημάδεψαν του περασμένους μήνες τον τόπο μας.

Ο Νοέμβρης ζει στο μεγάλο ξεσηκωμό των φοιτητών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, την πειθάρχηση και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, που υποχρέωσε την κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση.

Ο Νοέμβρης ζει στον ηρωικό αγώνα των δασκάλων που στις έξι εβδομάδες της απεργίας τους δίδαξαν το μάθημα του αγώνα και της αξιοπρέπειας και εξέφρασαν την αγανάκτηση ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που αντιμετωπίζουν την εργαζόμενη πλειοψηφία ως αναλώσιμο υλικό.

Ο Νοέμβρης ζει σε όλες εκείνες τις μάχες, από την απεργία των ναυτεργατών έως τις καταλήψεις της μαθητικής οργής που στην πράξη αμφισβητούν τις πολιτικές του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, ο Νοέμβρης συναντιέται με τα μηνύματα ελπίδας από όλο τον κόσμο: Με την ηρωική νίκη του λαού του Λιβάνου. Με τη συνεχιζόμενη αντίσταση του Ιρακινού λαού. Με τον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων. Με τον άνεμο της αλλαγής στην Λατινική Αμερική που υψώνει το ανάστημά της στους πλανητάρχες. Με το νικηφόρο κίνημα της γαλλικής νεολαίας.

Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ μεθοδεύει, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, την πιο αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος, όταν χιλιάδες συμβασιούχοι πετιούνται στους δρόμους με προκλητικές δικαστικές αποφάσεις, όταν η λιτότητα και η εμπορευματοποίηση των βασικών κοινωνικών αναγκών γονατίζει τα λαϊκά νοικοκυριά, όταν αμφισβητούνται οι συλλογικές συμβάσεις, όταν αυτοί που αποκαλύπτουν τις απαγωγές της CIA συλλαμβάνονται με πλαστές κατηγορίες, τότε ο δρόμος του Νοέμβρη, ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα, δεν είναι απλώς επίκαιρος, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίος:

·Για την πλατιά συσπείρωση και την ενωτική πάλη ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος.

·Για μαζικούς ανυποχώρητους εργατικούς αγώνες ενάντια στην εξοντωτική λιτότητα, την ελαστική εργασία, τις ιδιωτικοποιήσεις.

·Για να αντισταθούμε στον αυταρχισμό και την «αντιτρομοκρατική υστερία».

·Για τη ρήξη με όλες τις μορφές του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Ο Νοέμβρης δεν χωράει σήμερα

• Στην ολοκληρωτική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, που έδειξε το χειρότερο πρόσωπο κυνικής νομής της εξουσίας και σήμερα διαγκωνίζεται με τη ΝΔ για την πατρότητα των πιο αντιδραστικών ρυθμίσεων.
• Στην προσπάθεια του Συνασπισμού να αποκτήσει μια πιο αριστερόστροφη αισθητική, χωρίς να προχωράει σε ρήξη με λογικές «προοδευτικού εκσυγχρονισμού».
• Στο συντηρητισμό, το σεχταρισμό και τον χωρίς αντίκρισμα βερμπαλισμό του ΚΚΕ, που δε δίστασε να υπονομεύσει ή να λοιδορήσει μεγάλους αγώνες το προηγούμενο διάστημα.

Ο Νοέμβρης ανασαίνει στην προοπτική μιας άλλης αριστεράς, ανεξάρτητης και αντικαπιταλιστικής!

Και αυτή η άλλη αριστερά έδειξε το προηγούμενο διάστημα ότι δεν είναι μειοψηφική ιδεοληψία, αλλά πραγματικό ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να συναντιέται με τις διαθέσεις, τις αναζητήσεις, τις αγωνίες ευρύτερων κομματιών νέων και εργαζομένων. Ήταν τα σχήματα των ΕΑΑΚ που πρωτοστάτησαν στο μεγάλο ξεσηκωμό των φοιτητών. Ήταν ο χώρος των Παρεμβάσεων που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απεργία των δασκάλων. Ήταν τα αριστερά ριζοσπαστικά δημοτικά και νομαρχιακά σχήματα αυτά που έκαναν την έκπληξη στις εκλογές, την στιγμή που η επίσημη Αριστερά παρέμεινε στάσιμη.

Μόνο που για να γίνει πραγματικότητα αυτή η άλλη αριστερά πρέπει να υπάρξει τόλμη και ξεπέρασμα της λογικής του μικρόκοσμου, της απογείωσης από τα πραγματικά επίδικα της ταξικής πάλης, των «χωριστών κινητοποιήσεων», της αδυναμίας συνεννόησης, που σήμερα υπονομεύουν τη δυνατότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς να έχει μια άλλη δυναμική. Χρειάζεται ένας άλλος δρόμος: Με τολμηρά βήματα στην κατεύθυνση της ενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς πέρα από τη λογική «λιγότεροι και καλύτεροι». Με δράση μέσα στο κίνημα και σε πραγματικούς αγώνες και όχι απλώς ως καταγραφή μιας «αριστερής διαφωνίας». Με συμβολή σε κινήματα που να κερδίζουν και έτσι να επαναφέρουν την εμπιστοσύνη του λαού στη συλλογική δράση. Με αιτήματα και στόχους που να καταδεικνύουν ότι οι κοινωνικοί χώροι μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τους καταναγκασμούς του κέρδους και της αγοράς. Πάνω από όλα με την συνειδητοποίηση ότι η Αριστερά δεν κρίνεται από την εικόνα που έχει για τον εαυτό της, αλλά από το εάν πραγματικά τροποποιεί τον ταξικό συσχετισμό δύναμης και αντιστρατεύεται τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.

Όσο θα υπάρχουν κινήματα που θα ανατρέπουν σχεδιασμούς και μια αριστερά ανεξάρτητη, ριζοσπαστική, επικίνδυνη για το κεφάλαιο και τους εκφραστές του,

τόσο ο Νοέμβρης δεν θα είναι μνήμη σε μουσείο, αλλά εικόνα από το μέλλον,

στιγμή στο κόκκινο νήμα των αγώνων για μια άλλη κοινωνία.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