Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε σε μία κρίσιμη στιγμή κοινωνικά και πολιτικά. Η κοινωνία στενάζει υπό το βραχνά του μνημονίου για τρίτη χρονιά και η έλλειψη επαρκούς κινηματικής και πολιτικής διεξόδου είναι εμφανής. Η εργατική τάξη και ο λαός μας δίνουν όλες τις δυνάμεις τους σε ένα παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο με ανόδους και καμπές για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αλλά απέχουμε ακόμα από αυτή τη στιγμή. Η κρίση του πολιτικού συστήματος παραμένει ενεργή στο έδαφος της αδυναμίας συγκρότησης ηγεμονικής πρότασης από την πλευρά της αστικής τάξης. Και η κοινοβουλευτική αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη είτε στις αυταπάτες του «αριστερού ευρωπαϊσμού» και του κυβερνητισμού είτε στον αναχωρητισμό από την πολιτική διαπάλη με την αναγωγή όλων στη «λαϊκή εξουσία».

Σημείωμα για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, το πρόγραμμα, το μέτωπο, την εξουσία.

Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί γεγονός για την ελληνική Αριστερά, ειδικά την κομμουνιστογενή. Πόσο μάλλον όταν διαφαίνεται ότι θα επικυρώσει σημαντικές μεταλλαγές στο πολιτικό φορτίο του Κόμματος. Εδώ και καιρό φαίνεται ότι υπάρχουν “ανοιχτοί λογαριασμοί” με το ισχύον πρόγραμμα και αλλαγές που έγιναν σταδιακά (με τον περίφημο “εμπλουτισμό” του Προγράμματος του 15ου συνεδρίου στα επόμενα -μη προγραμματικά- συνέδρια) θα επικυρωθούν προγραμματικά . Αυτή την πορεία μεταλλαγής, που έχουμε περιγράψει και αλλού , οι πρόσφατες Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Προγράμματος την ολοκληρώνουν με την τυπική στροφή στον σεχταριστικό αριστερισμό. Προκαταβολικά λέμε ότι αυτό που για την ηγεσία του Κόμματος αποτελεί “άρνηση της άρνησης” και εξέλιξη του κόμματος σε επαναστατική κατεύθυνση εκτιμούμε ότι θα είναι απλά μία μετατροπή ενός μαζικού λαϊκού κόμματος σε ένα φοβικό και οργανωτικά απομειωμένο κόμμα.

Προσωπικές εκτιμήσεις του Χρίστου Τουλιάτου σχετικά με τον ''Καλλικράτη''.