Διεθνείς εξελίξεις

1. Σε ό,τι αφορά την παγκόσμια οικονομία η κατάσταση παραμένει αντιφατική με του σχετικά ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης στις Ασιατικές οικονομίες και εν μέρει στις ΗΠΑ, αλλά και την υποχώρηση των τιμών του πετρελαίου να αντισταθμίζονται από την υποχώρηση της Ιαπωνίας και – κυρίως – τις επιπτώσεις της παρατεταμένης λιτότητας και κατά συνέπεια της ύφεσης και του «αποπληρηθωρισμού» στην ΕΕ και ιδίως την Ευρωζώνη. Αυτό δείχνει για άλλη μια φορά ότι οι δυναμικές της καπιταλιστικής κρίσης δεν έχουν ξεπεραστεί, ούτε έχει αναδυθεί στην πλήρη του μορφή ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης.

2. Ιδιαίτερη σημασία έχει η κρίση της Ευρωζώνης, καθώς αποδεικνύεται ότι το όλο πλέγμα των ευρωσυνθηκών και της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης αποτελεί παράγοντα που ενισχύει την κρίση του χρέους, που οξύνει ανισότητες, που φέρνει υφεσιακές τάσεις και αποπληθωρισμό. Αυτή η συνθήκη οξύνει και μορφές πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό και των ηγεμονικών σχηματισμών. Αυτό δείχνει η γαλλική κρίση με την πολιτική απαξίωση της κυβέρνησης Ολάντ, την στροφή προς εντονότερη λιτότητα και την απειλή να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η Λεπέν. Συνολικά, η ενίσχυση της ακροδεξιάς αποτυπώνει ακριβώς την κρίση και των φιλελεύθερων και των σοσιαλφιλελεύθερων ευρωπαϊστικών απόψεων, που δεδομένου και του καταναγκαστικού ευρωπαϊσμού μεγάλου τμήματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αφήνει πολιτικό χώρο σε αντιδραστικές εκδοχές ευρωσκεπτικισμού. Την ίδια στιγμή, οι Ιταλικές εξελίξεις δείχνουν ότι υπάρχουν ακόμη και αστικές μερίδες που επιθυμούν την ρήξη με το ευρώ, αντιλαμβανόμενες την πίεση που ασκεί και επάνω τους. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία διατηρεί την κυριαρχική θέση μέσα στην ΕΕ, έχοντας και μια σειρά χωρών που κατεξοχήν στηρίζουν σήμερα ένα συνδυασμό επιθετικής λιτότητας και επιτροπείας. Όμως, ως προς την «ηγεμονική» πλευρά της πρωτοκαθεδρίας της δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει το επιπλέον κόστος που αυτό θα απαιτούσε, την ίδια στιγμή που στην πραγματικότητα έχει άμεσο όφελος από την αρχιτεκτονική του ευρώ και μάλιστα σε βάρος των υπόλοιπων σχηματισμών.

3. Σε ό,τι αφορά τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, έχουν σημασία οι εξελίξεις στην Ουκρανία, όπου την ίδια στιγμή που ο συσχετισμός δείχνει να βελτιώνεται σε κάποιες πλευρές υπέρ των ανατολικών περιοχών, την ίδια στιγμή υπάρχει πίεση, κύρια από τις ΗΠΑ, ώστε να ενισχυθεί στρατιωτικά η κυβέρνηση του Κιέβου ώστε να οξυνθεί και πάλι η σύγκρουση στο πλαίσιο της αμερικανικής στρατηγικής για πίεση προς τη Ρωσία. Την ίδια στιγμή οι ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται στην καρδιά μιας οξυμένης αντίφασης καθώς η συμπόρευσή τους με την αντιρωσική εκστρατεία, στην πραγματικότητα όχι μόνο ενισχύει μια θερμή εστία πάνω στο ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά απειλεί να έχει και μεγάλο οικονομικό κόστος πάνω για την ίδια την ΕΕ (κυρώσεις κ.λπ.), την ίδια στιγμή που η Ρωσία, παρά την άμεση πίεση που δέχεται, αναβαθμίζει τις προσπάθειές της να ενισχύει ένα πλέγμα συμμαχιών απέναντι στην αμερικανική πολιτική, κύρια μέσα από την αναβάθμιση μορφών συνεργασίας με την Κίνα.

4. Οι εξελίξεις στην Ευρώπη μετά την υπόθεση Charlie Hebdo αλλά και τα γεγονότα στην Κοπεγχάγη είναι ανησυχητικές. Είναι σαφές ότι με αφορμή τις διάφορες πρακτικές αυτή της εκδοχής αντιδραστικού ένοπλου τζιχαντισμού γίνεται συστηματική προσπάθεια να έχουμε και στο Ευρωπαϊκό έδαφος ένα είδος «πολέμου των πολιτισμών»που δεν σχετίζεται μόνο με τα προβλήματα που δημιουργεί η παρουσία και πρακτική του «ISIS» στη Μέση Ανατολή, αλλά και με βαθιά ταξικές στρατηγικές εναντίον των εργατικών τάξεων στη Δύση που σε μεγάλο βαθμό έχουν και μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

5. Συνολικά, τα χρόνια που έρχονται θα γίνεται όλο και πιο προφανές το πόσο καθοριστικές είναι οι διεθνείς εξελίξεις στη διαμόρφωση της εσωτερικής συγκυρίας. Ήδη το «στρατηγικό βάθος» της Ουκρανικής κρίσης έχει καθηλώσει τρεις ισχυρούς πόλους (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) της διεθνούς σκακιέρας και περιπλέκει τις διεθνείς σχέσεις, με αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ για τη σχέση με τη Ρωσία και με την καυτή πατάτα της Ουκρανικής χρεοκοπίας να αλλάζει χέρια διαρκώς. Η Γερμανία αντιμετωπίζει ως εκ των ων ουκ άνευ όρο για την διεθνή της πολιτική το ν α τιθασευτεί ο ευρωπαϊκός νότος και πιέζει τα πράγματα μέχρι τα όριά τους. Τα φιλοπόλεμα λόμπι στις ΗΠΑ μιλούν καθαρά για την ανάγκη θερμής σύγκρουσης με τη Ρωσία και ανακατεύουν επικίνδυνα τα νερά στη Λατινική Αμερική. Οι ΗΠΑ θέλουν να ξεμπλέξουν από την υπόθεση ISIS, γι' αυτό και προχωρούν σε συμφιλίωση με δυνάμεις στη Μέση Ανατολή που κάνουν το (σύμμαχο της Ελλάδας) Ισραήλ να βγαίνει από τα ρούχα του. Ο οικονομικός πόλεμος μαίνεται σκληρός, με την Κίνα να ιδρύει διεθνή τράπεζα επενδύσεων με πολύ μεγάλα κεφάλαια και πρόθυμους επενδυτές το Ηνωμένο Βασίλειο, την Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία. Το χρέος των ΗΠΑ βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη αλλά παραδόξως το ίδιο κάνει και ο Dow Jones: η επόμενη χρηματοπιστωτική φούσκα είναι στα σκαριά. Μέσα σε αυτό το τοπίο έντασης των διεθνών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, φωτεινές ελπίδες αποτελούν η αντιφασιστική αντίσταση στις ανατολικές περιοχές που σπεύδει να σηκώσει τις κόκκινες σημαίες από το βούρκο του φασισμού, η επικών διαστάσεων αντίσταση των Κούρδων στο Κομπάνι που έχτισαν την ελευθερία τους και την υπερασπίζονται με το αίμα τους, οι μικρότερες και μεγαλύτερες αντιστάσεις και οι ξεσηκωμοί των λαών. Η δημοκρατία της Ροτζάβα δείχνει ένα νέο πρότυπο και δρόμο δημοκρατίας και χειραφέτησης. Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας.

Αποτίμηση των εκλογών

6. Σε ό,τι φορά την ελληνική συγκυρία το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου αποτελεί τησυμπύκνωση των κοινωνικών πολιτικών διεργασιών που προηγήθηκαν, της κοινωνικής καταστροφής που προκάλεσε η εποχή των μνημονίων, της βαθιάς πολιτικής κρίσης, των μεγάλων αγώνων, των ρηγμάτων που άνοιξαν στις σχέσεις εκπροσώπησης. Ως τέτοιο ανοίγει, από όλες τις απόψεις μια νέα σελίδα στην πολιτική και κοινωνική ιστορία του τόπου, μία νέα φάση στην πολιτική διαπάλη, διαμορφώνει ένα πεδίο συγκρούσεων, αντιθέσεων αλλά και προκλήσεων για την Αριστερά. Σε αυτές τις εκλογές είχαμε μια συνολική αποδοκιμασία των κομμάτων που ευθύνονται για την καταστροφή. Κατεξοχήν αυτό αποτυπώνεται στην καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, που πλέον είναι σε διαδικασία πλήρους αποδιάρθρωσης, παράλληλα και με το τραγικά χαμηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ και με την αποτυχία του ΚΙΔΗΣΟ να περάσει το όριο του 3%. Ακόμη και εάν αθροίσουμε και το ποσοστό του «Ποταμιού», το οποίο επίσης δεν είχε εκλογική εκτίναξη και το οποίο περιλαμβάνει και μέρος της ψήφου της ΔΗΜΑΡ και μέρος της ψήφου των αμιγώς νεοφιλελεύθερων σχηματισμών, και πάλι αποτυπώνεται μια αποδιάρθρωση και συρρίκνωση του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς. Συγκριτικά, η ΝΔ έχει μια μικρότερη υποχώρηση, ως αποτέλεσμα και της έντονη προεκλογικής πόλωσης. Έχει ενδιαφέρον ότι η ΝΔ υποχωρεί περισσότερο στους επαρχιακούς νομούς και λιγότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα, στα οποία η μετατόπιση κύρια στρωμάτων μισθωτών και ανέργων είχε ήδη γίνει από τις εκλογές του 2012. Έχει ενδιαφέρον ότι τόσο προς την «Τελεία» όσο και προς την «Ένωση Κεντρώων» αλλά και στο ΛΑΟΣ αποτυπώθηκαν και μορφές δεξιάς ψήφου διαμαρτυρίας. Η φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής διατήρησε ένα σημαντικό ποσοστό και αυτό δείχνει ότι παραμένει πρόκληση το ξερίζωμα του φασισμού από την κοινωνία. Όλα αυτά αποτυπώνουν ότι παρά την υποχώρηση εξακολουθεί να υπάρχει ένα σημαντικό δεξιό μπλοκ μέσα στην κοινωνία.

7. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντική και ιστορικών διαστάσεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με όρους συμβολισμού αποτελεί τομή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η κατάκτηση ενός τόσο υψηλού ποσοστού από έναν σχηματισμό της μη σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς. Αποτελεί επίσης μια τομή και σε σχέση με την μεταπολεμική ιστορία του τόπου. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνει τις μετατοπίσεις που έγιναν στις σχέσεις εκπροσώπησης μέσα στην περίοδο της κρίσης. Δείχνει πόσο καταλυτική ήταν η επίδραση και της κοινωνικής κρίσης και των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αγώνων που προηγήθηκαν. Ωστόσο, παραμένει σε μεγαλύτερο βαθμό η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο αποδοκιμασία και καταδίκη της προηγούμενης κατάστασης παρά αποτύπωση της διαμόρφωσης ενός κοινωνικού μπλοκ γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ με στοιχεία οργανικής αναφοράς στην πολιτική πρόταση. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα μίγμα εκλογικής εκδίκησης απέναντι στα μνημονιακά κόμματα και μιας θετικής προσδοκίας ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε την πολύ μεγάλη ευθύνη που είχε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα και σε σχέση με την καλλιέργεια μειωμένων προσδοκιών στα λαϊκά στρώματα, όσο και κυρίως για την καλλιέργεια ενός κλίματος παθητικής αναμονής και ανάθεσης, που συνέβαλε στην υποχώρηση των κινηματικών πρακτικών όλο το προηγούμενο διάστημα.

8. ΟΙ ΑΝΕΛ κατάφεραν σε αυτές τις εκλογές να έχουν εκείνο αποτέλεσμα που όχι μόνο τους εξασφάλισε την είσοδο στο Κοινοβούλιο, αλλά και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Είχε γίνει, άλλωστε, σαφές από αρκετό καιρό πριν ότι η βασική τους τακτική ήταν να μπορέσουν να βρεθούν σε θέση συγκυβέρνησης αλλά και ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη κάνει προκαταβολικά μαζί τους όλες τις αναγκαίες διαπραγματεύσεις. Άλλωστε, η παρουσία τους μέσα στην κυβέρνηση διευκολύνει και τη στρατηγική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙZA να παρουσιάσει τη νέα κυβέρνηση ως μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την κοινωνική σωτηρία και όχι απλώς ως μια «αριστερή κυβέρνηση».

9. Το αποτέλεσμα του ΚΚΕ αποτυπώνει τη στρατηγική της ηγεσίας του να μπορέσει να διατηρήσει και αυξήσει την εκλογική του επιρροή χωρίς να φεύγει από τα όρια μιας ορισμένης περιχαράκωσης. Το βασικό του στίγμα ήταν να κατοχυρωθεί ως η βασική εκδοχή «αριστερής αντιπολίτευσης» απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και εάν αυτό σήμαινε και την επιμονή σε μια γραμμή πολεμικής στο ΣΥΡΙΖΑ ως συστημικό κόμμα και την αναπαραγωγή του πολιτικού τόνου ότι στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Ευνοήθηκε από το γεγονός ότι μέσα στην ευρύτερη εκλογική μεταστροφή και μέσα σε ένα κλίμα βεβαιότητας για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να αποφύγει μέρος της πίεσης από την εκλογική πόλωση. Είναι σαφές ότι ενισχυμένο εκλογικά και αποδεικνύοντας ότι διατηρεί το μηχανισμό θα προσπαθήσει να κατοχυρωθεί ως έκφραση λαϊκής δυσαρέσκειας, ενώ, διατηρώντας τη σεχταριστική γραμμή του, θα δοκιμάσει να παίξει ρόλο και στην όποια επιστροφή του κοινωνικού διεκδικητισμού. Μετά την ανακοίνωση τη νέας συμφωνίας και της μνημονιακής λογικής της θα προσπαθήσει να επενδύσει πολιτικά στην καταγγελία της και να μπορέσει να συσπειρώσει ένα δυσαρεστημένο αριστερό κοινό.

10. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ κατέβηκε στις εκλογές με μια πολιτική συνεργασία που αποτυπώθηκε κυριολεκτικά τελευταία στιγμή, που συνοδεύτηκε από σχεδόν αντισυντροφικές πρακτικές από τη μεριά όσων στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαφωνούσαν και η οποία ακολούθησε μια ολόκληρη πορεία χαμένων ευκαιριών για τη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της Αριστεράς του μεταβατικού προγράμματος, ξεκινώντας ήδη από την περίοδο μετά το 2011, πορεία που απογοήτευσε πολλούς αγωνιστές και βοήθησε τη διαμόρφωση των σημερινών συσχετισμών μέσα στην Αριστερά. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερο από αυτό του Ιουνίου 2012, με ποσοστό 0,64% (0,33% τον Ιούνιο 2012) και σχεδόν διπλάσιες ψήφος, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί θετικό αν αναλογιστεί κανείς τα στοιχεία κρίσης ηγεμονίας τα οποία έχουμε αναγνωρίσει την περίοδο 2010-14 καθώς και την επακόλουθη διάρρηξη των σχέσεων εκπροσώπησης. Το αποτέλεσμα αποτυπώνει μάλλον την ολιγωρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με το μετωπικό κατέβασμα, τον πολιτικό λόγο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ που αν και περισσότερο γειωμένος παρέμεινε κατά βάση βερμπαλιστικός καθώς και την αδυναμία της αντι-ΕΕ Αριστεράς να περιγράψει με σαφήνεια τον άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια, χρέος, ευρώ και ΕΕ σε μια συγκυρία που υπήρχαν ευήκοα ώτα και το αντίστοιχο πολιτικό κενό. Το αποτέλεσμα αντανακλά πάντως ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ κατάφερε να συσπειρώσει ένα δυναμικό και να καταγράφει μια εκλογική καταγραφή που καταρχάς δικαιώνει την επιλογή της συνεργασίας και δίνει μια αναγκαία πολιτική ανάσα για να μπορέσει αυτός ο πολιτικός χώρος να συνεχίσει να υπάρχει και να δίνει μάχες. Έχει μεγάλη σημασία ότι σε αυτές τις εκλογές ο πολιτικός μας χώρος κατέβηκε με έναν μετρημένο και χωρίς βερμπαλισμούς πολιτικό λόγο, με πραγματικούς πολιτικούς στόχους, με αρκετά πιο μαζικό προφίλ από άλλες φορές και με ρεαλιστικές και μετρημένες εκλογικές προσδοκίες που απέτρεψαν τις μετεκλογικές απογοητεύσεις. Έχει, επίσης, σημασία ότι αποδείχτηκε ότι η συνεργασία και η εξεύρεση κοινού λόγου και βηματισμού είναι εφικτή μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά σε πείσμα της απαράδεκτης δαιμονολογίας όσων τάσεων δεν ήθελαν το μετωπικό εγχείρημα. Είναι επίσης σαφές ότι χωρίς το βήμα της συνεργασίας η αποδιάρθρωση και εκλογική καταβαράθρωση του χώρου της αντι-ΕΕ Αριστεράς θα ήταν πολύ πιο έντονες. Ωστόσο, η πολιτική ανάσα που μας δίνει το αποτέλεσμα δεν μειώνει καθόλου την ανάγκη να δούμε με αυστηρή κριτική και αυτοκριτική όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις που σφράγισαν την πολιτική παρουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε όλη την περίοδο από το 2009 και μετά. Είναι σαφές ότι η πραγματική δυναμική που θα μπορούσε να έχει μια Αριστερά του μεταβατικού προγράμματος υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του 0,64%. Με αυτή την έννοια, , το αποτέλεσμα παραμένει πίσω από την ανάγκη της εποχής, πίσω από τις δυνατότητες που υπήρχαν και υπάρχουν για την ανάπτυξη ενός πολιτικού ρεύματος με αριστερή ριζοσπαστική αναφορά και σε αντιιμπεριαλιστική, αντιΕΕ κατεύθυνση. Είναι ανάγκη να αναμετρηθούμε με τα όρια, τις ανεπάρκειες και τα λάθη, αλλά και να υπάρξουν σημαντικές τομές.

11. Ως ΑΡΑΝ αγωνιστήκαμε όλο το προηγούμενο διάστημα για να μπορέσει να υπάρξει αυτή η αναγκαία αλλαγή πορείας του χώρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επιμείναμε σε αυτή τη γραμμή και ταυτόχρονα δεν διστάσαμε να συγκρουστούμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο όταν βλέπαμε τα πράγματα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πηγαίνουν σε λανθασμένη κατάσταση, αρνούμενοι να δώσουμε μια λανθασμένη εικόνα «σύνθεσης» εκεί όπου στην πραγματικότητα αποτυπωνόταν γραμμή απομάκρυνσης από τη μετωπική λογική. Πιστεύουμε ότι με την αποφασιστικότητά μας συμβάλαμε στο να υπάρχουν αναγκαίες μετατοπίσεις. Πάνω σε αυτές τις μετατοπίσεις εμείς βάλαμε πλάτη για να μπορέσει έστω και μέσα σε μεγάλη πίεση να υπάρξει τελικά το συνεργατικό κατέβασμα, με όλες τις δυσκολίες που αυτό είχε. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί μας έτρεξαν σε πάρα πολλές τοπικές και συνέβαλαν στο εκλογικό αποτέλεσμα, με όλες τις δυσκολίες αυτής της εκλογικής μάχης. Ενδεικτικό αυτής της κινητοποίησης είναι η, για άλλη μία φορά, καλή εκλογική απήχηση συντρόφων μας ειδικά σε επαρχιακούς νομούς όπου παρεμβαίνουν πρωτοπόρα, δείχνοντας τις δυνατότητες που έχει η επίμονη και συστηματική δουλειά. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είχαμε σε όλες τις περιπτώσεις την ενεργοποίηση που θέλαμε. Κάτι που συνέβη (τόσο για εμάς όσο και για τις υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και στις ευρωεκλογές και στις περιφερειακές εκλογές. Ρόλο έπαιξε σε αυτό και η απογοήτευση που είχε συσσωρευτεί από την αδυναμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει όλο το προηγούμενο διάστημα το ρόλο που θα έπρεπε. Πρέπει, όμως,να αντιπαλεύουμε τέτοιες τάσεις απογοήτευσης ιδίως όταν γίνονται, έστω και καθυστερημένα, εξελίξεις που συμβαδίζουν κατεξοχήν με τη γραμμή που έχουμε παλέψει εδώ και πολύ καιρό.

Μετεκλογική συγκυρία

12. Τόσο σε όλη την προεκλογική εκστρατεία όσο και στα πρώτα βήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αποτυπωθεί η βασική στρατηγική που συμπυκνώνεται σε μια γραμμή «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές ως προς το θέμα του χρέους και της χρηματοδότησης. Αυτό αποτυπώνει και το σύνθημα «ούτε ρήξη ούτε υποταγή». Αυτό που επιδιώκει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά βάση ένας συνδυασμός ανάμεσα στην αναδιάρθρωση του χρέους μέσα από την επιμήκυνσή του και τη χρήση του μηχανισμού της «ποσοτικής διευκόλυνσης» ώστε να περιοριστούν οι ανάγκες αποπληρωμής του χρέους. Διαμηνύει ήδη ότι δεν συζητά πλέον για διαγραφή χρέους (ούτε του μεγαλύτερου μέρους του όπως λέει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), κάτι που αποτελεί κόκκινο πανί για τη Γερμανία και την ΕΕ. Επί της ουσίας συζητά πλέον για εναλλακτικές μορφές επιμήκυνσης χωρίς διαγραφή ονομαστικού χρέους (προτάσεις Βαρουφάκη, Μηλιού, πάγωμα τόκων και αναπτυξιακή ρήτρα αποπληρωμής κλπ.). Η κατάργηση της Τρόικας περιγράφεται πλέον μέσω της αποπληρωμής του χρέους προς το ΔΝΤ και την δανειακή σχέση και συμφωνία μόνο με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και μηχανισμούς που εξωραΐζονται έναντι του ΔΝΤ. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι μπορεί να προχωρήσει «ομαλά» αυτή η διαπραγμάτευση. Αφενός, γιατί ήδη η Γερμανική κυβέρνηση διαμήνυσε ότι δεν πρόκειται να δεχτεί τόσο εύκολα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Αφετέρου, γιατί η χρηματοδότηση της Ελλάδας μέχρι τώρα δεν στηριζόταν απλώς σε δημοσιονομικούς δείκτες αλλά και στην εφαρμογή «μεταρρυθμίσεων», μερικές από τις οποίες η νέα κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα καταργήσει. Η νέα συμφωνία θα συνοδευτεί από κάποιου τύπου νέο «μνημόνιο» ακόμα και αν αυτό ονομαστεί επικοινωνιακά «Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης».Παρότι, στο βραχύ χρόνο, η νέα κυβέρνηση μπορεί να αποφύγει κενά στη χρηματοδότηση μέχρι το καλοκαίρι, αργά ή γρήγορα η χρηματοδότηση θα εξαρτηθεί από την πορεία της διαπραγμάτευσης. Γνώμη μας είναι ότι σε αυτή τη διαδικασία οι πιέσεις που θα ασκηθούν θα είναι πολύ μεγάλες, θα έχουν τη μορφή και ανοιχτού εκβιασμού και η πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης καθόλου δεν εγγυάται ότι αυτοί οι εκβιασμοί θα απαντηθούν και επομένως είναι πολύ πιθανή μια υποχώρηση που στο όριό της θα οδηγήσει σε μια εκδοχή λιτότητας. Από την άλλη, πρέπει να πούμε ότι η προεκλογική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑείχε ήδη περιοριστεί από τις εξαγγελίες στη Θεσσαλονίκη στη διαμόρφωση ενός «κοινωνικού διχτιού ασφαλείας» που θα αποτρέψει τις επιπτώσεις της ανεργίας και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Από εκεί και πέρα η έμφαση είναι στις επενδύσεις, την «ανάπτυξη», την επιχειρηματικότητα. Όλα αυτά αποτυπώνουν την ιδιαίτερη επικαιρότητα που έχει τόσο η επιμονή στους κομβικούς στόχους του μεταβατικού προγράμματος – διαγραφή του χρέους, ρήξη με ευρώ και ΕΕ, εθνικοποιήσεις - ως αναγκαία αφετηρία απέναντι στους εκβιασμούς των δανειστών, όσο, όμως, και η θετική επεξεργασία ενός προγράμματος και μιας κατεύθυνσης παραγωγικής ανασυγκρότησης που να στηρίζεται στην πρωτοβουλία των δυνάμεων της εργασίας και όχι την «επιχειρηματικότητα».

13. Όλα αυτά φυσικά θα εξαρτηθούν και από μια άλλη παράμετρο, δηλ. τις εξελίξεις στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, με όλη την αντιπαράθεση που είχε υπάρξει σε σχέση με το εάν θα έπρεπε να υπάρξει χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής για να αποφευχθεί ο αποπληθωρισμός και η ύφεση, όπως αυτό συμπυκνώθηκε στο ερώτημα για την νέα πολιτική της ΕΚΤ. Στον πυρήνα των αντιφάσεων είναι ο τρόπος που η Γερμανική πολιτική την ίδια στιγμή που πιέζει για μειωμένη κυριαρχία και αυξημένη ολοκλήρωση σε σχέση με άλλες χώρες δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει το επιπλέον κόστος που αυτό συνεπάγεται, προτιμώντας να διατηρεί τα πλεονεκτήματα που της εξασφαλίζει η τωρινή αρχιτεκτονική. Όμως, με τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται για χώρες του πυρήνα, όπως η Ιταλία που αντιμετωπίζει ανοιχτή κρίση χρέους την ίδια ώρα που η βιομηχανική αστική τάξη της πιέζεται από το ευρώ, ή η Γαλλία με τα ελλείμματά της, είναι εμφανές ότι πάνω σε αυτό βγαίνει η αντιφατικότητα της ΕΕ σήμερα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όσοι είναι αντίθετοι με τις Γερμανικές επιλογές είναι «προοδευτικοί», καθώς και η στρατηγική της «ποσοτικής διευκόλυνσης» στηρίζεται στο φτηνό εργατικό κόστος, την ελαστική εργασία, τις ιδιωτικοποιήσεις. Ταυτόχρονα, έχουν μεγάλη σημασία και οι αντιθέσεις που αφορούν την ευρωατλαντική κατεύθυνση, ιδίως από τη στιγμή που η εμπλοκή της ΕΕ στην ιμπεριαλιστική πίεση προς τη Ρωσία μέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία εντείνεται παρά τις αντιφάσεις που μπορεί να οξύνει στο καθαρά οικονομικό επίπεδο (κυρώσεις κ.λπ.).

14. Η απόφαση του Eurogroup αποτελεί ουσιαστικά μια πρώτη σημαντική υποχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Η λογική της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές χωρίς καμιά διάθεση ρήξης, οδήγησε σε υποχωρήσεις, απαράδεκτες παραχωρήσεις και σε μια πρώτη ήττα απέναντι στους εκπροσώπους της ΕΕ. Υπερίσχυσαν οι εκβιασμοί της ΕΕ είτε σε σχέση με τη χρηματοδότηση είτε σε σχέση με τις τράπεζες και έναν κίνδυνο bank run. Η συμφωνία αυτή παρατείνει τη δανειακή σύμβαση και τη λογική των μνημονίων. Δεν είναι απλώς η συνεχής αναφορά σε «υπάρχον πλαίσιο». Πάνω από όλα είναι η κατοχύρωση της διαρκούς επιτήρησης και αξιολόγησης από τους εκπροσώπους της Τρόικα, που τώρα μετονομάζονται σε «θεσμούς». Κάθε μέτρο και απόφαση της κυβέρνησης θα πρέπει να περάσει μέσα από αυτή τη διαδικασία αξιολόγησης. Αυτό πρέπει να συνδυαστεί και με την επιμονή σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς – που σημαίνει επιπλέον περιορισμούς στη δημοσιονομική πολιτική, αλλά και τη σαφή δέσμευση ότι θα είναι οι «θεσμοί» αυτοί που θα κρίνουν ποια είναι τα μέτρα που δεν θα έχουν αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο. Αντίστοιχα, η ελληνική κυβέρνηση δεν πήρε κρίσιμους πόρους που διεκδικούσε, όπως ήταν το περίφημο «μαξιλάρι» του ΤΧΣ. Η συμφωνία αυτή μπορεί να μην είναι «μνημόνιο» με την έννοια ενός καταλόγου προαποφασισμένων μέτρων, αλλά είναι εντελώς μέσα στη μνημονιακή λογική της διαρκούς επιτήρησης και της επιβολής συγκεκριμένων πολιτικών έστω και μέσα από μια συνεχή διαπραγμάτευση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ελληνική κυβέρνηση επιτρέπουν κατά κύριο λόγο να προχωρήσει βασικά σε ορισμένες θεσμικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν την φοροδιαφυγή, τη διαφθορά ή τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης αλλά όχι στις τομές που σηματοδοτούν πραγματικές ανατροπές του «μνημονιακού κεκτημένου».

15. Η επιστολή Βαρουφάκη προς το Eurogroup, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ επιβεβαίωσε την παραπάνω εκτίμηση.

• Περιλαμβάνει τις γενικές αναφορές στην ανάγκη βελτίωσης των φορολογικών εσόδων, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, της πάταξης του λαθρεμπορίου και της βελτίωσης της αποδοτικότητας του δημοσίου.
• Εκ των πραγμάτων κάνει προσωρινά ανεφάρμοστες κυβερνητικές δεσμεύσεις όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ενώ ανοίγει το δρόμο για κατάργηση των όποιων εξαιρέσεων σε σχέση με το ΦΠΑ υπήρχαν.
• Παραπέμπει σε μια αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από παραπέρα ενοποιήσεις ταμείων, κατάργησης των εισφορών υπέρ τρίτων και αποφυγής της πρόωρης συνταξιοδότησης.
• Αναφέρεται σε εξορθολογισμό του μισθολογίου στο δημόσιου με δέσμευση ότι η συνολική δαπάνη δεν θα αυξηθεί. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μαζικών διορισμών ούτε και βελτίωσης των μεγάλων αδικιών και απωλειών. Επιπλέον περιλαμβάνει και αναφορές σε μειώσεις παροχών μέσα από την αναφορά σε περιορισμό «μη μισθολογικών επιδομάτων».
• Δεν περιλαμβάνουν τη δέσμευση για επαναφορά του αφορολόγητου στα 12000 ευρώ.
• Αναφέρεται στη συνέχιση των υπαρχόντων προγραμμάτων για την απασχόληση (κοινωφελής εργασία, 5μηνα) και παραπέμπει για το μέλλον και υπό την προϋπόθεση της βελτίωσης των οικονομικών τα προγράμματα δημιουργίας θέσεων απασχόλησης.
• Σχετικοποιείται σημαντικά η αναφορά στην απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.
• Δέσμευση ότι δεν θα αμφισβητηθούν ή ανατραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη γίνει ή βρίσκονται στη φάση των προσφορών. Από εκεί και πέρα οι σχεδιαζόμενες ιδιωτικοποιήσεις απλώς θα γίνει προσπάθεια να βελτιωθούν. Το ΤΑΙΠΕΔ δεν καταργείται αλλά συνενώνεται με άλλους αντίστοιχους φορείς διαχείρισης δημόσιας περιουσίας για την καλύτερη αξιοποίηση των πόρων και των περιουσιακών στοιχείων τους, στην πραγματικότητα επεκτείνοντας τη λογική του ΤΑΙΠΕΔ.
• Ως προς τις εργασιακές σχέσεις αυτό που αναφέρεται είναι μια ασαφής αναφορά σε «έξυπνο» πλαίσιο για τις συλλογικές συμβάσεις που θα συνδυάζουν δικαιοσύνη και ευελιξία. Απουσιάζουν οι σαφείς αναφορές για το θεσμικό πλαίσιο και βεβαίως δεν υπάρχει η δέσμευση για την επαναφορά του κατώτατου μισθού, ενώ προτείνεται ο συνυπολογισμός παραμέτρων όπως η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα που παραπέμπουν σε μια σοσιαλφιλελεύθερη λογική.
• Ως προς την «ανθρωπιστική κρίση» περιλαμβάνει τα άμεσα μέτρα, αλλά με τη δέσμευση ότι δεν θα έχουν δημοσιονομικό κόστος.

