32 χρόνια πολύ προσπαθούν να μας πείσουν ότι λίγα έχουν μείνει από τη φλόγα εκείνης της εξέγερσης. Η γενιά του Πολυτεχνείου, σιγά-σιγά αποστρατεύεται, οι φορτίσεις της μεταπολίτευσης υποχωρούν, το πολιτικό προσωπικό δεν χρειάζεται πια πιστοποιητικά αντιδικτατορικής δράσης, ενώ ο τότε ριζοσπαστισμός μπορεί να φαντάζει ντεμοντέ στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού και της ήπιας προσαρμογής.

Μόνο που ο Νοέμβρης δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, ένα σημείο στο παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί. Άνοιξε ένα ρήγμα μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι που ακόμη δεν έχει κλείσει, αποτέλεσε μια κορυφαία στιγμή εισβολής των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο και προβολής της απαίτησης για μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα που παραμένει ακόμη ενεργή.

• Όταν είμαστε αντιμέτωποι με την επιθετικότητα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, είτε με τη μορφή της στρατιωτικής κτηνωδίας των ΗΠΑ στο Ιράκ, της απειλής νέων πολέμων, της εξαγωγής ενός αυτοκρατορικού αυταρχισμού στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», της αποσταθεροποίησης περιοχών για να δικαιολογείται η ανάγκη επέμβασης, είτε με τη μορφή της κοινωνικής βίας της απελευθέρωσης των αγορών, του σαρώματος των κοινωνικών κατακτήσεων στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης, της επίθεσης στους εργαζόμενους στο πλαίσιο της Ε.Ε.
• Όταν οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με μια πραγματική εκστρατεία απαξίωσής τους. Η παρατεταμένη λιτότητα οδηγεί σε συνθήκες μερικής αποπτώχευσης, πιέζει ασφυκτικά τα λαϊκά νοικοκυριά, υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υφίστανται κάθε εξευτελισμό στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν. Οι αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις παραπέμπουν σε ένα νέο πρότυπο εργαζόμενου, που δεν θα έχει δικαιώματα, παρά μόνο υποχρεώσεις, που θα δουλεύει όποτε και όσο θέλει το αφεντικό, που θα καταφεύγει διαρκώς στην υπερεργασία για να επιβιώσει. Το νέο κύμα των ιδιωτικοποιήσεων θέλει να καταργήσει τις όποιες κατακτήσεις είχαν μείνει σε μερικούς κλάδους, να προσφέρει πεδία εγγυημένης κερδοφορίας στους καπιταλιστές, να κάνει τις κοινωφελείς υπηρεσίες πιο ακριβές και με χειρότερη ποιότητα. Οι σχεδιαζόμενες ανατροπές στο ασφαλιστικό σημαίνουν ότι θα αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε πολύ περισσότερο για να πάρουμε πολύ λιγότερα.
• Όταν η νεολαία βλέπει το μέλλον της όλο και πιο δύσκολο, όταν αλλεπάλληλοι κύκλοι εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, με κορυφαία την αξιολόγηση με βάση το βαθμό συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, αποσκοπούν να αποτυπώνονται ήδη από τις σπουδές οι νέες εργασιακές σχέσεις της περιπλάνησης και της ανασφάλειας, όταν νέοι ταξικοί φραγμοί υψώνονται απέναντι στην προοπτική μιας αξιοπρεπούς απασχόλησης, όταν το περιεχόμενο των σπουδών γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό.
• Όταν τα κόμματα εξουσίας δείχνουν όλο και περισσότερο να ομογενοποιούνται γύρω από τις πιο επιθετικές πολιτικές, όταν το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη αντιπολιτεύεται τις ιδιωτικοποιήσεις της ΝΔ με την ...καταγγελία του αντικρατισμού, όταν υπόσχεται ακόμη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, όταν κλίνει το ευαγγέλιο της επιχειρηματικότητας σε κάθε πτώση.
• Όταν η Αριστερά επί της ουσίας παρατηρεί τα γεγονότα, χωρίς να παρεμβαίνει ουσιαστικά στις εξελίξεις και χωρίς να ηγείται ενός ευρύτερου κινήματος αντίστασης και προοπτικής. Αντίθετα, ασχολείται είτε με το να προσπαθεί να συνδυάσει την αριστερή αισθητική με τις δεξιές αντιφάσεις, όπως κάνει ο ΣΥΝ, αντιμετωπίζοντας μάλιστα και τη ριζοσπαστική αριστερά ως πρόθυμο σωσίβιο, είτε στην περίπτωση του ΚΚΕ με μια κοντόθωρη λογική κομματικής οικοδόμησης που υπονομεύει την κοινή δράση και επενδύει ουσιαστικά στην ήττα των αγώνων.

Τότε είναι που φαίνεται πόσο ανοιχτό παραμένει το ρήγμα που άνοιξε ο Νοέμβρης και πόσο τραυματική η ανάμνησή του και για τις κυρίαρχες δυνάμεις και για την αριστερά της ήττας.

Και το ρήγμα παραμένει ανοιχτό γιατί φαίνεται πως η ιστορία κάθε άλλο παρά τελείωσε. Αντίθετα, κινήματα, αγώνες, εξεγέρσεις εξακολουθούν να στήνουν μικρές και μεγάλες συνωμοσίες ελπίδας πίσω από την πλάτη των επιτελείων. Γιατί η αντίσταση του Ιρακινού λαού, η Ιντιφάντα, οι μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, αλλά και τα διάσπαρτα απεργιακά ξεσπάσματα, οι αγώνες της νεολαίας σε πολλές χώρες, ακόμη και η έκρηξη των παρισινών προαστίων, δείχνουν ότι η ταξική πάλη των καταπιεσμένων, έστω και άνισα ακόμη και αντιφατικά, κάνει αισθητή την παρουσία της, ανατρέπει σχεδιασμούς.

Μόνο που αυτό σημαίνει και την απαίτηση για μια άλλη αριστερά. Που θα υπερβαίνει τη λογική του μικρόκοσμου και της παρέας, θα αρνείται την ευκολία και της προσκόλλησης στο ρεφορμισμό και της απογείωσης από την πραγματικότητα, θα αρνείται το σεχταρισμό, χωρίς να επιλέγει τον ακολουθητισμό και θα προσπαθεί να συγκροτήσει μορφές που δεν θα είναι μόνο ενωτικές αλλά και αποτελεσματικές στα πεδία των κοινωνικώνμαχών. Μια ριζοσπαστική αριστερά που θα προσπαθήσει να ψηλαφίσει ξανά το δύσβατο μονοπάτι της κομμουνιστικής προοπτικής μέσα από τη συμβολή στη διαμόρφωση μιας αντικαπιταλιστικής λαϊκής συμμαχίας, την ενεργό συμβολή σε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και τη δράση γύρω από εκείνους τους κεντρικούς στόχους που σήμερα συμπυκνώνουν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.

Μια ριζοσπαστική αριστερά που θα μπορέσει να ξεπεράσει την ατέρμονη εναλλαγή ανάμεσα στη διάλυση και στη πεπατημένη, που τελικά καταλήγει στην αποτελμάτωση, και να δώσει ξανά σχήμα και νόημα στις ανησυχίες, τις ελπίδες και τις αναζητήσεις χιλιάδων αγωνιστών.

να συζητήσουμε – να αγωνιστούμε – να παλέψουμε

για κοινωνικούς αγώνες με σχέδιο, κλιμάκωση και νικηφόρα προοπτική

για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που να φέρνει στο προσκήνιο τα συμφέροντα εργαζόμενων και νεολαίας

για να ανοίξει ο δρόμος για μια αριστερά ανεξάρτητη και ριζοσπαστική, αντάξια των προκλήσεων και των ευκαιριών της εποχής

ΑΡΙΣΤΕΡΗ

ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ

www.anasynthesi.com