Τα μέτρα αυτά στην πραγματικότητα αποτελούν απεμπόληση πολλών από τις δεσμεύσεις ακόμη και του προγράμματος της ΔΕΘ, αποτελούν μια πρώτη κρίσιμη και σημαντική αποδοχή της λιτότητας, των αναδιαρθρώσεων και της ελαστικής απασχόλησης, και δείχνουν σε τι μπορεί να οδηγήσει ένα πλαίσιο διαπραγμάτευσης που δεν ξεφεύγει από τα ασφυκτικά όρια της δανειακής σύμβασης και των μνημονιακών πολιτικών. Πάνω από όλα αποδέχεται τη βασική μνημονιακή λογική της διαρκούς διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και της αποδοχής ότι είναι οι «θεσμοί» αυτοί που θα κρίνουν ποιες πολιτικές είναι αποδεκτές, συντηρώντας μια συνθήκη επιτροπείας. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη βγήκε το ΔΝΤ και μίλησε για ασάφειες ζητώντας ακόμη πιο σκληρά μέτρα.

16. Σε ό,τι αφορά το θέμα του χρέους, παρότι η βασική διαπραγμάτευση για το χρέος θα ακολουθήσει και δεν αφορούσε την κοινή δήλωση, είναι σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις προσήλωσης στην πλήρη και έγκαιρη αποπληρωμή του χρέους στην πραγματικότητα έχει ήδη κάνει σημαντικές υποχωρήσεις και πολύ δύσκολα θα πετύχει ακόμη και αυτή την ήπια «αναδιάρθρωση» του χρέους την οποία επεδίωκε. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η απομείωση του χρέους γίνεται είτε με την διαγραφή του, είτε με την αύξηση του πληθωρισμού, είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις είτε με την αύξηση της φορολογίας. Η διαγραφή, σε όλες τις παραλλαγές από την ευθεία διαγραφή έως την αναδιάρθρωση και την αμοιβαιοποίηση είναι κάτι αυτή τη στιγμή αποκλείουν οι Ευρωπαίοι και ιδίως οι Γερμανοί φοβούμενοι και τις επιπτώσεις που θα είχε συνολικά πάνω στην κρίση χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού στην Ευρώπη. Ο πληθωρισμός αποκλείεται από την ΕΚΤ και τον έλεγχο που ασκεί στο τραπεζικό σύστημα. Επομένως, η πίεση παραμένει για πλήρη αποπληρωμή του μέσα από την εύρεση εσόδων από τη φορολογία ή την αξιοποίηση / εκποίηση / ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας. Με αυτή την έννοια πολύ δύσκολα θα πάρει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση του Ιουνίου κάποια αναδιάρθρωση του χρέους που θα οδηγεί σε μείωσή του. Η πίεση θα είναι να αποδεχτεί μια νέα συμφωνία, πιθανώς και με επιπλέον δανεισμό, που θα συνοδεύεται προφανώς και με «δεσμεύσεις» όπως ακριβώς με τα μνημόνια. Σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση ήδη βρίσκεται υπό μεγάλη πίεση, με δεδομένη και την διαφαινόμενη αδυναμία να καλύψει όλες τις υποχρεώσεις της μέσα στο Μάρτιο. Σε αυτό το φόντο αποκτά ξεχωριστή επικαιρότητα ο στόχος της διαγραφής του χρέους σε συνδυασμό με την ρήξη με το ευρώ ως το μόνο δρόμο για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα φαύλο κύκλου του χρέους. Γι’ αυτό και πρέπει να στηριχτεί η πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους, ως πλατιά και ενωτική πρωτοβουλία.

17. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ προσπαθεί να παρουσιάσει την συμφωνία ως μια καταρχάς επιτυχία με το δεδομένο ότι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, όπως θα ήταν είτε η πίεση για πλήρη εφαρμογή των μέτρων που είχαν συμφωνηθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση, είτε η κατάρρευση των συνομιλιών και μια συνθήκη κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος όπως στην περίπτωση της Κύπρου. Υποστηρίζουν ακόμη ότι τώρα υπάρχει αρκετός χρόνος για μια καλύτερη συμφωνία που να περιλαμβάνει και την απομείωση του χρέους μέσω ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης του χρέους αλλά και πολύ μεγαλύτερα περιθώρια άσκησης πολιτικής. Στην πραγματικότητα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο, η τωρινή μεγάλη υποχώρηση και η αποδοχή της παράτασης μιας ταπεινωτικής συνθήκης επιτήρησης, στην πραγματικότητα προδιαγράφουν και τα όρια της διαπραγμάτευσης που στην πραγματικότητα απλώς θα παρατείνει και θα διαιωνίσει τη μνημονιακή συνθήκη. Αλλά και σε σχέση με τον κίνδυνο εκβιασμού με την τραπεζική ρευστότητα, αυτό δεν ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι.

18. Η κατάληξη αυτής της πρώτης φάση της διαπραγμάτευσης ήταν το αποτέλεσμα δύο βασικών παραμέτρων

- Της καταναγκαστικής επιμονής της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην παραμονή εντός του ευρώ και στην εκτίμησή τους ότι μπορούν να οικοδομήσουν μια ευρύτερη συμμαχία τόσο μέσα στην ΕΕ γύρω από τη χαλάρωση της λιτότητας όσο και στο εσωτερικό της χώρας με μερίδες του κεφαλαίου. Η εκτίμηση αυτή παρέβλεπε και την στρατηγική εμπέδωση της στρατηγικής λιτότητας αλλά και την ιδιαίτερη βαρύτητα που εξακολουθεί να έχει το μπλοκ των χωρών που συσπειρώνεται γύρω από τη Γερμανική πολιτική. Η εκτίμηση αυτή υπερεκτιμούσε την όποια τακτική παρέμβαση των ΗΠΑ στις αντιθέσεις της ΕΕ και της ευρωζώνης, παραβλέποντας ότι πάγια στρατηγική τοποθέτηση των ΗΠΑ είναι να μην διακυβευτεί το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, πράγμα που μεταφράστηκε και σε πίεση για συμφωνία.Παρέβλεπε ακόμη ότι η απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης ακόμη και να εξετάσει το ενδεχόμενο μιας ρήξης είτε με το χρέος είτε με το ευρώ την καθιστούσε αντικειμενικά ευάλωτη απέναντι σε πιέσεις.

- Του σαφούς πολιτικού υπολογισμού της Γερμανίας, αλλά και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, σε αυτή τη φάση, ότι οποιοδήποτε μήνυμα χαλάρωσης της λιτότητας και σημαντικής παρέκκλισης από την προηγούμενη κατάσταση δεν θα ενισχύσει μόνο το ενδεχόμενο ενίσχυσης του PODEMOS στο Ισπανικό κράτος, αλλά και την Λεπέν στη Γαλλία αλλά και ταυτόχρονα να ενισχύει τις διαφορετικές δυνάμεις στην Ιταλία που σήμερα ανοίγουν θέμα ευρώ.

19. Είναι προφανές ότι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ούτε αυτονόητη ήταν ούτε η μόνη που μπορούσε να υπάρξει. Δεν είναι μόνο ότι έχοντας απεμπολήσει ακόμη και εκείνο το «καμιά θυσία για το ευρώ» ερχόταν πρακτικά άοπλη στη διαπραγμάτευση. Είναι και η λογική «ούτε ρήξη ούτε υποταγή» σε μια διαπραγμάτευση όπου γινόταν ολοένα και περισσότερο σαφές – μέχρι την τραγική απόδειξη στη συνεδρίαση του Eurogroup – ότι τα ενδεχόμενα ήταν δύο: είτε η ρήξη είτε η ταπείνωση. Μπορεί η κυβέρνηση να κέρδισε με τις αρχικές κινήσεις της και την ένδειξη μιας περισσότερο αξιοπρεπούς στάσης μεγάλη συμπάθεια και υποστήριξη μέσα στην κοινωνία, κάτι που προφανώς θα προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί και τώρα όπως και να εκμεταλλευτεί τη συνθήκη μειωμένων προσδοκιών στην οποία επένδυσε και προεκλογικά, εντούτοις, εάν δεν μπορέσει σχετικά γρήγορα να δείξει ότι μπορεί να κάνει ένα σημαντικό μέρος των προεκλογικών της δεσμεύσεων, είναι μπορεί να βρεθεί στη θέση να σπέρνει απογοήτευση και σε μέρος σημαντικό των ανθρώπων που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης σαφές ότι η κυβέρνηση επενδύει πάρα πολύ στο ότι η δική της υπόσχεση ήταν «όχι στα μνημόνια – ναι στο ευρώ» και με αυτή την έννοια μπορεί να επιβάλει ακόμη τη δική της αφήγηση και να δικαιολογήσει τους συμβιβασμούς τους οποίους κάνει. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι είναι πια έτοιμοι να συζητήσουν και το ενδεχόμενο αυτής της ρήξης, γυρίζοντας την πλάτη στο φόβο και αντιλαμβανόμενοι ότι μια τέτοια ρήξη είναι προτιμότερη από την παράταση της λιτότητας και της ταπεινωτικής επιτροπείας

20. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν σημασία παρότι υπήρξαν αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές δεν ήταν στην κλίμακα που θα αναλογούσε στην κρισιμότητα των εξελίξεων. Επομένως, δεν να πρέπει να μείνουμε ή να επενδύσουμε απλώς στην αναμονή των εσωτερικών εξελίξεων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από τη σημαντική λαϊκή δυναμική που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μέρες με τις μεγάλες διαδηλώσεις καταδείχτηκε ότι υπάρχουν δυνατότητες για μια ευρύτερη λαϊκή κινητοποίηση που να πιέζει για καμιά υποχώρηση, που να μπορεί να ασκήσει πίεση την κυβέρνηση, που να εκφράσει με μαζικούς λαϊκούς όρους την αντίθεση στη συμφωνία, που διαμορφώνει ένα πολύ ευνοϊκό έδαφος για τη γραμμή της ρήξης και του άλλου δρόμου. Αυτό σημαίνει πρωτοβουλίες για να εκφραστεί με πλατύ μαζικό και ενωτικό τρόπο η αντίθεση στη συμφωνία, να απαιτηθεί το καμιά υποχώρηση, να ξεδιπλωθούν αγώνες για την απαίτηση άμεσης ικανοποίησης των λαϊκών απαιτήσεων (και των προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης), να ανοίξει με μαζικούς όρους η συζήτηση και η απαίτηση καιγια τη διαγραφή του χρέους και για την ρήξη με το ευρώ ως αναγκαία συνθήκη για οποιαδήποτε φιλολαϊκή εξέλιξη. Η κατεύθυνση αυτή δεν θα πρέπει να έχει μόνο την «αρνητική διάσταση» ενός εν δυνάμει «μετώπου της άρνησης», αλλά και τη θετική διάσταση μιας ευρύτερης συμμαχίας γύρω από τη δυνατότητα να υπάρξει εδώ και τώρα ένας άλλος δρόμος. Όμως, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν «αυτόματες» αντιδράσεις. Αντίθετα, θα χρειαστεί συστηματική πολιτική δουλειά και παρέμβαση σε όλο το διάστημα που ακολουθεί μέχρι τις επόμενες καμπές της διαπραγμάτευσης.

21. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε και το συνολικότερο ερώτημα δημοκρατίας που σήμερα εγείρεται από τις εξελίξεις. Μέχρι τώρα η μνημονιακή συνθήκη ήταν και μια συνθήκη όχι μόνο μειωμένης κυριαρχίας αλλά και παραβίασης κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Η πολιτική ανατροπή και η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκτός όλων των άλλων και ένα δημοκρατικό αίτημα, ώστε να μπορέσει ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει. Με αυτή την έννοια απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛΛ μπορούμε και πρέπει να βάλουμε το ζήτημα ότι πρέπει ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει για το πρέπει να γίνει, ότι πρέπει όχι απλώς να «ενημερωθεί» αλλά και να τοποθετηθεί πάνω στα πραγματικά ερωτήματα: δηλαδή το δίλημμά ανάμεσα στη συνέχιση της λιτότητας και τη ρήξη με τη λιτότητα και την επιτροπεία ακόμη και εάν αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ και ρήξη με την ΕΕ. Αυτό είναι που δίνει πια και ξεχωριστή επικαιρότητα στο ερώτημα για το Δημοψήφισμα για το εάν ο λαός θέλει ή όχι νέα λιτότητα στο όνομα της παραμονής του ευρώ.

22. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που πρέπει με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ να υπάρξει η πιο πλατιά συσπείρωση δυνάμεων και αγωνιστών γύρω από την κατεύθυνση της αντίθεσης στη συμφωνία, την παράταση των μνημονίων και την επιτροπεία. Αυτό σημαίνει και απεύθυνση προς όσα κομμάτια μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούν αλλά και πίεση προς το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την αδιέξοδη γραμμή του. Ο γενικός τόνος πρέπει να είναι να πάρει ο λαός τα πράγματα στα χέρια του, να σταματήσουν οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί, να ανοίξει ο δρόμος για τις αναγκαίες ρήξεις. Αυτό πρέπει να είναι και μια συμβολική διεκδίκηση ότι η δυναμική που άνοιξε με τις εκλογές δεν υπήρξε για μια αδιέξοδη διαπραγμάτευση μέσα στα στενά όρια της ΕΕ αλλά για έναν άλλο δρόμο. Παρότι η κυβέρνηση μπορεί να επενδύει ακόμη στην αυξημένη δημοτικότητά της, στην πραγματικότητα μπορούμε να εργαστούμε για να διαμορφωθεί μια πολύ ευρύτερη κοινωνική και πολιτική δυναμική που σε όλη την περίοδο της «διαπραγμάτευσης» να έχει πραγματικά αποτελέσματα, να ασκήσει πολιτική πίεση, ακόμη και να πετύχει ανακοπή του επικίνδυνου και ατελέσφορου δρόμου που παίρνουν τα πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα μπορεί η ριζοσπαστική και αντι-ΕΕ Αριστερά εάν ακολουθήσει πραγματικά μια σύγχρονη γραμμή μαζών και δεν φοβηθεί να συναντηθεί με άλλα ρεύματα και δυναμικές και δεν διαλέξει απλώς το ρόλο της μιας «γκρινιάρικής» αυτοεπιβεβαίωσης στη γωνία, μπορεί να έχει σήμερα πραγματικά μαζικά αποτελέσματα και να επηρεάσει το συνολικό συσχετισμό δυνάμεων και την εξέλιξη των πολιτικών και κοινωνικών πραγματικών. Στόχος θα πρέπει να είναι να μπορέσει με την πολιτική της παρέμβαση, με τη γραμμή μαζών της, με το βάθος της προγραμματικής αντιπολίτευσης που θα κάνει, να μπορέσει να συμβάλει ώστε τα πράγματα να μην πάνε στην κατεύθυνση της διαιώνισης της λιτότητας και της επιτροπείας. Το τετράμηνο της «διαπραγμάτευσης» πρέπει να είναι και ένα τετράμηνο λαϊκής κινητοποίησης και πάλης για πραγματική αλλαγή συσχετισμών και κατεύθυνσης μέσα στο λαϊκό κίνημα.

23. Αυτό, όμως, βάζει και πολύ μεγάλες απαιτήσεις προγραμματικής προετοιμασίας, μαζικής απεύθυνσης και κομβικών πολιτικών πρωτοβουλιών:

- Καταρχάς αποκτά άλλη κεντρικότητα η διαγραφήτου χρέους και επομένως η προώθηση και μαζικοποίηση της πρωτοβουλίας που έχει ξεκινήσει. Η πρωτοβουλία αυτή θα καταδείξει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μείνουμε σε μια λογική αποπληρωμής του χρέους, έστω και με αναδιάρθρωση, θα παραμένουμε σε φαύλο κύκλο επιτροπείας. Απέναντι στην πολύπλευρη προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «αδύνατη» η κίνηση διαγραφής του χρέους, χρειαζόμαστε εκείνη την τεκμηρίωση από όλες τις απόψεις που να καταδεικνύει ότι αυτή είναι εφικτή, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα χρέους που τυχόν λογιστικός έλεγχος θα το καταδείξει ως όντως επαχθές, ότι υπάρχουν δρόμοι και τρόποι και για την άμεση παύση πληρωμών και για τη διαγραφή του. Μια τέτοια κατεύθυνση θα πρέπει να είναι πλατιά και ενωτική, με βάση το πλαίσιο όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι τώρα, χωρίς περιττές απόπειρες υπερπολιτικοποίησής του που θα ακύρωναν το χαρακτήρα ευρύτερης συμμαχίας που πρέπει να έχει. Στόχος να υπάρξει και κεντρική επιτροπή αλλά και τοπικές επιτροπές, να γίνει πλήθος ημερίδων και εκδηλώσεων, να γίνει ο στόχος της διαγραφής του χρέους θέση και απαίτηση των ίδιων των σωματείων και των οργανώσεων του μαζικού κινήματος. Είναι σαφές ότι για εμάς υπάρχει πρωτοβουλία, αυτή του κειμένου υπογραφών, και διαφωνούμε με κινήσεις «παράλληλων» πρωτοβουλιών, άλλων κειμένων, «συσκέψεων οργανώσεων», στο όνομα του να γίνει πιο πολιτική. Θέλουμε μαζική πρωτοβουλία και όχι απλώς καμπάνια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

- Το θέμα της εξόδου από το ευρώ και της ρήξης με την ΕΕ. Εδώ δεν αρκεί η απλή εκφορά του στόχου έστω και με τη μορφή του «να σταματήσουν οι ανθρωποθυσίες στο όνομα του ευρώ». Στο κρίσιμο σημείο που είμαστε, και μπροστά στην ανάγκη να σπάσει ο φόβος για τη ρήξη με το ευρώ, δεν χρειαζόμαστε απλά συνθήματα. Έχουμε ανάγκη από έναν «οδικό χάρτη»και μια αναγκαία «τεχνική της ρήξης» που να δείχνει πώς μπορεί σήμερα να γίνει πράξη, άμεσα, η έξοδος από το ευρώ, με τρόπο που να περιορίζει το αρχικό κόστος αλλά και να εξασφαλίζει τα μέγιστα οφέλη από την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας.

- Το θέμα του παραγωγικού μοντέλου: παρότι δεν φαντάζει τόσο άμεση προτεραιότητα όσο η παύση πληρωμών / διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, ωστόσο είναι εκείνη η διάσταση της προγραμματικής επεξεργασίας που μπορεί να υποστηρίξει τις άλλες επιλογές, να τους δίνει κοινωνικό και ιστορικό βάθος, να δείχνει ότι όντως πρόκειται για έναν άλλο δρόμο. Για να έχουμε συγκεκριμένη κατεύθυνση πάνω στο πώς μπορούν να ενισχυθούν συγκεκριμενοι τομείς, πώς μπορεί να συνδυαστεί ο δημόσιος τομέας με τον αυτοδιαχειριζόμενο, για το πώς μπορούμε να έχουμε αγροτική παραγωγή, για το ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση ως προς τον τουρισμό κ.λπ.

- Τέλος, όλα αυτά δίνουν και μια άλλη διάσταση στο αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Γιατί αυτό που χρειάζεται δεν είναι απλώς μια εικόνα «εθνικής υπερηφάνειας» στη διαπραγμάτευση αλλά μια πραγματική προσπάθεια ανάκτησης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα. Και βέβαια έχει πια σαφές πόσο βαθιά ταξικό είναι σήμερα το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας: είναι σε ευθεία σύγκρουση με το βαθιά ταξικό χαρακτήρα που είχε η συνθήκη μειωμένης κυριαρχίας που επέβαλε κατεξοχήν η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μια συνθήκη που κατεξοχήν εξέφρασε το στρατηγικό συμφέροντων αστικών στρωμάτων, ντόπιων και ξένων.

24. Συνολικά, εμείς επιμένουμε σε στρατηγικό επίπεδο στην εκτίμηση ότι η ιδιαίτερη συγκυρία της ελληνικής κρίσης, των μεγάλων αγώνων και των μεγάλων ρηγμάτων, κάνει επίκαιρη μια στρατηγική για ένα σύγχρονο ιστορικό μπλοκ, δηλ. το συνδυασμό ανάμεσα στο μεταβατικό πρόγραμμα ως «άλλο δρόμο»,την οικοδόμηση μορφών λαϊκής οργάνωσης και «αντιεξουσίας», τη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης των εργαζομένων που σε συνδυασμό με την ισχυροποίηση του λαϊκού κινήματος να αποτελέσει την αφετηρία μιας πρωτότυπης διαδικασίας επαναστατικού μετασχηματισμού. Με αυτή την έννοια οι πολιτικές και εκλογικές μετατοπίσεις στη μνημονιακή Ελλάδα και οι ανατροπές που οδήγησαν στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι για εμάς η απόδειξη ότι στο τέλος απλώς οι αστικές δυνάμεις επιβάλλουν τη δική τους βούληση. Αντίθετα, δείχνει το εφικτό, έστω και δύσκολο, μιας τέτοιας στρατηγικής, αλλά και το πρόβλημα που δημιούργησε η παραχώρηση πολιτικού χώρου στη δεξιά γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.

25. Ως προς τη τοποθέτησή μας απέναντι την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει καταρχήν να αποφύγουμε δύο λανθασμένες επιλογές:

- Η πρώτη θα ήταν αυτή μιας άκριτης παροχής ανοχής και σε τελική ανάλυση στήριξης στις επιλογές της κυβέρνησης. Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά θα νομιμοποιούσαμε και θα στηρίζαμε τις επιλογές της ηγετικής ομάδας και με κανένα τρόπο δεν θα βοηθούσαμε να πάνε τα πράγματα προς τα αριστερά. Θα γινόμασταν και εμείς μέρος του προβλήματος. Αυτό αποκτά ξεχωριστή επικαιρότητα και με δεδομένο το δρόμο μεγάλων υποχωρήσεων στον οποίο μπήκε μετά από τη συμφωνία του Eurogroup

- η δεύτερη θα ήταν μια διαρκής γκρίνια και πολεμική ανάλογη με αυτή που έχει επιλέξει η ηγεσία του ΚΚΕ που ουσιαστικά θεωρεί ότι η νέα κυβέρνηση είναι ακριβώς μια κυβέρνηση του κεφαλαίου. Μια τέτοια πολεμική στην πραγματικότητα χαρίζει όλο τον κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ και επίσης δεν μπορεί ούτε αντιφάσεις να οξύνει ούτε μετατοπίσεις να προκαλέσει.

26. Για εμάς αυτό που χρειάζεται είναι μια ουσιαστική και προγραμματική αντιπολίτευση από τη σκοπιά του πώς μπορεί να δικαιωθεί πραγματικά η ελπίδα του λαού, από τη σκοπιά του πώς δεν θα χαθεί η ιστορική ευκαιρία που έχει ανοίξει. Με αυτή την έννοια απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ η στάση που ακολουθούμε είναι η ακόλουθη.

- δεν προσπαθούμε να πείσουμε τους ανθρώπους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ότι έκαναν λάθος, δεν έχουμε την τακτική «εμείς σας τα λέγαμε». Αυτό που λέμε είναι ότι για να μπορέσουμε να φύγουμε από το φαύλο κύκλο της λιτότητας και της επιτροπείας χρειάζεται ρήξη με το χρέος και την ΕΕ και παραγωγική ανασυγκρότηση έξω και πέρα από τη λογική των «επενδύσεων».

- με τον πιο έντονο τρόπο βγάζουμε την αντίθεσή μας στον αδιέξοδο και επικίνδυνο δρόμο της διαπραγμάτευσης που οδηγεί σε συμφωνίες μνημονιακής λογικής και απειλούν να οδηγήσουν στην ακύρωση κάθε δυνατότητας να βελτιωθεί πραγματικά η θέση των λαϊκών τάξεων και αντιπροτείνουμε το δρόμο της ρήξης και της προετοιμασίας για αυτήν.

- εάν υπάρξουν φιλολαϊκά μέτρα που παίρνονται τα στηρίζουμε και τα χαιρετίζουμε πρώτα και κύρια σαν κατακτήσεις του κινήματος. Βγάζουμε το κίνημα μπροστά να πιέσει ώστε αυτά τα μέτρα να τα πάρουν όσο πιο άμεσα γίνεται.

- όπου υπάρχουν καθυστερήσεις και παλινωδίες προβάλουμε τα αιτήματα, πιέζουμε, διαμαρτυρόμαστε, προσπαθούμε να επιβάλουμε τα αναγκαία.

- επεξεργαζόμαστε το μεταβατικό πρόγραμμα τόσο στις γενικές αρχές όσο και στα συγκεκριμένα σημεία της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, ως εναλλακτικό σχέδιο για την Αριστερά, ως εκείνη την αφετηρία για να μη χαθεί η ιστορική ευκαιρία που οι ίδιοι οι αγώνες του λαού άνοιξαν.

- Ο στόχος μας είναι να υπάρξει πραγματικάεναλλακτική απάντηση και άλλος δρόμος ώστε να μην ηττηθεί η συσσωρευμένη ελπίδα του λαού και της κοινωνίας. Να υπάρχει πρόγραμμα, πολιτικοί στόχοι, οργάνωση και κινητοποίηση του κόσμου, ώστε να μην έρθει η ήττα αλλά η αναγκαία ρήξη και το άνοιγμα δρόμων ανατροπής

- Σε αυτή τη βάση, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με την προσδοκία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα οριοθετείται από τον πυρήνα της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αναδειχτεί και η πραγματική αναγκαιότητα να υπάρξει με τρόπο αυτοτελή και μετωπικό η Αριστερά του άλλου δρόμου.

27. Σε αυτή τη βάση μπορούμε να δούμε τις προτεραιότητες μας το επόμενο διάστημα. Μέσα στο κίνημα παλεύουμε, πατώντας και πάνω στην αισιοδοξία που γέννησε το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και πάνω στις πρώτες εξαγγελίες μέτρων, ώστε να επιστρέψει η λαϊκή αγωνιστικότητα, διεκδικητικότητα, απαιτητικότητα. Πηγαίνουμε σε όλα τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, τις τοπικές κινήσεις, τις λαϊκές συνελεύσεις και βγαίνουμε μπροστά με τις άμεσες απαιτήσεις μας έχοντας επεξεργασμένη τακτική κοινής δράσης με άλλες κινηματικές δυνάμεις σε κάθε χώρο. Κωδικά διεκδικούμε – επιβάλλουμε – υπερασπιζόμαστε – αντιπαλεύουμε. Διεκδικούμε όσα χάσαμε και όσα είναι αναγκαία με βάση συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης και ιεράρχηση στόχων και μετώπων.Επιβάλλουμε σε κυβέρνηση και κεφάλαιο τη θεσμοθέτηση και υλοποίηση αυτών.Υπερασπιζόμαστε τις κατακτήσεις κόντρα στη θεσμική και εργοδοτική αντίδραση. Αντιπαλεύουμε δεξιές παλινωδίες και υποχωρήσεις της κυβέρνησης, όπως και κάθε αντιδραστική κίνηση σε κοινωνικό-κινηματικό επίπεδο. Αυτή η μαζική κινητοποίηση αποκτά ξεχωριστή σημασία ιδίως τώρα που υπάρχει πραγματικός κίνδυνος η κυβέρνηση να παραπέμψει σε ένα αόριστο μέλλον, υπό την πίεση των δανειστών, μεγάλο μέρος των προεκλογικών υποχρεώσεών της. Αυτή η κίνηση απαιτεί άμεσα τη συγκρότηση των αναγκαίων προγραμμάτων πάλης ανά χώρο, την ιεράρχηση στόχων και τακτικών κινήσεων.

·Στο εργατικό κίνημα παλεύουμε για την άμεση αποκατάσταση των βασικών συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων στη συλλογική διαπραγμάτευση και πάνω σε αυτή τη βάση παλεύουμε και για την ανασυγκρότηση συλλογικών πρακτικών. Πρέπει πάνω στις δυνατότητες που θα ανοιχτούν για τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων να μπορέσουμε να συσπειρώσουμε κόσμο γύρω από τα συνδικάτα, ώστε οι κατακτήσεις να μη μείνουν νεκρό γράμμα. Στο δημόσιο τομέα παλεύουμε ώστε να καταργηθεί πλήρως η αξιολόγηση και το αυταρχικό πειθαρχικό δίκαιο και να αρθούν οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες. Παλεύουμε για αυξήσεις μισθών και συντάξεων και κατοχύρωση των χαμένων στο δημόσιο (13^ος-14^ος μισθός και σύνταξη).

Σε σχέση με την ανεργία όχι μόνο απαιτούμε να υπάρξει τώρα αύξηση του επιδόματος αλλά και απόδοσή του στους μακροχρόνιους ανέργους που αυτή τη στιγμή δεν το παίρνουν. Πάνω από όλα παλεύουμε για τη δημιουργία θέσεων εργασίας ξεκινώντας από την απαίτηση μαζικών διορισμών σε όλους τους κλάδους του δημοσίου που αυτή τη στιγμή κινδυνεύουν με διάλυση. Αντιπαλεύουμε το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο για την ελαστική και υπερωριακή εργασία και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο. Αντιπαλεύουμε τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, ζητάμε άρση τους όπου έχουν γίνει.

• Στα τοπικά κινήματα και στις γειτονιές δίνουμε τη μάχη για να ακυρωθούν όλες οι παραχωρήσεις του ΤΑΙΠΕΔ και για την κατάργησή του. Αντιπαλεύουμε κάθε ιδιωτικοποίηση και καταστροφή δημόσιου χώρου και απαιτούμε να αποδοθεί πίσω στους κατοίκους το Ελληνικό και να ακυρωθεί η επένδυση στις Σκουριές. Απαιτούμε όλα τα αναγκαία σε θεσμικό και υλικό επίπεδο για να μπορέσουν να λειτουργήσουν αλλιώς οι δήμοι (κατάργηση του αντιδημοκρατικού θεσμικού πλαισίου του Καλλικράτη, κατάργηση του Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ, αύξηση κρατικής επιχορήγησης κλπ.). Διεκδικούμε μία άλλη πολιτική για τα απορρίμματα με ουσιαστικόδημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα, δημιουργία ενός δημοσίου συστήματος διαχείρισης με ενδιάμεσες διαδημοτικές δομές και πλήρη πρόληψη, μείωση, διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση, επαναχρησιμοποίηση, με άμεσο οριστικό και αμετάκλητο κλείσιμο της χωματερής Άνω Λιοσίων – Φυλής. Στην κατεύθυνση χάραξης μιας διαφορετικής πορείας για τη ριζοσπαστική Αριστερά σημαντικό ρόλο θα παίξει και η ανασυγκρότηση των δημοτικών σχημάτων. Το προηγούμενο διάστημα φάνηκαν ξεκάθαρα τα όρια που έχει ένα σχέδιο που αρνείται εμμονικά να εμπλακεί με οποιοδήποτε θέμα έχει να κάνει με την άσκηση δημοτικής πολιτικής. Η στείρα απόρριψη της πολιτικής που ασκείται από τους δήμους, χωρίς όμως να προτείνεται ένα εναλλακτικό σχέδιο για το πώς πρέπει να ασκείται η δημοτική εξουσία δεν είναι ένα νικηφόρο και μαζικό σχέδιο και θα πρέπει άμεσα να εγκαταλειφθεί. Θέλουμε να δημοτικά σχήματα να γίνουν ζωντανές συλλογικότητες της ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι αντικαπιταλιστικές παρατάξεις, να έχουν μαζική απεύθυνση, σχέδιο για το πώς οραματιζόμαστε τη ζωή στη γειτονιά μας, εκφραστές του άλλου δρόμου σε τοπικό επίπεδο. Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να επεξεργαστούμε στον τομέα συνοικιών ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα υλοποιήσουμε την απόφαση αυτή.

·Στη νεολαία πιέζουμε για την άμεση κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων και των θεσμικών τους συνεπειών (π.χ. Τράπεζα Θεμάτων, Συμβούλια Ιδρύματος, Πρυτανικές αρχές κ.λπ.). Για την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου. Ταυτόχρονα, όμως, βγάζουμε μπροστά τις δικές μας διεκδικήσεις: για την κάλυψη όλων των αναγκών σε δαπάνες και προσωπικό. Για το σχολείο που θέλουμε. Για το τι ζητάμε στο Πανεπιστήμιο (ακύρωση διαγραφών φοιτητών, ακύρωση ρυθμίσεων Μπολώνια, φοιτητική συμμετοχή, δημόσιος χαρακτήρας σίτισης –στέγασης - έρευνας).

·Στα δημοκρατικά δικαιώματα πιέζουμε για να υπάρξουν αναγκαίες τομές: πραγματικός αφοπλισμός της αστυνομίας, διάλυση των ΜΑΤ-ΜΕΑ-ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, δημοκρατικός έλεγχος της ΚΥΠ, κατάργηση αντιτρομοκρατικών νόμων και των συνεπειών τους, κατάργηση φυλακών τύπου Γ. Πλήρη δικαιώματα για τη ΛΟΑΤ κοινότητα. Νομιμοποίηση των μεταναστών και κλείσιμο των κέντρων κράτησης. Άσυλο στους πρόσφυγες. Απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα. Αλλαγή του εκλογικού νόμου με καθιέρωση του συστήματος της απλής αναλογικής, κατάργηση του ορίου του 3% και μείωση των οικονομικών επιβαρύνσεων για συμμετοχή στις εκλογές.

·Στο αντιφασιστικό κίνημα παλεύουμε για την πολιτική και δικαστική καταδίκη των νεοναζί ενόψει και της επερχόμενης δίκης τους. Επιβάλλουμε την ανατροπή της λογικής «ίσων αποστάσεων» που κυριαρχούσε λόγω της «θεωρίας των άκρων» ειδικά εν όψει των επερχόμενων αποφυλακίσεων στελεχών τους λόγω της παρέλευσης του 18μηνου της προφυλάκισης. Επιβάλλουμε με ασφυκτική κινηματική πίεση την απομάκρυνσή τους από το κινηματικό επίπεδο του δρόμου.

·Στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα παλεύουμε για να υπάρξει πραγματική τομή με τον ευρωατλαντισμό σε όλα τα επίπεδα, για διακοπή της λογικής της προνομιακής συμμαχίας με το Ισραήλ, για ρήξη με την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για σταμάτημα της ελληνικής συμμετοχής σε εκστρατευτικά σώματα, για το κλείσιμο της βάσης της Σούδας, ανοίγοντας ταυτόχρονα το αίτημα για έξοδο από το ΝΑΤΟ.

·Ταυτόχρονα σε όλα τα επίπεδα ανοίγουμε τη συζήτηση και μέσα στο κίνημα για το τι τομές διεκδικούμε σε όλα τα επίπεδα: τι σημαίνει για εμάς σχεδιασμός και παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις λαϊκές ανάγκες, πώς θέλουμε να λειτουργήσουν πραγματικά αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, πώς θέλουμε τη λειτουργία της υγείας και της παιδείας για τις κοινωνικές ανάγκες, ποια είναι η δική μας «μεταρρύθμιση του κράτους», πώς μπορεί να υπάρξει πραγματική προστασία του περιβάλλοντος κ.λπ.

Για τη γενική γραμμή και τα καθήκοντά μας

28. Αυτή η συγκυρία επιβάλλει συγκεκριμένα καθήκοντα με τα οποία πρέπει να αναμετρηθούμε. Το πρώτο είναι αυτό της επεξεργασίας μιας γενικής γραμμής για την περίοδο, με βάση και τις εξελίξεις. Η γενική γραμμή πρέπει στην ανάγκη της σύγκρουσης με χρέος, ευρώ και ΕΕ και ως απάντηση στον εκβιασμό, την πίεση για συμβιβασμούς, αλλά και ως αναγκαία αφετηρία για πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Η γενική γραμμή αυτή πρέπει να δουλευτεί, να μην μένει σε συνθήματα, να βαθύνει και να είναι όχι απλώς «προγραμματική αντιπόλίτευση» αλλά εναλλακτικό σχέδιο για να μη χαθεί η ευκαιρία. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει και την συγκεκριμένη επεξεργασία του «οδικού χάρτη» της ρήξης με χρέος και ΕΕ και ένα πρόγραμμα όχι απλώς «παραγωγικής ανασυγκρότησης» αλλά εναλλακτικού αναπτυξιακού παραδείγματος σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, με βάση μια σύγχρονη αντίληψη της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά και μία πολύ πιο διαλεκτική αντιμετώπιση του ερωτήματος της εξουσίας και της κυβέρνησης που να μπορεί να εντάξει το ενδεχόμενο κυβέρνησης των εργαζομένων σε μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική. Γι’ αυτό και περισσότερο παρά ποτέ είναι ανάγκη να ανοίξει, κόντρα στη λογική της ευκολίας και της ρηχότητας, με τον πιο ουσιαστικό τρόπο και η συζήτηση για την επαναστατική ανανέωση της κομμουνιστικής προοπτικής. Με αυτό τον τρόπο άμεσα μπορούμε να παρέμβουμε ώστε στη σημερινή σύγκρουση ανάμεσα στο λαό και τους δανειστές, το λαϊκό κίνημα να είναι η αυτόνομη μεταβλητή και όχι η «υποστήριξη» των κυβερνητικών συμβιβασμών.

29. Ηγραμμή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι σήμερα ατελέσφορη και αδιέξοδη. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα οδηγήσει σε μια λιτότητα με ανθρώπινο πρόσωπο, σε ένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας για μια στρατηγική αναδιαρθρώσεων που πολύ περισσότερο θα ικανοποιήσουν τους επενδυτές από τα λαϊκά συμφέροντα. Στην χειρότερη σε μια σειρά συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που θα διαψεύσουν την ελπίδα του λαού και θα επιτρέψουν την παλινόρθωση των συστημικών δυνάμεων. Το πιο επικίνδυνο πολιτικό σημείο και το πραγματικό της πολιτικό όριο είναι ότι αποδέχεται τον ευρωπαϊκό δρόμο και κατ’ επέκταση τη δυνατότητα προοδευτικών λύσεων με τη συναίνεση μερίδων του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί η διαχειριστική αντίληψη της εξουσίας και η συστηματική προσπάθεια για μειωμένες προσδοκίες από την πλευρά των λαϊκών τάξεων, που σε κανέναν βαθμό δεν επιτρέπει να διαμορφωθεί ένα στιβαρό «κοινωνικό μπλοκ». Αυτό δείχνει τα όρια μιας τοποθέτησης για το θέμα της διακυβέρνησης και της εξουσίας που αφετηρία έχει τα όρια της δεξιάς εκδοχής του ευρωκομμουνισμού σε συνδυασμό με τις διάφορες παραλλαγές «προοδευτικής διακυβέρνησης» της δεκαετίας του 1990 και μετά.

30. Με αυτή την έννοια είναι σαφές ότι σήμερα μια πολιτική γραμμή που να θέλει να εξασφαλίσει ότι δεν θα ηττηθεί η λαϊκή δυναμική που διαμορφώθηκε σε όλη την προηγούμενη περίοδο, δεν μπορεί παρά να είναι αυτή της διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής στρατηγικήςσε ρήξη με τις βασικές παραδοχές και αφετηρίες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Με πυρήνα τον «άλλο δρόμο» της ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ και της επιμονής στον καθοριστικό ρόλο των μορφών οργάνωσης του λαού. Με έμπνευση από μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική που να αντιμετωπίζει τον ενδεχόμενο της κυβέρνησης που εκπροσωπεί τους εργαζομένων και με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα στην αναγκαία διαλεκτική με τη λαϊκή αντιεξουσία και την προοπτική της αμφισβήτησης των καπιταλιστικών σχέσεων και υλικών μορφών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Αυτό σημαίνει σήμερα μια γραμμή που να επικεντρώνει στη λαϊκή κινητοποίηση για τα άμεσα αιτήματα και τις κοινωνικές ανάγκες, στην λαϊκή και κινηματική πίεση για σύγκρουση και όχι συμβιβασμό με τους δανειστές, στην αναγκαία προγραμματική αντιπολίτευση από τη σκοπιά του «άλλου δρόμου».

31. Αυτή η γενική γραμμή πρέπει να συνδυαστεί με το στόχο να επιστρέψει η αυτοπεποίθηση στο λαϊκό παράγοντα, μέσα από την ανασυγκρότηση συλλογικών συνδικαλιστικών μορφών και την πάλη για την ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων. Συνολικά, έχει μεγάλη σημασία ναυπάρχει το στοιχείο της παρέμβασης του λαού, της μαζικής κινητοποίησης σε κάθε στιγμή και κόμβο. Άλλωστε, το στοιχείο της μαζικής δράσης, της ανοικοδόμησης κινημάτων, της «επιστροφής στο δρόμο» είναι και αναγκαία συνθήκη οποιασδήποτε νέας ριζοσπαστικής πολιτικοποίησης. Επιπλέον, το ποιες δυνάμεις και ρεύματα της Αριστεράς θα πρωταγωνιστήσουν σε αυτή την αναγέννηση διεκδικητικών συλλογικών πρακτικών, θα είναι και καθοριστική παράμετρος της διαμόρφωσης συσχετισμών μέσα στην Αριστερά. Κομμάτι αυτής της αναγκαίας διαρκούς παρουσίας του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο και μορφές λαϊκής κινητοποίησης σαν και αυτές που είδαμε στις πλατείες, στις οποίες πρέπει να επενδύσουμε πολιτικά, δίνοντας τη μάχη να είναι μορφές αυτόνομης παρουσίας του λαϊκού παράγοντα απέναντι στους δανειστές και την ΕΕ και πίεση ώστε να μη γίνουν συμβιβασμοί. Είναι κινητοποιήσεις που διαμορφώσουν και καλύτερους όρους και για την πολιτική παρέμβαση της Αριστεράς του άλλου δρόμου.

Με βάση τα παραπάνω οι πολιτικές μας πρωτοβουλίες για την περίοδο ορίζονται ως εξής

32. Απέναντι στη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης για μια νέα συμφωνία που θα έχει σε τελική ανάλυση μνημονιακό χαρακτήρα έστω και με κάποιες ελαφρύνσεις εμείς παλεύουμε για να ξεδιπλωθεί η πιο πλατιά λαϊκή κινητοποίηση και πίεση ώστε να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο. Με κεντρικό σύνθημα «Καμιά υποχώρηση - Όχι σε νέα συμφωνία - Όχι σε νέο μνημόνιο» να προσπαθήσουμε, ξεκινώντας από την Πρωτομαγιά και συνεχίζοντας με πάλη για μαζικές διαδηλώσεις και συλλαλητήρια στις Πλατείες στην περίοδο γύρω από τη διαπραγμάτευση και την υπογραφή νέας συμφωνίας να συμβάλλουμε στην κλιμάκωση μιας αντίδρασης με μαζικά λαϊκά χαρακτηριστικά και προσπάθεια για την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων και αγωνιστών. Στόχος η πίεση στην κυβέρνηση να μην είναι μόνο από τη μεριά των δανειστών αλλά και από τη μεριά του λαϊκού κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση αξιοποιούμε και κάθε προσπάθεια να ξαναγυρίσουν μαζικές διεκδικητικές πρακτικές σε σωματεία και μαζικά κινήματα, επιδιώκουμε το «όχι σε νέα συμφωνία - όχι σε νέο μνημόνιο» να γίνει θέση και φορέων του μαζικού κινήματος. Παράλληλα, κάνουμε ανοιχτή απεύθυνση όχι μόνο σε χώρους της ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά και σε τάσεις και αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν με την κεντρική γραμμή να συμβάλουν σε αυτή την προσπάθεια μαζικής κινητοποίησης.

Όμως, μια τέτοια γενική κατεύθυνση, που αντιστοιχεί στο άμεσο επίδικο της περιόδου που είναι το ναι ή όχι στη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, έστω και σε παραλλαγή, απαιτεί και την παρέμβαση στους δύο κρίσιμους κόμβους γύρω από τους οποίους ξεδιπλώνεται ο συνεχής εκβιασμός και η πίεση για μνημονιακά μέτρα: το χρέος και το ζήτημα του ευρώ και συνολικά της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

33. Ως προς το ζήτημα του χρέους έχει τεράστια σημασία να στηριχτεί και να πάρει χαρακτηριστικά μαζικής πολιτικής πρωτοβουλίας η Πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους. Στόχος μας πρέπει να είναι γύρω από αυτό το θέμα να υπάρξει πανελλαδική δραστηριοποίηση. Σε κάθε πόλη και περιοχή πρέπει να οργανωθούν μαζικές εκδηλώσεις της Πρωτοβουλίας για το χρέος και να αναλάβουν να τρέξουν την εκδήλωση οι δυνάμεις της ΜΑΡΣ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κάθε περιοχή. Οι εκδηλώσεις αυτές, που όλα δείχνουν ότι θα είναι ιδιαίτερα μαζικές, θα πρέπει να αξιοποιούνται και για να δημιουργούνται τοπικές επιτροπές ή ομάδες στήριξης της πρωτοβουλίας ώστε να διαμορφωθεί ένα πανελλαδικό δίκτυο αγωνιστών που θα τρέχουν την καμπάνια. Η διαμόρφωση ενός τέτοιου πανελλαδικού δικτύου θα βοηθήσει και την προετοιμασία για τις κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα συμφωνία. Σε αυτές τις εκδηλώσεις ως προς τους προσκεκλημένους αξιοποιούμε και το ότι το κάλεσμα της πρωτοβουλίας έχουν υπογράψει αγωνιστές και προσωπικότητες από ένα ευρύτερο φάσμα δυνάμεων και ρευμάτων. Δίνουμε, επίσης, τη μάχη ώστε όσο το δυνατόν περισσότεροι φορείς του μαζικού κινήματος (σωματεία, ομοσπονδίες, φοιτητικοί σύλλογοι, ακόμηκαι δημοτικά συμβούλια) υποστηρίζουν τη θέση περί της διαγραφής του χρέους. Παράλληλα, συμβάλλουμε ώστε η πρωτοβουλία να εκμεταλλευτεί και τη διαδικασία της Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους που αποφάσισε η Βουλή και για να βγουν στοιχεία και αποκαλύψεις για το ελληνικό χρέος. Εξυπακούεται ότι γίνεται προσπάθεια ώστε να βγει μαζικό και εύληπτο υλικό από τη μεριά της πρωτοβουλίας που να καταδεικνύει το εφικτό και το αναγκαίο του πολιτικού στόχου της στάσης πληρωμών και της μονομερούς διαγραφής του χρέους. Η απόφαση αυτή δεσμεύει το πανελλαδικό γραφείο, το ΚΣΟ και συνολικά την οργάνωση στη συγκρότηση το ταχύτερο δυνατό (εντός 15ημέρου) επιτροπών και ομάδων μελών της οργάνωσης που να στηρίξουν με τρόπο οργανικό τη δουλειά της πρωτοβουλίας στο προγραμματικό της περιεχόμενο και δουλειά.

34. Ως προς το ερώτημα του ευρώ και της σχέσης με την ΕΕ, είναι κομβικό να μπει μπροστά η καμπάνια για την ανάγκη εξόδου από ευρώ και ρήξης με την ΕΕ που είναι θέση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΜΑΡΣ. Σήμερα, μια απλή, κατανοητή αλλά και τεκμηριωμένη καμπάνια για το ότι «υπάρχει ζωή μετά το ευρώ», που θα απαντά σε όλη την κινδυνολογία για το ευρώ και θα παρουσιάζει έναν εφικτό οδικό χάρτη για το πώς μπορεί να γίνει οργανωμένα και χωρίς μεγάλο κόστος η έξοδος από το ευρώ. Μια τέτοια καμπάνια πρέπει να την αναλάβει και η ΜΑΡΣ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ και να είναι και ένα πεδίο πάνω στο οποίο θα σφυρηλατηθεί και θα βαθύνει και η συνεργασία στην κατεύθυνση του κοινού μετώπου. Πολιτικά δίνει και τη δυνατότητα για να ξεδιπλωθεί και το μεταβατικό πρόγραμμα, όχι απλώς ως γενικά συνθήματα αλλά και ως συγκεκριμένη εναλλακτική αφήγηση και «τεχνική της ρήξης» σε σχέση με μιαν άλλη πολιτική. Εάν πάρουμε απόφαση για μια τέτοια καμπάνια είτε στο επίπεδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είτε στο επίπεδο της ΜΑΡΣ, εξυπακούεται ότι θα πάμε να την στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις: με οργανωμένα και πυκνά μοιράσματα σε κοινωνικούς χώρους και γειτονιές, με αφισοκολλήσεις, με συστηματική προσπάθεια να φτάσουν αυτά τα βασικά επιχειρήματα όσο πιο πλατιά γίνεται. Εκτός από άμεσο και εύληπτο υλικό, προκήρυξη, μπροσούρα, προκήρυξη, η καμπάνια αυτή πρέπει να πάρει και τη μορφή και εκδηλώσεων και συζητήσεων.

35. Ειδικά για την αντι-ευρώ και αντι-ΕΕ πάλη κομβικό ρόλο μπορεί να παίξει η διεθνής συνάντηση που έχει προταθεί για το τέλος του Ιούνη - σε περίοδο μάλιστα που συμπίπτει με την «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης. Αυτή η διεθνής συνάντηση πρέπει να διευρυνθεί πέραν των δυνάμεων που υπέγραψαν τη διακήρυξη της Ασίζης στο σύνολο των αριστερών φωνών κατά του ευρώ και της ΕΕ στην Ευρώπη, να γίνει προσπάθεια να είναι συνδιοργάνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ (όπως έχει ήδη προτείνει η ΜΑΡΣ) και να περιλαμβάνει όχιμόνο εκδηλώσεις και συζητήσεις αλλά και συναυλίες και μία μεγάλη αντι-ΕΕ διεθνιστική διαδήλωση στην Αθήνα. Με μια τέτοια πρωτοβουλία μπορούμε να αναδείξουμε και να κεντρικοποιήσουμετο θέμα της αντι-ΕΕ και αντι-ευρώ πάλης, να προκαλέσουμε ενδιαφέρον και να συσπειρώσουμε ένα ευρύτερο δυναμικό και φυσικά να διαμορφώσουμε και ένα σύνολο διεθνών επαφών. Παράλληλα, ως εξώστρεφη και μαζική παρέμβαση θα είναι σημαντική και για την κατοχύρωση ότι υπάρχει ένας τρίτος πόλος της Αριστεράς γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα και την «άλλο δρόμο» της ρήξης με ευρώ και ΕΕ.

36. Μια τέτοια γραμμή δεν μπορεί παρά να εκφράζεται από έναν αυτοτελή μετωπικό πολιτικό χώρο. Ένα χώρο στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, σε επικοινωνία με τις διεργασίες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το εκλογικό του ακροατήριο αλλά πολιτικά αυτόνομο και διακριτό, χωρίς καταστροφολογικές πολεμικές αλλά και πέρα από ηττοπαθείς σεχταρισμούς τύπου ΚΚΕ. Άλλωστε, ακόμη και τα εκλογικά αποτελέσματαέδειξαν ότι υπήρχαν δυνατότητες για μια άλλη εμβέλεια μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, από το 2012 και μετά, δείχνει ότι ήταν εφικτό στη συνθήκη της λαϊκής εξέγερσης και της βαθιάς πολιτικής κρίσης, ένα αριστερό μέτωπο γύρω από το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα, που θα εκπροσωπούσε όχι απλώς τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια αλλά ένα δυνάμει νέο ιστορικό μπλοκ, όχι απλώς να έχει ευρύτερη απήχηση αλλά και να μπορεί ακόμη και την κυβερνητική εξουσία να διεκδικήσει.

37. Σε αυτό το πλαίσιο έχει σημασία ότι εξακολουθεί να υπάρχει ένας ευρύτερος πολιτικός και κινηματικός χώρος που αναφέρεται σε αυτή την άλλη Αριστερά.. Το δυναμικό που σήμερα αναφέρεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ είναι σημαντικό και δείχνει ότι υπάρχουν αγωνιστές, πολιτικά και συνδικαλιστικά σχήματα και διαδικασίες αναφέρονται σε αυτή την κατεύθυνση.Η διαπάλη που έγινε για το εκλογικό κατέβασμα, ακόμη και εάν έγινε βιαστικά και αναγκαστικά προεκλογικά, εντούτοις ανέδειξε πραγματικά ρήγματα αλλά και κοινές αναζητήσεις. Αποδείχτηκε ότι πέραν των δυνάμεων της ΜΑΡΣ, συμπεριλαμβανομένων των τάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμμετέχουν και στη ΜΑΡΣ, καιανένταχτοι και οργανωμένοι σύντροφοι αναγνώρισαν το στρατηγικό επίδικο γύρω από το ερώτημα της μετωπικής πολιτικής, ότι δηλ. δεν αφορούσε απλώς την εκλογική επιβίωση αλλά και το ερώτημα μιας πιο μαζικής και λαϊκής πολιτικής γραμμής.Ήταν αυτός ο συσχετισμός – όπως και η δική μας αποφασιστικότητα – που πίεσε και την ηγετική ομάδα του ΝΑΡ να μετατοπιστεί στη στήριξη της μετωπικής επιλογής. Από την άλλη, η αντίθεση στο κοινό κατέβασμα ανέδειξε ευρύτερα στρατηγικά ζητήματα. Είτε αυτό της γραμμής της «συμπληρωματικότητας» προς το ΣΥΡΙΖΑ που επιλέγει κύρια το ΣΕΚ, είτε της αναδίπλωσης στην «ταυτοτικότητα» μιας «διεθνιστικής Αριστεράς» που προκρίνει η ΟΚΔΕ, είτε τέλος σε μια αριστερίστικη οχύρωση έναντι στο ΣΥΡΙΖΑ σαν κι αυτή που προκρίνουν όσοι διαφωνούν από το ΝΑΡ ήμικρό μέρος των ανένταχτων. Προφανώς σε αυτό το τοπίο λείπει ακόμη η ουσιαστική αυτοκριτική για τα προηγούμενα λάθη. Σίγουρα υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες. Ωστόσο, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, εάν δεν παρέμβουμε, δεν οξύνουμε με τρόπο διαλεκτικό τις αντιφάσεις που διαπερνούν τον ευρύτερο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η μετεκλογική αμηχανία ως προς την επεξεργασία μιας αποτελεσματικής γραμμής μαζών να μετατραπεί σε μια παλινδρόμηση σε κάθε λογής κλασικούς σεχταρισμούς και αριστερισμούς ως άμυνα.

38. Είναι σαφές ότι ο χώρος αυτός έχει αφετηρία την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτήν ούτε ως προς το εύρος ούτε ως προς τη γεωμετρία, και απαιτεί τομές με τη σημερινή φυσιογνωμία και τα αδιέξοδα του αυτοεγκλωβισμού σε έναν περίκλειστο «αντικαπιταλιστικό πόλο» χωρίς επικοινωνία με ευρύτερες διεργασίες και χωρίς πλειοψηφική απεύθυνση. Με αυτή την έννοια ο πρώτος κρίσιμος ορίζοντας είναι να περάσουμε από την πολιτική συνεργασία σε ένα πιο διευρυμένο και μαζικό αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο, γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα και τη ρήξη με τον ευρωπαϊκό δρόμο, με ηγεμονία μιας σύγχρονης επαναστατικής γραμμής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΡΣ δεν επαρκεί στη σημερινή μορφή και κατάσταση και για να συμβάλει σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να κάνει τομές και υπερβάσεις απέναντι στα σημερινά όρια και προβλήματα. Η «υπαρξιακή» επιλογή ότιαναφερόμαστε στο χώρο της ευρύτερης ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς δεν αναιρεί την ανάγκη επιτέλους αυτός ο χώρος να αναμετρηθεί με τα δικά του όρια και τις δικές του αδυναμίες. Να κάνει όχι απλώς αυτοκριτική, αλλά και τομή με τον εαυτό του. Να κάνει πραγματικό απολογισμό για όλα τα λάθη και τις αδυναμίες που μας έφεραν εδώ. Να αναμετρηθεί με τα ελλείμματα στην πολιτικοποίηση, τη θεωρητική φτώχεια και τεμπελιά, το βόλεμα σε εύκολα σχήματα. Να αναγνωρίσει την κρίση στρατηγικής του και σε αυτή τη βάση να επιλέξει το δρόμο για να την ξεπεράσει.

39. Όμως, αυτό απαιτεί μεγάλη και βαθιά αυτοκριτική για όλα τα μεγάλα λάθη και αδυναμίες και δικά μας και συνολικά της επαναστατικής Αριστεράς στον τόπο μας. Αυτά τα λάθη αντανακλούσαν και βαθιά ριζωμένες αντιφάσεις της επαναστατικής Αριστεράς στον τόπο μας, αλλά και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς διεθνώς. Έδειξε πια τα όριά του ο συνδυασμός ανάμεσα στον κινηματισμό και την απλή ιδεολογική υπεράσπιση της επανάστασης. Η αδυναμία αναμέτρησης με το ερώτημα του προγράμματος, της εξουσίας και της ηγεμονίας, δεν επέτρεψε τη διεύρυνση της επιρροής. Ο κατακερματισμός και οι μικροηγεμονισμοί αναπαρήγαγαν τη συνθήκη της μικρής κλίμακας. Η ατολμία και η καχυποψία, ιδίως στη μετωπική πολιτική οδήγησε με μεγάλες καθυστερήσεις στη μετωπική πολιτική και άφηναν ανοιχτό το πεδίο για τη δεξιά και αδιέξοδη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Κοντόθωροι χειρισμοί οδήγησαν στο χαθούν διάφορες ευκαιρίες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτό το φόντο, πρέπει να δούμε πολύ πιο σοβαρά την κατάσταση που επικρατεί μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά, τα σοβαρά προβλήματα και τις ανεπάρκειες που υπήρξαν. Η διαρκής απροθυμία να ξεφύγουμε από τα όρια της Αριστεράς της αντίστασης και της ιδεολογικής υπεράσπισης της επαναστατικής προοπτικής, και η ειδική έκφραση που πήρε ως αδυναμία η γραμμή του μεταβατικού προγράμματος να αναμετρηθείμε το ερώτημα της κυβερνητικής εξουσίας, οδηγούσε και στο διαρκή εγκλωβισμό στη λογική του αντικαπιταλιστικού μετώπου, στην υποτίμηση της δυνατότητας να έχουμε ένα ευρύτερο αντι-ΕΕ μέτωπο, στην πολιτική οριοθέτηση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ με όρους «καμιά κυβέρνηση ποτέ και πουθενά, μόνο η εργατική εξουσία». Όλα αυτά οδήγησαν σε αλλεπάλληλες χαμένες ευκαιρίες: το φθινόπωρο του 2010 όταν φάνηκε πώς το θέμα του ευρώ διαιρούσε την Αριστερά, στις Πλατείες και μετά από αυτές, την άνοιξη του 2012 όταν ενώ υπήρχαν όροι συμφωνίες ακυρώθηκε η προοπτική της συνεργασίας με το ΜΑΑ, αλλά και μετά τις εκλογές του 2012, στην παρελκυστική τοποθέτηση απέναντι στις ενωτικές πρωτοβουλίες, στην υπονόμευση της δυνατότητας ενωτικού κατεβάσματος στις ευρωεκλογές του 2014, ακόμη και στην καθυστέρηση της ίδιας της ενωτικής συμπόρευσης, μέσα από αποφάσεις όπως του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Ιούλιο του 2014 που παραλίγο να ακυρώσει κάθε προοπτική συμπόρευσης. Όλες αυτές οι παλινωδίες, οι ανούσιες πολεμικές σε όποιον έβαζε το ζήτημα αντι-ΕΕ πρόγραμμα και αριστερή κυβέρνηση, η υποτίμηση των συλλογικών προσδοκιών της κοινωνίας δεν σήμαιναν τίποτα άλλα παρά διαρκή παραχώρηση πολιτικού χώρου στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο το τίμημα σε ανθρώπους και αγωνιστές που είχε όλη αυτή η διαδρομή. Πάνω από όλα είναι ότι άφησε όλο το περιθώριο να ηγεμονεύσει στο λαϊκό κίνημα μια δεξιόστροφη γραμμή, μια γραμμή που δεν μπορεί να εγγυηθεί τις αναγκαίες ρήξεις, μια γραμμή που ενέχει τον κίνδυνο της ήττας. Ο απολογισμός αυτός δεν ακυρώνει ούτε τους αγώνες που έδωσε αυτός ο χώρος, ούτε την επιμονή του και σε σωστές θέσεις. Απλώς διατυπώνει τον πυρήνα του προβλήματος, δηλαδή εκείνα τα στοιχεία φυσιογνωμίας και γραμμής που δεν επέτρεψαν στη ριζοσπαστική Αριστερά να υπερβεί τα στενά της όρια.

40. Είναι σαφές επομένως ότι χρειάζεται ο χώρος της επαναστατικής Αριστεράς να κάνει τομή με τη σημερινή κατάσταση, να δείξει ότι έχει τη δύναμή ο ίδιος να αλλάξει τον εαυτό του και να ξεπεράσει την πραγματική στρατηγική κρίση του. Γιατί είναι σαφές ότι το συνολικό μας σχέδιο είναι να υπάρξει και ενισχυθεί εκείνος ο πόλος μέσα στην Αριστερά που θα επικοινωνεί με τις λαϊκές δυναμικές και αναζητήσεις θα παρέμβει σε όλα τα επίδικα της συγκυρίας και θα οικοδομηθεί με στόχο να αμφισβητήσει την τωρινή ηγεμονία μέσα στην Αριστερά της τωρινής δεξιάς και διαχειριστικής γραμμής της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, να διαμορφώσει άλλο συσχετισμό μέσα στην Αριστερά, να μπορεί να αναμετρηθεί με πολύ ευρύτερα ερωτήματα. Το κομβικό επίδικο είναι το εάν και κατά πόσο στο χώρο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα ηγεμονεύσει η αναγκαία γραμμή μαζών, η προσπάθεια για μαζική και πλειοψηφική απεύθυνση, η προσπάθεια για μεγάλα και νικηφόρα κινήματα και πραγματικές ανατροπές ή εάν θα επιμείνει σε μια κατεύθυνση απλής συγκέντρωσης της πρωτοπορίας και μειοψηφικής απεύθυνσης. Σήμερα καλείται η ριζοσπαστική Αριστερά να διαλέξει εάν προτιμά το δρόμο της απλής συσπείρωσης των πιο «συνεπών» δυνάμεων και μιας πρωτοπορίας ή εάν θέλει να γίνει ραχοκοκαλιά πλειοψηφικών κινημάτων που να μπορούν να αλλάξουν πραγματικά την πορεία της

41. Όλη αυτή η διεργασία μεσοπρόθεσμα απαιτεί την ηγεμονία ενός σύγχρονου κομμουνιστικού ρεύματος, που να μπορεί να εκπροσωπήσει στρατηγικά και να καθοδηγήσει μια τέτοια διεργασία. Και αυτό σημαίνει προοπτικά την υπέρβαση του σημερινού κατακερματισμού – αλλά και αντιφατικού προσανατολισμού – των δυνάμεων που αναφέρονται σε ένα αίτημα επαναστατικής ανανέωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Όλα αυτά απαιτούν και ένα άλλο κομμουνιστικό ρεύμα, βασισμένο πάνω σε μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική το οποίο να μπορέσει να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά για τον αναγκαίο κομμουνιστικό φορέα της εποχής μας. Με αυτήτην έννοια πρέπει και εμείς, στην πορεία προς τη Συνδιάσκεψη μας να δούμε με ποιες άλλες συλλογικότητες, ρεύματα και αγωνιστές, είμαστε πιο κοντά ως προς αυτή τη στρατηγική στόχευση, και να μπορέσουμε να ανοίξουμε διαδικασίες σύγκλισης ώστε να μπορούμε με άλλους προγραμματικούς αλλά και οργανωτικούς όρους να απαντάμε στις σημερινές προκλήσεις και τις μάχες και στο κίνημα και μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά. Σε αυτό το φόντο πρέπει να μας απασχολήσει και η επεξεργασία ενός ανοιχτού καλέσματος αλλά και η πιο στενή προεργασία με συλλογικότητες και συντρόφους που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες.

Όλα αυτά πρέπει να αποτυπωθούν και στην επεξεργασία μιας συγκεκριμένης τακτικής.

42. Επιμένουμε να διατηρηθεί και διευρυνθεί το κεκτημένο της συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ με σκοπό να αποτελέσει τη βάση για την πορεία προς το αναγκαίο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα. Γιατί χρειαζόμαστε, περισσότερο παρά ποτέ, όχι απλώς ένα μέτωπο των επαναστατικών δυνάμεων, χρειαζόμαστε μια εναλλακτική εκδοχή αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου, με έμπνευση από την αναμέτρηση με τα ερωτήματα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής αλλά και με πραγματική γραμμή μαζών, γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα, ένα μέτωπο που να μπορεί να έχει τις απαντήσεις στα ανοιχτά ερωτήματα που ορίζουν σήμερα την ταχεία προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό περνάει καταρχήν μέσα από νέα τολμηρή και πλατιά κοινή δημόσια πρόταση συνεργασίας και συμπόρευσης με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν στη βάση του μεταβατικού προγράμματος και των αναγκαίων ρήξεων. Ταυτόχρονα απαιτεί και συγκεκριμένα βήματα όπως είναι η διατήρηση της ομάδας επαφής και του κοινού γραφείου τύπου, η διοργάνωση κοινών εκδηλώσεων, η προσπάθεια να διατηρηθούν οι τοπικές μορφές συντονισμού που ξεδιπλώθηκαν στις εκλογές. Και αυτό σημαίνει επιθετική πάλη όχι μόνο για το προχώρημα της συνεργασίας αλλά και για την υπέρβαση της λογικής του αντικαπιταλιστικού πόλου προς όφελος της ανάγκης του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου γύρω από τη ρήξη με την ΕΕ και τον άλλο δρόμο.

43. Σε ό,τι αφορά τη ΜΑΡΣ είναι κομβικό να συμβάλουμε αποφασιστικά στις διαδικασίες της ώστε να μπορέσει να παραμείνει μια μάχιμη πρωτοβουλία που να μπορεί να συμβάλει στην αναγκαία διαμόρφωση του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα. Πρέπει να αποκτήσει πιο συγκροτημένη πολιτική λειτουργία, να μπορεί να συνεισφέρει με πολιτικές αναλύσεις και πρωτοβουλίες, να συσπειρώνει ένα κρίσιμο δυναμικό. Παραμένοντας, όμως, μια πρωτοβουλία για το μέτωπο και όχι η ίδια ένα πρόπλασμα ή υποκατάστατο μετώπου. Η συμμετοχή μας στη ΜΑΡΣ είναι μια σημαντική πλευρά της πολιτικής μας παρέμβασης που αναλογεί στη γενικότερη κατεύθυνση που έχουμε για το αναγκαίο μέτωπο γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα. Με την κλίμακα μεγέθους που έχουμε μας αναλογεί μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το προς τα που θα πάει αυτή η πρωτοβουλία. Ας μην ξεχνάμε ότι στη ΜΑΡΣ συμμετέχει ένα ευρύτερο δυναμικό με το οποίο μας συνδέουν και κοινές στρατηγικές αναζητήσεις. Μπορεί να συμβάλει σε προγραμματικές επεξεργασίες, μπορεί να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες, κεντρικά και τοπικά, πρέπει να παλέψει ώστε η πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ να αποτελέσει την αφετηρία της πορείας, μέσα και από αναγκαίες τομές στη φυσιογνωμία, για ένα ευρύτερο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο γύρω από τον άλλο δρόμο σε ρήξη με χρέος, ευρώ και ΕΕ. Εμείς πρέπει να έχουμε πρωτοπόρο ρόλο στις διαδικασίες της ΜΑΡΣ και τοπικά και κεντρικά. Να συμβάλουμε ώστε οι συζητήσεις να είναι ουσιαστικές, παρουσιάζοντας όλο το εύρος των δικών στοιχείων εκτίμησης και πολιτικής κατεύθυνσης. Να επιμείνουμε στις δυνατότητες που υπάρχουν ώστε μια Αριστερά του άλλου δρόμου να μπορέσει να επικοινωνήσει με σημαντικές μαζικές διεργασίες και να επηρεάσει εξελίξεις. Να παλέψουμε ώστε η ίδια η ΜΑΡΣ να είναι πρωτοπόρα στην προσπάθεια να περάσουμε από την πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ στη συγκρότηση του αναγκαίου μετώπου γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα και τον άλλο δρόμο.

Επιμένουμε ότι θέλουμε η ΜΑΡΣ να είναι μια συγκροτημένη πολιτική πρωτοβουλία που να συμβάλλει στη συγκρότηση του αναγκαίου μετώπου πιέζοντας και τροποποιώντας συσχετισμούς μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά, προτείνοντας και στηρίζοντας πολιτικές πρωτοβουλίες αλλά και αποτελώντας παράδειγμα ως προς το μαζικό λόγο και την απεύθυνση. Ταυτόχρονα, είναι ένα πεδίο όπου διαμορφώνονται και όροι σύγκλισης ρευμάτων και αγωνιστών που αναφέρονται σε μια μάχιμη κομμουνιστική κατεύθυνση. Σε αυτό το πλαίσιο:

• Στο πλαίσιο και της απόφασης της Πανελλαδικής Συνέλευσης πρέπει η ΜΑΡΣ να κάνει ανοιχτή πρόταση - πρόσκληση προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για διαμόρφωση κοινού μετώπου κάνοντας ταυτόχρονα και ανοιχτό κάλεσμα σε αγωνιστές και δυνάμεις να στηρίξουν αυτή την πρωτοβουλία.
• Το Συντονιστικό της ΜΑΡΣ πρέπει να δώσει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην προγραμματική επεξεργασία και στη συμβολή στην εμβάθυνση του μεταβατικού προγράμματος.
• Οι κοινές πρακτικές με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να στηριχτούν αποφασιστικά και να είναι η ΜΑΡΣ πρωτοπόρα σε κοινές πρωτοβουλίες.
• Η διεθνιστική συνάντηση είναι σημαντική πρωτοβουλία και πρέπει να προχωρήσει σε κάθε επίπεδο
• Η ΜΑΡΣ πρέπει να στηρίξει ακόμη πιο αποφασιστικά την Πρωτοβουλία για το χρέος και προφανώς και την κοινή καμπάνια με ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ευρώ και ΕΕ.
• Συγκροτούμε την τοπική διάρθρωση της ΜΑΡΣ στηρίζοντας τις τοπικές επιτροπές και τα τοπικά συντονιστικά.
• Συντονίζουμε τις δυνάμεις της ΜΑΡΣ στις τοπικές παρεμβάσεις, στην παρέμβαση στη γειτονιά, στην αυτοδιοίκηση, στην εργατική δουλειά, στην νεολαία.

44. Μια πρώτη κρίσιμη μάχη είναι η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκεί χρειάζεται να γίνει με τον πιο ανοιχτό και συντροφικό τρόπο η συζήτηση για τον απολογισμό, τις γραμμές και τις προοπτικές της ριζοσπαστικής Αριστεράς, να ξεδιπλωθούν οι αντιθέσεις, να βγουν οι δυναμικές, να υπάρξουν πραγματικές τομές και προχωρήματα. Το κομβικό είναι να γίνει απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η γραμμή που λέει μετάβαση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ ως μέτωπο με βάση τη γραμμή της προγραμματικής αντιπολίτευσης πάνω στο μεταβατικό πρόγραμμα και όχι του «αντικαπιταλιστικού πόλου». Αυτό σημαίνει πάλη για να υπάρξει πλειοψηφία σε αυτή την κατεύθυνση, που σήμερα είναι εφικτή. Εμείς παράλληλα θα πρέπει να διευρύνουμε και την πραγματική απήχηση και δυνητική ηγεμονία και άλλων κρίσιμων σημείων και κυρίως εκείνων που αφορούν μια πιο διαλεκτική τοποθέτηση πάνω στο ερώτημα της εξουσίας και ειδικότερα της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι σαφές ότι και στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάμε για μια πραγματική μάχη. Η πορεία προς το αναγκαίο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι μια γραμμική συνέχεια και προβολή ή διεύρυνση της σημερινής κατάστασης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οφείλει και να είναι και τομή, ως προς την πραγματική πολιτική φυσιογνωμία με όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν να είναι απλώς ένας πόλος αριστερίστικης αντιπολίτευσης και όχι η επιθετική διεκδίκηση να είναι πραγματικά ένα εναλλακτικό σχέδιο για την Αριστερά, με προσπάθεια μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική να μην είναι απλώς μια γενική τοποθέτηση αλλά σύγχρονη γραμμή μαζών και συγκεκριμένη προγραμματική επεξεργασία. Σε αυτό το φόντο ξέρουμε πολύ καλά ότι θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να οξύνουμε αντιθέσεις, να συγκρουστούμε όπου χρειάζεται, και βεβαίως όπου κρίνουμε ότι είναι αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες πάνω σε κρίσιμα ζητήματα θα δοκιμάζουμε να τις παίρνουμε ούτως ή άλλως ακόμη εάν η πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδυνατεί ή καθυστερεί να δει την αναγκαιότητα τους.

45. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να διευρύνουμε την αφετηρία από την οποία παλεύουμε για την υλοποίηση μιας τέτοιας κατεύθυνσης. Η συμμαχία με την ΑΡΑΣ ήταν σημαντική και βοήθησε τακτικά και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΜΑΡΣ αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται συντονισμός δυνάμεων και με άλλες δυνάμεις. και αγωνιστές που αναζητούν μια πολιτική διαφορετική από τον κλασικό αριστερισμό. Στόχος μια πολύ ισχυρή αφετηρία ώστε πιέζοντας τις «κεντρίστικες» απόψεις και ξεπερνώντας τις αντιρρήσεις που θα υπάρξουν από διάφορες πλευρές να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε μια καλή απόφαση σε σχέση με τη μετωπική πολιτική και το γενικότερο τόνο της προγραμματικής αντιπολίτευσης.Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να παίξει έναν σημαντικό ρόλο αυτό που έχουμε ορίσει ως η αναγκαία πλατφόρμα γύρω από την ανάγκη του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα. Γύρω από τη συνολική «αφήγηση» αυτής της πλατφόρμας πρέπει να προσπαθήσουμε να υπάρξει μια ευρύτερη συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων. Η Πλατφόρμα πρέπει στην πορεία προς τη Συνδιάσκεψη να δώσει συντονισμένα τη μάχη και να διαμορφώσει συσχετισμό γύρω από τις βασικές κατευθύνσεις που προτάσσουμε για τη μετωπική πολιτική, το γενικό πολιτικό τόνο, την προγραμματική αντιπολίτευση από τη σκοπιά μιας γραμμής μαζών. Παράλληλα πρέπει να ζυμώσει ανοιχτά και πλατιά το σύνολο μιας αναγκαίας θέσης και μια αντίληψης για την επαναστατική στρατηγική, προτείνοντας και παλεύοντας και συγκεκριμένες προσθήκες που να αντιστοιχούν σε αυτή τη στρατηγική (π.χ. για το ζήτημα της κυβέρνησης των εργαζομένων). Με αυτό τον τρόπο κατοχυρώνεται ως ρεύμα και μπροστά στην εκλογή αντιπροσώπων και μπορεί να διεκδικήσει και αυξημένο αριθμό αντιπροσώπων. Εξυπακούεται ότι για εμάς η εκλογή αντιπροσώπων με δημοκρατικό και αναλογικό τρόπο είναι μια πραγματική κατάκτηση που δεν πρέπει να διακυβευτεί στην πορεία προς την Συνδιάσκεψη.

46. Σε ό,τι αφορά τον κομμουνιστικό φορέα είναι σαφές ότι είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει. Άλλωστε, όπως έχουμε πει πολλές φορές το να υπήρχε μια ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων ενός δυνάμει σύγχρονου κομμουνιστικού ρεύματος θα αποφόρτιζε και από την υπερβολική επικέντρωσηκαι το πολιτικό φόρτωμα των μετώπων. Με αυτή την έννοια η πρόταση πρέπει να απευθύνεται προς το σύνολο των δυνάμεων που αφορά μια τέτοια κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, το στρατηγικό άνοιγμα μιας τέτοιας συζήτησης μπορεί να έχει απήχηση και σε άλλα ρεύματα, π.χ. σε κομμάτια που προέρχονται από το ΚΚΕ. Είναι σαφές ότι στο άμεσο διάστημα δεν είναι βέβαιο ότι το σύνολο των δυνάμεων στις οποίες θα απευθυνθούμε θα ανταποκριθούν θετικά. Με κάποιες δυνάμεις μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερη σύγκλιση και συνεργασία. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να προχωρήσουμε τώρα σε δημόσια πρόταση, να ανοίξει η σχετική συζήτηση, να γίνει η πρώτη διερεύνηση για το ποιες δυνάμεις και αγωνιστές μπορούν να συμβάλουν, ώστε φτάνοντας στη συνδιάσκεψη να μπορούμε να πάρουμε θέση για το εάν υπάρχουν δυνατότητες να ξεκινήσουν ενοποιητικές διαδικασίες για μια νέα αναβαθμισμένη κομμουνιστική οργάνωση. Προφανώς ακόμη και μια νέα διαδικασία δεν σημαίνει ότι κλείνει η συζήτηση, εφόσον το ερώτημα του κομμουνιστικού φορέα της εποχής μας αφορά πολύ ευρύτερες μάζες και πολιτικές δυνάμεις. Όμως, ένα τέτοιο βήμα θα επιτρέψει να δώσουμε τις μάχες από καλύτερες αφετηρίες, με ενισχυμένες δυνάμεις, με μια ακόμη καλύτερη πανελλαδικότητα, με μια φυσιογνωμία πιο εργατική, πιο λαϊκή, με αναβαθμισμένες προγραμματικές αφετηρίες και επεξεργασίες, με πολύ καλύτερη δημόσια έντυπη και ηλεκτρονική παρουσία. Πρέπει ταυτόχρονα να δούμε και εμείς τέτοιες διεργασίες ως αφετηρίες για την τομή και με τα δικά μας όρια, τις δικές αδυναμίες, τα δικά μας «βολέματα», την έξοδο από τα όρια της ίδιας της κατακτημένης φυσιογνωμίας μας.

47 Σε ό,τι αφορά το ερώτημα της ανασύνθεσης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού ρεύματοςη κατεύθυνσή μας ορίζεται ως εξής

Εκτίμησή μας είναι στην περίοδο που διανύουμε η όλη διεργασία και πάλη για τη συσπείρωση δυνάμεων και αγωνιστών σε ένα αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπογύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα και τον άλλο δρόμο σε ρήξη με χρέος - ευρώ - ΕΕ, χρειάζεται μια πολιτική ραχοκοκαλιά και μια προωθητική δύναμη κομμουνιστικής αναφοράς που να μπορεί να δίνει το αναγκαίο στρατηγικό και προγραμματικό βάθος. Αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με την πρόκληση ενός σύγχρονου κομμουνιστικού φορέα. Αυτή η πρόκληση είναι σαφές ότι στην πλήρη της μορφή περιλαμβάνει ένα πολύ ευρύτερο εύρος δυνάμεων, αγωνιστών, ρευμάτων όχι μόνο από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΜΑΡΣ αλλά και από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και προφανώς και κοινωνικές δυναμικές άλλης κλίμακας. Μέσα στο βραχύ χρόνο της συγκυρίας όροι για μιας τέτοιας κλίμακας ανασύνθεση δεν δείχνουν να υπάρχουν. Ωστόσο, υπάρχουν όροι για μια διαμόρφωση μιας οργάνωσης κομμουνιστικής αναφοράς με εύρος μεγαλύτερο της σημερινής ΑΡΑΝ που να μπορεί να διαμορφώνει έναν καλύτερο πολιτικό, προγραμματικό, φυσιογνωμικό και οργανωτικό συσχετισμό και προφανώς και καλύτερη αφετηρία για την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών. Με αυτή την έννοια πρέπει τολμηρά να αναμετρηθούμε με αυτή τη δυνατότητα κάνοντας πράξη και τη διαλεκτική της αυτο-υπέρβασης που αποτέλεσε εξαρχής στοιχείο μιας οργάνωσης που γεννήθηκε μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Η διαδικασία αυτή πρέπει ταυτόχρονα να κρατήσει το πολιτικό και προγραμματικό κεκτημένο της ΑΡΑΝ (με τον τρόπο που αποτυπώνεται στις προγραμματικές επεξεργασίες της), τα τολμηρά προχωρήματα στη θεωρία και τη στρατηγική, την εμμονή στη μετωπική πολιτική, τη γραμμή μαζών και την πλειοψηφική απεύθυνση, τη δημοκρατική κουλτούρα. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αποτελεί τομή και έμπρακτη και βαθιά αυτοκριτική για τα λάθη, τις ανεπάρκειες, τις προβληματικές φυσιογνωμίες, τις ευκολίες, τον αμορφισμό κάποια στιγμή που σφραγίζουν και τη δική μας πολιτική και πρακτική και συμμόρφωση. Ακόμη περισσότερο μπορούμε να πούμε ότι ο βαθμός στον οποίο εμείς θα κάνουμε διαλεκτική τομή και υπέρβαση με τον ίδιο μας τον εαυτό θα είναι και στοιχείο το οποίο θα κρίνει και την πορεία της νέας οργάνωσης. Με στόχο μια οργάνωση όχι απλώς πιο μαζική αλλά και πιο πολιτική, πιο εργατική και λαϊκή στη σύνθεσή της, περισσότερο μαζική και αποτελεσματική στην παρέμβασή της, πιο δημοκρατική και συντροφική στην εσωτερική ζωή και τη συγκρότησή της.

48. Οι αφετηρίες που για εμάς πρέπει να έχει μια τέτοια οργάνωση κομμουνιστικής αναφοράς είναι οι ακόλουθες:

- θεωρητική αναφορά στο μαχόμενο μαρξισμό, στη κριτική οικειοποίηση και προχώρημα της λενινιστικής τομής, στην αναμέτρηση με τα ερωτήματα της ηγεμονίας, του ιστορικού μπλοκ, της πολιτιστικής επανάστασης, στην επιμονή στη διαρκή επαναστατική ανανέωσή

- επιμονή στον επαναστατικό δρόμο, την ανάγκη μιας σοσιαλιστικής επαναστατικής διαδικασία, τηνκομμουνιστική προοπτική και ταυτόχρονα αναμέτρηση με τα ερωτήματα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής για την εξουσία και την προλεταριακή ηγεμονία όπως και το αναγκαίο προγραμματικό βάθεμα.

- Υπεράσπιση της ιστορίας των αγώνων του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αναμέτρηση με τους λόγους της ήττας, αυταρχικής και εκμεταλλευτικής μετάλλαξης και τελικά κατάρρευσης των πρώτων «αλμάτων στον ουρανό»

- σύγχρονος αντιιμπεριαλισμός με έμφαση στην άνιση ανάπτυξη των αντιθέσεων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, στη διαμόρφωση «αδύναμων κρίκων», στη σημασία των στόχων εθνικής ανεξαρτησία ως πλευρά ενός ταξικού σχεδίου των δυνάμεων της εργασίας.

- γραμμή μαζών και πλειοψηφική απεύθυνση, με εργατικό και λαϊκό προσανατολισμό, συστηματική δουλειά στο μαζικό κίνημα και την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού, κοινωνική γείωση και εκπροσώπηση, συνδυασμό της κεντρικότητας της εργατικής δουλειά, με τη δουλειά στη νεολαία, τη γειτονιά και τα οικολογικά κινήματα, την αντιφασιστική πάλη, την πάλη ενάντια στο σεξισμό και την πατριαρχία.

- δημοκρατική λειτουργία και νέα συντροφικότητα, με πλέριο ξεδίπλωμα της συζήτησης και της συντροφικής αντιπαράθεσης, με έμφαση στο σπάσιμο ιεραρχιών, το αντιπάλεμα των διαχωρισμών, των ιεραρχικών καταμερισμών, της αναπαραγωγής του σεξισμού, με ζωντανή μορφωτική λειτουργία και διαρκή πειραματισμό.

49 Ως προς τις δυνάμεις που μπορούν καταρχάς να ξεκινήσουν μια τέτοια διαδικασία η μέχρι τώρα πρακτική και συζήτηση έχει δείξει ότι με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Παρέμβασης καθώς και με μερικούς συντρόφους που έχουμε συμπορευτεί υπάρχουν και προγραμματικά και φυσιογνωμικά στοιχεία σύγκλισης. Όμως, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις όπως π.χ. η ΑΡΑΣ, που μπορούν να αποτελέσουν τμήματα αυτής της διαδικασίας, η σύγκλιση με τις οποίες απαιτεί και σαφείς φυσιογνωμικές τομές και εξασφάλιση ότι έμπρακτα θα υπάρξει τομή με πρακτικές που ξεφεύγουν από τα αναγκαία όρια δημοκρατικής κουλτούρας και έμπρακτης συντροφικότητας. Θέλουμε μια οργάνωση που να μπορεί να λειτουργεί με ως υπόδειγμα διαφορετικής ποιότητας κοινωνικότητας, χωρίς σεξισμό, αρχηγισμό, καταστροφικό φραξιονισμό. Με αυτή την έννοια είναι σημαντικό να υπάρξουν εξ αρχής σαφείς οριοθετήσεις όχι μόνο ως προς το πλαίσιο προγραμματικής και πολιτικής συζήτησης αλλά και ως προς τη φυσιογνωμία και τον τρόπο συγκρότησης.

50 Ως προς τη διαδικασία που προτείνουμε:

- Η πρώτη φάση της συζήτησης αφορά την περίοδο μέχρι τη δική μας Συνδιάσκεψη (Ιούλιος 2015). Σε αυτή τη φάση:

• Διερεύνηση μέσα από επαφές του ποιοι μπορούν να μπουν εξαρχής μέσα σε αυτή τη διαδικασία
• Διαμόρφωση μεθοδολογίας συζήτησης και βημάτων μέσα από ένα κείμενο που να ξεκινά τη διαδικασία
• Διαμόρφωση ομάδων εργασίας που να εξετάσουν την αρχική συμφωνία πάνω στους βασικούς άξονες: Συγκυρία/κατάσταση στον κόσμο/μέτωπα, Πρόγραμμα/κομμουνιστική στρατηγική, Φυσιογνωμία/Δημοκρατία/Συντροφικότητα.
• Συζήτηση στη Συνδιάσκεψη της ΑΡΑΝ τον Ιούλη πάνω στο εάν το κεκτημένο των ομάδων εργασίας είναι επαρκές για να αποφασίσουμε ότι προχωράμε στην διαδικασία διαμόρφωσης της νέας οργάνωσης.

Η δεύτερη φάση, εάν το αποφασίσει και η συνδιάσκεψη της ΑΡΑΝ αφορά τη διαδικασία συγκρότησης / διαμόρφωσης / «ίδρυσης» της νέας οργάνωσης

• Δημόσια ανακοίνωση - ανοιχτό κάλεσμα με βάση τους άξονες και τις επεξεργασίες των ομάδων εργασίας
• Επεξεργασία θέσεων για ιδρυτική συνδιάσκεψη με ενδιάμεσα θεματικά κοινά πανελλαδικά σώματα για τη συζήτηση πάνω στους βασικούς άξονες αλλά και τη γραμμή στο μαζικό κίνημα.
• Κοινές πρακτικές καισυντονισμός σε όλα τα επίπεδα
• Διαμόρφωση πολιτικών θέσεων, προγράμματος, οργανωτικού πλαισίου για ιδρυτική διαδικασία
• Διερεύνηση / προετοιμασία για την έκδοση 15ήμερης εφημερίδας και αναβαθμισμένης ιστοσελίδας.

Η τρίτη φάση είναι η ίδια η ιδρυτική συνδιάσκεψη της νέας οργάνωσης. Της συνδιάσκεψης αυτής θα πρέπει να προηγηθεί και πανελλαδικό σώμα της ΑΡΑΝ ώστε να αποφασιστεί δημοκρατικά εάν προχωράμε στην αυτοδιάλυση της ΑΡΑΝ και την προσχώρηση στη νέα οργάνωση.

51 Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει η ΑΡΑΝ να ανασυγκροτηθεί και να ενισχυθεί. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα βήματα

• Να προχωρήσει η συνδιάσκεψη με βάση το προγραμματικό ντοκουμέντο και τα ζητήματα που φορούν το Αριστερό Ριζοσπαστικό Μέτωπο, την επεξεργασία της προγραμματικής αντιπολίτευσης, το ερώτημα τουκομμουνιστικός φορέας, με παράλληλη έκδοση και του ντοκουμέντου για το πρόγραμμα και του πολιτικού και οργανωτικού απολογισμού. Ο εσωκομματικός διάλογος να γίνει συστηματικά και μεθοδικά, με άνεση χρόνου, με πολιτικομορφωτικές διαδικασίες που να διευκολύνουν το διάλογο και επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων στη συζήτηση και των ζητημάτων στρατηγικής. Η συνδιάσκεψη θα πραγματοποιηθεί στις 10-11-12 Ιούλη στην Αθήνα.
• Ειδικά σε ό,τι αφορά την προγραμματική δουλειά αλλά και σε σχέση με τις πολιτικές πρωτοβουλίες που στηρίζουμε, όπως είναι αυτή για το χρέος, πρέπει να ανοίξουμε το ερώτημα για το παραγωγικό πρότυπο και μια νέα οικονομική πολιτική σύμφωνη με τις ανάγκες του λαού. Σε αυτή την κατεύθυνση χρειαζόμαστε ομάδες επεξεργασίας του μεταβατικού προγράμματος με έμφαση στους τομείς της παραγωγής, της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, της υγείας, της εκπαίδευσης. Αυτή η επεξεργασία που θέλουμε να ξεκινήσει από την ΑΡΑΝ μπορεί και πρέπει να συμβάλει στη διαμόρφωση και των συνολικότερων πολιτικών μας πρωτοβουλιών και θα βοηθήσει να παίξει η ΑΡΑΝ και τα μέλη της έναν ηγεμονικό και πρωταγωνιστικό σε αυτή τη διαδικασία.
• Να ανασυγκροτηθεί η δουλειά στους τομείς με βάση και τις βασικές κινηματικές κατευθύνσεις που στείλαμε στην αρχική εισήγηση. Σημειώνουμε και τονίζουμε ότι είναι περίοδος που ανοίγονται αντικειμενικά μεγαλύτερες δυνατότητες για κινηματική διεκδίκηση και πάλι, ιδίως στους χώρους δουλειάς αλλά και σε άλλα κινήματα. Σημαντική πλευρά θα είναι ειδικά για το εργατικό κίνημα να υπάρξει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ιδίως από τη στιγμή που θα αποκατασταθεί η εργατική νομοθεσία αλλά θα κινδυνεύει να μείνει κενό γράμμα χωρίς την παρέμβαση του ίδιου του κινήματος.
• Να υπάρξουν τομές στην πολιτικοποίηση και να αποκτήσουμε ξανά στρατηγικό βάθος. Με αυτό τον τρόπο θα επανασυσπειρώσουμε με τρόπο συνεκτικό το δυναμικό μας, να ανακτήσουμε τη συντροφικότητά μας.
• Πλευρά αυτής της τομής στην πολιτικοποίηση πρέπει να είναι και πραγματικές τομές στις μορφές εξώστρεφης παρέμβασής μας: με τα μεγάλα βήματα που έχει κάνει το εκδοτικό, με την επανεκκίνηση του περιοδικού, με το νέο site, με προετοιμασία Φεστιβάλ σε όλες τις πόλεις, με έγκαιρο σχεδιασμό του κάμπινγκ ΑΡΑΝ.